Strony internetowe
Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Opalenica - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Opalenica" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Opalenica warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Opalenica" to tylko My.
Sklepy internetowe
Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Opalenica" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Opalenica i w całej Polsce!
Portfolio
Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..
O mieście: Opalenica
|
|||
 Ratusz z 1897 r., zbudowany w miejscu drewnianego z XVII w. |
|||
|
|||
| Państwo |  Polska |
||
| Województwo |  wielkopolskie |
||
| Powiat | nowotomyski | ||
| Gmina | Opalenica gmina miejsko-wiejska |
||
| Prawa miejskie | ok. 1400 | ||
| Burmistrz | Tomasz Szulc
(od 2014) |
||
| Powierzchnia | 6,42 km² | ||
| Populacja (04.08.2017) • liczba ludności • gęstość |
9 470 1475,1 os./km² |
||
| Strefa numeracyjna |
(+48) 61 | ||
| Kod pocztowy | 64-330 | ||
| Tablice rejestracyjne | PNT | ||
|
Położenie na mapie powiatu nowotomyskiego
  Opalenica
|
|||
|
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
 Opalenica
|
|||
|
Położenie na mapie Polski
 Opalenica
|
|||
 52°18′33″N 16°24′34″E/52,309167 16,409444 |
|||
| TERC (TERYT) |
3015054 | ||
| SIMC | 0971241 | ||
| Hasło promocyjne: Miasto pierwszego polskiego motocykla | |||
|
Urząd miejski
ul. 3 Maja 164-330 Opalenica |
|||
| Strona internetowa | |||
| BIP | |||
Opalenica – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie nowotomyskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Opalenica. Położone nad rzeką Mogilnicą, 40 km na zachód od Poznania. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego, w Pojezierzu Wielkopolskim. Miasto pierwszego polskiego motocykla.[1]
Według danych Głównego Urzędu Statystycznego z 30 czerwca 2014 roku miasto liczyło 9612 mieszkańców[2].
Prawa miejskie uzyskała około 1400 r.[3] W mieście znajduje się liceum ogólnokształcące i szkoła zawodowa, poza tym jest ośrodkiem usługowym dla rolnictwa oraz siedzibą cukrowni Opalenica oraz Fabryki Maszyn Rolniczych Pol-Mot. W pobliżu Opalenicy eksploatowany jest na lokalne potrzeby gaz ziemny.
Spis treści
Herb[edytuj]
Opalenica pieczętuje się herbem wyobrażającym w polu srebrnym (białym) zielony pęd róży z trzema czerwonymi kwiatami, na który nałożony jest żółty (złoty) klucz w pas. Wizerunek herbowy pochodzi z siedemnastego stulecia – 1616 rok. Herb został ustalony w statucie Gminy z dnia 6 grudnia 2002.
Motocykl Lech[edytuj]
W latach 1929 – 1932 funkcjonowała założona przez Wacława Sawickiego, inż. Władysława Zalewskiego oraz opaleniczanina Józefa Braniewicza pierwsza w Polsce fabryka motocykli o symbolicznej nazwie „LECH”. Był to pierwszy polski motocykl produkowany seryjnie, w którym główne elementy konstrukcyjne takie jak silnik, rama, przednie zawieszenie były efektem pracy i myśli jego konstruktora inż. Władysława Zalewskiego. Motocykl został po raz pierwszy publicznie zaprezentowany w 1929 roku na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Pojazd został wyróżniony srebrnym medalem tejże imprezy. Niekorzystne przepisy celne, brak konkretnego zainteresowania ze strony resortu obrony utrudniały odpowiedni i zakładany przez pomysłodawców rozwój fabryki. Do zaprzestania produkcji w 1932 roku przyczyniły się także nieudane próby przekształcenia firmy w spółkę akcyjną oraz skutki światowego kryzysu gospodarczego.[4]
Historia[edytuj]
Pierwsza wzmianka o Opalenicy – w dokumencie wystawionym przez Władysława Jagiełłę – pochodzi z roku 1393[3]. Miejscowość, określona jeszcze jako wieś, została wówczas przez króla wykupiona z zastawu i darowana jej wcześniejszemu właścicielowi, o imieniu Ticza (czyli Dietrich lub Thietmar) Bar (nazwisko to występuje w dokumentach również w pisowni Ber, Baer i Beer)[3]. Lokowanie na prawie magdeburskim musiało odbyć się między 1399 (kiedy była wzmiankowana jako wieś) a 1401, kiedy to w mieście Opalenica ufundowano kościół św. Mateusza, ale nie zachował się dokument lokacyjny[3][5]. W 1445 miasto przeszło na własność biskupa poznańskiego Andrzeja z Bnina, herbu Łodzia, który wkrótce przekazał je swemu kuzynowi, kasztelanowi santockiemu Piotrowi z Bnina[6]. W roku 1453 Piotr jako pierwszy przyjął nazwisko Opaleński, wkrótce zmienione na Opaliński i w rękach jego potomków Opalenica pozostała przez trzy wieki, aż do śmierci Leona Wojciecha Opalińskiego w roku 1775[7][8][9]. Opalińscy posiadali zamek położony poza miastem, nad brzegiem rzeki Mogilnicy, połączonej kanałem z fosą otaczającą zamek[10][11].
