Strony internetowe
Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Bobolice - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Bobolice" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Bobolice warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Bobolice" to tylko My.
Sklepy internetowe
Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Bobolice" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Bobolice i w całej Polsce!
Reklama internetowa - Marketing www
Chcesz aby Twoja strona/sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Bobolice" lub "pewna firma Bobolice" mogli trafić do twojej witryny? Poznaj ofertę Malinemarketing dla Bobolice. Zyskaj profesionalneą reklamę i promocję dla Twojej firmy w Bobolice.
Portfolio
Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..
O mieście: Bobolice
|
|||||
.jpg) Kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP |
|||||
|
|||||
| Państwo |  Polska |
||||
| Województwo |  zachodniopomorskie |
||||
| Powiat | koszaliński | ||||
| Gmina | Bobolice gmina miejsko-wiejska |
||||
| Prawa miejskie | 1340, ponownie 1958 | ||||
| Burmistrz | Mieczysława Brzoza | ||||
| Powierzchnia | 4,77 km² | ||||
| Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość |
4 125[1] 864,8 os./km² |
||||
| Strefa numeracyjna |
(+48) 94 | ||||
| Kod pocztowy | 76-020 | ||||
| Tablice rejestracyjne | ZKO | ||||
|
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego
  Bobolice
|
|||||
|
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
 Bobolice
|
|||||
|
Położenie na mapie Polski
 Bobolice
|
|||||
 53°57′17″N 16°35′16″E/53,954722 16,587778 |
|||||
| TERC (TERYT) |
3209034 | ||||
| SIMC | 0949804 | ||||
|
Urząd miejski
ul. Ratuszowa 176-020 Bobolice |
|||||
| Strona internetowa | |||||
Bobolice (niem. Bublitz) – miasto w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Bobolice. Położone na Pojezierzu Bytowskim, nad rzeką Chociel, w pobliżu jeziora Chlewo.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 4343 mieszkańców[2].
Przemysł spożywczy, przetwórstwo tworzyw sztucznych i drewna. Siedziba klubu piłkarskiego Mechanik Bobolice.
Spis treści
Położenie[edytuj]
Miasto jest położone na wzgórzach morenowych nad niewielką rzeką Chocielą, która jest dopływem Radwi[3]. Według danych z 1 stycznia 2011 powierzchnia miasta wynosiła 4,77 km²[4].
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. koszalińskiego.
W Bobolicach zbiegają się drogi krajowe: nr 11 i nr 25.
Demografia[edytuj]
- Piramida wieku mieszkańców Bobolic w 2014 roku[1].
Historia[edytuj]
Pierwsze ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą z epoki brązu i żelaza. Osada leżała na szlaku łączącym Wielkopolskę z Kołobrzegiem, który miał wpływ na jej rozwój w średniowieczu. W 1107 Bolesław III Krzywousty zdobył ziemię bobolicką podczas kampanii pomorskiej. Pierwszy zapis o istniejącej tu osadzie pochodzi z 1262, w dniu 27 lutego 1339 biskup kamieński Fryderyk von Eickstedt odkupił za cenę 1850 grzywien w srebrze 3/4 miasta od swoich lenników tj. Wedlów, Sasnitzów i Speningów i planował przekształcenie Bobolic w twierdzę[5]. Pozostała część Bobolic pozostawała w rękach rodów von Brusewitz i von Kameke. W 1340 osada otrzymała prawa miejskie na prawie lubeckim oraz prawo bicia własnej monety, budowy fosy miejskiej, młynów na Chocieli, a także spławu drewna do Karlina[6]. 13 kwietnia 1350 biskup Johann von Sachsem-Lauenburg potwierdził przywileje miejskie, nadał miastu wsie Chlebowo i Trzebień oraz zwolnił je na dziesięć lat z płacenia podatków[5]. W 1370 Bobolice zostały przekazane pod zastaw Krzyżakom, w późniejszym czasie wykupił je Bogusław VIII. Od 1418 ponownie należały do biskupów kamieńskich, którzy w połowie XV wieku sprzedali je Maćkowi Massowowi. Syn Maćka popadł w kłopoty finansowe, w związku z tym podzielił miasto na trzy części, które ok. 1467 sprzedał Piotrowi von Munchow, Dubisławowi oraz rodzinie von Glasenapp. W tym samym roku biskup kamieński Ludwig von Eberstein unieważnił prawa własności i przekazał całe miasto w zastaw rodowi von Glanenapp, który w późniejszych latach w imieniu biskupstwa kamieńskiego sprawował nadzór nad pozostałymi częściami Bobolic. Zastaw obowiązywał przez trzydzieści lat i podlegał wykupowi za 750 reńskich guldenów, co nastąpiło w 1505[7]. Miasto zostało scalone przez potomka rodu von Massow w 1551, ale od 1577 ponownie należało do biskupstwa kamieńskiego[6]. Podupadło po pożarach w 1605 i 1631, a także po najeździe szwedzkim w 1632 i kolejnym pożarze w 1639, w 1650 stało się własnością rodu królewskiego de Croy, który sprzedał je w 1684. W tym okresie po klęsce w bitwie pod Białą Górą w okolicach