Tworzenie stron internetowych

Kęty

Oceń naszą ofertę w zakresie tworzenia stron www oraz sklepów internetowych. Nasza firma oferuje sklepy online które przyciągną klientów w mieście Kęty. Zapewniemy profesjonalne podejście do Twojego biznesu. Atrakcyjne ceny i fachowe wykonanie zapewni Ci sukces. Strona internetowa jest jedną z metod na pozyskanie klientów dla Twojego biznesu, dokładnie wykonana strona jest jednym z elementów który zachęcają kupującego do skorzystania z Twojej oferty. Rozwiązania na czasie jakie wykorzystujemy zapewniają skuteczne wykonanie naszej usługi.

Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Kęty - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Kęty" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Kęty warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Kęty" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Kęty" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Kęty i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Kęty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Kęty (ujednoznacznienie).
Kęty
Rynek w Kętach.
Rynek w Kętach.
Herb
Herb Kęt
Państwo  Polska
Województwo  małopolskie
Powiat oświęcimski
Gmina Kęty
gmina miejsko-wiejska
Aglomeracja bielska
Data założenia pierwsza wzmianka 1238
Prawa miejskie 1277
Burmistrz Krzysztof Jan Klęczar
Powierzchnia 23,05 km²
Wysokość 315[1] m n.p.m.
Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość

18 984[2]
823,6 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 33
Kod pocztowy 32-650
Tablice rejestracyjne KOS
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa lokalizacyjna województwa małopolskiego
Kęty
Kęty
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Kęty
Kęty
Ziemia49°53′00″N 19°13′19″E/49,883333 19,221944
TERC
(TERYT)
1213044
SIMC 0924365
Urząd miejski
Rynek 7
32-650 Kęty
Strona internetowa

Kęty (wil.: Łiwert) – miasto w województwie małopolskim, w powiecie oświęcimskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kęty.

Kęty to miasto o charakterze handlowo-przemysłowym, położone na Podgórzu Wilamowickim (na północ od Beskidu Małego), w dolinie rzeki Soły. Według danych GUS z marca 2014 r. miasto Kęty posiadało 19 080 mieszkańców. Układ urbanistyczny Kęt został wpisany do rejestru zabytków województwa małopolskiego[3].

Miasto królewskie starostwa oświęcimskiego w powiecie śląskim województwa krakowskiego w końcu XVI wieku[4].

Położenie geograficzne[edytuj]

Kęty położone są w Kotlinie Oświęcimskiej, w dolinie rzeki Soły, na jej stożku napływowym. Od zachodu dolinę rzeki zamyka Wysoczyzna Wilamowicka, od wschodu Wysoczyzna Osiecka, które są częścią Wysoczyzn Przykarpackich, będących południowym krańcem Kotliny Oświęcimskiej.

Kęty należą do podkarpackiej strefy klimatycznej. Miasto położone jest na skrzyżowaniu dróg biegnących z Krakowa do Bielska-Białej i ze Śląska przez Oświęcim do Żywca. W latach 1975–1998 Kęty administracyjnie należały do woj. bielskiego.

Historia[edytuj]

Średniowiecze[edytuj]

Akt sprzedaży wójtostwa w Kętach z 1277 r., jeden z najstarszych dokumentów wzmiankujących miasto
Kęty w granicach Korony Królestwa Polskiego jako Kenti na mapie Wacława Grodzieckiego wydrukowanej w 1592 roku.
Kęty jako "Kenti" na mapie Księstwa Oświęcimskiego i Zatorskiego – mapa Abrahama Orteliusa z 1603.

Pierwszym dokumentem, w którym wzmiankowano Kęty było potwierdzenie nadania klasztorowi benedyktyńskiemu w Staniątkach przez Klemensa z Ruszczy zespołu własności, w tym wsi Kanthi, pochodzące z 1238 r. Dokument ten wydany był przez Wisława z Kościelca, biskupa krakowskiego. O ile jest to najwcześniejsze źródło pisane wspominające Kęty, można przypuszczać, że istniały one już nieco wcześniej jako osada wiejska.

