Tworzenie stron internetowych

Kołobrzeg

Poznaj naszą ofertę w zakresie tworzenia stron www oraz sklepów internetowych. Nasza firma oferuje sklepy w internecie które przyciągną klientów w mieście Kołobrzeg. Zapewniemy szczegółowe podejście do Twojego biznesu. Konkurencyjne ceny i profesjonalne wykonanie zapewni Ci sukces. Strona internetowa jest jedną z metod na pozyskanie klientów dla Twojego biznesu, dobrze wykonana strona jest jednym z elementów który zachęcają kupującego do skorzystania z Twojej oferty. Rozwiązania na czasie jakie wykorzystujemy zapewniają skuteczne wykonanie naszej usługi.

Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Kołobrzeg - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Kołobrzeg" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Kołobrzeg warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Kołobrzeg" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Kołobrzeg" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Kołobrzeg i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Kołobrzeg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Kołobrzeg
Plac Ratuszowy w Kołobrzegu
Plac Ratuszowy w Kołobrzegu
Herb Flaga
Herb Kołobrzegu Flaga Kołobrzegu
Państwo  Polska
Województwo  zachodniopomorskie
Powiat kołobrzeski
Gmina gmina miejska
Data założenia VIII wiek
Prawa miejskie 1255
Prezydent Janusz Gromek
Powierzchnia 25,67 km²
Wysokość 0-14[1] m n.p.m.
Populacja (31.12.2016[2])
• liczba ludności
• gęstość

46 463
1810,0 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 94
Kod pocztowy 78-100 do 78-106
Tablice rejestracyjne ZKL
Położenie na mapie powiatu kołobrzeskiego
Mapa lokalizacyjna powiatu kołobrzeskiego
Kołobrzeg
Kołobrzeg
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa lokalizacyjna województwa zachodniopomorskiego
Kołobrzeg
Kołobrzeg
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Kołobrzeg
Kołobrzeg
Ziemia54°10′40″N 15°34′37″E/54,177778 15,576944
TERC
(TERYT)
3208011
SIMC 0950026
Hasło promocyjne: Klimatyczny Kołobrzeg
Urząd miejski
ul. Ratuszowa 13
78-100 Kołobrzeg
Strona internetowa
BIP

Kołobrzeg (dawniej Colobrega lub Cholberga[3], niem. Kolberg) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w północnej części województwa zachodniopomorskiego, w powiecie kołobrzeskim, położone na Pomorzu Zachodnim, u ujścia rzeki Parsęty, nad Morzem Bałtyckim, przy drodze krajowej nr 11. Czwarty ośrodek miejski województwa (pod względem liczby ludności), uzdrowisko z trzema letnimi kąpieliskami morskimi. Według danych z 31 grudnia 2016 r. gmina miała 46 463 mieszkańców[2].

W ujściu rzeki znajduje się port morski z funkcjami: handlową, pasażerską, rybacką i jachtową. W mieście i okolicach występują źródła wody mineralnej, solanki oraz pokłady borowiny. W Kołobrzegu leczy się głównie choroby górnych dróg oddechowych, krążenia i choroby stawów. Kołobrzeg jest także regionalnym ośrodkiem kulturalnym. W okresie letnim odbywają się tu liczne koncerty popularnych piosenkarzy, muzyków, kabaretów. Miasto jest siedzibą kapituły kolegiackiej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej Kościoła katolickiego.

Położenie[edytuj]

Zabudowa nad Parsętą

Kołobrzeg leży w środkowej części wybrzeża województwa zachodniopomorskiego, w północnej części powiatu kołobrzeskiego u ujścia rzeki Parsęty do Zatoki Pomorskiej. Miasto jest położone na pograniczu dwóch makroregionów Pobrzeża Szczecińskiego i Pobrzeża Koszalińskiego. Ujściowy odcinek doliny Parsęty i wschodnia część miasta należy do Wybrzeża Słowińskiego, natomiast zachodni kraniec Kołobrzegu należy do Wybrzeża Trzebiatowskiego[4].

Historycznie Kołobrzeg leży na Pomorzu Zachodnim, gdzie związany był z biskupim księstwem kamieńskim. Od 1815 roku w rejencji koszalińskiej, w prowincji Pomorze. W 1946 r. Kołobrzeg włączono do województwa szczecińskiego. W latach 1950–1998 należał do województwa koszalińskiego.

