Tworzenie stron internetowych

Bełżyce

Sprawdź naszą ofertę w zakresie tworzenia stron www oraz sklepów internetowych. Nasza firma oferuje sklepy w internecie które przyciągną klientów w mieście Bełżyce. Zapewniemy wyjątkowe podejście do Twojego biznesu. Konkurencyjne ceny i dobre wykonanie zapewni Ci sukces. Strona www jest jedną z metod na pozyskanie klientów dla Twojego biznesu, profesjonalnie wykonana strona jest jednym z elementów który zachęcają kupującego do skorzystania z Twojej oferty. Aktualne rozwiązania jakie wykorzystujemy zapewniają skuteczne wykonanie naszej usługi.

Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Bełżyce - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Bełżyce" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Bełżyce warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Bełżyce" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Bełżyce" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Bełżyce i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Bełżyce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Bełżyce (ujednoznacznienie).
Bełżyce
Kościół parafialny Nawrócenia św. Pawła
Kościół parafialny Nawrócenia św. Pawła
Herb Flaga
Herb Bełżyc Flaga Bełżyc
Państwo  Polska
Województwo  lubelskie
Powiat lubelski
Gmina Bełżyce
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1417 do 1869, odzyskane w 1958
Burmistrz Ryszard Góra (od 2008)
Powierzchnia 23,46 km²
Wysokość 211 m n.p.m.
Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość

6629[1]
282,6 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 81
Kod pocztowy 24-200
Tablice rejestracyjne LUB
Położenie na mapie powiatu lubelskiego
Mapa lokalizacyjna powiatu lubelskiego
Bełżyce
Bełżyce
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa lokalizacyjna województwa lubelskiego
Bełżyce
Bełżyce
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Bełżyce
Bełżyce
Ziemia51°10′27,36″N 22°16′48,86″E/51,174267 22,280239
TERC
(TERYT)
0609014
SIMC 0955555
Urząd miejski
ul. Lubelska 3
24-200 Bełżyce
Strona internetowa

Bełżycemiasto w Polsce, w województwie lubelskim, w powiecie lubelskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Bełżyce. Położone na na Równinie Bełżyckiej.

Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1417 roku[2], położone było w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim w województwie lubelskim[3]. Miasto prywatne Królestwa Kongresowego, położone było w 1827 roku w powiecie lubelskim, obwodzie lubelskim województwa lubelskiego[4]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do starego woj. lubelskiego.

Położenie[edytuj]

Staw w Bełżycach - widok na zabudowania ul. Kazimierskiej

Bełżyce położone są nad rzeką Krężniczanką, która jest dopływem Bystrzycy. Od Lublina oddalone są o 25 km. Obok miasta (obwodnicą) przebiega droga wojewódzka nr 747 łącząca Lublin z Iłżą w województwie Mazowieckim, droga wojewódzka nr 827 – do Nałęczowa oraz droga wojewódzka nr 834 – do Bychawy. Najbliższe stacje kolejowe znajdują się w odległym o 14 km od Bełżyc Motyczu oraz w Niedrzwicy Dużej. 12 km od Bełżyc znajduje się lotnisko Lublin-Radawiec.

Odległości od wybranych ośrodków miejskich: Lublin – 26 km, Warszawa – 169 km, Nałęczów – 14 km, Kraśnik – 37 km, Janów Lubelski – 66 km, Biłgoraj – 86 km

Etymologia nazwy[edytuj]

Językoznawcy nie są zgodni, co do pochodzenia nazwy Bełżyce[5]. Według Stefana Warchoła pochodzi najprawdopodobniej od imienia Bełz, należącego do naczelnika rodu[6]. Bełżyc to syn Bełza, a Bełżyce to synowie Bełza[7]. Słowo "bełz" oznaczało dawniej "błyszczy"[8]. Stanisław Rospond twierdzi, że nazwa ta może pochodzić też od ukraińskiego belz - głęboka zarośnięta dolina potoku[9].

Historia[edytuj]

Czasy prehistoryczne[edytuj]

Pewne jest, że w czasach prehistorycznych na terenie obecnych Bełżyc istniało osadnictwo. Znaleziono tu zabytki pochodzące z przełomu późnego neolitu i początków epoki brązu (koniec III i początek II tysiąclecia p.n.e.)[10]. Nie ma wielu szczegółów na temat życia ówcześnie mieszkających tam ludzi, ani ciągłości osadnictwa.

