Tworzenie stron internetowych

Na tę stronę wskazuje przekierowanie ze „Stanisławów”. Zobacz też: inne miejscowości o tej nazwie.

Iwano-Frankiwsk Івано-Франківськ
Widok na plac przed dawną kolegiatą
Herb Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	iwanofrankiwski
Burmistrz	Rusłan Marcinkiw
Powierzchnia	83,73 km²
Wysokość	249 m n.p.m.
Populacja (2016) • liczba ludności • gęstość	251 529 3004 os./km²
Nr kierunkowy	+38 (8)342
Kod pocztowy	76000-76490
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Iwano-Frankiwsk
Położenie na mapie Ukrainy Iwano-Frankiwsk
48°55′N 24°42′E/48,916667 24,700000
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa
Portal Ukraina

Iwano-Frankiwsk, Stanisławów^[1] (ukr. Івано-Франківськ, Iwano-Frankiwśk; ros. Ивано-Франковск, Iwano-Frankowsk; jid. סטאַניסלעװ, Stanislew) – miasto na zachodniej Ukrainie, na przedgórzu Karpat, stolica obwodu iwanofrankiwskiego. W 2016 roku liczyło ok. 251 tys. mieszkańców.

Zostało założone w 1662 roku na miejscu wsi Zabłotowo, na terenie włączonym w XIV wieku do Polski. Miasto było licznie zamieszkiwane przez Ormian, a od XVII wieku przez Żydów. W XVII wieku stanowiło znaczący ośrodek rzemiosła i handlu. W 1772 roku znalazło się w zaborze austriackim, a w 1801 roku zostało odkupione od Potockich przez rząd austriacki. Od 1919 roku w granicach Polski, stolica województwa stanisławowskiego. Od września 1939 roku do czerwca 1941 roku miasto znajdowało się pod okupacją radziecką; miały wówczas miejsce deportacje ludności w głąb ZSRR. W latach 1941-1944 było okupowane przez Niemców, którzy w lipcu i październiku 1941 roku dokonali masowych egzekucji miejscowych Żydów. Od grudnia 1941 roku do lutego 1943 roku w mieście istniało getto, którego więźniów wywieziono do ośrodka zagłady w Bełżcu. W latach 1945-91 w Ukraińskiej SRR, a następnie w niepodległej Ukrainie.

Iwano-Frankiwsk jest ośrodkiem przemysłu maszynowego, metalowego, chemicznego, środków transportu, cementowego, skórzano-obuwniczego, meblarskiego, włókienniczego i spożywczego. W mieście znajduje się port lotniczy, trzy szkoły wyższe, ponadto muzea i liczne zabytki (m.in. pałac Potockich, ratusz z kramami, dawny kościół Jezuitów, dawny kościół ormiański, synagoga).

Nazwa miasta[edytuj]

Do 1939 miasto nosiło nazwę Stanisławów. W 1939 roku radzieckie władze okupacyjne przemianowały ją na Stanisław, niemieckie w 1941 - na Stanislau. W 1962 roku zmieniono nazwę miasta na Iwano-Frankiwsk^[2] (ros. Iwano-Frankowsk), na cześć ukraińskiego pisarza Iwana Franki. Jednakże stara nazwa Stanisławów funkcjonuje u starszych mieszkańców, a także w polskich środowiskach kresowych. Obecnie Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej uznaje nazwę Stanisławów jako egzonim wariantowy polskiej nazwy tego miasta^[1]. W 2010 roku Komisja zmieniła egzonim Iwano-Frankowsk na Iwano-Frankiwsk i jednocześnie obwód iwanofrankowski na obwód iwanofrankiwski^[3].

Historia[edytuj]

I Rzeczpospolita[edytuj]

Miasto zostało założone 7 maja 1662 roku w pobliżu wsi Zabłotowo w widłach rzeki Bystrzycy (Nadwórniańskiej i Sołotwińskiej) przez Andrzeja Potockiego, który nadał mu nazwę Stanisławów na cześć swego ojca Stanisława Rewery Potockiego (lub pierworodnego syna Stanisława, o czym mowa w przywileju o nadaniu praw miejskich^[4]). Lokację zatwierdził król Jan Kazimierz 14 sierpnia 1663 we Lwowie. Pierwotnie pomyślany jako twierdza do obrony Rzeczypospolitej przed najazdami Tatarów. Potoccy ze Stanisławowa uczynili jedną z siedzib swojego rodu i nadali miastu herb ozdobiony rodowym herbem Potockich Pilawa.

