Tworzenie stron internetowych

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Tykocin
Rynek w Tykocinie z pomnikiem hetmana Stefana Czarnieckiego
Herb Tykocina
Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Powiat	białostocki
Gmina	Tykocin gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie	1425-1950, 1993
Burmistrz	Krzysztof Chlebowicz
Powierzchnia	29[1] km²
Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość	2 002[2] 69,1 os./km²
Strefa numeracyjna	+48 85
Kod pocztowy	16-080
Tablice rejestracyjne	BIA
Położenie na mapie powiatu białostockiego Tykocin
Położenie na mapie województwa podlaskiego Tykocin
Położenie na mapie Polski Tykocin
53°12′20″N 22°46′15″E/53,205556 22,770833
TERC (TERYT)	2002124
SIMC	0043446
Urząd miejski ul. Złota 2 16-080 Tykocin
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Galeria:zamek

Widok na zamek z baszty

Tykocin z zamkiem na fragmencie mapy – 1790 r.

Zrekonstruowany zamek w Tykocinie

Galeria:pomnik Czarnieckiego

Pomnik S. Czarnieckiego w 1918 r.

Pomnik S. Czarnieckiego na tykocińskim rynku

Tykocin (łac. Tykocien, heb. Tiktin, Tyktin, Tuktin, Tikoczin, Tykoczyn) – miasto w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Tykocin, położone w Kotlinie Biebrzańskiej nad Narwią, na zachód od Białegostoku. Tykocin to miasto, gdzie przebywali wielokrotnie w dawnych czasach królowie oraz książęta polscy. Duża liczba zabytków, a przede wszystkim zachowany oryginalny układ przestrzenny miasta, z widoczną do dzisiaj granicą części żydowskiej, z oryginalną synagogą (muzeum) powoduje, że miasto jest coraz częściej odwiedzane przez turystów z kraju i zagranicy.

Miasto prywatne, później miasto królewskie, położone było w ziemi bielskiej województwa podlaskiego^[3]. Do 1950 roku miasto było siedzibą gminy Stelmachowo. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. białostockiego. Według danych z 31 grudnia 2012 roku miasto miało 2010 mieszkańców^[4]. Tykocin posiada połączenia drogowe z Knyszynem, Białymstokiem i Sokołami.

Historia[edytuj]

Początki Tykocina związane są z grodem mazowieckim, znajdującym się w odległości ok. 3 km na południe od obecnego miasta, którego pozostałości zachowane są w pobliżu wsi Sierki i nazywane potocznie Zamczyskiem. W okresie od XI do XIV w. był to mazowiecki gród rzędu kasztelańskiego z podgrodziem. Według badań historyków Tykocin powstał w miejscu przeprawy przez rzekę Narew dla skrócenia szlaku handlowego prowadzącego z Połocka i Wilna w kierunku Poznania i Krakowa. Rozwinął się z osady podgrodowej na pograniczu Mazowsza i Wielkiego Księstwa Litewskiego, na fali kolonizacji polskiej z Mazowsza oraz wskutek rozwoju wymiany handlowej w XIV w. między Polską i Wielkim Księstwem Litewskim.

Prawa miejskie w 1425 r. nadał Tykocinowi książę mazowiecki Janusz I Starszy w oparciu o prawo chełmińskie. Pierwszym wójtem został Piotr z Gumowa. Po powtórnym przejściu pod władztwo litewskie Tykocin stał się centrum rozległych dóbr i podlaską siedzibą możnego rodu litewskiego Gasztołdów. Po bezpotomnej śmierci ostatniego z rodu – Stanisława Gasztołda, dobra nie przeszły na wdowę Barbarę Gasztołdową z Radziwiłłów według prawa koronnego, a na podstawie prawa litewskiego na króla Zygmunta Starego za sprawą możnowładcy litewskiego Jana Hlebowicza konkurującego z rodem Radziwiłłów o władzę w Wielkim Księstwie Litewskim.