Średniowiecze[edytuj]

Przypuszczalnie na terenie obecnego miasta przed XIV w. powstał gród królewski. Później król oddał go w dzierżawę Dzierżykrajowi z Wielowsi herbu Mądrostki. W 1349 trafiła w posagu Dzirżysławy z Wielowsi do Rafała z Tarnowa herbu Leliwa (syna Spycimira, kasztelana krakowskiego). W tymże roku, na wniosek Rafała z Tarnowa, król Kazimierz Wielki wydał dokument, przenoszący osadę z prawa polskiego na niemieckie. Jest tu wymieniana jako Belsszice (Bełzice). W tym okresie król nadał Bełżyce na pełną własność jego właścicieli. W bitwie pod Grunwaldem brały udział chorągwie wystawione przez dziedziców wsi: Jana z Tarnowa i jego brata Spytka. Na 27 kwietnia 1416 jest datowana pierwsza wzmianka o istnieniu w granicach dóbr bełżyckich zamku warownego. Budynek umiejscawia się przy granicy dóbr z Jaroszewicami. W 1416 rozpoczął się proces lokacyjny miasta. 17 maja 1417 król Władysław Jagiełło udzielił przywileju pozwalającego je założyć. W czasie lokacji miasta erygowana zostaje parafia katolicka, wzniesiono również drewniany kościół parafialny pw. nawrócenia św. Pawła, przy którym od połowy XV w. funkcjonowała szkoła parafialna[11]. Późniejsze rodziny, mające miasto w posiadaniu to: Pileccy, Bziccy, Spinkowie, Orzechowscy, Gałęziowscy, Szaniawscy, Osuchowscy, Kossowscy i Brzezińscy. Bełżyce w początkowym okresie po uzyskaniu praw miejskich zasiedlali rolnicy, rzemieślnicy oraz kupcy, a także producenci alkoholu. Od 11 lutego 1432, dzięki przywilejom przymusu drogowego oraz prawa składu miasto prężnie się rozwijało. Żyli tu mieszczanie różnych wyznań i religii: katolicy i prawosławni zajmujący się rolnictwem oraz protestanci zajmujący się rzemiosłem, pod koniec XV w. osiedlili się tu także Żydzi, obsługujący handel na szlaku KrakówWilno[12]. W 1446 ma tu miejsce zjazd możnowładztwa małopolskiego[13]. Został zorganizowany przez ówczesnego właściciela miasta – Jana Pileckiego oraz właściciela Kurowa – Piotra Kurowskiego. Prawdopodobnie pomysł zwołania zjazdu przedstawiła królowa Zofia. 24 kwietnia 1446 uczestnicy zjazdu wystawili dokument, w którym proponowali objęcie polskiego tronu[14]Kazimierzowi Jagiellończykowi[15]. 24 listopada 1464 Kazimierz Jagiellończyk nadał miastu prawo do odbywania jarmarków: na św. Małgorzatę Pannę i św. Michała[14].

Lata dominacji protestanckiej[edytuj]