W 1260 r. klasztor w Staniątkach przekazał wieś Kęty wraz z Czeladzią księciu Władysławowi Opolskiemu w zamian za wieś Brokot co odnotował średniowieczny dokument z 28 maja tego roku wydany w Raciborzu[5]. Siedemnaście lat później, w 1277 r. Władysław Opolski nadał braciom Arnoldowi, Rudgierowi i Piotrowi wójtostwo in Cant, potwierdzając jednocześnie nabycie przez tych braci prawo wójtostwa od niejakiego Szymona. Książę nadał jednocześnie Kętom pola uprawne, pastwiska i prawo do połowu ryb w Sole. Wydanie tego dokumentu łączy się z lokacją miejską Kęt na prawie lwóweckim, czyli na wzór Lwówka Śląskiego. W dokumencie książęcym wzmiankowany jest kościół parafialny.

Miejscowa parafia katolicka została wzmiankowana w spisie świętopietrza parafii dekanatu Oświęcim diecezji krakowskiej z 1326 pod nazwą Kant[6].

W 1391 r. książę Jan III oświęcimski nadał Kętom, znanym wówczas również pod niemiecką nazwą Libenwerde, prawa miejskie magdeburskie, identyczne z tymi, jakie posiadał Oświęcim. W dokumencie tym książę nadaje miastu las zwany Burgerwalt, prawo do karczowania lasów pod pola uprawne, urządzania chmielników i sadzawek rybnych, prawo zakładania w rynku kramów solnych, a również zwalnia miasto z ceł.

Około 1397 r. urodził się w Kętach Jan Wacięga, późniejszy profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i święty Kościoła Katolickiego znany jako Jan Kanty. W 1439 r. wzmiankowany był już jako Jan z Kęt, bakałarz teologii, kantor kolegiaty św. Floriana w Kleparzu pod Krakowem i pleban kościoła w Olkuszu.

 Osobny artykuł: Księstwo Oświęcimskie.

W 1457 r. Janusz książę oświęcimski sprzedał Kęty wraz z Oświęcimiem, okolicznymi wsiami oraz warowniami Oświęcim i Wołek królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi za 50 000 grzywien[7]. Tym samym Kęty weszły stając się miastem królewskim, należącym administracyjnie do powiatu śląskiego, w administracji kościelnej do dekanatu oświęcimskiego. Władzę miejską stanowiło czterech rajców, z których dwaj byli wybierani przez mieszczan, dwaj wyznaczani przez starostę oświęcimskiego.

Nazwę miejscowości w zlatynizowanej formie Kanthy wymienia w latach (1470-1480) Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[8].

Około 1480 r. miasto posiadało murowany kościół pw. św. Małgorzaty, 40 łanów upraw miejskich, 3 łany i młyn należące do wójta, łąki, lasy bukowe i 4 stawy rybne należące do plebana. Miasto pobierało cło od soli, sukna, koni i bydła. Trzy razy w roku odbywały się jarmarki: 13 lipca w dniu św. Małgorzaty, 14 września w święto Podwyższenia Krzyża i 25 listopada, w dniu św. Katarzyny. Cotygodniowy targ odbywał się w sobotę[9].

Czasy nowożytne[edytuj]

W 1529 r. w Kętach znajdowało się około 135 domów. Wśród mieszkańców znajdowali się rzeźnicy, stolarze, sukiennicy, krawcy (132 rzemieślników zrzeszonych w cechach), liczni hodowcy bydła (w liczbie 140) i 40 ubogich mieszczan – komorników. W latach 1558-1559 król Zygmunt August potwierdził statuty kęckich cechów krawców i sukienników. Ci ostatni mieli prawo pierwokupu w handlu wełną i suknem na kęckim rynku. Król zakazał jednocześnie sukiennikom ze Śląska handlowania w Kętach pod karą konfiskaty towaru – Ślązacy mogli handlować w Kętach tylko suknem drugiej kategorii. Zakazał również przewożenia soli wielickiej przez Kęty – transport tego towaru miał odbywać się przez Oświęcim.

W 1564 r. księstwo oświęcimskie i zatorskie wcielono od Korony Królestwa Polskiego, równocześnie przyłączono je do województwa krakowskiego, jako powiat śląski. XVI w. był dla Kęt okresem rozwoju – powstawały kolejne cechy rzemieślnicze – kuśnierzy, piekarzy, kowali i wiele innych, założono łaźnie, szpital, młyny, folusz i tartak. Pod koniec wieku jednak miasto nawiedziła seria nieszczęść. W 1585 r. miała miejsce epidemia nieznanej choroby, od której zmarło 947 osób (liczba ta obejmuje przypuszczalnie również okoliczne wsie i miejscowości). 7 września 1652 r. przy ul. Czanieckiej (obecna Kościuszki) wybuchł pożar, który zniszczył kilkanaście domów. W 1655 r. miasto padło łupem Szwedów najeżdżających Rzeczpospolitą – wojska szwedzkie złupiły je i poważnie zniszczyły. 25 listopada 1657 r. wybuchł kolejny pożar, tym razem większy, w wyniku którego zniszczone zostały domy przy Rynku i kościół parafialny. W wyniku tych klęsk szlachecki sejmik zatorski prosił króla o zwolnienie mieszczan kęckich z podatków w celu umożliwienia odbudowy, którą rozpoczęto zaraz po ostatnim pożarze.