Tykocin w ostatnim okresie życia Zygmunta Augusta stał się centrum i siedzibą podlaskich dóbr królewskich. W tykocińskiej twierdzy został umieszczony arsenał Rzeczypospolitej, skarbiec (spoczywały tu między innymi słynne arrasy oraz biblioteka króla Zygmunta Augusta). Po wygaśnięciu dynastii Jagiellonów w 1572 r. Tykocin, obok Knyszyna i Wasilkowa stał się królewszczyzną (starostwem i leśnictwem), pozostając nią do 1661 r., kiedy to wraz z całym starostwem otrzymał go na dziedziczną własność uchwałą sejmową Sejmu Warszawskiego za zasługi dla Rzeczypospolitej Stefan Czarniecki.

Czarniecki odbudował zniszczony w czasie Potopu szwedzkiego zamek i umieścił w nim swój osobisty skarbiec, gromadząc w nim znaczne dobra, które uczyniły jego córki jedną z najlepszych partii w Rzeczypospolitej. Poprzez mariaże córek hetmana, Tykocin wraz ze starostwem stał się własnością Gryfitów Branickich. Braniccy utworzyli w miejscu starostwa hrabstwo tykocińskie, a Tykocin stał się centrum ich podlaskich dóbr. Po pożarze i zniszczeniach wojny domowej o sukcesję między Sasem a Stanisławem Leszczyńskim w XVIII w. Tykocin został gruntownie przebudowany w stylu barokowym. W czasie zaborów Tykocin znalazł się początkowo pod władzą Prus. W tym okresie Izabela Branicka sprzedała dobra podlaskie rządowi pruskiemu pozostawiając sobie dobra rodowe Gryfitów Branickich w Małopolsce. Pochowana jednak została w Białymstoku. Prusacy zabudowali część rynku przy bożnicy, jednak nie skończyli przebudowy miasta, gdyż po traktacie w Tylży Tykocin i okolice przeszły pod władztwo Rosji.

W roku 1807 Tykocin znalazł się w granicach Księstwa Warszawskiego, zaś w 1815 r. – w granicach Królestwa Polskiego, gdzie pozostawał do roku 1918.

Po II wojnie światowej z powodu zniszczeń utracił prawa miejskie, które odzyskał w roku 1993.

W Tykocinie i okolicach mieszkali Zygmunt Bujnowski oraz Włodzimierz Puchalski, bywała tu Agnieszka Osiecka, zaś filmy tworzyli Jacek Bromski i Michał Kwieciński.

Kalendarium

• 1414–1425 – występuje po raz pierwszy w źródłach nazwa Tykocin^[5].
• 1424, 5 kwietnia – zajęcie Tykocina przez księcia mazowieckiego Janusza, mianowanie Piotra z Gumowa wójtem Tykocina,
• 1425, 28 czerwca – nadanie praw miejskich chełmińskich przez księcia mazowieckiego Janusza,
• 1425 – Tykocin został oderwany od Księstwa Mazowieckiego i wszedł w skład Księstwa Litewskiego,
• 1425, 31 grudnia – ponowne nadanie tytułu Wójta Tykocina dla Piotra z Gumowa, nadanie praw miejskich magdeburskich,
• 1433, 13 lutego – Tykocin oraz przyległe ziemie nadane Janowi Gasztołdowi, Piotr z Gumowa utrzymany na stanowisku wójta,
• 1458 – po śmierci Jana Gasztołda Tykocin odziedziczył jego syn, Marcin,
• 1483 – śmierć Marcina Gasztołda, Tykocin przeszedł dziedzicznie na syna Olbrachta Gasztołda,
• 1522 – pierwsze wzmianki o osadnictwie żydowskim w mieście; sprowadzenie 10 rodzin żydowskich na wniosek wojewody wileńskiego i trockiego Olbrachta Gasztołda dla rozwoju handlu i rzemiosła^[6]
• 1542 – Bezpotomnie zmarł St. Gasztołd (syn Olbrachta), a Tykocin i okoliczne dobra przejmuje król Zygmunt August poślubiając Barbarę Radziwiłłównę^[7]
• 1550 – początek rozbudowy zamku królewskiego ze skarbcem i biblioteką,
• 1572 – nadanie tytułu starosty tykocińskiego Łukaszowi Górnickiemu, sekretarzowi Zygmunta Augusta,
• 1572, 7 lipca – zmarł w Knyszynie król Zygmunt II August^[8][9],
• 1576 – nadanie przywilejów miastu Tykocin przez Stefana Batorego,
• 1569 – włączenie Tykocina i okolicznych ziem do Królestwa Polskiego,
• 1633 – nadanie przywilejów miastu Tykocin przez Władysława IV
• 1642 – wzniesienie przez gminę żydowską murowanej synagogi w miejsce poprzedniej, drewnianej,
• 1655 – w oblężonym przez wojska konfederacji tyszowieckiej Tykocinie zmarł hetman wielki litewski Janusz Radziwiłł
• 1656 – Tykocin wraz z okolicznymi ziemiami powrócił do Królestwa Polskiego,
• 1656 Bitwa pod Tykocinem – zdarzenia związane Tykocinem
• 1657, 17 stycznia – hetmani litewscy Sapieha i Gosiewski zdobyli miasto, po oblężeniu komendant szwedzki Dieternik Roja zamknął się z 500 ludźmi, a następnie wysadził część zamku^[10]
• 1659 – nadanie Tykocina i całego starostwa hetmanowi Stefanowi Czarnieckiemu przez króla Jana Kazimierza za zasługi w wojnie ze Szwedami,
• 1661 – Tykocin i dobra tykocińskie zostały zapisane konstytucją sejmową na dziedziczną własność Stefanowi Czarnieckiemu
• 1703 – Karol XII ze Szwedami twierdzę Tykocin zdobył, w 1705 przybył tu z wojskami swymi Piotr Wielki^[10].