W okresie reformacji, w XVI i XVII wieku był to jeden ważniejszych ośrodków małopolskiego kalwinizmu, następnie znaczący ośrodek braci polskich, miejsce zjazdów i synodów, aż do połowy XVII w. W 1558 ówczesny właściciel miasta, Andrzej Bzicki przekazał tutejszy kościół w ręce kalwinów. Wydał on również nakaz uczęszczania przez mieszczan w nabożeństwach w przekształconym ze świątyni katolickiej zborze. W przeciwnym wypadku mieszkańcowi Bełżyc grozi kara pieniężna (5 groszy) lub więzienia[16]. W latach 1618–1663 przy tutejszym zborze działało kalwińskie gimnazjum prowincji małopolskiej. Funkcjonuje tu drewniany wodociąg, doprowadzający wodę ze stawów nad rzeką do zamku i domostw. W 1617 dobra bełżyckie wraz z wsiami Będki, Podole i Wzgórze zostały wydzierżawione Mikołajowi Siestrzewitowskiemu za 21 tysięcy złotych na trzy lata. W latach 1620–1630 katolicy podejęli pierwszą, nieudaną próbę odzyskania budynku kościoła. W 1646 król Władysław IV Waza wydał przywilej zezwalający na założenie cechu bednarzy i kołodziejów[17]. W 1648 r. miasto zostało spustoszone przez kozaków pod wodzą Bohdana Chmielnickiego. Dokonali oni też pogromu Żydów. Koniec XVII i początek XVIII w. to dla miasta kolejne napaści zbrojne, pożary i tumulty wyznaniowe. Mieszkańcy są dziesiątkowani epidemiami cholery i tyfusu. 31 lipca 1645 miasto od króla Władysława IV uzyskało przywilej organizowania jarmarków: na św. Michała, na NMP Gromniczną i na Niedzielę Śrópostną[14]. W 1654 Trybunał Główny Koronny w Lublinie nakazał kalwinom zwrócić katolikom budynek kościoła. Dziedzic Bełżyc (Paweł Orzechowski) wybudował nowy zbór, mniejszy i drewniany[18]. W 1662 podjęto decyzję o wypędzeniu z Bełżyc arian (braci polskich). 2 czerwca 1667 r. król Jan Kazimierz udzielił zezwolenia na cztery dodatkowe jarmarki w mieście: na Święto Trójcy, na Św. Idziego Opata, na Św. Dominika i Wyznawcy, oraz na Wszystkich Świętych. W 1670 został odbudowany i na nowo erygowany budynek kościoła katolickiego[15]. W 1721 ma miejsce wizytacja archidiakonatu lubelskiego, z której można się dowiedzieć, że na terenie parafii bełżyckiej było około tysiąca katolików i kilku kalwinów[19]. W 1783 miał miejsce pożar zboru kalwińskiego, który kończy obecność protestantów w mieście. Na początku XVIII w. przez Bełżyce przebiegał szlak przemarszów wojsk szwedzkich i rosyjskich, a także wojsk koronnych i litewskich, którym towarzyszyły rekwizycje i grabieże. Aby ratować chylące się ku upadkowi miasto król August II nadał mu kolejne przywileje.

Pod zaborami[edytuj]

Bełżyce od 1796 znalazły się w Galicji Zachodniej (zabór austriacki), a od 1810 należały do Księstwa Warszawskiego, natomiast od 1816 wchodziły w skład Królestwa Polskiego. Do 1821 istniała tu fabryka sukiennicza. W 1822 r. miał miejsce pożar kościoła, który po nim został wyremontowany dopiero w 1855. W 1829 tutejszy zamek został przebudowany na browar i gorzelnię[15]. W 1860 miasto zajmowało obszar około 930 ha. Znajdowało się w nim 25 domów murowanych i 115 drewnianych. Był tu: drewniany młyn, oraz wspomniane gorzelnia i browar. Właścicielami miasta byli wtedy bracia Witold i Konstanty Brzezińscy. W 1866 wybuchł pożar, który strawił 25 budynków. Straty szacowano na 8970 rubli[20]. Miasto straciło prawa miejskie po upadku powstania styczniowego w 1869, a odzyskało w 1958. Od 1874 działa tu apteka. W 1913 wybuchł pożar, który strawił Bełżyce prawie w całości. Zniszczył on starą synagogę, 12 domów mieszkalnych, 14 stodół, 18 obór i budynek spółdzielni mleczarskiej[12]. Po pożarze w mieście zaczyna funkcjonować straż pożarna, została wybudowana remiza strażacka[21]. W tym samym roku na ul. Prebendarskiej został zbudowany przez rodzinę Szubartowskich duży młyn. W 1917 osada Bełżyce była zamieszkana przez 3666 osób, w znacznej części narodowości żydowskiej. Mieściła się tu siedziba władz gminnych i sąd. Działały tu: Towarzystwo Oszczędnościowo-Pożyczkowe z kasą, Stowarzyszenie Spożywców „Gwiazda”, Ochotnicza Straż Ogniowa, 3-klasowa szkoła ludowa, 2 masarnie, 2 herbaciarnie, 4 piwiarnie i kilkanaście sklepów pozostających głównie w rękach żydowskich właścicieli. Bełżyckie rzemiosło składało się wtedy z cechów murarzy, szewców, bednarzy, kowali, stelmachów, krawców i garncarzy. W mieście pracuje również lekarz i kilku felczerów.