Miejsce obozu wojskowego króla Jana III Sobieskiego na pocztówce z 1883 r.

W połowie XVII w. miasto zwiększyło swoją liczebność do około 800-1000 mieszkańców i powróciło do dawnego dobrobytu. Potwierdzają to dokumenty z tamtego okresu – pismo króla Jana III Sobieskiego z 20 kwietnia 1676 r. rozstrzygające spór kęczan z mieszczanami oświęcimskimi o handel solą, przyznające rację mieszczanom kęckim, oraz potwierdzenie statutu cechu krawieckiego nadające rzemieślnikom z Kęt możliwość handlu w całym kraju. W 1699 r. rozpoczęto budowę klasztoru Franciszkanów Reformatów. Fundatorami byli chorąży krakowski Jan z Żydowa Żydowski, burgrabia i krakowski pisarz grodzki Jan Zdanowski oraz kanclerz wielki koronny Jan Wielopolski. Następnego roku do Kęt sprowadzono już pierwszych zakonników, w 1705 r. założono fundamenty świątyni, w 1712 r. ukończono sklepienia, a 4 października 1714 r. kościół został poświęcony przez księdza Kazimierza Łubieńskiego, biskupa krakowskiego. W tym samym czasie trwała rozbudowa kaplicy św. Jana Kantego przy kościele parafialnym, fundowana przez Sykstusa Lubomirskiego. W 1722 r. ukończono nowy ołtarz w tej kaplicy, a poświęcono ją 14 czerwca 1724 r.

W pierwszej połowie XVIII w. w Kętach znajdowały się ulice Świętokrzyska, Kobiernicka, Doktorska (będąca przecznicą Kobiernickiej biegnącą ku Świętokrzyskiej) i Czaniecka. Nie istniała w obecnym kształcie jeszcze dzisiejsza ulica Mickiewicza, prowadząca w kierunku Nowej Wsi i Oświęcimia – nazywała się ona wówczas Kościelną, zakręcała niedaleko za kościołem parafialnym w stronę dzisiejszej ulicy Jana Kantego, która z kolei nosiła nazwę Oświęcimskiej lub Św. Ducha. W mieście działała szkoła przy kościele parafialnym, funkcjonowały warsztaty rzemieślnicze, dwa browary, młyn oraz folusz założony przy nowym klasztorze Reformatów. Niedługo później w mieście założono komorę celną[9].

Okres zaborów[edytuj]

Rynek w Kętach pod koniec XIX w.
Procesja Bożego Ciała na Rynku w 1904 r.

Koniec XVIII w., czas zaborów, był czasem niepokoju i dużych zmian w Kętach. 15 lipca 1768 r. na sejmiku w Kętach miejscowa szlachta podpisała akt przystąpienia do konfederacji barskiej. W latach 1768-1770 miasto przechodziło kolejno w ręce konfederatów i Rosjan, którzy w pewnym momencie dokonali najścia na klasztor reformatów. W wyniku pierwszego rozbioru Kęty stały się częścią Cesarstwa Austrii. Austriacy w latach 1772-1775 wykonali biegnący przez miasto tzw. Trakt cesarski, drogę prowadzącą z Wiednia, stolicy monarchii, do Lwowa, który stanowił stolicę królestwa Galicji, prowincji austriackiego cesarstwa. W latach 1790-1815 wytyczono też ulicę Mickiewicza, prowadząca do Oświęcimia i będącą częścią traktu prowadzącego z Austrii do terenów zaboru pruskiego. W ramach tzw. kasaty józefińskiej władze nakazały zamknięcie i rozbiórkę kęckich kościołów św. Krzyża, Bożego Ciała, Wszystkich Świętych oraz kaplicy bractwa różańcowego. Władze austriackie nadały Kętom 15 października 1793 r. przywilej cesarski, w którym ustanowiły herb miasta jako "tarcza podzielona wzdłuż, na prawym polu czerwonym biały półorzeł ze złotą koroną, w lewym niebieskim trzy jaja, pod jajami zielona wstęga Soły". Miasto otrzymało prawo do posiadania samorządu miejskiego i do organizowania czterech ośmiodniowych jarmarków w roku.

