Tworzenie stron internetowych

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Głupczyce

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Głubczyce (ujednoznacznienie).

Głubczyce
Ratusz miejski i barokowa kolumna maryjna na rynku głubczyckim
Herb Głubczyc
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Powiat	głubczycki
Gmina	Głubczyce gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie	1270
Burmistrz	Adam Krupa (od 2014)
Powierzchnia	12,52 km²
Wysokość	266 m n.p.m.
Populacja (2017) • liczba ludności • gęstość	12 735 1016 os./km²
Strefa numeracyjna	77
Kod pocztowy	48-100
Tablice rejestracyjne	OGL
Położenie na mapie powiatu głubczycki Głubczyce
Położenie na mapie województwa opolskiego Głubczyce
Położenie na mapie Polski Głubczyce
50°12′00″N 17°50′03″E/50,200000 17,834167
TERC (TERYT)	1602034
SIMC	0965329
Urząd miejski ul. Niepodległości 14 48-100 Głubczyce
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa

Głubczyce (śl. Gubczýcé^[1], niem. Leobschütz, czes. Hlubčice) – miasto w województwie opolskim, siedziba władz powiatu głubczyckiego i gminy miejsko-wiejskiej Głubczyce. Położone nad rzeką Psiną, na Płaskowyżu Głubczyckim (wchodzącym w skład Niziny Śląskiej). Historycznie na Górnym Śląsku.

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do starego woj. opolskiego.

Według danych na 1 stycznia 2017r. miasto było zamieszkane przez 12 735 osób^[2].

W 2016 roku Głubczyce przystąpiły do Międzynarodowego Stowarzyszenia Miast Dobrego Życia Cittaslow^[3].

Nazwa[edytuj]

Nazwa Leobszyce wśród innych nazw śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 roku wydanym w języku polskim w Berlinie^[4].

Z powodu różnych form jakie w historii przybierała nazwa miejscowości jej znaczenie nie jest jasne. Istnieje kilka teorii jej pochodzenia. Etymolodzy wywodzą je od słów lubić, głęboki, głupi lub nawet gołąb.

Pierwsza historyczna wzmianka o mieście pojawiła się w roku 1107^[5]. W tym czasie była to mała morawska osada nazywana Glubcici, która w większości była zajmowana przez gród. W 1131 wymieniona jako Glupcicih, 1183 Glubcice, w latach 1224, 1281, 1354 i 1434 Lubschicz^[6].

W 1750 roku polska nazwa „Leobszyce” wymieniona jest w języku polskim przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska^[7]. Nazwę Głupczyce w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa^[8], w 1945 używano jej urzędowo^[9].

Historia[edytuj]

Baszta na pl. Wiosennym – fragment obwarowań miejskich

Panorama Głubczyc, XVIII w.

Nieistniejąca głubczycka synagoga (w tle kościół parafialny)

Przedwojenny rynek z ratuszem w Głubczycach

Średniowiecze

Osada znajdowała się na prawym brzegu rzeki Psiny. Dokładna data założenia miasta nie jest znana, ale jest to możliwe do ustalenia. Najbardziej prawdopodobną datą założenia miasta jest rok 1224 kiedy nastąpiło osiedlenie w mieście Lubschicz (informacja o komorze celnej w „Lubschicz”, wcześniejsze okazały się falsyfikatami) za panowania Ottokara I^{[potrzebny przypis]}. Jednak miasto to zostało zniszczone przez atak Mongołów. Po zniszczeniu miasta nastąpiła jego stopniowa odbudowa, osada została przeniesiona na lewy brzeg Psiny, w roku 1270 miasto otrzymało prawa miejskie nadane przez Przemysła Ottokara II^{[potrzebny przypis]}. W tych czasach miasto było otoczone murem, przed którym znajdowała się fosa. Miasto było bronione przez liczne wieże obronne. W mieście został zbudowany kościół, któremu opieka została przyznana joanitom z rekomendacji Przemysła Ottokara II. W roku 1298^{[potrzebny przypis]}, Wacław II rozszerzył przywileje miasta. Dzięki dodatkowym przywilejom miasto mogło wzmocnić swoją pozycję, wśród innych miast na Śląsku. W roku 1365 miasto stało się siedzibą księstwa^{[potrzebny przypis]}, a od roku 1482 w mieście władali przedstawiciele dynastii Przemyślidów^{[potrzebny przypis]}. Jednak ostatni przedstawiciel dynastii wstąpił do klasztoru franciszkanów. Głubczyce bezpowrotnie utraciły status księstwa w roku 1503^{[potrzebny przypis]}, miasto weszło wówczas w skład księstwa karniowskiego (obecnie Krnov w Czechach, pol. Karniów)^{[potrzebny przypis]}.