Już w 1662 Andrzej Potocki ufundował budowę świątyni rzymskokatolickiej pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, św. Andrzeja i św. Stanisława, zastępując tym samym dotychczasowy kościół drewniany. W 1669 świątynia została podniesiona do godności kolegiaty. W kolejnych latach dzięki życzliwości Potockiego swoich świątyń doczekali się również katoliccy Ormianie (budowa w latach 1663-1664), Żydzi (budowa bożnicy), oraz prawosławni (budowa w 1667). W 1669 Potocki założył w mieście szkołę tzw. Kolonię Akademicką po auspicjami Akademii Krakowskiej. Od 1672 roku, czyli od upadku Kamieńca Podolskiego, forteca stanisławowska wraz z pobliskim Haliczem przejęła na siebie ciężar obrony południowo-wschodnich granic Rzeczypospolitej. Turcy już w roku 1676 oblegali mury Stanisławowa, który obronił się, ale kosztem ogromnych zniszczeń, stąd decyzja sejmu warszawskiego z roku 1677 o zwolnieniu go z podatków. W latach 1679-1682 pod kierunkiem Karola Bonowego odnowiono i umocniono fortyfikacje. W 1695 syn „Rewery” Józef Potocki ufundował nowy ratusz na planie krzyża w miejsce starego wzniesionego przez ojca w 1666. W latach 1715-1729 wzniesiono z fundacji Potockich kościół i klasztor dla jezuitów.

W 1767 roku w Stanisławowie powstał browar w nowo wybudowanym ogromnym barokowym gmachu w którym do dziś dnia warzy się piwo.

Stanisławów na sejmikach halickich bywał nazywany głową całego Pokucia. Rozbudowany w epoce baroku, nazywany był czasami „małym Lwowem”. Stanowił również ważny ośrodek kultury ormiańskiej w Polsce. W tamtejszym kościele ormiańskim znajdował się do 1946 cudowny obraz Matki Boskiej Łaskawej (po wojnie przewieziony do Gdańska).

Zabór austriacki[edytuj]

Po pierwszym rozbiorze Polski (1772) miasto zostało wcielone do monarchii Habsburgów, pozostawało pod zaborem austriackim na terytorium kraju koronnego Galicji do upadku Austro-Węgier (1918). Austriacy zburzyli fortyfikacje miasta (fragmenty przetrwały do dnia dzisiejszego), zrujnowali zamek a pałac zamienili na szpital.

W 1782 w mieście powstał Cmentarz Sapieżyński. Był ona najstarszym polskim cmentarzem na Kresach Wschodnich. W okresie Ukraińskiej SRR został niemal doszczętnie wyburzony (zachowało się zaledwie 9 nagrobków) na początku lat '80 XX w.

W 1783 roku w Stanisławowie przebywał król Niemiec, Józef II Habsburg, podejmowała go Katarzyna Kossakowska z Potockich^[5].

Kolegiata w Stanisławowie, ok. 1900 r.

W 1880 roku w mieście było 18626 mieszkańców – 9734 Polaków, 6998 Żydów i Niemców, 1643 Rusinów i 42 Czechów^[6].

Zachodnioukraińska Republika Ludowa[edytuj]

Od 1 listopada 1918 do maja 1919 miasto było pod administracją Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, było siedzibą władz centralnych ZURL.

II Rzeczpospolita[edytuj]

Dawny herb

Od maja 1919 do 14 marca 1923 znajdowało się pod administracją tymczasową Polski, zatwierdzoną przez paryską konferencję pokojową 25 czerwca 1919. Suwerenność Polski na terytorium Galicji Wschodniej Rada Ambasadorów uznała 15 marca 1923. W okresie II Rzeczypospolitej Stanisławów był trzecim co do wielkości miastem Galicji.

Od 15 marca 1923 do 16 sierpnia 1945 (de iure)^[7] w granicach Polski (stolica województwa stanisławowskiego i siedziba powiatu). 14 czerwca 1924 roku do Stanisławowa włączono miasto Knihinin^[8]. W 1931 według spisu powszechnego liczył 59 960 mieszkańców. Poniższa tabela prezentuje szczegółowo liczbę mieszkańców uwzględniając podział na wyznanie oraz język ojczysty^[9].

W 1928 założono w mieście cmentarz katolicki „u Spuziaka”. Po zniszczeniach z okresu I Wojny światowej w 1929 roku oddano do użytku Teatr im. Stanisława Moniuszki (ob. Filharmonia). W 1935 roku odbudowano w stylu modernistycznym ratusz miejski. W październiku 1938 roku arcybiskup lwowski konsekrował nowy kościół pw. Chrystusa Króla zbudowany na terenach przyłączonych niedawno do miasta. W 1938 roku oddano do użytku funkcjonalny i nowoczesny budynek Poczty Polskiej projektu Bohdana Lacherta z Warszawy.

Według Rocznika Politycznego i Gospodarczego z 1939 roku, Stanisławów liczył 71 218 mieszkańców, a powierzchnia miasta wynosiła 13,83 km². Miasto posiadało kanalizację, elektrownię, sieć gazowniczą, szpital, telefony, lotnisko cywilne i zakłady oczyszczania miasta. W 1939 roku prezydentem był Franciszek Kotlarczuk. Budżet miasta w 1938/39 r. to wpływy 3,4 mln złotych zaś wydatki 3,5 mln złotych. W Stanisławowie miał swoją siedzibę Bank Polski, BGK, Bank Rolny, Miejska i Powiatowa K.K.O., 10 banków spółdzielczych i 3 prywatne. Na terenie miasta znajdowało się 177 zakładów przemysłowych. Wierni różnych wyznań mieli do dyspozycji 5 kościołów rzymskokatolickich, 1 ormiański, 5 greckokatolickich oraz 1 zbór protestancki. Edukacja przedstawiała się następująco: przedszkoli - 6, szkół powszechnych publicznych - 12, społecznych - 5, prywatnych - 1, gimnazjów ogólnokształcących państwowych – 5 prywatnych – 6, liceów państwowych - 5, prywatnych - 5. Ponadto istniało również szkolnictwo zawodowe i dokształcające. W mieście funkcjonowało Seminarium Duchowne Greckokatolickie. Stanisławów posiadał teatr im Moniuszki, 6 kinoteatrów. Muzeum Pokuckie, Bibliotekę im W. Smagłowskiego (35 tys. tomów) i 10 czytelni^[10].

