Dzierżoniów (do 1946 pol. Rychbach, też Rychonek[2], niem. Reichenbach im Eulengebirge) – miasto w południowo-zachodniej Polsce, na Dolnym Śląsku, w województwie dolnośląskim, siedziba władz powiatu powiatu dzierżoniowskiego oraz władz gminy wiejskiej Dzierżoniów. Położone w Kotlinie Dzierżoniowskiej, nad rzeką Piławą.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa wałbrzyskiego. Obecna, polska nazwa miasta, została nadana na cześć Jana Dzierżonia – śląskiego pszczelarza.
31 grudnia 2015 miasto liczyło 33 946 mieszkańców.
W 2013 r. liczba mieszkańców wyniosła 33 372 (kobiety – 17 936, mężczyźni – 15 436)[3]
Warunki naturalne[edytuj]
Dzierżoniów jest położony w Kotlinie Dzierżoniowskiej u podnóża Gór Sowich od południa i Masywu Ślęży od północy. Miasto leży nad rzeką Piława.
Według danych z roku 2002[4] Dzierżoniów ma obszar 20,07 km² (287. lokata w kraju), w tym:
- użytki rolne: 63%
- użytki leśne: 0%
Miasto stanowi 4,19% powierzchni powiatu.
-
Kalendarium:
- XII w. – legendarne początki miasta.
- 1159 – legendarna data wybudowania kościoła św. Jerzego przez księcia Bolesława Kędzierzawego.
- 13 lutego 1258 – pierwsza pisemna wzmianka o Reichenbach i kościele św. Jerzego.
- 1290 – miasto otrzymało pieczęć przedstawiającą św. Jerzego zabijającego smoka na tle murów miejskich – obecny herb miasta.
- 1291 – miasto przeszło pod władzę Piasta świdnicko-ziębickiego – Bolka I Surowego.
- pocz. XIV w. – budowa kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP przez zakon augustianów-eremitów.
- 1337 – uniezależnienie się od księcia świdnicko-jaworskiego.
- 1338 – przekazanie przez księcia Bolka II kościoła św. Jerzego zakonowi rycerskiemu joannitów.
- 1392 – miasto przeszło wraz z księstwem jaworsko-świdnickim do Korony Czeskiej.
- XVI w. – rozwój miasta jako ośrodka tkactwa.
- 1526 – przejście pod zwierzchnictwo Habsburgów.
- 1618–1648 (wojna trzydziestoletnia) – pożary, wyludnienie i upadek miasta.
- 1742 – przejście pod panowanie Prus.
- 1750 – w polskojęzycznym dokumencie pruskim miejscowość jest wymieniona jako Reychenbach[5]
- 1780–1784 – wyburzenie starych domów i budowa w ich miejscu jednopiętrowych domów kalenicowych.
- 1790 – spotkanie dyplomatów Prus, Szwecji, Anglii i Rzeczypospolitej, którego rezultatem było przymierze polsko-pruskie.
- 1795–1798 – budowa kościoła ewangelickiego (obecnie rzymskokatolicki pw. NMP Matki Kościoła).
- 1805 – założenie ewangelickiego cmentarza z kaplicą grobową Sadebecków.
- 1813 – zawarcie tajnych układów, które zapoczątkowały powstanie VI koalicji antynapoleońskiej; spotkanie króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III oraz cara Aleksandra I.
- 1815–1820 – stolica pruskiej rejencji dzierżoniowskiej.
- 1815 – powstanie w Dzierżoniowie loży masońskiej „Aurora zur ehernen Kette”[6]
- 1871 – Prusy stają się częścią zjednoczonych Niemiec.
- 1872–1875 – gruntowna przebudowa siedziby władz miejskich (ratusza).
- 1945
- styczeń – zbliżanie się Armii Czerwonej spowodowało ucieczkę i ewakuację ludności niemieckiej z terenów Pomorza i Śląska[7][8] zarządzonej przez władze niemieckie bez przygotowania[9]. Z tego powodu wielu ludzi zginęło, w wyniku działań frontowych, bądź wskutek silnych mrozów[10].
- 8 maja – wkroczenie do miasta Armii Czerwonej
- włączenie miasta wraz z Dolnym Śląskiem do państwa polskiego
- zaczęli przybywać Polacy z obszarów, które po konferencji jałtańskiej znalazły się poza nową wschodnią granicą Polski. Polaków tych wysiedlano na podstawie umów z ZSRR, które podpisał Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego[10].