28 czerwca 1797 r. wybuchł największy pożar w historii miasta, w wyniku którego zniszczona została prawie cała zabudowa, w tamtych czasach w większości drewniana. Ambroży Grabowski pisał o tym wydarzeniu:

"Dnia 29 czerwca 1797 w południe powstał pożar w stodole domu Klimka przy ulicy Kobiernickiej. Przy wielkim wichrze zachodnim pożar rozszerzył się na całe miasteczko, które ze wszystkim wygorzało wyjąwszy ulice, nie będące w kierunku wiatru. Wtedy zgorzał i dom mojej matki, wdowy przy ulicy Kościelnej stojący. Miasteczko spaliło się w ciągu kilku godzin. Kościół parafialny ocalał, ale spalił się dach na kościółku św. Jana Kantego. Zgorzał również ratusz z drzewa wśród rynku stojący i tylko niewiele domów ocalało od ognia.”

Po tym zdarzeniu władze zakazały całkowicie budowy w Kętach drewnianych domów, a odbudowa miasta trwała ponad 10 lat.

Kęty były w tym okresie miejscem licznych przemarszów wojsk, co wynikało z położenia przy głównym trakcie Galicji. W 1805 r., w czasie wojen napoleońskich, przechodziły tędy wojska rosyjskie, w 1813 r. wojska polskie pod dowództwem Józefa Poniatowskiego. Mieszkańcy Kęt uczestniczyli w powstaniach listopadowym i styczniowym. W XIX w., mimo niespokojnych czasów, miasto szybko zwiększało swoja liczebność. W 1811 r. Kęty liczyły 3264 osób, w 1845 r. już 5000. Z 1863 r. pochodzi pierwsza wzmianka o mieszkańcach Kęt narodowości żydowskiej, który stanowili wówczas niewielki odsetek mieszkańców – w 1871 r. było to 66 osób, w 1900 roku – 42. Społeczność kęckich Żydów zwiększyła się do 330 osób w czasach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Podlegali oni administracyjnie gminie wyznaniowej w BiałejLipniku. W Kętach działała duża społeczność Żydów wyznających judaizm reformowany, założyli oni Stowarzyszenie Postępowe Rytualno – Religijne "Anszei Emes" ("Mężowie Prawdy") i modlili się we własnej synagodze, która działała przy ul. Krakowskiej 2 i której budynek istnieje do dzisiaj. Synagoga ortodoksyjna istniała przy ul. Kazimierza Wielkiego.

W XIX w. w mieście zaczął się rozwijać przemysł – w 1845 r. powstała pierwsza przemysłowa przędzalnia wełny, w 1867 r. Franciszek i Edward Zajączkowie i Karol Lankosz założyli w Kętach pierwszą fabrykę sukna. W 1898 ukończono budowę szkoły podstawowej przy ul. Sobieskiego, w 1907 r. założono Męskie Seminarium Nauczycielskie – pierwszą w Kętach szkołę średnią. Pod koniec XIX wieku Kety opisywane były jako schludne miasto średniej wielkości będące siedziba powiatu, o populacji 4925 mieszkańców (1881) i powierzchni 2172 ha. Znajdowała się wówczas w mieście siedziba sądu powiatowego, apteka, szpital z 24 miejscami, dwie czteroklasowe szkoły, fabryki płótna, sukna, garbarnie i warsztaty garncarskie. W 1951 r., w setną rocznicę kanonizacji św. Jana z Kęt, odsłonięto na rynku jego pomnik autorstwa krakowskiego rzeźbiarza Edwarda Stehlika. W 1888 r. otwarto kęcki dworzec kolejowy, znajdujący się na linii Kalwaria Zebrzydowska – Bielsko[9].

Okres międzywojenny i II wojna światowa[edytuj]

Rynek w Kętach w 1915 r.
Ochotnicza Straż Pożarna w Kętach w 1934 r.