XVI wiek – początki XX wieku

W roku 1523 ruch protestancki dotarł do miasta. W roku 1558 został wzniesiony luterański kościół i szkoła^{[potrzebny przypis]}. W odpowiedzi na te wydarzenia ojcowie Franciszkanie i Żydzi zostali wygnani z miasta. W czasie wojny trzydziestoletniej miasto zostało całkowicie zniszczone, większość zniszczeń zostało dokonanych przez nacierających Szwedów w roku 1645^{[potrzebny przypis]}. Miasto przeszło pod panowanie Prus w roku 1743^{[potrzebny przypis]} i znalazło się w okręgu administracyjnym Landkreis Leobschütz. W roku 1781 populacja miasta wynosiła tylko 2637^{[potrzebny przypis]}. W trakcie rozrastania się miasta jego populacja stopniowo wzrastała. W roku 1825 miasto zamieszkiwało 4565 mieszkańców, a w 1870 już 9546^{[potrzebny przypis]}. Po I wojnie światowej na terytorium Górnego Śląska odbył się plebiscyt, w którym mieszkańcy tego regionu mieli opowiedzieć się za przynależnością do państwa polskiego lub niemieckiego. W mieście 99,5% mieszkańców zagłosowało za Niemcami, w tym ponad 35% tzw. „emigrantów plebiscytowych” (ściągniętych na tereny plebiscytowe w celu podniesienia końcowego rezultatu^[10]).

1933–1945

Po dojściu do władzy przez Adolfa Hitlera w roku 1933, w mieście swą siedzibę miała szkoła i poligon SS oraz SA. Ośrodki te były głównymi centrami NSDAP w prowincji śląskiej. Miejska synagoga została spalona w roku 1938^{[potrzebny przypis]} w tak zwanej „nocy kryształowej”.

Początek 1945 – w czasie przemarszu więźniów obozów koncentracyjnych przez teren miasta Niemcy z eskorty zamordowali 21 więźniów niezdolnych do dalszego marszu. Ciała pogrzebano na cmentarzu żydowskim^[11].

18 marca 1945 roku miasto zostało otoczone przez wojska radzieckie. Broniły go 18. SS Panzergrenadierdivision (grenadierzy pancerni) i 371. Dywizja Wehrmachtu. W wyniku trwającego do 24 marca oblężenia oraz grabieży dokonywanych przez żołnierzy radzieckich w pierwszym tygodniu po jego zakończeniu zniszczeniu uległo około 40 procent miasta.

Po 1945 r.

Po 1945 r. miasto nosiło przejściową nazwę Głąbczyce, którą w 1946 r. zastąpiono urzędową nazwą Głubczyce^[12]. Od lipca 1945 r. do września tego roku w mieście w ramach 5 pułku piechoty służył Wojciech Jaruzelski, który w sierpniu został komendantem wojskowym miasta^[13]. Na teren miasta zostało przesiedlonych wielu Polaków zamieszkujących dawne Kresy Wschodnie, podobna sytuacja miała miejsce na całym Śląsku. Niemcy zamieszkujący miasto zostali wysiedleni. Miasto stało się siedzibą powiatu i gminy. Utraciło status siedziby powiatu w 1975 i w roku 1998 otrzymało go powtórnie.