- początek wysiedlenia niewielu pozostałych jeszcze po zimowej ucieczce i ewakuacji dotychczasowych mieszkańców miasta do Niemiec
- specyfiką miasta był silny napływ osadników pochodzenia żydowskiego, wskutek czego stało się ono wówczas jednym z 6 największych skupisk ludności żydowskiej w Polsce[11].
- uruchomienie Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych, późniejszych Zakładów Radiowych Diora.
- 1946 – zmiana nazwy miasta z Rychbach na Dzierżoniów[12][13], – na cześć ks. Jana Dzierżona, sławnego pszczelarza.
- 1948 – Dzierżoniów liczy ok. 24 000 mieszkańców, w tym ok. 26% Żydów[14].
- lata 50. – emigracja ludności pochodzenia żydowskiego za granicę.
- lata 60. – wyburzenie 13 zabytkowych kamienic, tworzących północną pierzeję rynku.
- 1999 – uzyskanie przez Urząd Miasta certyfikatu ISO 9002 (pierwsza jednostka samorządowa w Polsce z certyfikatem ISO 9002).
Filia Groß-Rosen[edytuj]
W miejscowości znajdowała się filia obozu koncentracyjnego Groß-Rosen[15].
Architektura[edytuj]
Ratusz Miejski oraz Rynek
Poaugustiański kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP
Kościół poewangelicki (obecnie rzymsko-katolicki pw. NMP Matki Kościoła
-
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[16]:
- zespół urbanistyczny miasta
- kościół par. pw. św. Jerzego, z drugiej poł. XIV w., XVI w.; wybudowany według legendy za czasów księcia Bolesława Kędzierzawego w 1159, faktycznie około roku 1230; w 1338 r. przekazany przez księcia Bolka II zakonowi rycerskiemu joannitów. Przebudowany w okresie XV-XVI w.
- zespół klasztorny augustianów, ul. Hempla 16 / Klasztorna, z XIV w., 1713 r., 1845 r.:
- kościół, ob. par. pw. Niepokalanego Poczęcia NMP; wybudowany w pocz. XIV w. przez zakon augustianów-eremitów
- klasztor
- zbór ewangelicki, obecnie kościół rzym.kat. par. pw. MB Królowej Polski; klasycystyczny kościół wybudowany w latach 1795-1798 według projektu architekta Carla Gottharda Langhansa; do 1962 r. funkcjonował jako świątynia ewangelicka, potem został przejęty przez miasto i używany jako magazyn meblowy. Pozbawiony właściwej opieki spłonął częściowo w 1973 r. Przekazany w 1978 r. parafii katolickiej, został konsekrowany w 1979 r. i do 1984 r. odremontowany; kolumny w kościele są utrzymane w porządku spiętrzonym obejmującym trzy style: toskański, joński i koryncki; współczesny ołtarz został przeniesiony z kościoła pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP który pochodzi z XVIII w.; ołtarz jest przykładem barokowego malarstwa tablicowego
- kościół pw. Świętej Trójcy, wybudowany w XV w. jako kaplica cmentarna; przebudowany po pożarze w 1831 i 1851 r. - w XIX w.
- kaplica grobowa rodziny Sadebecków na cmentarzu ewangelickim, ul. Daszyńskiego, wzniesiona w 1805 r. przez patrycjuszowski ród Sadebecków, jako centrum cmentarza ewangelickiego; ma postać rotundy
- synagoga, wybudowana w 1875 r., ul. Krasickiego 28
- mury obronne – wzniesione pod koniec XIII w. na polecenie księcia świdnickiego Bolka II; wzmocnione basztami i półbasztami łupinowymi; po wojnie husyckiej dobudowano mury zewnętrzne, tworząc w ten sposób pas zieleni (międzymurze); w XVIII w. częściowo zlikwidowane
- ratusz i wieża ratuszowa – pozostałość po starym średniowiecznym ratuszu; pełniła wtedy rolę strażnicy i punktu obronnego; dziś jest punktem widokowym, skąd można podziwiać panoramę miasta i okolic, Rynek, XV, z l. 1873-75; ratusz wybudowano jako dom handlowy i centrum kupieckie; od 1337 siedziba władz miejskich; w latach 1872-1875 gruntownie przebudowany
- sukiennice, Rynek 2, z XV w., XIX w.
- dom, ul. Klasztorna 7, z XVI-XVII w., XIX w.
- dom, ul. Klasztorna 12, z XVIII/XIX w.
- dom, ul. Kościelna 30, z pocz. XIX w.
- dom, ul. Krasickiego 21, z XVIII w.
- dom, ob. przedszkole, ul. Miernicza z drugiej i trzeciej ćw. XIX w.