Order Tykociński

• 1705, 3 listopada – król August II ustanowił w Tykocinie Order Orła Białego, najstarszy i najważniejszy order polski^[10].
• 1734 – Tykocin został najechany przez zwolenników Stanisława Leszczyńskiego i poważnie zniszczony^[11]
• 1795 – od tego roku pod zaborem pruskim
• 1807 – od tego roku w Księstwie Warszawskim
• 1815 – od tego roku w Królestwie Polskim
• 1935, maj – zamieszki po śmierci Józefa Piłsudskiego
• 1939–1941 – okupacja sowiecka
• 1941–1944 – okupacja niemiecka, zagłada Żydów, którzy przed wojną stanowili połowę mieszkańców
• 1950 – utrata praw miejskich
• 1993 – odzyskanie praw miejskich

Starostwo tykocińskie

Król Zygmunt II August stworzył starostwo i leśnictwo tykocińskie po przejęciu w 1542 roku dóbr tykocińskich wskutek bezpotomnej śmierci Stanisława Gasztołda.

Herb Tykocina na powitalnym słupie wjazdowym

Historia osadnictwa żydowskiego w Tykocinie

Pierwsi osadnicy żydowscy osiedli na tych ziemiach w 1522 roku. Było to dziesięć rodzin żydowskich z Grodna, sprowadzonych na zaproszenie Olbrachta Gasztolta na te ziemie w celu ożywienia handlu. W 1576 roku z ręki Stefana Batorego otrzymali oni prawo osadnictwa potwierdzone w roku 1633 przez Władysława IV. W 1800 roku mieszkańcy pochodzenia żydowskiego stanowili ok. 70% ludności miasta. Tuż przed II wojną światową udział ludności żydowskiej w liczącej 5000 osób populacji miasta wynosił 50%.

Mieściła się tutaj druga co do wielkości (po krakowskiej) gmina żydowska w Polsce.