Bobolic osiedliło się wiele rodzin czeskich protestantów, za ich sprawą miasto zaczęło pod koniec XVII wieku dźwigać się z ruin. W XVIII pochodzący z Francji Hugenoci założyli przetwórnię tytoniu, rozwinęło się wówczas tkactwo i szewstwo[3]. W 1800 miał miejsce największy pożar miasta, po którym podczas odbudowy powstał nowy ratusz. W 1813 powstał nowy cmentarz zlokalizowany za miastem, a w 1818 murowany budynek szkoły. Od 1853 w ciągu trzy lata wybudowano szeroki, utwardzony trakt łączący miasto w Koszalinem[8]. W latach 1872-1932 były siedzibą powiatu, a następnie w wyniku reformy administracyjnej znalazły się w powiecie koszalińskim[9]. W latach 1897 rozpoczęto, a 1898 uruchomiono kolej wąskotorową do Grzmiącej i Polanowa[8], w 1903 do Koszalina, a w 1905 do Białogardu. W pierwszej połowie XX wieku istniała tu fabryka maszyn rolniczych, fabryka mebli, zakłady młynarskie i tartak. W 1925 Bobolice liczyły 5432 mieszkańców, w 1930 rozszerzono granice miasta, które składało się z trzech części: Ackerhof, Bublitz i Friedenshof. W 1938 podczas nocy kryształowej zniszczono synagogę, a w 1940 na jej miejscu wybudowano kino. Po 27 lutego 1945 podczas walk z wkraczającą Armią Czerwoną zabudowa miasta została zniszczona w 75%, Bobolice utraciły wówczas prawa miejskie (odzyskały je w 1958)[6]. Po 1945 powstały w Bobolicach zakłady włókiennicze oraz reprezentujące przemysł spożywczy, odbudowano tartak, działała również stacja hodowli roślin[3]. W 1950 rozebrano kaplicę św. Krzysztofa, a w latach 60-tych część zabudowy okolic placu Zwycięstwa.
W 2012 uchwalono hejnał Bobolic[10]. W 2017 przewidywane są zmiany nazw ulic Sawickiej, Wasilewskiej i Świerczewskiego[11].
Nazwa[edytuj]
Na polskiej mapie wojskowej z 1936 przy oznaczeniu miasta podano polski egzonim Bobolice[12], w 1946 nazwa ta została zatwierdzona jako urzędowa[13].
Architektura[edytuj]
Zabytki chronione prawnie w Bobolicach:
- kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP wybudowany w latach 1882-1886 (ul. Kościelna 1), siedziba parafii,
- parafialna cerkiew prawosławna pod wezwaniem Wszystkich Świętych z 1902 wraz z cmentarzem przykościelnym z XVI w., wcześniej budowla była kościołem staroluterańskim (ul. Pocztowa 19),
- cmentarz ewangelicki z 2. połowy XIX w. (nieczynny),
Administracja[edytuj]
Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Mieszkańcy Bobolic wybierają do swojej rady miejskiej 7 radnych (7 z 15). Pozostałych 8 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Bobolice. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest budynek przy ul. Ratuszowej.
Burmistrzowie Bobolic:
- Ireneusz Kozłowski
- Sylwester Sobański (SLD) (od 2002)
- Mieczysława Brzoza (od 2010)
Mieszkańcy Bobolic wybierają parlamentarzystów z okręgu wyborczego nr 40, senatora z okręgu wyborczego nr 100, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.
Przypisy
- ↑ ab http://www.polskawliczbach.pl/Bobolice, w oparciu o dane GUS.
- ↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2010 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2011-06-10. ISSN 1734-6118.
- ↑ abc Vademecum turystyczne "Województwo koszalińskie" KAW "Prasa-Książka-Ruch, Warszawa 1978 s. 52-53
- ↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2011 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2011-08-10. ISSN 1505-5507.
- ↑ ab Zapraszamy do Bobolic, Poland 24. poland24h.pl. [dostęp 2016-05-14].
- ↑ abc Kosacki Jerzy, Kucharski Bogdan, Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik, Sport i Turystyka, Warszawa 2001, ss. 508-509, ISBN 83-7200-583-4
- ↑ Andrzej Świrko "Szlakiem dawnych rodów Pomorskich, Przewodnik turystyczny" Związek Miast i Gmin Dorzecza Parsęty (2007-2009) ISBN 83-7518-023-8
- ↑ ab Czesław Piskorski "Pomorze koszalińskie" Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1961 s. 148, 150
- ↑ "Bobolice i okolice" Wydawnictwo Region, Gdynia 2008 ISBN 978-83-6043-764-3
- ↑ Uchwała Nr XVII/152/12 Rady Miejskiej w Bobolicach z dnia 27 kwietnia 2012 ws. ustanowienia hejnału (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2012 r., poz. 1245)
- ↑ Zmiany nazw ulic w Bobolicach
- ↑ Arkusz 43 Bydgoszcz. Mapa operacyjna 1:300 000. Wojskowy Instytut Geograficzny, Warszawa: 1936.
- ↑ Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. Nr 44, poz. 85).
Zobacz też[edytuj]
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Historia Żydów w Bobolicach na portalu Wirtualny Sztetl
- Bobolice w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa, 1880.
- Bublice, Bublitz w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa, 1880.
|
||||||||||
|
||||||||||||||
|
|||||||||||||
|
|||||||||||||||||