- dom, ul. Przedmieście 27
- hotel „Polonia”, ul. Sienkiewicza 4 ( d. Świerczewskiego), z 1908 r., 1920 r.
- willa, ul. Szkolna 14, z 1894 r.
- kamienica, ul. Świdnicka 2, z XVIII w., XIX/XX w.
- willa, ul. Świdnicka 30, z 1897 r.
- willa, ul. Świdnicka 32, z 1870 r.
- dom, pl. Wolności 4 (Rynek), z pocz. XIX w. XIX/XX w.
- dom, pl. Wolności 5 (Rynek), z XVIII w., XIX/XX w.
- domy, pl. Wolności 5-9 (d. Rynek 6-9), z XVIII w., XIX w.
- domy, pl. Wolności 11 (d. Rynek nr 12/13), z XIX w.
- dom, pl. Wolności 17 (Rynek), z XVIII/XIX/XX w.
- domy, pl. Wolności 18, 19 (Rynek), z XIX/XX w.
- kamienica, pl. Wolności 20 (Rynek), z XVIII w., XIX w.
- dom, pl. Wolności 21 (Rynek), z XVIII-XX w.
- kamienica, pl. Wolności 22 (Rynek), z XVIII w.
- domy, pl. Wolności 23/24 (Rynek), z 1800 r., przeb. w pocz. XX w.
- kamienica, pl. Wolności 25 (Rynek), z pocz. XIX w.
- kamienica, pl. Wolności 26 (Rynek), z XIX/XX w.
- kamienica, pl. Wolności 27 (Rynek), z k. XIX w.
- domy, pl. Wolności 28, 29, 30 (Rynek), z XVIII-XIX w.
- kamienica, pl. Wolności 31 (Rynek), z XVIII w. , 1905 r.
- domy, pl. Wolności 33, 35, 36 (Rynek), z XVIII-XX w.
- dom, pl. Wolności 34 (Rynek), z XVIII w., przebudowany pocz. XX w.
- dom, pl. Wolności 37 (Rynek), z XIX w.
- dom, pl. Wolności 39 (Rynek), z pierwszej poł. XIX w.
- kamienica, pl. Wolności 51 (Rynek), z XVIII-XIX w.
- kamienica, pl. Wolności 54 (Rynek), z XVII-XIX w.
- kamienica, pl. Wolności 55 (Rynek), z XIX/XX w.
- domy, ul. Ząbkowicka 2, 4, 6, 8, 10, 12, 14, 16, 18, z XVIII/XIX w.
- sąd, ul. Ząbkowicka 57, z czwartej ćw. XIX w.
- budynki tkalni d. E.F. Haina, ul. Kilińskiego 14, z l. 1887-89
- dwa budynki produkcyjne
- kotłownia
- parowozownia wachlarzowa, ul. Kolejowa 8 b, z 1910 r.
- Dzierżoniowski Ośrodek Kultury (DOK) – położony jest przy ulicy Świdnickiej 23. Do Dzierżoniowskiego Ośrodka Kultury należy też kino „Zbyszek”[17].
- Kino-teatr „Zbyszek” (Kino im. Zbigniewa Cybulskiego), należące do Dzierżoniowskiego Ośrodka Kultury, położone przy ulicy Ignacego Daszyńskiego. Zostało nazwane imieniem Zbigniewa Cybulskiego, który w latach 1945–1947 mieszkał i uczył się w Dzierżoniowie.
- Muzeum Miejskie Dzierżoniowa, mieści się w budynku willowym przy ulicy Świdnickiej 30.
Powiązani z Dzierżoniowem[edytuj]
- Zbigniew Cybulski – w latach 1945–1947 mieszkał w Dzierżoniowie i uczęszczał do gimnazjum im. Jędrzeja Śniadeckiego (obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Jędrzeja Śniadeckiego)
- Katarzyna Glinka – wychowała się w Dzierżoniowie
- Piotr Ligienza – urodził się i wychował w Dzierżoniowie
- Sylwester Chęciński – w 1950 roku ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Jędrzeja Śniadeckiego
Największe firmy to[potrzebny przypis]: Tailor, Technika Szpitalna i Frankonia Poland, Dionar, Kamitech, Galwanizer, Hak-Hol, Diotech, Faro i S.I."Elektromet" oraz działające w Wałbrzyskiej Specjalnej Strefie Ekonomicznej Invest-Park podstrefa Dzierżoniów: Metzeler Automotive Profile Systems, Henkel Ceresit, Orion, Broen DZT, Libra, Ermosoga, Pamax, Domex.