Poniższy tekst pochodzi z wydanego w 1883 roku Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich:

Osiedlenie się żydów w Tykocinie nastąpiło w początkach XVI wieku. Olbracht Gastold, wojewoda trocki, pozwolił w 1522 roku 10 żydom z Grodna osiąść w Tykocinie „na Kaczorowie za mostem”. Na ostrowie mają sobie postawić szkołę. Wyznaczono im plac na cmentarz „pierwszą górę za rzeką”. Pozwolono im wystawić kramnice koło ratusza i prowadzić wszelki handel. Następnie w r. 1536 tenże Gastołd wydał w Wilnie nowy przywilej, uwalniający żydów od wszelkiej juryzdukcyi sądów miejskich i grodzkich („Prosili.... żeby ich doktór, na imię Dawid, albo potem będący, według zakonu żydowskiego one sądził i rządził a starosta i urzędnicy żeby ich w żadnych sprawach nie sądzili, woźnych swoich na nie nie dawali..... ani win nie brali. A jeśli będzie jakie prawo żyd z chrześcianinem albo chrześcianin z żydem miał, tedy starostowie spółek z doktorem mają to obaczyć i rozeznać”). Batory potwierdzając ich przywileje w Tykocinie r. 1576 pozwala swobodnie trudnić się handlem po miastach i wsiach królewskich, pańskich, duchownych i szlacheckich. Władysław IV potwierdzając w Krakowie r. 1633 przywileje żydów, zabronił dochodzić pretensyi wszelkich na rodzinie winowajcy lub niedotrzymującego umowy. Na specyalną prośbę żydów tykocińskich potwierdził w Wilnie 1639 r. ich swobody, przywileje. Mimo to ciągle zachodzą zatargi między żydami tykocińskimi a chrześciańską ludnością. Wreszcie w r. 1763 staje umowa, którą żydzi zobowiązali się w zamian za udzielenie im prawa do pastwiska koni i uwolnienia od opłat miejskich, wnosić do kasy miejskiej 120 złp. rocznie w dwu ratach.

W lecie 1941 roku ludność żydowska licząca około 1400 osób została wymordowana w lasach w pobliżu wsi Łopuchowo.

Zabytki[edytuj]

Plac i kościół parafialny pw. Świętej Trójcy

Budynek Synagogi Wielkiej, obecnie Muzeum Kultury Żydowskiej

Dawny klasztor misjonarzy w Tykocinie

Alumnat

Zabytkowe zabudowania w pobliżu dawnego Małego Rynku

Ulica Złota z widokiem na kościół Św. Trójcy

Ulica Złota z widokiem na kościół św. Trójcy

W Tykocinie znajduje się ponad 100 obiektów zabytkowych. Najstarszy zespół urbanistyczny historycznego Podlasia z zachowanym układem charakterystycznym dla miasteczka żydowskiego. Jeden z największych przedwojennych ośrodków kultury żydowskiej w Polsce. Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa do rejestru zabytków nieruchomych wpisane są następujące obiekty^[15]:

• teren części miasta, XV–XVIII (nr rej.: A-444 z 12.12.1956),
  • Duży Rynek – rozległy rynek z okresu lokacji miasta, przekształcony w po pożarze w 1656 roku w kompozycję barokową o trapezowatym kształcie, otoczony zabytkową, bogato zdobioną, niską zabudową sięgającą XVIII wieku; kramnice
  • Mały Rynek, niegdyś centrum dzielnicy żydowskiej, umiejscowiony w pobliżu synagogi z fragmentami arkadowego muru z bramami
• zespół klasztorny bernardynów, wzniesiony w latach 1771–1790 z inicjatywy Jana Klemensa Branickiego, obecnie dom księży emerytów^[16]:
  • kaplica pw. św. Elżbiety, 1771–1790, klasztor, 1771–1790, dzwonnica-brama z ogrodzeniem, pocz. XIX w., zabudowania gospodarcze: dom mieszkalny, ok. XVIII w. i stodoła z XIX w., dawny ogród i dziedziniec, 2 poł. XVIII–XIX;
• zespół klasztorny misjonarzy (nr rej.: A-455 z 30.04.1958 i z 5.05.1958):
  • kościół par. pw. Świętej Trójcy – barokowy kościół oraz zespół klasztorny pomisjonarski fundacji J. K. Branickiego (1742–1749)
  • dawny klasztor i seminarium, obecnie plebania, 1741–1750, spichlerz, ul. 11 Listopada, II poł. XVIII w., brama, ul. 11 Listopada, II poł. XVIII w.;
• synagoga „duża”, barokowa, obecnie 'Muzeum Kultury Żydowskiej, ul. Kozia 2, 1642 r., XVIII/XIX, po 1957 (nr rej.: A-457 z 24.01.1957),
• synagoga „mała” -dom talmudyczny, obecnie Muzeum Kultury Żydowskiej oraz Restauracja z Kuchnią Żydowską, ul. Kozia 2, IV ćw. XVIII w., po 1970^[17]
• cmentarz rzym.-kat., par., ul. Zagumienna, 1795 r. (nr rej.: A-296 z 15.07.2010):
  • kaplica cmentarna pw. MB Bolesnej, 1901–95, kaplica grobowa Glogerów, 1885, grobowiec „katakumby”, 1841, ogrodzenie mur. z bramą, 1857, 1895,
• cmentarz żydowski, ul. Holendry, 1522 r. (nr rej.: A-106 z 29.12.1984),
• ruiny zamku króla Zygmunta II Augusta i pozostałości fortyfikacji ziemnych, sprzed roku 1469 (nr rej.: AK.180-175-8/37 z 02.1937, 2 z 20.02.1950),
• alumnat wojskowy, pierwszy w Polsce dom żołnierzy-weteranów, z lat 1634–1638, obecnie dom wycieczkowy, ul. Poświętna 1, 1633–1645, poł. XVIII w.^[18]
• domy drewniane, pl. Czarnieckiego 2, 6, Dom Bagieńskich nr 10, 12, XVIII/XIX w. (nr rej.: A-463 A-464, A-186)
• dawny szpital, ul. Jordyka/11 Listopada, z roku 1755 w południowo-wschodnim narożniku rynku (nr rej.: A-466 z 10.05.1958),
• domy, ul. Kaczorowska 5/5a, 7, 9, 1798–1806, XVIII-XIX w. (nr rej.: A-474 do A-476 z 20.11.1958),
• dom drewniany z ogrodem, ul. Klasztorna 2, II poł. XIX w. (nr rej.: A-500 z 30.12.1986)
• dom, ul. Kozia 1, pocz. XIX w. (nr rej.: A-477 z 18.12.1958),
• dom, ul. 11 Listopada 4, I poł. XIX w. (nr rej.: A-467 z 4.12.1974),
• domy murowano-drewniane, ul. 11 Listopada 5, 11, pierwsza poł. XIX w. (nr rej.: A-468, A-470 z 4.12.1974),
• dworek administratora, rezydencja ekonomiczna, murowany, wzniesiony w połowie XVIII w. z inicjatywy Jana K. Branickiego, ul. 11 Listopada 8, XVIII w.^[19]
• poczta, ul. 11 Listopada 36, po 1815 roku (nr rej.: A-471 z 11.08.1994),
• domy, ul. Piłsudskiego 22, 23, 25, 27, 29, 31, 33, 35, z XVIII-XIX w. (nr rej.: A-480, A-482 do A-486, A-491, A-496)
• domy, ul. Złota 2, 3, XVIII w.–XIX w. (nr rej.: A-497, A-498)
• wiatrak koźlak, jeden z licznych na tych ziemiach wiatraków pozostawionych przez Holendrów, ul. Klasztorna, rok 1887 (nr rej.: A-499 z 24.01.1980),
• pomnik Stefana Czarnieckiego z 1763 roku – szacowany na drugi po Kolumnie Zygmunta najstarszy pomnik świecki w Polsce, dzieło rzeźbiarza francuskiego Pierre de Coudray, wzniesiony z inicjatywy Jana Klemensa Branickiego, prawnuka Stefana Czarnieckiego, wykonana z piaskowca szydłowieckiego rzeźba dwumetrowej wysokości, umieszczona na cokole, przedstawia hetmana w stroju szlacheckim, ze złotą buławą w podniesionej ręce. Na cokole widnieją łacińskie inskrypcje z tekstem przywileju nadania starostwa tykocińskiego Stefanowi Czarnieckiemu. Usytuowany na środku placu postument został wyeksponowany w 1994 roku w wyniku działania trąby powietrznej, która wyrwała i połamała otaczające go drzewa (nr rej.: 19 z 12.05.1959, 217 z 21.10.1966),
• most drogowy na rzece Narwi, stalowy, k. XIX w., pocz. XX w., 1955 (nr rej.: A-354 z 7.07.2011).