Kalendarium

• 1224 – pierwsza wzmianka o Głubczycach, informacja o komorze celnej w „Lubschicz”, wcześniejsze okazały się falsyfikatami
• 1270 – odnowienie przez króla Czech Przemysła Ottokara II praw miejskich nadanych Głubczycom wcześniej (data nadania pierwszych praw miejskich jest nieznana)
• II poł. XIII wieku – budowa murów miejskich wraz z ich basztami, wieżami bramnymi i fosą
• 1298 – król Wacław II rozszerza przywileje miasta
• 1365-1503 – Głubczyce funkcjonowały jako samodzielne księstwo. Był to pomyślny okres dla miasta, nie licząc najazdów husyckich, które doprowadziły do zniszczenia jego przedmieść.
• 1503 – Głubczyce stały się częścią Księstwa Krnowskiego.
• 1523 – nowy właściciel miasta Jerzy Hohenzollern, gorliwy luteranin, doprowadził siłą do usunięcia z Głubczyc zakonników franciszkańskich, a następnie wyznających judaizm Żydów.
• 1570 – budowa renesansowego ratusza miejskiego
• 1622 – władzę nad miastem przejął Karol von Liechtenstein
• 1645 – najazd wojsk szwedzkich
• 1741 – król Fryderyk Wielki odebrał cesarzowej austriackiej Śląsk, a z ziemi głubczyckiej – po pokoju wrocławskim – Prusacy utworzyli powiat głubczycki
• 1808 – rozszerzenie samorządu miejskiego w wyniku reform dokonanych po klęsce wojennej Prus
• 1810 – sekularyzacja zakonów usuwa z Głubczyc na ponad wiek franciszkanów, a zakon joannitów na zawsze opuścił podgłubczyckie Grobniki. Do miasta powrócili Żydzi.
• 1837 – rozpoczęło się tworzenie parku miejskiego
• II poł. XIX wieku – budowa połączenia kolejowego Głubczyc z Raciborzem, Karniowem i Racławicami Śląskimi. W tym okresie w mieście rozwijał się przemysł, w tym browary, słodownie, młyny, fabryki wełny oraz huta szkła.
• 1902 – powstało gimnazjum (dzisiejszy Zespół Szkół Ogólnokształcących)^[14]
• 1921 – w wyniku plebiscytu górnośląskiego Głubczyce pozostały we władaniu Niemiec (za Niemcami opowiedziało się 99,3% głosujących)
• 1933 – do miasta wkroczył hitleryzm, w związku z czym powstał tu m.in. punkt szkoleniowy jednostek SS. W powiecie nastąpiło przemianowanie słowiańsko brzmiących nazw miejscowości na niemieckie.
• 1938 – hitlerowcy zniszczyli należące do głubczyckich Żydów sklepy oraz synagogę
• 18 marca 1945 – w wyniku działań wojennych zniszczona została większa część miasta, w tym rynek wraz z zabytkowym ratuszem miejskim
• 24 marca 1945 – do miasta wkroczyły wojska radzieckie
• 19 maja 1945 – radziecki komendant Głubczyc przekazał miasto administracji polskiej (starosta Tadeusz Kopczyński)
• po 1945 – wysiedlenie ludności niemieckiej, napływ polskich przesiedleńców
• 1946-1975, od 1999 – Głubczyce miastem powiatowym

Zabytki[edytuj]

Kościół pw. Narodzenia NMP

Budynek sądu rejonowego

Barokowa kolumna maryjna na rynku dłuta A. Jörga z 1732 roku

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są^[15]:

• układ urbanistyczny Starego Miasta, z rynkiem o unikatowym w Europie kształcie ćwierci koła (podobny znajduje się w Nysie) oraz siatką ulic, z których do najstarszych należą Wodna i Kościelna. Dzisiejsza ul. Kozielska na odcinku od rynku do studni św. Floriana nosiła nazwę Targu Końskiego^[16].
• kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny, gotycki z XIII w., rozbudowany w XIV w., a następnie w latach 1579, 1903-1907 według projektu M. Hasaka. Wystrój kościoła pochodzi z II poł XIX w. i lat 1903–1907. Warto zwrócić uwagę na zabytkowe części świątyni: nadbudowane w późniejszym czasie wieże czołowe (wieża południowa zaopatrzona w barokowy hełm), trzy wczesnogotyckie XIII-wieczne kamienne portale, transept (nawa poprzeczna), laskowaty szczyt frontowy. Z lewej strony widoczna kaplica św. Fabiana i Sebastiana z roku 1501. W części zabytkowej świątyni warto zobaczyć: wczesnogotycki trzynawowy korpus z kruchtą wejściową, kamienne dekoracje roślinne w nawach świątyni, służki o kapitelach kostkowych w kruchcie pod wieżą prezbiterium. W ścianach kruchty i naw bocznych wbudowane są inskrypcyjne kamienne tablice nagrobne z XVI i XVII w., poświęcone tutejszym zamożnym luterańskim mieszczanom. Jedna z tablic herbowych poświęcona jest Martinowi Kinnerowi, pisarzowi miejskiemu, będącego przyjacielem Filipa Melanchtona, słynnego reformatora i współpracownika Marcina Lutra
• kościół św. Anny (dawniej Św. Trójcy) z 1776, po II wojnie światowej kościół polsko-kat. pw. św. Józefa (w 1991 przekazany rzymskokatolikom) przy ulicy Sobieskiego, na miejscu poprzedniego wzniesionego za murami miasta w XVI w., zniszczonego przez Szwedów w 1654.
• kaplica pw. śś. Fabiana i Sebastiana, z 1501 r.
• zespół klasztoru franciszkanów. Cały kompleks zbudowany został w latach 1753–1770 według projektu J.I. Töppera. Do klasztoru przylega budynek wzniesiony w 1752 roku, w którym niegdyś mieściło się gimnazjum, ul. Zakonna 3
  • kościół pw. śś. Idziego i Bernarda, barokowy z 1756 r., wystrój barokowo-rokokowy
  • klasztor, charakterystyczny czteroskrzydłowy z wirydarzem pośrodku
• cmentarz żydowski, ul. Wrocławska, z l. 1890-1939
• zbiorowa mogiła strażników i celników czeskich na cmentarzu komunalnym, z 1938 r.
• mury obronne i baszty z II połowy XIII wieku, a wśród nich baszta koło poczty (ul. Pocztowa/pl. Wiosenny) przebudowana w XVI w. z fragmentami murów obronnych z kamienia łamanego, naprawianych i umacnianych kilkakrotnie w XIV/XV w. oraz XVI w. i XX w.
• ratusz miejski zniszczony w 1945 roku i stopniowo rozbierany w późniejszych czasach, został odbudowany w latach 2006–2008. Pierwotny ratusz miał średniowieczne korzenie i został przebudowany w stylu renesansowym (1570), a następnie neogotyckim (1862-1864). Odbudowany z wykorzystaniem zachowanych elementów historycznej budowli tj. kikuta wieży i pozostałości ścian przyziemia ratusz swobodnie nawiązuje do wyglądu swojego poprzednika z czasów posiadania przezeń renesansowego wystroju fasady.
• sąd, ul. Kochanowskiego 1, z 1850 r.
• więzienie Kochanowskiego 3, z poł. XIX w.,
• domy, pl. Kościelny 1 (d. 5), 4, z XVI-XVIII w., XIX w.
• domy, ul. 22 Lipca 5 (d. Sobieskiego 10), 7 (d. Sobieskiego 11), 9 (d. Sobieskiego 12), z XVI-XVII w., XVIII w., XIX w.
• dom, ul. Ratuszowa 10, 12 (d. 30), z XVIII w., XIX w./XX w.

inne zabytki:

• budynek przy ul. Niepodległości 14 wybudowany w drugiej poł. XIX w. w stylu eklektycznym. Obecnie siedziba władz gminy oraz Urzędu Miejskiego
• dworzec kolejowy (obecnie nieczynny) wybudowany w drugiej poł. XIX w. w kształcie lokomotywy. Warto wspomnieć, iż budynek ten jest wierną kopią dworca z Salonik (Grecja)
• barokowa kolumna maryjna na rynku dłuta A. Jörga z 1732 roku

Demografia[edytuj]

• Liczba ludności miasta, gminy i powiatu

Miasto, gmina i powiat systematycznie się wyludniają. Jest to spowodowane dużym bezrobociem, głównie rolniczym charakterem tych terenów, niskimi zarobkami, a także peryferyjnym położeniem Głubczyc w stosunku do większych ośrodków miejskich (ok. 64 km Opole, ok. 120 km Katowice, ok. 150 km Wrocław). Również prognozy demograficzne nie są pomyślne: według danych przedstawionych przez Główny Urząd Statystyczny w 2025r. liczba mieszkańców powiatu ma spaść do 43 192 mieszkańców, natomiast w 2050 do 32 097^[18].

Piramida wieku mieszkańców Głubczyc w 2014 roku^[19].

