Tworzenie stron internetowych

	Szamocin
	Szamocin
	; Plac Wolności: kościół i pomnik
	Herb Szamocina
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	chodzieski
Gmina	Szamocin; gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie	1748
Burmistrz	Eugeniusz Wiktor Kucner
Powierzchnia	4,67 km²
Populacja (30.06.2016); • liczba ludności; • gęstość	; 4 305; 921,8 os./km²
Strefa numeracyjna;	(+48) 67
Kod pocztowy	64-820
	Położenie na mapie powiatu chodzieskiego Szamocin
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Szamocin
	Położenie na mapie Polski Szamocin
	53°01′49″N 17°07′14″E/53,030278 17,120556
TERC; (TERYT)	3001054
SIMC	0967096
	Urząd miejski pl. Wolności 19; 64-820 Szamocin
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa
	BIP

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne miejscowości o nazwie Szamocin.

Szamocin (niem. Samotschin) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie chodzieskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Szamocin. Miasto leży na pn. skraju Pojezierza Chodzieskiego, nad jez. Siekiera. Ośrodek usługowy, fabryka mebli, ogrodnictwo.

Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 4258 mieszkańców^[2].

Położenie[edytuj]

Szamocin leży w północnej części województwa wielkopolskiego w powiecie chodzieskim nad jeziorami: Siekiera i Białym. Miasto o powierzchni 4,5 km² zamieszkuje nieco ponad 4 tysiące mieszkańców. Położone jest na skrzyżowaniu dróg wojewódzkich: nr 190 (Krajenka – Wysoka – Margonin – Wągrowiec - Gniezno) oraz nr 191 (Chodzież – Mieczkowo). Do miasta można dojechać autobusami PKS-u lub linii prywatnych.

Nazwa[edytuj]

Nazwa miasta po raz pierwszy wymieniona jest w łacińskim dokumencie z 1282 roku wydanym w Dłusku i sygnowanym przez Bogumiła z Górki wspominającego Jarosława z Szamocina, łac. "comite Iaroslao de Zamoczino"^[3]. Zapis ten oddaje nazwę w pierwotnej postaci Samocino, utworzoną przy pomocy sufiksu dzierżawczego -ino od staropolskiej nazwy osobowej Samota.

Historia[edytuj]

Pierwsza wzmianka o osadzie Szamoczino pochodzi z 1364 roku, jako wieś szlachecka wzmiankowana jest w 1367. W 1415 roku Szamocin jest w posiadaniu Nałęczów - Abrahama i Dobrogosta z Jaktorowa.

Następnie, w 1473 roku majątki szamocińskie przeszły w posiadanie Grocholskich herbu Topór z Grocholina pod Kcynią, od 1650 roku na własność rodu Baranowskich herbu Jastrzębiec z Baranowa koło Kruszwicy, a w 1700 roku dobra przeszły na własność rodu Bętkowskich z Bętkowic (Będkowic?) koło Ojcowa.

W 1748 nastąpiło nadanie praw miejskich na prawie magdeburskim. Od 1750 roku Szamocin przeszedł na własność Leona Raczyńskiego, kasztelana santockiego. W 1772 roku Szamocin został wcielony do Prus. W 1807 roku staje się częścią Księstwa Warszawskiego, a w 1815 roku staje się z kolei częścią Księstwa Poznańskiego.

Kościół pw. św.Piotra i Pawła I poł. XIX w.

W XVIII - XIX w. ośrodek sukiennictwa. Po odbudowie z wielkiego pożaru w 1840, następuje dalszy rozwój miasta: w 1868 magistrat urządza stację telegraficzną, od 1895 roku działa w mieście Ochotnicza Straż Pożarna, a w roku 1908 Szamocin uzyskał połączenie kolejowe z Chodzieżą i Gołańczą.

Mieszkańcy miasta wzięli udział w powstaniu wielkopolskim 1918-1919. W 1919 roku wojska gen. Hallera wkroczyły do miasta. W 1920 wojewoda poznański mianuje pierwszą radę miejską. W 1921 roku wojska pruskie opuściły miasto. W tym samym roku powstaje Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", a rok później chór im. Paderewskiego.

W 1939 roku rozpoczęła się okupacja miasta przez wojska III Rzeszy, która trwała do roku 1945. W latach 1943–1945 nazwę miasta, dla zatarcia słowiańskiego pochodzenia, zmieniono na Fritzenstadt.

W 1952 otworzył swe podwoje Państwowy Dom Dziecka. W 1985 roku szkoła podstawowa w Szamocinie otrzymała imię Marii Konopnickiej. Rok 1993 to uroczyste odsłonięcie Pomnika Wolności.

W 1948 roku Szamocin obchodził 200-lecie nadania praw miejskich, a w 1965 roku 600-lecie swego istnienia. W 1998 roku obchodzono hucznie tym razem 250-lecie nadania praw miejskich.

Reforma administracyjna z 1975 roku umieściła Szamocin w nowo powstałym województwie pilskim, natomiast w wyniku reformy z 1999 roku miasto znalazło się w województwie wielkopolskim.

Ratusz
Rynek
Plac Wolności - przystanek autobusowy

Demografia[edytuj]

Piramida wieku mieszkańców Szamocina w 2014 roku ^[1].

Zabytki[edytuj]

Kościół parafialny pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych

Do zabytków należą:

Kościół śś. Piotra i Pawła – z elementami stylów klasycystycznego i neoromańskiego, postawiony w I połowie XIX wieku. Obiekt poewangelicki.
Kościół parafialny pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych – budynek postawiony na początku XX wieku w stylu pseudobarokowym.
Spichlerz zbożowy – pochodzi z I połowy XIX wieku. Jest to budynek szachulcowy, podpiwniczony.
Domki sukienników z XVIII i XIX wieku.

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie:

Grasberg (Niemcy)^{[potrzebny przypis]}
Suso (Dania) - współpraca zakończyła się w 2007 roku po likwidacji gminy Suso w wyniku reformy administracyjnej w Danii
Złoty Stok (Polska)

Ludzie związani z Szamocinem[edytuj]

Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Szamocinem.

Zobacz też[edytuj]

Przypisy

↑ ^a^b http://www.polskawliczbach.pl/Szamocin, w oparciu o dane GUS.
↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2009 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2010-06, s. 102. ISSN 1734-6118. [dostęp 16 lipca 2010].
↑ "Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski", tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, str.474-75.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Szamocin w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola. Warszawa, 1890.

[populacja2016-1] ttp://www.polskawliczbach.pl/Szamocin, w oparciu o dane GUS.

[2] Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2009 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2010-06, s. 102. ISSN 1734-6118. [dostęp 16 lipca 2010].

[3] "Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski", tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, str.474-75.

[1]

[2]

[3]