Struktura demograficzna mieszkańców Dzierżoniowa według danych z 31 grudnia 2007[18]:
Opis |
Ogółem |
Kobiety |
Mężczyźni |
---|
Jednostka |
osób |
% |
osób |
% |
osób |
% |
Populacja |
34 471 |
100 |
18 490 |
53,64 |
15 981 |
46,36 |
Wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) |
5487 |
15,92 |
2664 |
7,73 |
2823 |
8,19 |
Wiek produkcyjny (18–65 lat) |
22 319 |
64,75 |
11 093 |
32,18 |
11 226 |
32,57 |
Wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) |
6665 |
19,34 |
4733 |
13,73 |
1932 |
5,6 |
Piramida wieku mieszkańców Dzierżoniowa w 2014 roku[1].
Pierwsze połączenie kolejowe Dzierżoniów uzyskał 24 listopada 1855. Było to 1-torowa 25 km linia do Świdnicy, wzbogacona o dodatkowy, drugi tor w 1908. Niespełna 3 lata później, 1 listopada 1858 uruchomiono 2-torową 21 km linię do Ząbkowic Śląskich. Obydwa odcinki pozbawiono drugiego toru latem 1945, niedługo po wkroczeniu wojsk radzieckich[19]. Trzecią linią był krótki 1-torowy 5,9 km odcinek do Bielawy, otwarty 25 maja 1891. Po 86 latach eksploatacji, w maju 1977 wstrzymano na nim ruch pasażerski (w 2001 zawieszono przewozy towarowe, a od 2006 odcinek ten jest już nieprzejezdny). Czwartą i ostatnią linią był alternatywny, wyraźnie dłuższy od poprzedniego, 1-torowy 10,8 km odcinek do Bielawy Zachodniej uruchomiony 1 października 1900. Odcinek ten później został przedłużony do Ząbkowic przez Srebrną Górę wzdłuż masywu Gór Sowich. Trasą to jeszcze w latach 60 jeździły pociągi pasażerskie. Po 76 latach użytkowania został zamknięty w styczniu 1977,a następnie całkowicie rozebrany (1978).
Dzierżoniów obecnie przecina linia kolejowa nr 137 Katowice-Legnica nazywana Magistralą Podsudecką.
Miasto jest także centrum przesiadkowym rozległej sieci komunikacji autobusowej, łączącej większość miejscowości w powiecie dzierżoniowskim. Układ ten funkcjonuje od 1950 roku. Jego cechą charakterystyczną jest to, że prawie wszystkie linie objeżdżają dookoła centrum miasta oraz mają wspólny przystanek przy dworcu kolejowym. Oprócz tego w granicach miasta kursują dwie przeciwstawne linie okólne „A” i „B”. Od stycznia 2010 roku sieć jest administrowana przez Zarząd Komunikacji Miejskiej w Bielawie, a obsługiwana przez trzech przewoźników[a]:
- Sudecka Komunikacja Autobusowa;
- PKS Dzierżoniów;
- Autokarowe Usługi Przewozowe Krzysztof Gajda.
|
Ta sekcja od 2009-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. |
W Dzierżoniowie funkcjonuje jeden basen kryty i jeden odkryty, dwa boiska piłkarskie w tym jedno ze sztuczną murawą. Działa piłkarski klub Lechia Dzierżoniów, który w sezonie 2007/2008 gra w „Piast” IV lidze dolnośląskiej, klub piłki ręcznej Żagiew Dzierżoniów, który w sezonie 2007/2008 gra w I lidze, KSP Broen-Karo Dzierżoniów – klub pétanque, zwycięzca ligi PFP 2007, Towarzystwo Szachowe Ziemi Dzierżoniowskiej „Dwie Wieże” oraz klub sportowy taekwondo Tiger.
Ośrodek Sportu i Rekreacji: OSIR Dzierżoniów położony jest przy ulicy Strumykowej, niedaleko dworca kolejowego. Składa się ze: stadionu, boiska sztucznego, dwóch basenów kąpielowych, kortów tenisowych, hali sportowej, hotelu OSIR, oraz parkingu.
Życie religijne[edytuj]
Kościół pw. Chrystusa Króla
Katolicy w Dzierżonowie posiadają 7 kościołów. Miasto podzielone jest pomiędzy cztery parafie rzymskokatolickie, które podlegają pod dekanat Dzierżoniów w diecezji świdnickiej.
W mieście znajduje się także filiał Kościoła ewangelicko-augsburskiego, zbór „Betezda” Kościoła Zielonoświątkowego w RP, zbór Świeckiego Ruchu Misyjnego „Epifania” oraz zbór Świadków Jehowy[20].