Panorama Głubczyc (zachód-północ-wschód)

Gospodarka[edytuj]

Głubczyce są miastem i gminą opartą głównie na gospodarce związanej z rolnictwem i przemysłem rolno-spożywczym (Zakłady Piwowarskie „Głubczyce” SA, Spółdzielnia Mleczarska, Toska, Top Farms). Wcześniej, w latach PRL-u, rozwijał się prężnie przemysł włókienniczy (Unia, Piast). Obecnie ten rodzaj przemysłu praktycznie w Głubczycach nie istnieje.^{[potrzebny przypis]} Innymi przedsiębiorstwami są „Galmet” i „Elektromet” związane z przemysłem grzewczym.

Obecnie największymi funkcjonującymi na terenie miasta przedsiębiorstwami są[edytuj]

Zakłady Piwowarskie Głubczyce[edytuj]

Obecnie funkcjonujące przedsiębiorstwo działa od 1945 roku, kiedy to znacjonalizowano poniemieckie browary i słodownie funkcjonujące w Głubczycach przed II Wojną Światową. W dniu 2.03.1992 roku Zakłady Piwowarskie w Głubczycach zostały przekształcone w spółkę Skarbu Państwa o nazwie Zakłady Piwowarskie „Głubczyce” S.A. Przedsiębiorstwo zostało sprywatyzowane w 1996 roku, a większościowym udziałowcem stała się firma Merkury S.A. z Krakowa. Obecnie w Głubczycach produkowane są następujące marki piwa: Rycerskie Mocne, Hammer, Brax, Karlik oraz Pils^[20].

Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska[edytuj]

Jest to przedsiębiorstwo spółdzielcze zrzeszające producentów mleka z Głubczyc oraz okolicznych miast z województwa opolskiego i śląskiego. Spółdzielnia funkcjonuje na lokalnym rynku od około 90 lat a rocznie przerabia 20 milionów litrów mleka i daje zatrudnienie 100 osobom. Do produktów OSM Głubczyce należą różne rodzaje mleka, śmietany, jogurtów, maślanki, kefirów i twarogów, które są dostępne także w większych wersjach dla gastronomii^[21].

Turek Głubczyce[edytuj]

W Głubczycach mieści się jedna z fabryk firmy Bongrain produkującej wyroby znanej na polskim rynku sieci wyrobów mlecznych marki Turek. Istnieje on od 1998 roku, od wykupienia prywatnego przedsiębiorstwa Toska. W zakładzie w Głubczycach produkowane są różne rodzaje serów pod markami Turek i Tartare, powszechnie znane przez konsumentów:Tartare z czosnkiem i ziołami, Tartare z łososiem, Turek Świeży, Turek Świeży Light, Turek Kremowy, Turek Kremowy łososiowy, Turek Świeży z ziołami i Turek Puszysty^[22]

Top Farms Głubczyce[edytuj]

Jest to przedsiębiorstwo rolne funkcjonujące na obszarze powiatu głubczyckiego oraz gminy Pawłowiczki. Spółka zajmuje się głównie produkcją zbóż ozimych i jarych (40 tys. ton rocznie), rzepaku (6 tys. ton), ziemniaków (35 tys. ton), kukurydzy (10 tys. ton), buraków cukrowych (50 tys. ton), a także wytwarza 21 milionów litrów mleka rocznie. Spółka współpracuje z takimi znanymi przedsiębiorstwami jak Nutricia, Frito Lay, McCain, Diamant, ZT Bielmar, ZT Kruszwica, Danone, OSM Włoszczowa czy Südzucker^[23].

Galmet[edytuj]

Jest to funkcjonujące od 30 lat przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją wyrobów z branży grzewczej. Przedsiębiorstwo zatrudnia dziś ponad 700 osób a produkcja odbywa się w halach o powierzchni ponad 22 000 m². Firma produkuje wyroby takie jak: elektryczne ogrzewacze wody, bojlery z wężownicą do centralnego ogrzewania, wymienniki biwalentne, kombinowane zbiorniki akumulacji ciepła, zbiorniki buforowe, ekologiczne kotły c.o. na ekogroszek z zasobnikiem paliwa, kotły c.o. bez zasobnika, kolektory słoneczne czy pompy ciepła^[24].