II wojna światowa[edytuj]

Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 Stanisławów był okupowany przez Armię Czerwoną.

Sowieckie władze okupacyjne po przeprowadzeniu pseudowyborów do tzw. Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Ukrainy dokonały w październiku 1939 formalnej aneksji okupowanych terenów II Rzeczypospolitej. Konsekwencją aneksji było narzucenie mieszkańcom terenów okupowanych obywatelstwa ZSRR, rozpoczęcie procesu sowietyzacji terenów okupowanych i systematycznych represji policyjnych NKWD. Powyższe akty prawne, sprzeczne z Konwencją haską IV (1907) były nieważne w świetle prawa międzynarodowego i nie były uznawane zarówno przez Rząd RP na uchodźstwie, jak i państwa sojusznicze wobec Polski, a także państwa trzecie (neutralne) przez cały czas trwania II wojny światowej. W 1940 został założony tu Uniwersytet Przykarpacki im. Wasyla Stefanyka^[11].

Sowieci wprowadzili terror polityczny, dokonywali masowych aresztowań przedstawicieli polskich i ukraińskich elit politycznych, masowych wywózek i grabieży majątku. Planowo niszczyli naukę i kulturę polską, a przedstawicieli inteligencji, Kościoła, wojska, działaczy społecznych i politycznych zsyłali do systemu obozów koncentracyjnych Gułagu lub mordowali. Katownia NKWD mieściła się m.in. w gmachu Sądu Wojewódzkiego (dawna ul. Bilińskiego) i w stanisławowskim więzieniu. W więzieniu, którego limit miejsc wynosił 472, przebywało zwykle ponad 2200 więźniów^[12].

 Osobne artykuły: Kampania wrześniowa, Agresja ZSRR na Polskę, Wybory do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi 1939, Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941) i Represje ZSRR wobec Polaków i obywateli polskich 1939-1946.

Po rozpoczęciu niemieckiej inwazji na ZSRR funkcjonariusze NKWD zamordowali od 1200 do 2500 osób przetrzymywanych w więzieniu w Stanisławowie. Zwłoki niektórych ofiar odnaleziono w Demianowym Łazie nieopodal wsi Pasieczna oraz w Posieczu^[13]. Część więźniów zdołała uciec z więzienia, m.in. dzięki pomocy kpt. Ignacego Lubczyńskiego oraz grupy młodzieży ze „Strzelca” i Przysposobienia Wojskowego^[14].

 Osobny artykuł: Masakra w więzieniu w Stanisławowie.

Niemiecko-ukraińska parada wojskowa w okupowanym Stanisławowie w 1941 roku

3 lipca 1941 wkroczyły do Stanisławowa oddziały armii węgierskiej, a następnie niemieckiej. Po utworzeniu przez Adolfa Hitlera Dystryktu Galicja Stanisławów był w latach 1941-1944 siedzibą powiatu w Dystrykcie Galicja Generalnego Gubernatorstwa. W dniu 3 sierpnia 1941 w gmachu Sądu Okręgowego przy ul. Bilińskiego dokonano selekcji 600 żydowskich adwokatów, lekarzy, aptekarzy, nauczycieli i urzędników państwowych, których zamordowano w Pawełczu. Po wizycie w październiku 1942 roku w mieście Hansa Franka i defiladzie ukraińskich organizacji nacjonalistycznych w dniu 12 października 1941 na „nowym” cmentarzu żydowskim żołnierze niemieccy i ukraińscy nacjonaliści zamordowali 12 tys. Żydów^[15].

Od października 1941 do lutego 1943 w mieście znajdowało się getto żydowskie. Niemcy dokonali eksterminacji zamieszkującej Stanisławów ludności żydowskiej. W sierpniu 1942 roku Niemcy powiesili wzdłuż ulicy Belwederskiej 1000 Żydów. Z 30 tys. Żydów^[16] ocalało kilkuset^[17].

W czasie okupacji hitlerowskiej nacjonalistyczne bojówki ukraińskie dokonały masowych aresztowań 250-300 przedstawicieli polskiej inteligencji Stanisławowa. Następnie Gestapo pod kierownictwem SS-Hauptsturmführera Hansa Krügera dokonało rozstrzelania aresztowanych w pobliskim Czarnym Lesie w nocy z 14 na 15 sierpnia 1941. Tu 26 lipca 1942 r. został zamordowany przez Niemców O. Jan Peregryn Haczela wraz z br. Stefanem Kosiorkiem i o. Remigiuszem Wójcikiem za ukrywanie Żydów w Haliczu, oraz polski pedagog ze Stanisławowa Władysław Łuczyński. Pochowany jest tu także polski ksiądz rzymskokatolicki Józef Smaczniak zmarły na tyfus w niemieckim więzieniu w Stanisławowie po roku zadawania fizycznych tortur.