Na zlecenie Anny Opalińskiej w 1585 Mateusz Kossior wykonał dla Opalenicy tryptyk ołtarzowy[12], z którego zachowały się współcześnie tylko predella w Muzeum Archidiecezjalnym w Poznaniu.
Czasy rozbiorów[edytuj]
Opalenica znalazła się pod zaborem pruskim w roku 1793[13]. W latach 1806-1815 należała do Księstwa Warszawskiego, a następnie powróciła, w ramach Wielkiego Księstwa Poznańskiego pod panowanie pruskie[14]. Zamek Opalińskich, który popadł w ruinę, został rozebrany, a fosa zasypana gruzem. W ramach polityki germanizacyjnej w epoce Kulturkampfu władze niemieckie wybudowały szkołę ewangelicką i zbór, aby w ten sposób przyciągnąć tu kolonistów niemieckich[15]. Nazwą miasta w tym okresie była Opalenitza.
Ważnym wydarzeniem było otwarcie 26 czerwca 1870 Kolei Marchijsko-Poznańskiej (Poznań-Zbąszyń-Gubin z odgałęzieniem do Frankfurtu nad Odrą[16]. Sieć kolejową rozbudowano w 1881, kiedy to oddano do użytku linię kolejową do Grodziska Wielkopolskiego[16]. W 1884 powstała cukrownia[17]. 14 września 1896 roku na dworcu kolejowym doszło do incydentu, który odbił się echem w parlamencie Rzeszy Niemieckiej. Tłum wiernych zgromadził się tam z orkiestrą i chorągiewkami, aby powitać abpa poznańskiego Floriana Stablewskiego, wracającego z wizytacji parafii w Wielichowie[18]. Komisarz policji Carnap potraktował tę demonstrację jako antyniemiecką i zaczął znieważać słownie zgromadzonych Polaków, aresztując czternastu uczestników powitania, którzy zostali postawieni przed sądem. Pięć lat później arcybiskup przybył na obchody 500-lecia Opalenicy[18].
Okres międzywojenny[edytuj]
W grudniu 1918 roku Opalenica znalazła się w zasięgu powstania wielkopolskiego[19]. 2 stycznia 1919 r. w mieście zorganizowano oddziały powstańcze, które pod dowództwem Edmunda Klemczaka wyruszyły do walki o wyzwolenie Zbąszynia[20]. Oddział walczył aż do rozejmu, a w trakcie walk poległo 6 powstańców, wśród których pierwszym był Antoni Kozak, którego imieniem nazwano jedną z ulic w mieście[21]. W okresie międzywojennym Opalenica należała do Polski. 14 maja 1922 roku przy cmentarzu parafialnym odsłonięto pierwszy w Polsce pomnik powstańców wielkopolskich.
Podczas II wojny światowej[edytuj]
W czasie kampanii wrześniowej miasto nie znajdowało się w strefie działań wojennych, a jedynym incydentem było zrzucenie dwóch bomb w sąsiedztwie dworca[22]. Opalenica dała nazwę batalionowi ON „Opalenica”. Miasto znalazło się na terenach wcielonych do III Rzeszy[23]. 7 grudnia 1939 roku nastąpiły pierwsze wysiedlenia Polaków do Generalnego Gubernatorstwa[24]. 16 marca 1940 roku aresztowano proboszcza, ks. Teodora Zimocha, który został osadzony w obozie Dachau, a następnie przeniesiony do obozu w Gusen, gdzie zmarł 29 listopada 1940[25]. W roku 1943 nazwa miejscowości została zmieniona na Oppenbach[26]. 26 stycznia 1945 roku do Opalenicy wkroczyła bez walk Armia Czerwona, wyzwalając miasto[27].