Zabytki nieistniejące[edytuj]

• Stara Synagoga
• unicka (greckokatolicka) cerkiew bazylianów pw. św. Mikołaja z 1758 r., barokowa, rozebrana w 1833 r. i przeniesiona do wsi Sokoły, gdzie zachowała się do dziś i funkcjonuje jako rzymskokatolicki kościół cmentarny Podwyższenia Krzyża Świętego.

Pomniki i tablice[edytuj]

Pomnik Orła Białego (z 1982 r.)

• grób zbiorowy Żydów tykocińskich w Lesie Łopuchowskim (25 sierpnia 1941)
• pomnik Orła Białego – wzniesiony w 1982 roku z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Tykocińskiej, z funduszy społecznych, na pamiątkę ustanowienia Orderu Orła Białego w 1705 roku, które miało miejsce w Tykocinie. Pomnik autorstwa rzeźbiarza Jerzego Grygorczuka nawiązuje do wcześniejszego postumentu drewnianego, wzniesionego w tym miejscu w roku 1919 na pamiątkę odzyskania niepodległości. Rzeźba odlana w brązie, umieszczona na wysokim, prostopadłościennym cokole przedstawia orła w koronie, zrywającego się do lotu.

• tablica upamiętniająca Markusa Zamenhofa, urodzonego w Tykocinie ojca twórcy międzynarodowego języka Esperanto – Ludwika Zamenhofa.

Inne obiekty i miejsca[edytuj]

• stanowisko archeologiczne zwane Szwedzkimi Wałami
• rzeka Narew, Bagna Tykocińskie w dolinie Narwi, liczne gniazda bocianie, rezerwat leśny Szelągówka na wydmach
• wieś Morusy na północ od Tykocina
• Dwór Pentowo z licznymi bocianimi gniazdami, wieżą do obserwacji bocianów oraz zabytkowym drewnianym dworkiem rodziny Toczyłowskich,
• wieś Kiermusy z rekonstrukcją karczmy, dworu staropolskiego oraz staropolskiego bazaru
• Galeria Tykocin i Herbaciarnia – stworzona na wzór Herbaciarni „U Dziwisza” w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą

Przyroda[edytuj]

Dolina górnej Narwi

Tykocin leży na trasie podlaskiego szlaku bocianiego, biegnącego od Białowieskiego Parku Narodowego przez Biebrzański Park Narodowy do Narwiańskiego Parku Narodowego. Miastu został nadany tytuł Europejskiej Wioski Bocianiej. Przyznała go w 2001 roku niemiecka organizacja proekologiczna Euronatur.

Parki narodowe[edytuj]

• Narwiański Park Narodowy
• Biebrzański Park Narodowy
• Puszcza Knyszyńska

Demografia[edytuj]

• Piramida wieku mieszkańców Tykocina w 2014 roku^[2].
  

Kultura[edytuj]

Tykociński Dom Kultury

Ze względów na bogatą historię, nienaruszoną przyrodę oraz ścisły związek z kulturą żydowską, w mieście dominują wydarzenia związane z tymi tematami, a w szczególności jarmarki historyczne, rekonstrukcje wydarzeń historycznych, festyny i święta żydowskie, koncerty organowe.

Najważniejsze wydarzenia cykliczne[edytuj]

• Zdobycie Tykocina – rekonstrukcja bitwy o zamek i Tykocin w XVII w.^[20]
• Międzynarodowy Festiwal Filmów Przyrodniczych im. Braci Wagów

Szlaki turystyczne[edytuj]

Piesze[edytuj]