Komunikacja[edytuj]

Głubczyce są jedynym miastem powiatowym w woj. opolskim, które nie ma pasażerskich połączeń kolejowych (zawieszone dnia 8 kwietnia 2000 r.). Transport zbiorowy jest realizowany głównie poprzez miejscowy PKS. Do Wrocławia jeździ prywatny bus.^[25] Brak komunikacji miejskiej, można skorzystać z przewozów oferowanych przez taksówki.

Religia[edytuj]

Wnętrze kościoła parafialnego

Większość mieszkańców miasta stanowią wyznawcy Kościoła Rzymskokatolickiego (parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny). Na terenie miasta działalność religijną prowadzą także:

• Kościół Zielonoświątkowy (protestancka wspólnota o charakterze ewangelicznym) – zbór w Głubczycach;
• Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy w Głubczycach^[26]

Edukacja[edytuj]

Kościół i klasztor franciszkanów w Głubczycach

Przedszkola:

• Przedszkole nr 1 im. Marii Konopnickiej
• Przedszkole nr 3
• Przedszkole nr 6 im. Kubusia Puchatka

Szkoły podstawowe:

• Szkoła Podstawowa nr 1 im. Tadeusza Kościuszki
• Szkoła Podstawowa nr 2 im. Janusza Korczaka

Gimnazja:

• Gimnazjum z Oddziałami Integracyjnymi im. Marii Skłodowskiej-Curie

Szkoły ponadgimnazjalne:

• Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Adama Mickiewicza
• Zespół Szkół Mechanicznych
• Zespół Szkół Rolnicze Centrum Kształcenia Ustawicznego im. Władysława Szafera

Placówki wychowawcze:

• Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy

Inne:

• Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia
• Powiatowy Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli i Poradnictwa Psychologiczno-Pedagogicznego
• Franciszkański Ośrodek Pomocy Dzieciom

Kultura[edytuj]

Ratusz na rynku, obecnie Muzeum Ziemi Głubczyckiej

• Miejski Ośrodek Kultury
• Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna, siedziba w ratuszu (II piętro)
• Muzeum Ziemi Głubczyckiej, siedziba w ratuszu (I piętro)

Prasa lokalna i telewizja[edytuj]

• Głos Głubczyc – miesięcznik samorządowy
• TV Głubczyce – prywatna telewizja nadająca w ramach sieci kablowej oraz w Internecie^[27]
• Gazeta Prudnik 24 z wkladką Głubczyce 24^[28]

Wydarzenia Cykliczne[edytuj]

• Międzynarodowy Festiwal Młodych Pianistów

Festiwal promujący młodych pianistów organizowany przez Państwową Szkołę Muzyczną 1-go stopnia w Głubczycach od 1994r. W ramach imprezy, w której udział biorą młodzi artyści z Polski oraz z zagranicy odbywa się konkurs główny, a także liczne warsztaty, koncerty i seminaria tematyczne^[29].

• Głubczyckie Dni Kultury

Szereg imprez kulturalnych takich jak koncerty, wystawy, przedstawienia teatralne, recitale, pokazy, wieczory autorskie itp odbywających się co roku w Głubczycach. Wydarzenie ma miejsce jesienią w miesiącach październik-listopad w obiektach na terenie Głubczyc oraz okolicznych wsi. W 2015r. miała miejsce 25 edycja tej imprezy^[30].

• Licealia

Impreza młodzieżowa organizowana przez Zespół Szkół Ogólnokształcących w Głubczycach. Odbywa się ona przed zakończeniem roku szkolnego, a uczniowie idą przez miasto w barwnym korowodzie, a następnie organizowane są dla nich oraz mieszkańców miasta liczne atrakcje takiej jak koncerty, zawody sportowe czy przedstawienia^[31].

• Dni Głubczyc

Impreza odbywająca się od 2008r. i zapoczątkowana świętowaniem oddania do użytku odremontowanego ratusza miejskiego. Odbywa się w sezonie letnim i trwa 2-3 dni. W tym czasie mają miejsce liczne koncerty, zawody sportowe, przedstawienia oraz wiele różnych wydarzeń towarzyszących^[32].