 Osobny artykuł: Mord w Czarnym Lesie.

27 lipca 1944 Stanisławów dostał się ponownie pod okupację Armii Czerwonej (1 Front Ukraiński)^[18].

Po konferencji jałtańskiej (4-11 lutego 1945) Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, wyłoniony w konsekwencji jej ustaleń, podpisał 16 sierpnia 1945 umowę z ZSRR, uznając nieco zmodyfikowaną linię Curzona za wschodnią granicę Polski, w oparciu o porozumienie o granicy, zawarte pomiędzy PKWN i rządem ZSRR 27 lipca 1944. W konsekwencji umowy Stanisławów został włączony do ZSRR jako część Ukraińskiej SRR, a jego polską ludność wysiedlono, głównie na Ziemie Zachodnie.

ZSRR, Ukraina[edytuj]

Od 16 sierpnia 1945 w granicach ZSRR, na terytorium Ukraińskiej SRR. Wówczas większość mieszkających w mieście Polaków została wysiedlona ze Stanisławowa przez władze sowieckie. Zdecydowana większość mieszkańców dawnego Stanisławowa osiedliła się w Opolu. Stanisławów i okolice były miejscem przesiedlenia obywateli polskich pochodzenia ukraińskiego i łemkowskiego w związku z repatriacją ludności ukraińskiej w latach 1944-1946, m.in. z okolic Krynicy-Zdroju.

Po wysiedleniu Polaków ze Stanisławowa rozpoczęło się zacieranie polskości miasta. Zlikwidowano najstarszy polski cmentarz na Kresach Wschodnich przy ul. Sapieżyńskiej z 1782. Groby wielu wybitnych Polaków zostały wyburzone buldożerami, a na ich miejscu wybudowano hotel „Ukraina”, szkołę partyjną, teatr i budynek mieszkalny. Z pozostałej części cmentarza urządzono park miejski. Pozamykano i ograbiono wszystkie kościoły. Szczególnej profanacji doznała najstarsza budowla sakralna – kolegiata stanisławowska, jako najbardziej znaczący obiekt polskiej pamięci narodowej. Miało to miejsce zaraz po 9 listopada 1962 i obchodach 300-lecia miasta, kiedy to nazwa Stanisławowa została zmieniona na Iwano-Frankiwsk (ros. Iwano-Frankowsk), na cześć ukraińskiego pisarza Iwana Franki, w żaden sposób nie powiązanego z miastem. Bogate i bezcenne wyposażenie świątyni, w tym ołtarz główny i 12 ołtarzy bocznych zostało przez komunistów ukraińskich porąbanych i wyrzuconych na miejscowe wysypisko śmieci. Szczątki twórców świetności Stanisławowa i dobroczyńców miasta zostały sprofanowane i wyrzucone z krypt rodowych. W ten sposób sprofanowano kości m.in. Stanisława Potockiego poległego podczas Odsieczy Wiedeńskiej w 1683, Andrzeja Potockiego, któremu sam król powierzył władztwo nad całą Rzecząpospolitą podczas swojej wyprawy pod Wiedeń, oraz jego żony Anny z Rysińskich i brata Józefa Potockiego wraz z żoną Wiktorią z Leszczyńskich. Po zbezczeszczeniu świątyni urządzono w jej murach Muzeum Nafty i Gazu, a obecnie mieści się w nim ukraińskie państwowe Muzeum Sztuki Sakralnej. Z wież usunięto rzymskokatolickie krzyże, z których jeden przez wiele lat leżał w przedsionku kościoła i został usunięty w nieznane miejsce po 2010 roku.

Stanisławowska kolegiata zasłynęła w literaturze polskiej m.in. w Trylogii Henryka Sienkiewicza, który tak opisał pogrzeb Pana Wołodyjowskiego, który odbył się w murach tej świątyni:

Wszystkie dzwony biły w kolegiacie. Kościół zapełniony był tłumem szlachty i żołnierzy, którzy ostatni raz chcieli rzucić okiem na trumnę Hektora Kamienieckiego i pierwszego Rzeczypospolitej kawalera

Świątynia ta stała się także miejscem ceremonii ślubnej innej wybitnej postaci polskiej historii – Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych generała Władysława Sikorskiego.

Na początku lat 90. XX wieku miasto stanowiło ośrodek ukraińskiego ruchu niepodległościowego. Od 1991 w granicach niepodległej Ukrainy.

Od 2007 w Stanisławowie wydawany jest Kurier Galicyjski.

Na początku stycznia 2009 władze ukraińskie odsłoniły pomnik wybudowany w mieście na cześć działacza Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i przywódcy OUN-B, Stepana Bandery^[19] autorstwa lwowskiego rzeźbiarza Mykoły Posikiry. 6 maja 2010 Rada Miejska Iwano-Frankiwska nadała honorowe obywatelstwo tego miasta Stepanowi Banderze i Romanowi Szuchewyczowi, współorganizatorowi ukraińskich batalionów w służbie niemieckiej „Nachtigall” i „Roland” oraz dowódcy UPA^[20].