Demografia[edytuj]
- Piramida wieku mieszkańców Opalenicy w 2014 roku.
Zabytki[edytuj]
Miasto nie posiadało nigdy murów obronnych, gdyż w razie niebezpieczeństwa mieszkańcy chronili się w murach pobliskiego zamku. Sprawiło to, że Opalenica zawsze posiadała raczej luźną zabudowę, zdeterminowaną także przez podmokły teren. Na prostokątnym rynku, z którego wychodziły tylko trzy ulice, znajdował się drewniany ratusz. Do chwili obecnej zachowała się charakterystyczna dla małych miasteczek wielkopolskich parterowa zabudowa rynku. Z ważniejszych zabytków należy wymienić następujące:
- Późnogotycki kościół pw. św. Mateusza – pierwszy drewniany kościół powstał w Opalenicy został ufundowany 29 września 1401[3]. Rozebrano go w roku 1603. Na jego miejscu Jan Opaliński herbu Łodzia, właściciel Opalenicy, kazał zbudować murowaną świątynię w stylu gotyckim, którą mistrz Wojciech Ruda wzorował na poznańskim kościele NMP, znajdującym się w pobliżu katedry. Była to jednonawowa budowla pierwotnie bez wieży. Od strony północnej wybudowano piętrową kaplicę, otwierającą się na nawę poprzez trzy arkadowe łuki. Budowę tej świątyni ukończono w roku 1620. Prezbiterium pokryto dwuprzęsłowym sklepieniem kolebkowym z lunetami, ozdobionym stiukami oraz tondami z freskami czterech ewangelistów. Czteroprzęsłowa nawa została pokryta murowanym sklepieniem opartym na sześciu ośmiobocznych filarach, usytuowanych w dwóch rzędach. Filary te wraz ze sklepieniem zostały wyburzone w roku 1929, a nawę przykryto drewnianą, tynkowaną konstrukcją, imitującą sklepienie kolebkowe z lunetami, podobne do tego w prezbiterium. W II poł. XVII w od strony południowej dobudowano niewielką kwadratową kaplicę, w której podziemiach znaleźli spoczynek członkowie rodu Opalińskich. Kaplica ta, pw. Przemienienia Pańskiego, zawaliła się w roku 1837, ale wkrótce ją odbudowano. Natomiast wieża, przylegająca do zachodniej fasady kościoła, spłonęła w czasie pożaru miasta w roku 1731 i – pomimo wielu starań – nigdy jej nie odbudowano. Dopiero w roku 2001 wybudowano nową, wolno stojącą dzwonnicę, nawiązującą stylem do świątyni.
- Kaplica cmentarna (kostnica, albo śmiertelnica) w stylu manierystycznym (I połowa XVII w.) przy kościele św. Mateusza. Wokół kościoła znajdował się cmentarz, który zlikwidowano w II połowie XIX wieku, przenosząc kości zmarłych do podziemi kaplicy. Podobnie była wykończona fasada kościoła, o czym świadczą zachowane pozostałości elewacji świątyni.
- Neoklasycystyczna plebania, położona w parku przy kościele św. Mateusza. Swoim kształtem nawiązuje do szlacheckich dworków: posiada trzykolumnowy portyk oraz dwuspadzisty dach z naczółkami. Budynek wybudowano na miejscu poprzedniej drewnianej plebanii, sięgającej początku XVII wieku.
- Ratusz – pochodzi z roku 1897. Wybudowany przez architekta Dolciusa z Grodziska Wielkopolskiego w stylu eklektycznego historyzmu, nawiązującego do renesansu. Ozdobna wieżyczka przywołuje na pamięć poprzedni XVII-wieczny, drewniany ratusz, który znajdował się na środku rynku, a który został przeznaczony do rozbiórki. Natomiast obecny znajduje się w głębi jednej z ulic wychodzących z rynku, naprzeciw kościoła i budynku szkoły. Architekt sporządził kilka projektów, spośród których władze miasta wybrały najbardziej odpowiedni.