II Rzeczpospolita[edytuj]

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Bełżyce znalazły się w powiecie lubelskim, w województwie lubelskim. W 1919 powstał dom parafialny z dużą salą i sceną[22]. W 1922 dawne dobra bełżyckie zostały ostatecznie rozparcelowane. W byłym dworze władze miasta otworzyły szpital komunalny, którego prowadzeniem zajmowała się dr Szymon Klarner. W 1925 zmarł dr Klarner, a jego stanowisko zajął dr Władysław Grażewicz. W 1929 w mieście i gminie działały: Spółdzielnia Bankowa „Kasa Spółdzielcza”, Spółdzielnia Budowlana, Stowarzyszenie Spożywców, młyny wodne i wiatraki. W 1936 została założona Spółdzielnia Rolniczo-Handlową „Rolnik”, funkcjonowały także spółdzielnie żydowskie. W latach 30. powstała tu elektrownia, która dostarczała prąd mieszkańcom miasta i okolicznych miejscowości[12].

Okupacja niemiecka[edytuj]

Pomnik Polski Walczącej w Bełżycach

Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 Bełżyce zajęły wojska niemieckie. Miasto znalazło się w dystrykcie lubelskim w Generalnym Gubernatorstwie. W 1940 Niemcy założyły w Bełżycach getto, do którego przywieźli Żydów ze Szczecina (300 osób), Krakowa (500 osób) i Lublina (500 osób). W maju 1942 dotarł transport z kilkoma tysiącami Żydów z Niemiec. W październiku 1942 około 3 tysięcy Żydów zostało wywiezionych do ośrodka zagłady w Sobiborze. W marcu 1943 Niemcy przeprowadzili akcję likwidacji getta, wywożąc wszystkich Żydów do obozu koncentracyjnego Majdanek. Część Żydów rozstrzelano na miejscu, a około 600 wywieziono do obozu pracy przymusowej w Budzyniu. Podczas okupacji hitlerowskiej zginęło tu 3,5 tys. osób, 60% mieszkańców. Na cmentarzu w Bełżycach stoi zbiorowa mogiła więźniów obozu na Majdanku. W 1942 budynek gorzelni (dawny zamek) został przebudowany na zakład mleczarski. Na początku sierpnia 1944 uruchomiono elektrownię obsługującą Bełżyce i okoliczne miejscowości.

Po 1945[edytuj]

20 lutego 1946 oddział WiN dowodzony przez “Renka” opanował posterunek MO w Bełżycach niszcząc dokumenty i sprzęt. Rozstrzelano komendanta posterunku. 23 czerwca 1946 na polach w pobliżu Bełżyc rozstrzelano referenta wojskowego Starostwa Powiatowego w Lublinie Mieczysława Piątkowskiego. 23 września 1946 – ponad 30-osobowy oddział WiN dowodzony przez zastępcę Hieronima Dekutowskiego - “Zapory" kpt. Aleksandra Głowackiego ps. “Wisła" – opanował posterunek MO w Bełżycach. Po jego zdemolowaniu oddział wycofał się do Lasu Krężnickiego i tu zorganizował zasadzkę na szosie Bełżyce — Chodel. Rankiem 24 września wpadła w nią grupa pościgowa składająca się z 30 żołnierzy z Mazowieckiej Jednostki Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 20 funkcjonariuszy MO i 3 pracowników Urzędu Bezpieczeństwa. Zginęło 14 żołnierzy i 4 milicjantów, oddział WiN zdobył kilka ciężarówek, radiostację i wiele broni bez strat własnych. W 1947 w mieście wybuchł pożar, spłonęły zabudowania przy ówczesnej ul. Urzędowskiej. W tymże roku w Bełżycach mieszkało 3227 osób. 22 lutego 1947 Hieronim Dekutowski - “Zapora" prowadził, w budynku szkoły w Bełżycach, rozmowę z przedstawicielami Urzędu Bezpieczeństwa, na temat ujawnienia się. 4 sierpnia 1947 grupa z oddziału “Zapory" zastrzeliła w restauracji w Chodlu i komendanta posterunku MO w Bełżycach Bronisława Pikułę, członka PPR. W nocy z 14 na 15 października 1948 grupa ok. 50 ludzi “Zapory" w ubraniach cywilnych i mundurach Wojska Polskiego w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Bełżycach zarekwirowała materiały włókiennicze, galanteryjne i spożywcze o wartości ok. 200 tys. zł i 1050 zł w gotówce. W grudniu 1948 powstał w Bełżycach Komitet Gminny PZPR. W 1954 rozpoczęto budowę nowej remizy strażackiej. W 1956 osada stała się stolicą nowo utworzonego powiatu bełżyckiego. W 1958 przywrócono Bełżycom prawa miejskie. W 1971 utworzyła w Bełżycach swój zakład Warszawska Fabryka Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego “Warmasz". Po 1974 zakład ten przejęła Fabryka Aparatury Mleczarskiej “Spomasz". W 1975 po likwidacji powiatów miasto stało się siedzibą gminy. W dotychczasowej siedzibie władz powiatowych rozpoczął pracę szpital. W połowie lat 70. XX w. stworzono nową oczyszczalnię ścieków oraz ujęcie wody, rozbudowano sieć wodociągową oraz kanalizacyjną. Po ogłoszeniu stanu wojennego w 1981, w Bełżycach powstała Miejsko-Gminna Rada Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Jej przewodniczącym został Jan Szubartowski. W 1983 doprowadzono do miasta gaz ziemny.