Przynależność administracyjna i terytorialna[edytuj]

• od założenia w 1662 do 1772 – ziemia halicka, województwo ruskie, prowincja małopolska w Rzeczypospolitej
• 1772 – 1 listopada 1918 – pod zaborem austriackim – kraj koronny Galicja, Cesarstwo Austriackie (od 1867 Austro-Węgry),
• 1 listopada 1918 – maj 1919 – administracja Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (od stycznia 1919 tymczasowa siedziba władz ZURL)
• maj 1919 – 15 marca 1923 – tymczasowa administracja Polski zatwierdzona przez paryską konferencję pokojową 25 czerwca 1919. Od 23 grudnia 1920^[21] siedziba utworzonego tego dnia województwa stanisławowskiego. Suwerenność Polski na terytorium Galicji Wschodniej Rada Ambasadorów uznała 15 marca 1923.
• 15 marca 1923 – 16 sierpnia 1945 – województwo stanisławowskie, II Rzeczpospolita,
  • 1939 – czerwiec 1941 – okupacja Armii Czerwonej, aneksja ZSRR – obwód stanisławowski, ZSRR,
  • 1941 – 27 lipca 1944 – okupacja Wehrmachtu III Rzesza -Landkreis Stanislau, Dystrykt Galicja, Generalne Gubernatorstwo
  • 27 lipca 1944 – 16 sierpnia 1945 - ponownie okupacja Armii Czerwonej
• 16 sierpnia 1945 – 1962 – obwód stanisławowski, Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka w ramach ZSRR,
• 1962–1991 – obwód iwanofrankiwski, USRR, ZSRR,
• od 1991 – obwód iwanofrankiwski, Ukraina.

Zabytki[edytuj]

Zabytki

Kolegiata – kościół pw. NMP

Ratusz

Kościół ormiański

Kościół Niep. Pocz. NMP, ob. katedra gr.-kat.

Synagoga Tempel, 2009 r.

Brama do pałacu Potockich, 2009 r.

Kamienica w Iwano-Frankiwsku, 2009 r.

Plac w mieście

Pomnik A. Mickiewicza, 2009 r.

Plan zabytkowego śródmieścia

• Ratusz z 1695 r. z kramami z 1871 r., czterokrotnie niszczony przez pożar, przebudowany w okresie II Rzeczypospolitej w stylu konstruktywistycznym w latach 1929-1932 z planem umieszczenia w ratuszu „Muzeum Pokuckiego”;
• Kościół pw. NMP, farny i dekanalny, zbudowany w latach 1672-1703 m.in. według projektów F. Corazziego, sanktuarium rodu Potockich, po II wojnie światowej znajdowały się tutaj warsztaty stolarskie i ślusarskie, obecnie (od 1979) muzeum sztuki (głównie malarstwo sakralne). W powieści Pan Wołodyjowski miało tu miejsce nabożeństwo żałobne po śmierci Michała Wołodyjowskiego;
• Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP i klasztor pojezuicki z lat 1753-1761, w stylu barokowym projektu Pawła Giżyckiego; obecnie greckokatolicki Sobór Zmartwychwstania Chrystusa. Po zakończeniu budowy wskutek błędów konstrukcyjnych pierwotny kościół z l. 1720-29 rozebrano i zbudowano ponownie;
• Kolegium jezuitów, w którym kształcił się Franciszek Karpiński – obecnie akademia medyczna;
• Kościół ormiański pw. Niepokalanego Poczęcia NMP z 1743 r. w stylu włoskiego baroku, z otoczonym kultem obrazem Matki Bożej – kopią Madonny Częstochowskiej; na obrazie 22 VIII 1742 pojawiły się łzy; obecnie w Gdańsku w kościele św. Piotra i Pawła. Po II wojnie światowej muzeum ateizmu, obecnie – katedra Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego;
• Kościół i klasztor Trynitarzy z 1738 roku, fundacji pułkownika Pawła Nitosławskiego (w 1868 roku został rozebrany);
• Kościół Chrystusa Króla z 1927 r. Obecnie jedyna świątynia rzymskokatolicka na terenie miasta (ul. Wowczyniecka, 92);
• Stanisławowski browar z 1767 roku w stylu barokowym;
• Synagoga Tempel (Wilhelm Stiasny, 1895–99);
• Dawny pałac Potockich z 1622-1682, przebudowany w I połowie XVIII w., dziś szpital wojskowy;
• pomnik Adama Mickiewicza (Tadeusz Błotnicki, 1898) – (w czasie II wojny światowej ukryty przed Niemcami w obawie przed jego przetopieniem);
• park z pozostałościami zniszczonego w okresie Ukraińskiej RR przez władze radzieckie cmentarza miejskiego przy ul. Sapieżyńskiej ze zrekonstruowanym nagrobkiem Maurycego Gosławskiego.

