Tworzenie stron internetowych

Mirsk



Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Mirsk - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Mirsk" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Mirsk warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Mirsk" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Mirsk" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Mirsk i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Mirsk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Mirsk (ujednoznacznienie).
Mirsk
Panorama Mirska
Panorama Mirska
Herb Flaga
Herb Mirska Flaga Mirska
Państwo  Polska
Województwo  dolnośląskie
Powiat lwówecki
Gmina Mirsk
gmina miejsko-wiejska
Data założenia XII w.
Prawa miejskie 1329 lub 1337
Burmistrz Andrzej Jasiński
Powierzchnia 14,66 km²
Wysokość ok. 350 m n.p.m.
Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość

3 981[1]
271,6 os./km²
Strefa numeracyjna
+48 75
Kod pocztowy 59-630
Tablice rejestracyjne DLW
Położenie na mapie powiatu lwóweckiego
Mapa lokalizacyjna powiatu lwóweckiego
Mirsk
Mirsk
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa lokalizacyjna województwa dolnośląskiego
Mirsk
Mirsk
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Mirsk
Mirsk
Ziemia50°58′09″N 15°22′58″E/50,969167 15,382778
TERC
(TERYT)
0212044
SIMC 0936233
Urząd miejski
pl. Wolności 39
59-630 Mirsk
Strona internetowa

Mirsk (niem. Friedeberg/Queis[2]) – miasto w południowo-zachodniej Polsce, na Dolnym Śląsku, na pograniczu z Łużycami Górnymi, w powiecie lwóweckim, w województwie dolnośląskim (w latach 1975–1998 w jeleniogórskim, wcześniej we wrocławskim), siedziba gminy Mirsk, nad rzeką Kwisą.

Geografia[edytuj]

Położenie[edytuj]

Miasto administracyjnie jest położone w południowo-zachodniej części województwa dolnośląskiego w powiecie lwóweckim, (w latach 1975-1998 w województwie jeleniogórskim wcześniej we wrocławskim).

Jeżeli chodzi o położenie geograficzne, to miasto jest położone w Kotlinie Mirska będące częścią Pogórza Izerskiego. Przez miasto przepływa rzeka Kwisa. Mirsk jest położony między miastami Gryfów Śląski na północy a Świeradów-Zdrój na południu.

Części i osiedla miasta[edytuj]

  • Skarbków - znajduje się w prawobrzeżnej części Kwisy, do Mirska został włączony w 1961 r.
  • Przydatki
  • Chaupki
  • Bogdankowice

Demografia[edytuj]

Mirsk jest 74. miastem w województwie dolnośląskim pod względem liczby mieszkańców (na 91 miast). Liczba mieszkańców na koniec 2004 r. wynosiła 4200, a w I kwartale 2002 r. 4417 osób.

Liczba mieszkańców[3] w latach 1885-2005
rok mieszk.
1885 2.712
1890 2.670
1910 2.553
1933 2.746
1939 2.882
rok mieszk.
1970 4.390
1983 ~ 4.200
1995 4.353
2000 4.250
2005 4.154
2014 4.025
Piramida wieku mieszkańców Mirska w 2014 roku[1].


Piramida wieku Mirsk.png

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

  • Czechy Nové Město pod Smrkem - współpraca kulturalna, sportowa, wspólne ćwiczenia OSP i wymiana samorządowa
  • Czechy Lázně Libverda
  • Francja Issoire - wymiana kulturalna i samorządowa
  • Francja Perrier - wymiana samorządowa i sportowa
  • Niemcy Aurich - wymiana kulturalna i samorządowa
  • Niemcy Görlitz - współpraca kulturalna z Muzeum Śląskim w Görlitz i z organizacją Eko-Gut
  • Niemcy Herford - współpraca sportowa

Historia[edytuj]

Ratusz w Mirsku przed renowacją

Początki[edytuj]

Mirsk założono w miejscu, gdzie pierwotnie właściciele zamku Czocha mieli swój folwark. Było to nie później niż w XII w., bo na 1201 r. datowany jest dokument wymieniający tutejszego wójta. Był to Bernard Rym, w jego herbie była sowa (niem. Eule) stąd pierwotna nazwa miejscowości Eulendorf – Sowia Wieś. Położenie folwarku i wsi było bardzo dogodne – nad rzeką Kwisą, przy trakcie jeleniogórsko-żytawskim.