Do końca lat 90. XX wieku w mieście funkcjonowała gmina żydowska.
Administracja[edytuj]
Dzierżoniów ma status gminy miejskiej. Mieszkańcy Dzierżoniowa wybierają do swojej rady miasta 21 radnych[21]. Organem wykonawczym władz jest burmistrz. Siedzibą władz miasta jest ratusz przy rynku. Dzierżoniów jest członkiem Związku Miast Polskich.
Burmistrzowie Dzierżoniowa po 1989:
- Andrzej Bartoszyński (1989–1991)
- Jacek Adamczyk (1991–1993)
- Leszek Tymcio (1993–1998)
- Grzegorz Kiejnich (1998–1999)
- Marek Nowakowski (2000–2002)
- Marek Mieczysław Piorun (2002-2014)
- Dariusz Kucharski (od 2014)
Miasto jest siedzibą starostwa powiatu dzierżoniowskiego oraz siedzibą wiejskiej gminy Dzierżoniów. W mieście znajduje się także sąd rejonowy, prokuratura rejonowa, urząd skarbowy i urząd celny.
Mieszkańcy Dzierżoniowa wybierają parlamentarzystów z okręgu wyborczego Wałbrzych.
Podział administracyjny[edytuj]
Lista osiedli w Dzierżoniowie[potrzebny przypis]:
- Osiedle Makowe
- Osiedle Andrzeja Struga
- Osiedle Słoneczne
- Stare Miasto
- Osiedle Kolorowe
- Osiedle Jasne
- Osiedle Różane
- Osiedle Błękitne
- Osiedle Złote
- Osiedle Tęczowe
- Osiedle Pogodne
- Osiedle Zielone
- Osiedle Młodych
- Osiedle Zacisze
- Osiedle Rynek
- Osiedle Małopolne
- Osiedle Sobieskiego
Miasta partnerskie[edytuj]
Sąsiednie gminy[edytuj]
Bielawa, gmina wiejska Dzierżoniów, Pieszyce.
Uwagi
Przypisy
- ↑ ab http://www.polskawliczbach.pl/Dzierzoniow, w oparciu o dane GUS.
- ↑ Dz.U. 1945 nr 33 poz. 196
- ↑ Dzierżoniów w demografii, 24 stycznia 2014 dtp-24.pl
- ↑ Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset (pol.). regioset.pl. [dostęp 2010-09-14].
- ↑ Polskie nazwy śląskich miejscowości z patentu Fryderyka II z 1750
- ↑ Norbert Wójtowicz, Masońskie śpiewy w „Jutrzence pod Spiżowym Łańcuchem” (przyczynek do działalności dzierżoniowskiej loży w 1. połowie XIX wieku), „Musica Sacra Nova” 2009/2010, t. 3/4, s. 307-317.
- ↑ Jürgen Thorwald: Wielka ucieczka. Warszawa: Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 9788308043677.
- ↑ Gorycz klęski i wyzwolenia
- ↑ Niemiecka Ucieczka przyciąga widzów - Wydarzenia w Stopklatka.pl
- ↑ ab Pochodzenie terytorialne dzisiejszych mieszkańców Śląska
- ↑ Engelking B., Tych F., Żbikowski A., Żyndul J.: Pamięć. Historia Żydów Polskich przed, w czasie, i po Zagładzie, Warszawa 2004, s. 187, ISBN 83-901016-3-7
- ↑ Dzierżoniów. Zarys monografii miasta, pod redakcją S. Dąbrowskiego, Wrocław-Dzierżoniów 1998, s. 248
- ↑ Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. Nr 44, poz. 85).
- ↑ Cmentarz żydowski w Dzierżoniowie.
- ↑ Abraham Kajzer: Za drutami śmierci. Wałbrzych, Muzeum Gross-Rosen: 2013.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 3 września 2012]. s. 10,11,12.
- ↑ Dzierżoniowski Ośrodek Kultury
- ↑ Bank Danych Regionalnych – Strona główna (pol.). GUS. [dostęp 2010-09-14].
- ↑ Ogólnopolska Baza Kolejowa (pol.). [dostęp 18 stycznia 2009].
- ↑ Dane według raportów wyszukiwarki zborów (http://www.jw.org) z 15 stycznia 2017.
- ↑ Wybory samorządowe 2006 (pol.). Państwowa Komisja Wyborcza, 2006. [dostęp 2009-03-03].
Bibliografia[edytuj]
Dzierżoniów. Zarys monografii miasta, pod redakcją S. Dąbrowskiego, Wrocław-Dzierżoniów, 1998, ISBN 83-85689-77-X
Linki zewnętrzne[edytuj]