- Kościół pw. św. Józefa – wybudowany w roku 1900 jako zbór ewangelicki (architekt: Ludwig von Tiedemann). Budynek w stylu neogotyckim został przejęty przez kościół katolicki w roku 1945. W roku 1980 została przy nim utworzona osobna parafia św. Józefa w Opalenicy, a pierwszym proboszczem został ks. Bolesław Kryś. W kościelnym prezbiterium znajdują się oryginalne witraże przedstawiające spotkanie zmartwychwstałego Chrystusa z Marią Magdaleną. Na bocznej ścianie znajduje się XVIII-wieczny obraz św. Rocha z Montpellier (patrona zadżumionych, przedstawionego w stroju pielgrzyma z psem przy nodze, na której widoczny jest guz), pochodzący z kościoła św. Mateusza.
- Wiatraki – Nieopodal drogi prowadzącej do Grodziska, przy ul. Młyńskiej, znajdowały się trzy drewniane wiatraki. Jeden z nich, po konserwacji dokonanej pod koniec lat 70. XX wieku, spłonął podpalony przez piromana w roku 1983. Drugi z wiatraków rozebrano, gdyż groził zawaleniem. Natomiast trzeci wiatrak spłonął w 2004 roku.
Ciekawostki[edytuj]
- Na poewangelickiej części cmentarza parafialnego znajduje się żelazny krzyż nagrobny, obrośnięty przez pnie dwóch jesionów, których gałęzie połączyły się ze sobą w poziomie, tworząc literę H.
- W czerwcu 2012 roku podczas finałów Euro 2012 w miejscowości swoje centrum pobytowe miała Reprezentacja Portugalii.
Legendy i nieprawdziwe podania[edytuj]
- Pochodzenie nazwy miasta.
- Według XIX-wiecznych przekazów nazwa miejscowości miała pochodzić stąd, że biskup Andrzej Bniński, jej właściciel spalił tutaj pięciu duchownych husyckich, którzy schronili się wcześniej na zamku Abrahama ze Zbąszynia w Zbąszyniu. W rzeczywistości zostali oni spaleni w Poznaniu w roku 1439, natomiast nazwa Opalenica jest poświadczona przez dokumenty datowane na rok 1393. Dużyński jako źródłosłów wskazuje nawet nie tyle słowo „palić” (i fakt wypalania lasów dla pozyskania pól uprawnych), co raczej „pal” i „opalać” rozumiane jako „otaczać palami”.
- Rok budowy kościoła.
- Rok 1280 miał być rzekomo rokiem budowy kościoła. Data ta została umieszczona na pieczęci parafialnej przez proboszcza, ks. Wacława Karwowskiego (†1888), który zinterpretował w ten sposób litery I.Z.B.O. znajdujące się na sklepieniu prezbiterium. W rzeczywistości oznaczają one nazwisko fundatora kościoła: „Jan Z Bnina Opaliński”.
- Katarzyna Opalińska.
- W XIX wieku rozpowszechniono też opinię, że na zamku opalenickim miała się urodzić Katarzyna Opalińska, późniejsza żona króla Stanisława Leszczyńskiego i matka królowej Francji Marii Leszczyńskiej. W rzeczywistości Katarzyna urodziła się w Poznaniu, a jej ojciec, Jan Karol Opaliński, nigdy nie był właścicielem Opalenicy.
- Podziemny tunel.
- Według niesprawdzonych podań z kościoła parafialnego do zamku miał prowadzić podziemny korytarz. Musiałby mieć on długość około 800‒900 metrów.
Transport[edytuj]
Opalenica do niedawna była węzłem kolejowym. Przez miasto przebiega magistrala kolejowa Kunowice – Warszawa, która zapewnia bezpośrednie połączenia Opalenicy z m.in. Poznaniem i Zieloną Górą. Linia do Lwówka (wąskotorowa) została ostatecznie rozebrana podczas budowy autostrady A2, linia z Kościana jest już nieużywana do przewozów pasażerskich.
Przez miasto przebiega droga wojewódzka nr 307 Poznań – Nowy Tomyśl. Obwodnica miasta w ciągu drogi nr 307 została otwarta w 2014 r .