24 stycznia 1915 r. do Kęt przybyła I Brygada Legionów Polskich, dowodzona przez Józefa Piłsudskiego. Oddziały polskiego wojska przechodziły w Kętach reorganizację – przebywały w mieście do 28 lutego, po czym wymaszerowały w kierunku centralnej Polski. Dwudziestoletni okres polskiej niepodległości był w Kętach czasem rozwoju, który wyrażał się przede wszystkim powstaniem dużej ilości prywatnych firm i przedsiębiorstw produkcyjnych. Do istniejących wcześniej zakładów sukienniczych, które zostały wówczas rozbudowane i powiększone, dołączyły fabryka mebli i wyrobów skórzanych, miejska elektrownia, tartaki, około stu mniejszych warsztatów rzemieślniczych, 83 sklepy i 19 lokali gastronomicznych. W 1921 r. Kęty liczyły 5791 mieszkańców, w tym 329 narodowości żydowskiej, a do 1938 r. populacja miasta zwiększyła się do około 7000 osób. W 1929 r. przeprowadzono renowację kościoła i klasztoru reformatów, w 1930 r. kościoła parafialnego. W latach 30. XX w. władzom miasta udało się zorganizować kolejne gimnazjum i wznieść budynek szkoły przy ul. Kościuszki.

Okres szybkiego rozwoju Kęt w latach 20. i 30. XX w. został dramatycznie przerwany przez wybuch II wojny światowej. 4 września 1939 r. odbyła się Bitwa pod Rajskiem (okolice Oświęcimia), gdzie wojska piechoty i artylerii oraz trzy plutony oddziałów Obrony Narodowej – "Kęty", "Brzeszcze" i "Oświęcim" pod dowództwem mjr. Piotra Ryby stoczyły przegraną walkę z pancernymi oddziałami Wehrmachtu. W kwietniu 1940 r. rozpoczęły się masowe aresztowania, które objęły wszystkich mieszkańców Kęt pochodzenia żydowskiego (około 600 osób) oraz większość kęckiej inteligencji i osób mogących stanowić zagrożenie dla władz okupacyjnych. Żydzi zostali umieszczeni w getcie które zorganizowano w Nowej Wsi, w domach z których wysiedlono miejscową ludność polską. Stamtąd po kilku miesiącach, podobnie jak przedstawicieli inteligencji, wywieziono ich do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Wojnę przeżyło tylko kilku kęckich Żydów. We wsiach otaczających miasto, szczególnie tych położonych między Kętami a Żywcem, hitlerowcy przeprowadzili masowe akcje wysiedleń mieszkańców, znane jako akcja Saybusch. W czasie wojny zniszczeniu uległo kilka budynków w mieście, w tym synagoga. Niemcy zajęli klasztor Zmartwychwstanek i przeznaczyli go na szpital. Od 1942 r. w okolicy Kęt działał oddział partyzancki Armii Krajowej. 28 stycznia 1945 r. miasto zostało wyzwolone przez oddziały 60 Armii 1 Frontu Białoruskiego[10]. Wycofujący się Niemcy wysadzili most na Sole w Podlesiu[9].

Okres powojenny[edytuj]

Zabytkowa kamienica przy Rynku
Zabytkowa kamienica przy ul. Kościuszki
Święty Jan Kanty na rynku w Kętach

Po 1945 r. Kęty rozbudowywały się jako lokalny ośrodek miejski posiadający niewielkie zakłady przemysłowe. Kęckie przedsiębiorstwa funkcjonujące we wczesnym okresie PRL były w większości znacjonalizowanymi zakładami produkcyjnymi istniejącymi tu przed wojną. Podobnie kontynuowały swoja działalność placówki edukacyjne – szkoły podstawowe i średnie. Znaczącą zmianą w funkcjonowaniu miasta było utworzenie w 1953 r. Zakładów Metali Lekkich "Kęty", które pierwotnie działy jako walcownia folii aluminiowej, w późniejszych latach rozszerzając zakres produkcji. Przedsiębiorstwo to znane jest obecnie jako Grupa Kęty. Rozwój przemysłu w Kętach pociągnął za sobą powiększenie miasta o nowe osiedla mieszkaniowe położone na południowy zachód od rynku, w pobliżu Soły. Od kilku dziesięcioleci liczba mieszkańców Kęt zbliżona jest do 19 tys.

Demografia[edytuj]

Piramida wieku mieszkańców Kęt w 2014 roku[2]:
Piramida wieku Kety.png

Zabytki[edytuj]

Gospodarka i przemysł[edytuj]

 Osobny artykuł: Grupa Kęty.