XIV wiek[edytuj]

Mirsk wraz z okolicą przyłączony został w 1319 r. do księstwa jaworskiego, a wkrótce po tym, w 1329 r. lub 1337 r. osadzie nadano prawa miejskie na prawie lwóweckim. Książę jaworski Henryk nadał również Mirskowi prawo mili na wyszynk piwa, nową nazwę Fridberg (później przekształconą we Friedeberg) oraz nowy herb, obowiązujący do dzisiaj: sokoła trzymającego w dziobie upolowanego ptaka. Po śmierci księcia Henryka część jego posiadłości na Łużycach przeszła w 1346 r. w ręce Jana Luksemburskiego.

Mirsk i pobliskie miejscowości – Łęczyna (obecnie część Świeradowa-Zdrój) i Mroczkowice - od ok. 1399-1400 r. wchodzące w skład posiadłości rezydujących w pobliskim (2 km na północny wschód od Mirska) zamku Gryf Schaffgotschów - pozostały przy Śląsku, jako część księstwa świdnicko-jaworskiego (od 1368 r. lenna korony czeskiej, od 1392 r. bezpośrednio do korony czeskiej).

XV i XVI wiek[edytuj]

Kamienice na rynku w Mirsku po stronie północnej

Miasto nigdy nie miało murów obronnych; pomimo to podczas najazdu husytów w 1431 r. połączone siły załóg zamków Czocha, Gryf i Świecie obroniły miasto. W 1448 r. jednak zostało splądrowane i spalone przez grupę wędrownych rozbójników. Kolejny raz odbudowane, miasto w następnym stuleciu wybrało sobie dzień św. Marii Magdaleny (22 lipca) na doroczny jarmark, urządzany tu od 1521 r. Na okres lat 20. XVI w. – przypada także początek silnych wpływów protestanckich w mieście, kiedy niemal wszyscy jego mieszkańcy przyjęli luteranizm. W 1526 r. Mirsk, wraz z całym Śląskiem, trafił pod panowanie austriackich Habsburgów. Kolejny wielki pożar miasta dotknął Mirsk w 1558 r.; zaraz po odbudowaniu kościoła i ratusza okolicę nawiedziła w 1565 r. zaraza, w wyniku której zmarło ok. trzech tysięcy mieszkańców miasta i okolicznych wsi. Pomimo to koniec XVI w. należy do okresu prosperity miasta, które stało się znaczącym na Śląsku producentem płótna lnianego, na miarę położonych w pobliżu Gryfowa i Jeleniej Góry, a także odleglejszych – Kowar i Sobótki. Tradycje włókiennicze w okolicy Mirska podtrzymują dziś znajdujące się w Giebułtowie (2 km na zachód) Zakłady Tekstylne "Womarex", a także nazwa tutejszego Miejskiego Klubu Sportowego "Włókniarz Mirsk". Początek XVII w. i trwająca wówczas wojna trzydziestoletnia przyczyniła się do zubożenia miasta; nie mając żadnych umocnień oprócz bram przy drogach kilkudziesięciokrotnie (według niektórych wyliczeń – 31 razy) zostało złupione przez żołnierzy obu stron.

XVII i XVIII wiek[edytuj]

Z cesarskiego polecenia Ferdynanda III o "redukcji kontrreformacyjnej" z 1653 r., kościoły protestanckie (m.in. w położonych w pobliżu Mirska wsiach Rębiszów, Gierczyn, Proszowa), a wśród nich także i w Mirsku, zostały w 1654 r. przekazane katolikom. Protestanci wybudowali swój dopiero w połowie XVIII w., po tym, jak w 1742 r. Mirsk wraz z całym Śląskiem znalazł się w granicach Prus. Wkrótce, w 1767 r. kolejny raz – już ostatni – pożar strawił prawie całe miasto. Król Fryderyk II Wielki, rodzina Schaffgotschów oraz społeczności Jeleniej Góry, Kowar, Lwówka Śląskiego, Lubomierza, Wlenia i Leśnej wsparli mieszkańców Mirska w odbudowie miasta. Wznowiono produkcję w mirskich zakładach tekstylnych, pończochy z tutejszych manufaktur trafiały na eksport aż do Ameryki; osiadła tu także rodzina Friedrichów, na przełomie XVIII i XIX w. cenionych szlifierzy drogocennych kamieni (przyjmowali oni w Mirsku w sierpniu 1790 r. podróżującego po Dolnym Śląsku Johanna Wolfganga von Goethego), szlifowano także szkło. Wojny napoleońskie zapisano w historii miasta jako epizod, podczas którego, podczas odwrotu Napoleona i zawieszenia broni, wzniesiono w okolicach liczne (kilkaset) tymczasowe kwatery dla francuskich żołnierzy.