Po 1989[edytuj]

Przed wyborami parlamentarnymi w 1989 w mieście rozpoczął działalność Komitet Obywatelski „Solidarność”, któremu przewodniczył Stanisław Listoś oraz “Solidarność" Rolników Indywidualnych , z przewodniczącym Romanem Jaroszyńskim. W 1990 rozpoczęła działalność "Gazeta Bełżycka". W 1997 uroczyście obchodzono 580 rocznicę lokacji miasta. 3 maja 2000, w 95 rocznicę urodzin Tadeusza Kościuszki, odsłonięto w Bełżycach jego nowy pomnik, gdyż poprzedni skradziono w marcu 1999[22].

Kultura[edytuj]

Ulica Kazimierska w Bełżycach

W 1987 z inicjatywy nauczycielki miejscowego liceum Ireny Kawy i animatora kultury Józefa Kasprzaka został założony Teatr "Nasz". Od 1992 działa pod obecną nazwą[21]. Co roku we wrześniu odbywa się tu ogólnopolskie spotkanie teatralne pod hasłem Scena Dramatyczna. Trwa dwa dni. Przedsięwzięcie to powstało w 1991[23] Współorganizatorami są: Miejski Ośrodek Kultury i Towarzystwo Przyjaciół Teatru w Bełżycach oraz Wojewódzki Ośrodek Kultury w Lublinie[24]. Co roku, w czerwcu odbywają się w mieście Dni Bełżyc. Składają się one na cykl imprez kulturalno-sportowych. Zazwyczaj trwają trzy dni[25].W okresie letnim jest również organizowany Dzień Jagielloński. W latach 2006-2007 dwukrotnie (13 lipca) odbył się Jarmark Jagielloński.

Demografia[edytuj]

  • Piramida wieku mieszkańców Bełżyc w 2014 roku [1].


Piramida wieku Belzyce.png

Zabytki[edytuj]

Turystyka[edytuj]

Szlaki turystyczne[edytuj]

Edukacja[edytuj]

W Bełżycach znajdują się cztery zespoły szkół, oraz przedszkole.

Zespół Szkół nr 1 im. Jana Pawła II[edytuj]

Szkoła powstała w latach 30. XX w. Na początku mieściła się przy ul. Bychawskiej. W 1975 przeniosła się z budynku, który dzieliła z Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika, na ówczesną ul. XX-lecia PRL (obecnie ks. bp. Tomasza Wilczyńskiego)[26]. Przez krótki okres, do 1984 funkcjonowała jako Zbiorcza Szkoła Gminna. Od 1984 nosiła nazwę Szkoła Podstawowa nr 1, a po reorganizacji oświaty w 1999 funkcjonuje jako Zespół Szkół nr 1. 17 października 2005 szkoła przyjęła imię Jana Pawła II[27].

Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]

  • 1966-1970 Kazimierz Mazurek
  • 1970-1974 Maria Bęczyńska
  • 1974-1975 Ryszard Baran
  • 1975-1984 Maria Bakalarz
  • 1984-1999 Wanda Plewik
  • od 1999 Zbigniew Dyguś[26]

Zespół Szkół nr 2 im. Królowej Jadwigi[edytuj]

Szkoła powstała w 1870 na mocy postanowienia władz carskich. Na początku funkcjonowała w drewnianym domu jako szkoła ludowa. Od 1915 była tu 3-klasowa szkoła polska. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę otwarto 4-klasową Szkołę Powszechną. W roku szkolnym 1920/1921 miała 287 uczniów. W 1924 wybudowano nowy obiekt szkolny o 7 izbach lekcyjnych. Powstał on z inicjatywy ówczesnego dyrektora szkoły – Piotra Wiszniewskiego. 5 lutego 1925 budynek został poświęcony. W 1936 przebudowano go uzyskując 4 sale lekcyjne. W 1937 szkoła uruchomiła świetlicę dla młodzieży wiejskiej, a latem 1938 dzieciniec dla dzieci wiejskich. Na początku lat 60. XX w., w ramach akcji 1000 szkół na 1000-lecie Państwa Polskiego wybudowano nowy obiekt szkolny. W latach 1994–1999 placówka funkcjonowała jako Szkoła Podstawowa nr 2 w Bełżycach. 1 września 1999 uchwałą Rady Miejskiej w Bełżycach utworzono Zespół Szkół Nr 2 w Bełżycach składający się ze Szkoły Podstawowej Nr 2 i Gimnazjum Nr 2. We wrześniu 2001 do Zespołu dołączyła Szkoła Filialna we Wronowie[28].

Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]

  • 1929-1937 Piotr Wiszniewski
  • 1937-1952 Józef Sady
  • 1952-1959 Jan Mikosz
  • 1959-1968 Krystyna Czwórnóg
  • 1968-1969 Franciszek Malicki
  • 1969-1972 Elżbieta Żarnowska
  • 1972-1991 Wanda Zawiślak
  • 1991-1999 Marianna Rumińska
  • od 1999 Cecylia Król[26]

Zespół Szkół Technicznych im. Tadeusza Kościuszki[edytuj]

Powstała w 1970 jako Zasadnicza Szkoła Rolnicza w Jastkowie. W 1974 została przeniesiona do Babina, a w 1981 do Bełżyc i do 1992 funkcjonowała w budynku Zespołu Szkół w Bełżycach (przy ul. Bychawskiej). Wówczas dyrekcja placówki zdecydowała o przeniesieniu szkoły do obiektów pozostałych po zlikwidowanym Państwowym Ośrodku Maszynowym. W 1996 uregulowano sprawy związane z własnością. W latach 1997–2000 trwała budowa nowego skrzydła szkoły oraz nowej pełno wymiarowej sali gimnastycznej. Od 1999 placówka funkcjonuje jako Zespół Szkół Technicznych im. Tadeusza Kościuszki[29].

Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]

  • 1976-1983 Bronisław Dąbek
  • 1983-1998 Alina Wójtowicz
  • od 1998 Wiesław Choduń[26]

Zespół Szkół im. Mikołaja Kopernika[edytuj]

Krótko przed II wojną światową powstał Komitet Budowy Szkoły. 3 września 1939 odbyło się poświęcenie kamienia węgielnego. Rozpoczęto budowę, którą przerwały działania wojenne. Została wznowiona po wojnie. W październiku 1953 oddano do użytku budynek przeznaczony na internat. Ze zlikwidowanego Liceum Ogólnokształcącego w Garbowie przywieziono rozmaite sprzęty i pomoce dydaktyczne. Szkoła funkcjonowała wtedy jako Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące w Bełżycach. W roku szkolnym 1956/1957 przystąpiono do budowy sali gimnastycznej, którą oddano do użytku w 1959. W 1967, w wyniku reorganizacji szkolnictwa, nastąpił podział administracyjny szkoły: wyodrębniono Szkołę Podstawową oraz Liceum Ogólnokształcące. W 1973 placówka przyjęła imię Mikołaja Kopernika. Od 1974 w obiektach szkoły rozpoczęła działalność Zasadnicza Szkoła Zawodowa, działająca jako filia Zasadniczej Szkoły Zawodowej Nr 2 w Lublinie. W 1975 budynek opuściła Zbiorcza Szkoła Gminna. W 1979 rozpoczęto kapitalny remont budynku, podjęto też decyzję o likwidacji internatu. 13 kwietnia 1975 odbyła się uroczystość wręczenia sztandaru szkoły, który ufundował Państwowy Ośrodek Maszynowy w Bełżycach. 22 marca 1980 utworzono Zespół Szkół w Bełżycach. W jego skład weszły: Liceum Ogólnokształcące, Zasadnicza Szkoła Zawodowa i Technikum Mechaniczne dla pracujących. W 1983 powołano 5-letnie Technikum Mechaniczne. 1 września 1987 uruchomiono Technikum Mechaniczne. W listopadzie 1995 w ramach Zasadniczej Szkoły Zawodowej otwarto Stację Kontroli Pojazdów i Dział Naprawy Samochodów. W roku szkolnym 2000/2001 rozpoczęła działalność Policealna Szkoła Zawodowa kształcąca w zawodzie technik informatyk. 19 grudnia 2001 na mocy uchwały Rady Pedagogicznej imię Mikołaja Kopernika, które dotychczas przysługiwało Liceum Ogólnokształcącemu, przyjął cały Zespół Szkół. W latach 2005-2007 w szkole powstały dwie nowe pracownie komputerowe i dwa centra multimedialne. W 2009 utworzono Technikum kształcące w zawodzie technik informatyk. W tym samym roku ukończono budowę nowej klatki schodowej, szatni i sali konferencyjnej, zaadaptowano również dawną halę warsztatów szkolnych na salę sportów siłowych[30].

Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]

  • 1953-1956 Leopold Nowakowski
  • 1956-1958 Zdzisław Hawrylak
  • 1958-1964 Stefan Tarnowski
  • 1964-1972 Kazimierz Mazurek
  • 1972-1980 Mieczysław Bojar
  • 1981-1982 Bogdan Czuryszkiewicz
  • 1982-1989 Norbert Krzyżanek
  • 1989-2003 Stanisław Banach
  • od 2003 Elżbieta Kaszlikowska[26]

Samorządowe Przedszkole Publiczne[edytuj]

W maju 1919 otwarto ochronkę dla dzieci przy ul. Polnej. W 1948 powołano jedno-oddziałowe przedszkole z siedzibą przy ul. Lubelskiej, a w 1965 zostało przekształcone w dwuoddziałowe. W 1987 przedszkole przeniesiono do obecnej siedziby, przy ul. Bychawskiej.

Kierownicy i dyrektorzy placówki[edytuj]

  • 1919-1945 ks. Stanisław Siennicki
  • 1948-1951 Krystyna Zielińska
  • 1951-1955 Henryka Kamola
  • 1955-1973 Janina Ciekot
  • 1973-1975 Krystyna Żarnowska
  • 1975-1984 Irena Wilczyńska
  • 1984-2002 Alina Kozińska
  • 2002-2013 Anastazja Dorota Minik[26]
  • od 2013 Jolanta Barszcz-Skowronek[31]

Sport[edytuj]

Miejscowe Centrum Kultury Fizycznej i Sportu jest organizatorem wielu imprez sportowych, takich jak np. Bełżycka Liga Piłki Halowej, Liga Tenisa Stołowego[32]. W hali sportowej, mieszczącej się przy Zespole Szkół NR1 rozgrywane są turnieje, różnych dyscyplin sportowych. Przez miasto kilka razy przebiegała trasa Tour de Pologne. W Bełżycach działa także Bełżyckie Towarzystwo Narciarskie[33].

Unia Bełżyce[edytuj]