Miasto posiada dobrze rozwinięty przemysł, funkcjonuje kilka dużych przedsiębiorstw zajmujących się produkcją i obróbką metali nieżelaznych. Działają też firmy zajmujące się przemysłem spożywczym, maszynowym i drzewnym. W Kętach działa miejska spółka transportu autobusowego – MZK Kęty.

Osiedla[edytuj]

  • Osiedle 700-lecia
  • Osiedle Nad Sołą
  • Osiedle Kardynała Stefana Wyszyńskiego
  • Osiedle Władysława Sikorskiego
  • Osiedle Tadeusza Kościuszki
  • Osiedle Zachodnie
  • Osiedle Kamieniec
  • Osiedle Dębowe
  • Osiedle Miodowe
  • Osiedle Leśne
  • Osiedle Batalionów Chłopskich
  • Osiedle Płk. Królickiego
  • Osiedle Wrzosowe

Edukacja[edytuj]

  • Publiczne Przedszkole Sióstr Zmartwychwstanek im. bł. Matki Celiny Borzęckiej
  • Zespół Szkolno-Gimnazjalny Nr 1 w Kętach
  • Zespół Szkolno-Gimnazjalny Nr 2 w Kętach
  • Zespół Szkół Podstawowo-Gimnazjalnych nr 3 w Kętach-Podlesiu im. Bohaterów Westerplatte
  • Powiatowy Zespół nr 9 Szkół im. Marii Dąbrowskiej w Kętach
  • Powiatowy Zespół nr 10 Szkół Mechaniczno-Elektrycznych im. M. Kopernika
  • Powiatowy Zespół nr 11 Szkół Ogólnokształcących im. St. Wyspiańskiego
  • Centrum Kształcenia Dorosłych w Kętach

Religia[edytuj]

Większość mieszkańców miasta stanowią katolicy.

Parafie rzymskokatolickie w Kętach:

W Kętach działalność duszpasterską prowadzi także placówka Kościoła Chrześcijan Baptystów, protestanckiej wspólnoty o charakterze ewangelicznym oraz miejscowy zbór Świadków Jehowy z własną Salą Królestwa[11] przy ul. Legionów 60.

Ludzie związani z miastem[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Kętami.

Sport[edytuj]

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Przypisy

  1. Dane miast: Kęty
  2. ab Polska w liczbach/Kęty, w oparciu o dane GUS.
  3. nr. rej. A-464 z 26.11.1986 (B) Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie. 31 marca 2017; 7 miesięcy temu. [dostęp 2016-01-26].
  4. Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, s. 94.
  5. Piekosiński 1886 ↓, s. 40-41.
  6. Monumenta Poloniae Vaticana T.1 Acta Camerae Apostolicae. Vol. 1, 1207-1344. Jan Ptaśnik (redakcja). Cracoviae: Sumpt. Academiae Litterarum Cracoviensis, 1913, s. 147-150.
  7. Krzysztof Rafał Prokop, "Księstwa oświęcimskie i zatorskie wobec Korony Polskiej w latach 1438-1513. Dzieje polityczne", PAU 2002, ​ISBN 978-8388857-31-7​.
  8. Joannis Długosz Senioris Canonici Cracoviensis, "Liber Beneficiorum", Aleksander Przezdziecki, Tom VII, Kraków 1864, str.84.
  9. abcd Bogdanowski, J., Böhm, A., Patoczka, P.: Miasto Kęty. Studium krajobrazowe urbanistyczno-konserwatorskie. Kraków: Państwowa Służba ochrony Zabytków, 1988.
  10. ”Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945” Sport i Turystyka 1988, ​ISBN 83-217-2709-3​, str. 87
  11. Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 2 stycznia 2015.
  12. sokol-kety.pl
  13. Uchwała Nr XII/100/2003 Rady Miejskiej w Kętach z dnia 31 października 2003 r. w sprawie zawarcia umowy o Wzajemnej Współpracy między Gminą Kęty a miastem Turzovka.

Bibliografia[edytuj]

  • Franciszek Piekosiński: Monumenta Meadievii Historica. Codex diplomaticus Poloniae minoris, Volumes 9-10. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1886, s. 40-41.
  • J. Bogdanowski, A. Böhm, P. Patoczka, Miasto Kęty. Studium krajobrazowe urbanistyczno-konserwatorskie, Państwowa Służba ochrony Zabytków, Kraków 1988

Linki zewnętrzne[edytuj]

'