XIX i XX wiek[edytuj]

Kamienica przy ul. Betleja 2 z 1898 r.

Rewolucja przemysłowa w Mirsku, jak i w pobliskich miejscowościach, datuje się od uruchomienia linii kolei żelaznej z Wrocławia do Berlina. Odcinek Jelenia GóraLubań otwarto w 1865 r. Z Mirska, który pozostawał z dala od tej linii, uruchomiono wkrótce konne połączenia z najbliższymi stacjami w Rębiszowie i Gryfowie Śląskim. W tym też okresie zbudowano w Skarbkowie przędzalnię mechaniczną, a w 1875 r. – drukarnię wydającą lokalną gazetę Der Bote aus dem Queisthale ("Posłaniec z doliny Kwisy"). W 1884 r. doprowadzono do Mirska odnogę linii kolejowej łączącą go z Gryfowem, przedłużoną w 1904 r. do Jindřichovic pod Smrkem; 31 października 1909 r. otwarto nowo wybudowane odgałęzienie do Świeradowa-Zdroju. Miejscowa gazeta w 1926 r. zmieniła tytuł na Iser-Gebirgs-Zeitung ("Gazeta Gór Izerskich" – pod tym tytułem wychodziła do 1945 r.); także w związku z potrzebą przyciągnięcia turystów ciągnących w Góry Izerskie dotychczasową nazwę miasta Friedeberg am Queis (Spokojna Góra nad Kwisą) zmieniono na Friedeberg im Isergebirge (Spokojna Góra w Górach Izerskich). Podczas uroczystości 600-lecia nadania praw miejskich, które nastąpiły wkrótce (w 1937 r.) skrupulatnie podliczono – prócz 21 wielkich pożarów (największe miały miejsce m.in. w 1219,r. 1448 r., 1558 r., 1621 r. – dwukrotnie, 1642 r. i 1699 r.) – siedem epidemii i trzydzieści jeden powodzi, zalewających Mirsk na przestrzeni jego dziejów. Rok po tych uroczystościach w granice miasta włączono część przysiółka Skarbków (Skarbów, niem. Gräflich Röhsdorf), w którym podczas II wojny światowej funkcjonował obóz pracy (od 1944 r. filia obozu koncentracyjnego Groß-Rosen), wykorzystujący niewolniczą pracę kobiet-Żydówek w przędzalni i roszarni. Inny podobóz KL Gross Rosen znajdował się też w Giebułtowie (Gebhardsdorf). Do 1945 miasto nie posiadało odrębnej numeracji budynków według ulic (istniała tylko numeracja ogólnomiejska od nr 1 do ponad 350)[4]. II wojna światowa zakończyła się w Mirsku wkroczeniem Armii Czerwonej po kapitulacji Rzeszy, 9 maja 1945 r. Początkowo miastu nadano polską nazwę Spokojna Góra (z niem. Friedeberg). Następnie miastu została nadana obecna nazwa - od słowa "mir" oznaczającego pokój. Stanowiło ono ośrodek administracyjny i przemysłowo–handlowy dla okolicznych wsi, w 1961 r. przyłączono do miasta pozostałą część przysiółka Skarbków. Po przemianach w Polsce w 1989 r. przemysłowe znaczenie Mirska znacznie zmalało, nadal jednak stara się wykorzystać swoje walory turystyczne – bliskość Gór Izerskich, granicy Czech, uzdrowiska w Świeradowie-Zdroju i Jeziora Złotnickiego.

Filie Groß-Rosen[edytuj]

W przysiółku Skarbków (Skarbów, niem. Gräflich Röhsdorf) podczas II wojny światowej funkcjonował obóz pracy (od 1944 r. filia obozu koncentracyjnego Groß-Rosen), wykorzystujący niewolniczą pracę kobiet-Żydówek w przędzalni i roszarni. Inny podobóz KL Gross Rosen znajdował się też w Giebułtowie (Gebhardsdorf)[5].

Zabytki[edytuj]

Kościół parafialny Zwiastowania NMP
Wieża kościoła poewangelickiego
Kaplica cmentarna św. Barbary
Renesansowy ratusz

Mirsk do dziś zachowało swój średniowieczny układ urbanistyczny. Droga nr 361 Świeradów – Gryfów krzyżuje się tu z lokalnymi traktami do Rębiszowa, Gierczyna i Giebułtowa, w granicach miasta znajdują się dwa mosty przez Kwisę. W centrum znajduje się zespół zabytkowych kamieniczek z XVIII i XIX w.