Gospodarka[edytuj]

Główne sektory gospodarki miasta to: przemysł spożywczy, obróbki metalu, obróbki drewna, budownictwa, maszyn, przemysł lekki, chemiczny i turystyka. Przemysł obejmuje około 15% całkowitego zatrudnienia ludności miasta oraz przedstawiona 536 przedsiębiorstwami przemysłowymi, w tym ponad 50 – wielkich. Przemysł miejski reprezentowany przez przedsiębiorstwa budowy maszyn, obróbki metalu, obróbki drewna, przemysłu lekkiego, przemysłu spożywczego, przemysłu materiałów budowlanych. Przedsiębiorstwa przemysłowe znajdują się na obwodzie miasta, a organizacje społeczne i kulturalne oraz instytucje administracyjne i bankowe – w jego centralnej części.

Najbardziej znane wielkie zakłady miasta:

• Przedsiębiorstwo Państwowe „Iwano-Frankiwski Zakład Spawania Kotłowni”
• Zakład Produkcji Asfaltu
• „Promprylad” S.A.
• Zakład Wyrobów Żelazobetonowych
• „Żelazobeton” S.A.
• Przedsiębiorstwo Państwowe „Żelazobeton”
• „Induktor” S.A.
• „Iwano-Frankiwski Zakład Naprawy Lokomotyw” S.A.
• „Łasoszczi” S.A.
• „Presmasz” S.A.
• Zakład Maszynowy „Awtoływmasz” Sp.z o.o.
• „ChimTehnoPłast” Sp.z o.o.
• „Instrument”
• „Intelkom” Sp.z o.o.
• „Polimer” S.A.
• „Iwano-Frankiwska Zakład Likierów i Wódek”

Infrastruktura[edytuj]

Hotele[edytuj]

Na dzień 01.01.2011 r. w mieście czynne 23 hoteli i moteli, które są w stanie pomieścić ponad 1200 turystów dziennie.

Iwano-Frankiwsk posiada:

• 4 hotele trzygwiazdkowe:
  • Nadija (380 łóżek / 244 pokoi)
  • Reikartz Park Hotel (36 pokoi)
  • Auscoprut (43 łóżka /24 pokoi)
  • Pid Templem (11 pokoi)
• 11 innych hoteli
• 3 motele.

Oprócz tego wiele małych hotelików do 9 miejsc.

Centra handlowe[edytuj]

W mieście działają:

• Centrum Handlowe „Arsen” (w centrum handlowe znajduje się również supermarket elektroniki „Eldorado”)
• Centrum Handlowe „Wełes” (w centrum handlowe znajduje się również supermarket „Eldorado”)
• Centrum Handlowe „WełMart”
• Centrum Handlowe „Silpo”
• Centrum Handlowe „METRO Cash & Cary”
• Centrum Handlowe „Panorama Plaza” (w centrum handlowe znajduje się również supermarket spożywczy „Silpo”)
• Centrum Handlowe „Comfy”

Hipermarkety Budowlane:

• Centrum Handlowe „Bizon” (w centrum handlowe znajduje się również supermarket elektroniki „FoxMart”)
• Centrum Handlowe „Epicentr” (w centrum handlowe znajduje się również supermarket elektroniki „TechnoJarmarok”)

Transport[edytuj]

Dworzec kolejowy Iwano-Frankiwsk

Ważne znaczenie w infrastrukturze transportowej miasta posiadają:

• dworzec autobusowy Iwano-Frankiwsk,
• dworzec kolejowy Iwano-Frankiwsk,
• międzynarodowy port lotniczy Iwano-Frankiwsk.

Najbardziej popularnym rodzajem miejskiego transportu publicznego są trolejbusy, autobusy i taksówki liniowe, a międzymiejskiego po Ukrainie – autobusy i kolej.

Jeszcze w 1896 r. powstał plan wprowadzenia ruchu tramwajowego w Stanisławowie. W 1908 zostały zatwierdzone trasy tramwajowe. Jednak pierwsza wojna światowa uniemożliwiła realizowanie projektu tramwaju. Następnych prób przywrócenia projektu nie było.

Międzynarodowe połączenia kolejowe łączą miasto z Bułgarią, Białorusią, Mołdawią, Niemcami, Polską, Rosją, Rumunią, Słowacją, Czechami i krajami bałtyckimi.

Międzynarodowy Port Lotniczy „Iwano-Frankiwsk”, znajdujący się na obrzeżach miasta, obsługuje rejsy z Kijowa, Rzymu (Włochy), Moskwy (Rosja), Antalyi (Turcja).

Oświata i nauka[edytuj]

Szkolnictwo średnie[edytuj]

W mieście działają:

• 25 szkół średnich,
• Liceum Fizyko-Techniczne przy IFNTUNG,
• Iwano-Frankiwskie Obwodowe Liceum z internatem dla utalentowanych dzieci z terenów wiejskich.