Miasta partnerskie[edytuj]

Urząd Miasta i Gminy w Głubczycach

Ta sekcja od 2011-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Osoby urodzone w Głubczycach[edytuj]

• Carl Oswald Bulla (1853/1855-1929), słynny fotograf, czynny w Petersburgu.
• Max Filke (1855–1911), kompozytor i dyrektor muzyczny w katedrze wrocławskiej
• Joachim Gnilka (* 1928), teolog katolicki
• Felix Hollaender (1867–1931), pisarz, dramaturg
• Otfried Höffe (* 1943), filozof
• Adam Lipiński (* 1956), polityk
• Ferdinand Piontek (1878–1963), biskup rzymskokatolicki i administrator apostolski
• Przemysław Wacha (* 1981), polski badmintonista
• Gustav Veit (1824–1903), ginekolog
• Elżbieta Zapendowska (* 1947), krytyk muzyczny
• Stefanie Zweig (* 1932), pisarka
• Agnieszka Franków-Żelazny (1976), polska dyrygentka, biolog

Zobacz też[edytuj]

• Synagoga w Głubczycach
• Cmentarz żydowski w Głubczycach
• Głubczyce (stacja kolejowa)
• 6 Pułk Huzarów im. Hrabiego Goetzena (2 Śląski)

Przypisy

Literatura[edytuj]

• Kalendarz Głubczycki 1994-2007
• Elżbieta Dziegieć, Edward Dziegieć, Stanisław Pączka, Franciszek Zając, Głubczyce jako ośrodek lokalny. Opole: Instytut Śląski, 1964.
• Katarzyna Maler, Dzieje Głubczyc do 1742 roku. Opole: Wydawnictwo Instytut Śląski, 2003.
• Katarzyna Maler, Dzieje Głubczyc w latach 1742–1945. Opole: Państwowy Instytut Wydawniczy: Instytut Śląski, 2006.
• Katarzyna Maler, Barbara Piechaczek, Głubczyce – portret miasta. Racibórz: „WiG Art”, 1998.
• Mieczysław Razik, Głubczyce przedwczoraj i jutro?. Branice: Oficyna Wydawnicza Zakładu Aktywności Zawodowej, 2008.

Linki zewnętrzne[edytuj]

• Urzędu Miasta i Gminy Głubczyce
• Biuletyn Informacji Publicznej Głubczyce
• Historia Żydów w Głubczycach na portalu Wirtualny Sztetl
• Głupczyce, Hlupczyce, Łubczyce w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. II: Derenek – Gżack. Warszawa, 1881.

p • d • e Miasta województwa opolskiego Miasta powiatowe Brzeg • Głubczyce • Kędzierzyn-Koźle • Kluczbork • Krapkowice • Namysłów • Nysa • Olesno • Opole • Prudnik • Strzelce Opolskie Miasta gminne Baborów • Biała • Byczyna • Dobrodzień • Głogówek • Głuchołazy • Gogolin • Gorzów Śląski • Grodków • Kietrz • Kolonowskie • Korfantów • Leśnica • Lewin Brzeski • Niemodlin • Otmuchów • Ozimek • Paczków • Praszka • Prószków • Ujazd • Wołczyn • Zawadzkie • Zdzieszowice

p • d • e Gmina Głubczyce Siedziba gminy: Głubczyce Wioski (ich części) Bernacice • Bernacice Górne • Biernatów (Biernatówek)• Bogdanowice (Bogdanowice-Kolonia)• Braciszów • Chomiąża • Chróstno • Ciermięcice • Debrzyca • Dobieszów • Gadzowice • Głubczyce-Sady • Gołuszowice • Grobniki • Kietlice • Klisino (Klisinko) • Krasne Pole • Królowe • Krzyżowice • Kwiatoniów • Lenarcice • Lisięcice (Nowosady • Lwowiany (Głubczyce-Las Marysieńka) • Mokre • Mokre-Kolonia • Nowa Wieś Głubczycka • Nowe Gołuszowice • Nowe Sady • Nowy Rożnów • Opawica • Pielgrzymów • Pietrowice • Pomorzowice • Pomorzowiczki (Nowa Wieś, Stara Wieś)• Radynia • Równe • Sławoszów (Dobrogostów) • Ściborzyce Małe • Tarnkowa • Widok • Zawiszyce (Studzienica) • Zopowy • Zubrzyce • Zopowy-Osiedle Osady Bernacice (osada) • Grobniki (osada) Leśniczówka Żabczyce

p • d • e Powiat głubczycki Miasta Baborów • Głubczyce • Kietrz Gminy miejsko-wiejskie Baborów • Głubczyce • Kietrz Gminy wiejskie Branice