Klub powstał 25 kwietnia 1970. Wtedy to w ówczesnym Powiatowym Domu Kultury odbyło się pierwsze zebranie założycielskie. 6 maja 1970 wybrano pierwszego prezesa, Czesława Bartuzi, ustalono plan pracy oraz zaproponowano powołanie komisji budowy obiektów sportowych przy klubie. Uruchomiono następujące sekcje: piłki nożnej, zapasów, piłki siatkowej i tenisa stołowego. 24 czerwca 1970 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie zatwierdziło nazwę stowarzyszenia na Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy w Bełżycach i wpisało je do rejestru stowarzyszeń i związków Urzędu Spraw Wewnętrznych pod nr 296. W 1974 dokonano zmiany w statucie klubu, ustalając nową nazwę na Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy "Unia" Bełżyce. W sezonie 1974/1975 klub grał w klasie B i uzyskał awans do wyższej klasy rozgrywkowej, z której spadł rok później. W wyniku reorganizacji rozgrywek w sezonie 1976/1977 "Unia" trafiła do grupy wschodniej klasy B. Zespół był wtedy kierowany przez trenera Szczepana Bogusza. Klub znów uzyskał awans o szczebel wyżej i grał na nim przez kilka kolejnych sezonów. Od sezonu 1991/1992 drużyna występowała w lubelskiej klasie okręgowej. Od 1994 klub jest jedno-sekcyjny, działa tylko sekcja piłki nożnej. 28 czerwca 1996 odbył się w Bełżycach Dzień Piłkarza zorganizowany przez działaczy klubu w związku z zakończeniem sezonu rozgrywkowego 1995/1996[34]. Po sezonie 2001/2002, w wyniku połączenia MLKS Unii Bełżyce z BKS Lublin, zespół przyjął nazwę BKS Unia Bełżyce. Rok później zespoły rozdzieliły się, jednak dawna Unia przyjęła nazwę BKS Unia Bełżyce. W 2009 zostały wyremontowane trybuny stadionu, zapowiedziano też zmodernizowanie w przyszłości murawy. Klub został zlikwidowany po sezonie 2011/2012.

Tęcza Bełżyce[edytuj]

Od sezonu 2013/2014 w wyniku przekształcenia klubu Tęcza Zagórze, który wywalczył awans z klasy A do klasy okręgowej, powstał klub Tęcza Bełżyce. Zespół rozgrywa mecze na stadionie w Bełżycach i oparł swój skład o dawnych zawodników Unii Bełżyce.

Miasta partnerskie[edytuj]

Miasta partnerskie Bełżyc to[35]:

Zobacz też[edytuj]


Przypisy

  1. ab http://www.polskawliczbach.pl/Belzyce, w oparciu o dane GUS.
  2. Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 157.
  3. Województwo lubelskie w drugiej połowie XVI wieku, Warszawa 1966, mapa
  4. Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 14.
  5. Studia z dziejów Bełżyc s. 43 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  6. S.Warchoł, Nazwy miast Lubelszczyzny, Lublin 1964, s.21-23
  7. Parafia Bełżyce. [dostęp 24.09.2010].
  8. Poradnia językowa. [dostęp 24.09.2010].
  9. S.Rospond, Słownik etymologiczny miast i wsi PRL, Wrocław 1984, s. 22
  10. Studia z dziejów Bełżyc s. 27 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  11. Studia z dziejów Bełżyc s. 29-30, 44-45, 47 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  12. abc Bełżyce – Historia miejscowości. [dostęp 24.09.2010].
  13. Studia z dziejów Bełżyc s. 48 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  14. abc Historia Bełżyc w skrócie. [dostęp 05.05.2011].
  15. abc Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom I. [dostęp 26.05.2011].
  16. Studia z dziejów Bełżyc s. 61, 63 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  17. Studia z dziejów Bełżyc s. 62, 71 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  18. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom XV cz.2. [dostęp 05.05.2011].
  19. Studia z dziejów Bełżyc s.71 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  20. Studia z dziejów Bełżyc s. 74-78 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  21. ab Teren Bełżyce. [dostęp 24.09.2010].
  22. ab Bełżyce. Monografia miasta i gminy, Jadczak Stanisław (2002)
  23. W tym roku była XIX edycja, impreza jest co roku, więc wychodzi ta data. [dostęp 20.09.2010].
  24. Bełżyce. XV Scena Dramatyczna. [dostęp 20.09.2010].
  25. Program Imprez w 2010. [dostęp 20.09.2010].
  26. abcdef Studia z dziejów Bełżyc wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
  27. Historia szkoły podstawowej. [dostęp 28.05.2011].
  28. Historia szkoły. [dostęp 28.05.2011].
  29. Historia szkoły. [dostęp 28.05.2011].
  30. Historia placówki. [dostęp 28.05.2011].
  31. http://www.przedszkole.belzyce.nogard.pl/strona=o_nas
  32. Kalendarz imprez sportowych.. [dostęp 20.09.2010].
  33. belzyce-tn.pl
  34. Unia Bełżyce - Historia. [dostęp 24.09.2010].
  35. Miasta partnerskie gminy Bełżyce (pol.). belzyce.pl. [dostęp 2015-05-23].

Linki zewnętrzne[edytuj]

'