Instytucje szkolnictwa wyższego[edytuj]

Dawny Urząd Wojewódzki, współcześnie siedziba Uniwersytetu Medycznego

• Podkarpacki Uniwersytet Narodowy im. Wasyla Stefanyka
• Iwano-Frankiwski Narodowy Techniczny Uniwersytet Nafty i Gazu
• Iwano-Frankiwski Narodowy Uniwersytet Medyczny
• Iwano-Frankiwski Uniwersytet Prawa im. Króla Daniela Halickiego
• Iwano-Frankiwska Akademia Teologiczna Kościoła Greckokatolickiego
• Zachodnioukraiński Uniwersytet Ekonomii i Prawa
• Iwano-Frankiwski Instytut Zarządzania i Ekonomii „Galicyjska Akademia”
• Iwano-Frankiwski Instytut Zarządzania Tarnopolskiego Narodowego Uniwersytetu Ekonomicznego
• Podkarpacki Instytut Prawa Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Spraw Wewnętrznych
• Karpacki Instytut Informatyki i Biznesu Międzynarodowego Uniwersytetu Naukowo-Technicznego
• Iwano-Frankiwska Akademia Teologiczna Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
• Iwano-Frankiwski Wydział Uniwersytetu Narodowego „Odeska Akademia Prawa”

Szkoły edukacyjne II poziomu akredytacji[edytuj]

• College Urządzeń Elektronicznych Iwano-Frankiwskiego Narodowego Technicznego Uniwersytetu Nafty i Gazu
• Iwano-Frankiwski College Wychowania Fizycznego
• Iwano-Frankiwski Państwowy College Rolniczy
• Iwano-Frankiwski Państwowy College Technologii i Biznesu
• Kooperatywny College Finansów i Handlu im. S. Hranata

Szkoły edukacyjne I poziomu akredytacji oraz szkoły zawodowe[edytuj]

W mieście jest ponad 20 szkół edukacyjnych I poziomu akredytacji oraz szkół zawodowych.

Nauka[edytuj]

Według danych statystycznych z dnia 1 października 2008 roku w obwodzie było zatrudnionych 1558 wysoko kwalifikowanych specjalistów, w tym 202 doktorów nauk, 1356 kandydatów nauk.

Wśród przedstawicieli elity naukowej 32 doktorów nauk i 26 kandydatów nauk posiadają wyższe stopnie akademika lub członka korespondenta akademii.

Kultura[edytuj]

Teatry i kina[edytuj]

Teatry w Iwano-Frankowsku:

• Iwano-Frankiwski Akademicki Obwodowy Teatr Muzyczno-Dramatyczny im. Iwana Franki,
• Iwano-Frankiwski Akademicki Obwodowy Teatr Lalek im. Marii Pighirianky,

Działa również obwodowa filharmonia.

Miasto ma dwa kina:

• „Kosmos”
• „Lumiere”

Muzea[edytuj]

W Iwano-Frankiwsku jest duża liczba muzeów:

• Iwano-Frankiwskie Muzeum Regionalne – imponujący zbiór materiałów i obiektów, historii, etnografii i kulturalnego rozwoju regionu; zachowany sarkofag księcia galicyjskiego Jarosława Ośmiomysła
• Iwano-Frankiwskie Obwodowe Muzeum Sztuki
• Ludowe Muzeum Edukacji Podkarpacia
• Muzeum Walki wyzwoleńczej Kraju Podkarpackiego
• Muzeum walki wyzwoleńczej i pomnik Stepana Bandery
• Muzeum ofiar terroru komunistycznego (w uroczysku Demianów Łaz) – znajduje się w kaplicy pamięci, gdzie zakopane są szczątki masowych tortur przeprowadzanych przez NKWD w 1939 r.
• Muzeum Życia i Etnografii Regionu Zachodniego
• Muzeum Zawodów Rodowych
• Iwano-Frankiwskie Muzeum Historii i Pamięci im. Ołeksy Dowbusza
• Literackie Muzeum Podkarpacia
• Muzeum „Prykarpattiaoblenergo”
• Muzeum Geologiczne IFNTUNG

Religia[edytuj]

Większość wierzących – grekokatolicy. Następne co do wielkości w mieście – prawosławne wspólnoty Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego (Patriarchatu Kijowskiego), Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego (Patriarchatu Moskiewskiego) oraz Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Część wierzących to katolicy. Działają także wspólnoty chrześcijan należących do różnych wyznań protestanckich.

Największe świątynie miasta:

• Sobór katedralny Zmartwychwstania Chrystusa w Iwano-Frankiwsku (Kościół Greckokatolicki)
• Kolegiata w Iwano-Frankiwsku (obecnie Iwano-Frankiwskie Obwodowe Muzeum Sztuki, wcześniej katolicki)
• Kościół Chrystusa Króla w Iwano-Frankiwsku (Kościół Katolicki)
• Sobór katedralny Świętej Trójcy w Iwano-Frankiwsku (Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego)
• Kościół ormiański w Iwano-Frankiwsku (Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny)
• Cerkiew Narodzenia Pańskiego w Iwano-Frankiwsku (Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego)
• Synagoga Tempel w Stanisławowie (Synagoga żydowska)

Sport[edytuj]

Drużyna Rewery Stanisławów w 1922 roku

W mieście działał przed wojną polski klub sportowy Rewera Stanisławów założony w 1910 roku. Brał on wielokrotnie udział w eliminacjach do I ligi. Również w klasie A ligi okręgowej Stanisławowskiego OZPN miasto reprezentowali zespoły: Żydowski Klub Sportowy Hakoah Stanisławów, KS Strzelec „Górka” Stanisławów, KS Strzelec „Raz Dwa Trzy” Stanisławów, KS Stanisławowia Stanisławów i Ukraińskie Sportowe Towarzystwo Prołom Stanisławów^[22]. W niższych ligach B i C występowali polskie „Bystrzyca”, „Victoria” i „Jedność” (utrzymywana przez polskich rzemieślników w Stanisławowie) i żydowski „Makkabi”^[23].