Oświata[edytuj]
- Szkoła Podstawowa w Opalenicy im. Andrzeja i Władysława Niegolewskich
- Gimnazjum im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego w Opalenicy
- Liceum Ogólnokształcące im. Prymasa Tysiąclecia Księdza Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Opalenicy
- Zespół Szkół w Opalenicy
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]
- Parafia św. Józefa w Opalenicy
- Parafia św. Mateusza w Opalenicy
- Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy[28]
Współpraca międzynarodowa[29][edytuj]
Zevenbergen (1991)
Königslutter am Elm (1998)- Storkow (Mark) (2003)
Gródek (2010)
Nieman (2010)
Przypisy
- ↑ Opalenica | MIASTO i GMINA, opalenica.pl [dostęp 2017-08-25] (pol.).
- ↑ Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym. Stan na 30 VI 2014 (s. 103) (pol.). GUS. [dostęp 2 listopada 2014].
- ↑ abcde Łuczak 1993 ↓, s. 17.
- ↑ Historia | Opalenica, opalenica.pl [dostęp 2017-08-25] (pol.).
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 18.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 24.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 24-25.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 47.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 49.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 21.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 54-55.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 102.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 110.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 112-113.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 120.
- ↑ ab Łuczak 1993 ↓, s. 137.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 141.
- ↑ ab Łuczak 1993 ↓, s. 153.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 160.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 160-161.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 163.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 215.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 216.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 221.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 223.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 231.
- ↑ Łuczak 1993 ↓, s. 235.
- ↑ Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 6 kwietnia 2014.
- ↑ Współpraca zagraniczna (pol.). opalenica.pl. [dostęp 21 czerwaca 2013].
Bibliografia[edytuj]
- Czesław Łuczak: (red.) Dzieje Opalenicy. Poznań: ABOS, 1993. ISBN 83-85811-03-6. (pol.)
- Czesław Dużyński, Z dziejów Opalenicy (1401-1901), Poznań 1902 [reprint: Opalenica 2007].
- Józef Tułasiewicz, Wczoraj i dziś Cukrowni "Opalenica", Opalenica 1984.
- Bogumił Wojcieszak, Opalenickie Kółko Rolnicze w latach zaborów 1875-1914, Opalenica 1984.
- Materiały do kalendarium dziejów Opalenicy: 1393-1795, oprac. Zygmunt Duda, Bogumił Wojcieszak, Opalenica 1987.
- Opalenicki słownik biograficzny, pod red. Bogumiła Wojcieszaka, T. 1, Opalenica 1993.
- Opalenicki słownik biograficzny, pod red. Bogumiła Wojcieszaka, T. 2, Poznań 1994.
- Zygmunt Duda, Cmentarz parafialny w Opalenicy, (Z Dziejów Parafii św. Mateusza w Opalenicy 4), Opalenica 1997.
- Zygmunt Duda, Krzyże opalenickiej ziemi, (Z Dziejów Parafii św. Mateusza w Opalenicy 5), Opalenica 1998.
- Z dziejów opalenickiej Dwójki: 1933-1998, oprac. Bogumił Wojcieszak, Roman Szwechłowicz, Opalenica 1998.
- Zygmunt Duda, Przydrożne figury i kapliczki na opalenickiej ziemi, (Z Dziejów Parafii św. Mateusza w Opalenicy 6), Opalenica 1999.
- Zygmunt Duda, 600 lecie parafii św. Mateusza w Opalenicy: kalendarium, Opalenica 2001.
- Zygmunt Duda, Dzwony w parafii św. Mateusza w Opalenicy, (Z Dziejów Parafii św. Mateusza w Opalenicy 7), Opalenica 2002.
- Zygmunt Duda, Muzyka i śpiew w kościele św. Mateusza w Opalenicy, (Z Dziejów Parafii św. Mateusza w Opalenicy 8), Opalenica 2003.
- Z dziejów opalenickiej Dwójki, Cz. 2: 1998-2003, oprac. Bogdan Andrzejewski, Bogumił Wojcieszak, Opalenica 2003.
- Opalenica na dawnej pocztówce [red. merytoryczna Bogumił Wojcieszak], Nowy Tomyśl – Opalenica 2004.
- Małgorzata Rzeźnik, Opalenicka działalność wydawnicza 1975-2005, Opalenica 2006.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Miasto i gmina Opalenica
- Parafia św. Józefa w Opalenicy
- Parafia św. Mateusza w Opalenicy
- Opalenica (1) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. VII: Netrebka – Perepiat. Warszawa, 1886.
- Opalenica w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska. Warszawa, 1902.
|
|||||||||||||||||
|
|||||||||||||
|
|||||||||||||||||