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[6]:

  • ośrodek historyczny miasta, z 1337 r.-XVIII w.
  • kościół par. pw. Zwiastowania NMP, z l. 1526-1567; przy ul. Kościelnej, wzniesiony został w latach 1562-1567 na miejscu starszego, wzmiankowanego w 1346 r., w stylu późnogotycko-renesansowym w formie halowej i ma barokową wieżę dobudowaną w XVIII w. We wnętrzu drewniana rzeźba gotycka z I poł. XV w. – Madonna z Dzieciątkiem, drewniana renesansowa skrzynia na jałmużnę z 1580 r., XVIII w. chrzcielnica w stylu klasycystycznym, w ścianach nagrobki i epitafia. Ponadto organy zbudowane przez Krzysztofa Ferdynanda Neumanna w 1801 r., obudowane w 1806 r. szafą organową przez zdobnika z Lubawki. Na początku XX w. Max Eichler, organmistrz ze Zgorzelca przeprowadził gruntowny remont instrumentu; w 1917 r. na potrzeby wojenne wymontowano zeń cynowe piszczałki, które po zakończeniu I wojny światowej zainstalowano ponownie. W 1962 r. odkurzono i zabezpieczono organy przed szkodnikami. W 2007 r. przeprowadzono remont kapitalny, podczas którego wymieniono silnik, zrekonstruowano mechanizm instrumentu wraz z dwoma manuałami. W wigilię Bożego Narodzenia w 2007 r. na mszy pasterskiej organów użyto po raz pierwszy po kapitalnym remoncie. Sam kościół odnowiony został w 1970 r. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się kaplica grobowa rodziny Kittelmann z 1755 r.
  • kościół ewangelicki, obecnie magazyn, z 1757 r. - drugiej poł. XVIII w., XIX w.; przy ul. Betleja jest zrujnowany – nawa główna pozbawiona jest dachu, wieża z 1881 r. pozbawiona jest hełmu
  • kaplica cmentarna pw. św. Barbary, ul. Mickiewicza, z pocz. XVIII w., 1833 r.; przy ul. Mickiewicza wyposażona jest w organy z 1898 r. zbudowane przez wrocławskiego organmistrza Stillera na zamówienie hrabiny Marii von Schaffgotsch. Obecnie są całkowicie zdewastowane i nie są wykorzystywane w liturgii
  • cmentarz par. rzym.-kat., XVIII w.
  • zabudowa śródrynkowa, ob. pl. Wolności 39-40:
    • ratusz, renesansowy z 1558 r.; znajduje się w rynku, budynek z barokowym hełmem wieńczącym wieżę z okresu przebudowy po pożarze w XVIII w., przebudowany po kolejnym pożarze w XIX w. Na wieży znajdują się herb miasta oraz rodziny Siedliczów i Schaffgotschów, a także tablica erekcyjna z 1559 r.
    • budynek dawnego sądu, z l. 1879-1880
    • dobudówka ratusza, z 1898 r.
    • budynek – łącznik, z XVIII w., 1890 r.
  • dom, ul. Betleja 2, z 1898 r.
  • dom, ul. Betleja 6, z XVIII w., XIX w.
  • willa, ul. Betleja 26, z 1889 r.
  • otoczenie ogrodowe
  • kamienica, pl. Wolności 10 (d. Rynek), z 1769 r., 1873 r.
  • kamienica, pl. Wolności 12 (d. Rynek), z XVIII w., k. XIX w.
  • dom, pl. Wolności 22 (d. Rynek), z ok. poł. XIX w.
  • dom, pl. Wolności 30 (d. Rynek), po 1830 r.
  • młyn, ul. Zdrojowa 2-4, z XVIII w., 1865 r.
  • wodociągowa wieża ciśnień, komunalna, z l. 1912-1914, obecnie wieża widokowa

Gospodarka[edytuj]

Miasto Mirsk było kiedyś ważnym ośrodkiem przemysłu włókienniczego, ale największy zakład włókienniczy upadł wraz z transformacją gospodarczą. W 2014 roku tereny po dawnym ZPL-u zostały włączone do Kamiennogórskiej Specjalnej Strefy Ekonomiczne Małych Przedsiębiorstw.