W 1939 z przyjściem wojsk radzieckich te wszystkie kluby zostali rozwiązane, a na ich miejsce powstały nowe na wzorzec radziecki – Spartak Stanisławów, Dynamo Stanisławów, Gwardijec Stanisławów (inna nazwa DTSAAF, HBO), Łokomotyw Stanisławów, Medyk Stanisławów i Charczowyk Stanisławów. Czołową drużyną miasta został Spartak Stanisławów, który w 1955 zdobył awans do rozgrywek profesjonalnych w klasie „B” Mistrzostw ZSRR. Potem powstało wiele zespołów piłkarskich, które reprezentowali zakłady przemysłowe miasta – Pryład Iwano-Frankiwsk, Meteor Iwano-Frankiwsk, SK im.Rudniewa Iwano-Frankiwsk, Metalist Iwano-Frankiwsk, Awtomobilist Iwano-Frankiwsk, Krystał Iwano-Frankiwsk i Maszynobudiwnyk Iwano-Frankiwsk^[24].

Na początku istnienia niezależnej Ukrainy wiele klubów zakładowych zostało rozwiązanych. Powstały nowe kluby sponsorowane przez prywatnych działaczy – Czornohora Iwano-Frankiwsk, Fakeł Iwano-Frankiwsk, Tepłowyk Iwano-Frankiwsk, Kniahynyn Iwano-Frankiwsk, Neptun Iwano-Frankiwsk i Nika Iwano-Frankiwsk.

Również w innych dyscyplinach sportowych miasto reprezentowane było przez kluby: Urahan Iwano-Frankiwsk (piłka nożna), Cunami Iwano-Frankiwsk (hokej na lodzie), Howerła Iwano-Frankiwsk (koszykówka mężczyzn), Frankiwsk Iwano-Frankiwsk (koszykówka kobiet), VK Fakeł Iwano-Frankiwsk (obecnie Stanisławiw Iwano-Frankiwsk – siatkówka mężczyzn) i Uniwersytet Iwano-Frankiwsk (siatkówka kobiet)^[25].

W mieście czynnych jest 8 stadionów, największy z nich to Stadion Ruchu. Inne to: Stadion IFNTUNG, Stadion Nauka, Stadion Górka, Stadion Karpatpresmasz, Stadion Krechowce, Stadion Junist, Stadion Pożeżnyk (Strażak).

Ludzie związani z miastem[edytuj]

 Z tym tematem związane są kategorie: Ludzie związani ze Stanisławowem, Ludzie związani z Iwano-Frankiwskiem.

Pobliskie miejscowości[edytuj]

Miasta partnerskie[edytuj]

Przypisy

Literatura[edytuj]

• Stanisław Olszański, Stanisławów jednak żyje, Wydawnictwo „Iskry” 2010, ​ISBN 978-83-244-0137-6​.
• Stanisław Olszański, Kresy kresów. Stanisławów, Wydawnictwo Iskry 2008, ​ISBN 978-83-244-0077-5​.

Linki zewnętrzne[edytuj]

• Franyk.com – Prikarpattya Portal (ru)
• Stanisławów-Kresy – historia miasta
• Ivano-Frankivsk (ukr.)
• Stanisławów: wirtualny Iwano-Frankiwsk | panoramy sferyczne
• Stare plany oraz dawny spis ulic Stanisławowa na tym samym portalu
• Widoki miasta Stanisławowa. Lwów 1905
• Współczesne zdjęcia miasta
• Stanisławów w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola. Warszawa, 1890.
• Secesja w Stanisławowie
• http://www.jewishgalicia.net
• Iwano-Frankiwsk na stronie Rady Najwyższej Ukrainy (ukr.)

p • d • e Miasta wojewódzkie II Rzeczypospolitej Białystok • Brześć nad Bugiem • Katowice • Kielce • Kraków • Lublin • Lwów • Łódź • Łuck • Nowogródek • Poznań • Stanisławów • Tarnopol • Toruń • Warszawa • Wilno

p • d • e Miasta obwodu iwanofrankiwskiego Bolechów • Bursztyn • Dolina • Halicz • Horodenka • Iwano-Frankiwsk • Jaremcze • Kałusz • Kołomyja • Kosów • Nadwórna • Rohatyn • Śniatyn • Tyśmienica • Tłumacz

p • d • e Rejony obwodu iwanofrankiwskiego Rejony bohorodczański • doliński • halicki • horodeński • kałuski • kołomyjski • kosowski • nadwórniański • rohatyński • rożniatowski • śniatyński • tłumacki • tyśmienicki • wierchowiński Wydzielone miasta Bolechów • Bursztyn • Iwano-Frankiwsk • Kałusz • Kołomyja • Jaremcze