• szlak im. Łukasza Górnieckiego, 20 km: Tykocin – Piaski – Łaziuki – Kiślaki – Łazy – Słomianka – Jezioro Niklerz – Zajki – Laskowiec
• szlak im. Z. Glogera, 60 km: Nowosiółki – Choroszcz – Ruszczany – Rogowo – Pańki – Rzędziany – Leśniki – Saniki – Tykocin – Stelmachowo – Jeżewo Stare
• szlak Królowej Bony, 75 km: Tykocin – Góra – Krypno – Knyszyn – Kopisk – Czarna Wieś Kościelna – Czarna Białostocka – Dworzysk – Woronicze – Kopna Góra
• Podlaski Szlak Bociani, 210 km: Osowiec-Twierdza – Laskowiec – Tykocin – Kurowo – Waniewo – Bokiny – Baciuty – Suraż – Zawyki – Doktorce – Wojszki – Kaniuki – Puchły – Trześcianka – Soce – Bondary – Narewka – Białowieża

Rowerowe[edytuj]

Obwodnica Rowerowa Narwiańskiego Parku Narodowego, 90 km: Choroszcz – Zawady – Baciuty – Dobrowoda – Turośń Dolna – Borowskie Michały – Suraż – Łapy – Płonka Kościelna – Łupianka Stara – Jeńki – Waniewo – Kurowo – Jeżewo Stare – Tykocin – Choroszcz

Transport[edytuj]

Most na rzece Narwi

Drogi[edytuj]

• Przez Tykocin prowadzi droga wojewódzka nr 671 krzyżująca się w pobliżu miejscowości Jeżewo Stare z drogą ekspresową S8.

Publiczny transport zbiorowy[edytuj]

• Do Tykocina prowadzą 3 linie komunikacji publicznej PKS oraz jedna linia komunikacji prywatnej – Voyager Trans. Najbliższa stacja kolejowa znajduje się odległości 17 km, w miejscowości Knyszyn.

Urodzeni w Tykocinie[edytuj]

Ludzie związani z Tykocinem[edytuj]

Przypisy

Bibliografia[edytuj]

• Ks. A. Kochański, 526 lat dziejów miasta Tykocina na tle historii Polski, Białystok 2010.

Linki zewnętrzne[edytuj]

• Tykocin w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XII: Szlurpkiszki – Warłynka. Warszawa, 1892.
• Strona o żydowskich zabytkach Tykocina
• Historia Tykocina, dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze.
• Historia miasta
• Wirtualne zwiedzanie Zamku w Tykocinie

p • d • e Miasta województwa podlaskiego Miasta powiatowe Augustów • Białystok • Bielsk Podlaski • Grajewo • Hajnówka • Kolno • Łomża • Mońki • Sejny • Siemiatycze • Sokółka • Suwałki • Wysokie Mazowieckie • Zambrów Miasta gminne Brańsk • Choroszcz • Ciechanowiec • Czarna Białostocka • Czyżew • Dąbrowa Białostocka • Drohiczyn • Goniądz • Jedwabne • Kleszczele • Knyszyn • Krynki • Lipsk • Łapy • Michałowo • Nowogród • Rajgród • Stawiski • Suchowola • Supraśl • Suraż • Szczuczyn • Szepietowo • Tykocin • Wasilków • Zabłudów

p • d • e Gmina Tykocin Siedziba gminy: Tykocin Sołectwa Bagienki • Broniszewo • Dobki • Hermany • Jeżewo Nowe • Jeżewo Stare • Kapice-Lipniki • Kapice Stare • Kiślaki • Krosno • Leśniki • Lipniki • Łaziuki • Łazy Duże • Łazy Małe • Łopuchowo • Nieciece • Pajewo • Popowlany • Radule • Rzędziany • Saniki • Sawino • Siekierki • Sierki • Słomianka • Stelmachowo • Stelmachowo-Kolonia • Szafranki • Tatary • Żuki Pozostałe miejscowości Janin • Kiermusy • Piaski

p • d • e Powiat białostocki Miasta Choroszcz • Czarna Białostocka • Łapy • Michałowo • Supraśl • Suraż • Tykocin • Wasilków • Zabłudów Gminy miejsko-wiejskie Choroszcz • Czarna Białostocka • Łapy • Michałowo • Supraśl • Suraż • Tykocin • Wasilków • Zabłudów Gminy wiejskie Dobrzyniewo Duże • Gródek • Juchnowiec Kościelny • Poświętne • Turośń Kościelna • Zawady