Edukacja[edytuj]

W mieście znajduje się wchodzące w skład Zespołu Szkół Licealno-Gimnazjalnych: Liceum ogólnokształcące im. Bohaterów II Armii Wojska Polskiego, Technikum Hotelarsko-Turystyczne i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika oraz wchodzące w skład Zespołu Szkolno-Przedszkolnego: Szkoła Podstawowa im. Osadników Ziemi Mirskiej i Przedszkole im. Izerskich Skrzatów.

Sport[edytuj]

W mieście znajduje się Miejski Klub Sportowy Włókniarz Mirsk, prowadzący sekcję piłki nożnej, strzelectwa oraz piłki ręcznej.

Turystyka[edytuj]

Miasto i gmina posiadają duże walory turystyczne, związane głównie z Górami Izerskimi oraz zabytkowym charakterem miasta. Gmina posiada dobrze rozbudowaną sieć szlaków turystycznych. Miasto posiada również dużą bazę noclegową, gastronomiczną oraz usługową. W mieście znajduje się wieża widokowa, a w jego pobliżu podziemna trasa turystyczna Śladami dawnego górnictwa kruszców o długości 300 metrów.

Kultura i rekreacja[edytuj]

W mieście działają zespoły folklorystyczne Podgórzanie i Bogdanki Izerskie i również teatr Bez nazwy. Z innych placówek kulturalnych to w mieście znajduje się biblioteka oraz klub integracyjny dla dzieci i młodzieży. W mieście odbywa się też wiele różnych imprez masowych np. Izerska Gala[7].

Transport[edytuj]

Transport drogowy[edytuj]

Przez miasto biegnie droga wojewódzka nr 361, która ciągnie się przez miasto wzdłuż rzeki Kwisy. Poza tym z Mirska prowadzą drogi lokalne do Brzezinca, Giebułtowa i Rębiszowa oraz 6 kilometrów od Mirska przebiega droga krajowa nr 30.

PKS i PKP[edytuj]

 Osobny artykuł: Mirsk (ładownia kolejowa).
Budynek byłej stacji kolejowej Mirsk

Miasto jest położone przy lokalnej, niezelektryfikowanej nigdy linii kolejowej Gryfów ŚląskiŚwieradów-Zdrój. Linia ta już od ostatniej dekady XX w. nie jest wykorzystywana do przewozu pasażerów, w połowie grudnia 1995 r. wstrzymano na niej także ruch towarowy, a od połowy lutego 1996 r. jest zupełnie nieużywana; odcinek w pobliżu Świeradowa jest zdewastowany (rozkradzione tory). Budynki stacji kolejowej Mirsk należące do PKP częściowo przeznaczono na mieszkania. W pobliżu dawnej stacji znajduje się dworzec autobusowy, skąd możliwy jest - tak jak konnymi dorożkami w latach 60. i latach 70. XIX wieku - dojazd m.in. do najbliższej czynnej stacji kolejowej w Rębiszowie lub w Gryfowie Śląskim.

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

W Mirsku mieści się parafia rzymskokatolicka Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, działalność religijną prowadzi także Zbór Świadków Jehowy z Salą Królestwa[8].

Przypisy

  1. ab http://www.polskawliczbach.pl/Mirsk, w oparciu o dane GUS.
  2. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262)
  3. Źródła danych:
    1885: Meyers Konversationslexikon, Verlag des Bibliographischen Instituts, Leipzig und Wien, Vierte Auflage, 1885-1892, Band 6
    1890, 1933, 1939: Dr. Michael Rademacher M.A.: Deutsche Verwaltungsgeschichte von der Reichseinigung 1871 bis zur Wiedervereinigung 1990, Universität Osnabrück
    1910: gemeindeverzeichnis.de
    1970: Heinz Rudolf Fritsche: Schlesien Wegweiser. Bechtermünz Verlag, Augsburg 1996
    1983: Encyklopedia Powszechna PWN
    1995, 2000, 2005: Główny Urząd Statystyczny w Warszawie, Bank Danych Regionalnych
  4. Marek Lubicz-Woyciechowski Kogel-Mogel czyli dolnośląski galimatias historyczny
  5. Abraham Kajzer: Za drutami śmierci. Wałbrzych, Muzeum Gross-Rosen: 2013.
  6. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 16.9.2012]. s. 121.
  7. l, Serwis Urzędu Miasta i Gminy Mirsk, mirsk.pl [dostęp 2016-12-31].
  8. Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 4 czerwca 2014.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Portale:

Galerie zdjęć

Inne:

'