Według danych z 1 stycznia 2012 r. powierzchnia miasta wynosiła 25,67 km²[5], co stanowi 3,54% powierzchni powiatu kołobrzeskiego.

W rejestrze urzędowym wyróżnia się 8 części miasta: Kostrzewno, Lubinia, Lubostronie, Podczele, Przylaski, Radzikowo, Radzikowskie Przedmieście, Żółczyce[6].

 Zobacz więcej w artykule Historia Kołobrzegu, w sekcji Historyczne części miasta.

Środowisko naturalne[edytuj]

 Osobny artykuł: Geomorfologia Kołobrzegu.
Struktura użytkowania gruntów (2005)[7]
Rodzaj Powierzchnia  %
Użytki rolne 610 ha 23,76%
Lasy i grunty leśne 142 ha 5,53%
Pozostałe grunty i nieużytki 1815 ha 70,71%
Σ 2567 ha 100%
Kanał Drzewny z mostu ul. E. Łopuskiego

Przez środkową część miasta przepływa rzeka Parsęta wraz z jej odnogą rzeczną – Kanałem Drzewnym.

Miasto leży w dolinie rzeki Parsęty, która oddziela Wybrzeże Trzebiatowskie od Wybrzeża Słowińskiego. Kołobrzeg położony jest na nizinnym i podmokłym obszarze zaplecza wydm nadmorskich. Ok. 3 km² zurbanizowanego obszaru miasta znajduje się na wysokości 0–2,5 m, a wskutek tego zagrożone zalaniem przez podnoszący się poziom morza[8]. Abrazja brzegu morskiego i zagrożenie powodzią sztormową jest przyczyną prowadzonych tu zabiegów ochrony wydm nadmorskich. Miasto jest przykładem silnej antropopresji obszarów nadbrzeżnych. Z powodu obecności obiektów infrastruktury wypoczynkowo-uzdrowiskowej, portowej i obiektów handlowych w strefie brzegowej nastąpiło całkowite przekształcenie i zanik naturalnych wydm nadmorskich po wschodniej części ujścia Parsęty. Po zachodniej stronie ujścia Parsęty na odcinku ok. 1,5 km znajduje się wysoki szeroki wał wydmowy[9]. Wysoczyzna morenowa wschodniej części miasta Kołobrzeg położona jest na wysokości 7–8 m n.p.m. Ograniczona od północy umocnionym brzegiem klifowym przechodzi bez wyraźnych krawędzi w dolinę przymorską[10].

Miasto Kołobrzeg znajduje się na wschodnim skłonie antykliny Kołobrzegu, wysoko wypiętrzonej struktury permo-mezozoicznej pociętej siecią uskoków. Ze strukturą antykliny Kołobrzegu wiąże się występowanie wód mineralnych ujmowanych dla celów leczniczych. Są one, obok wysokiej jakości borowiny, podstawowym surowcem leczniczym decydującym o walorach uzdrowiskowych Kołobrzegu. Należą one do reliktowych wód mezozoicznych, a odnawianie ich zasobów następuje drogą ascenzji wód słonych z poziomu triasowego i cechsztyńskiego wzdłuż linii tektonicznych[10].

Przyroda[edytuj]

 Osobny artykuł: Przyroda w Kołobrzegu.
Ekopark Wschodni pod miastem

Według podziału geobotanicznego szaty roślinnej Polski, miasto Kołobrzeg należy do strefy klimatycznej pobrzeża bałtyckiego w środkowoeuropejskiej prowincji niżowo-wyżynnej. Strefa Pobrzeże Południowobałtyckie charakteryzuje się zatorfionymi dolinami przymorskimi, wydmami z roślinnością piaskową oraz płaskimi płatami pomorskiej moreny dennej i wzgórzami moreny czołowej zajętymi przez lasy. Charakterystyczną roślinnością tej krainy są torfowiska wrzosowiskowe (właściwie wrzoścowe) oraz lasy bukowe i mieszane, olszyny, wilgotne bory sosnowe i lasy sosnowo-mieszane. Osobliwościami florystycznymi tych lasów są: jarząb szwedzki i wiciokrzew pomorski[11].

Kołobrzeski bindaż
Park im. Stefana Żeromskiego
Plac 18 Marca

Władze miasta w 1996 roku objęły ochroną użytek ekologiczny Ekopark Wschodni w Podczelu, który stanowi zbiorowisko łąkowe i szuwarowe roślinności halofilnej z wieloma gatunkami słonorośli mających tu jedyne stanowisko w Polsce.

Część terenów miasta znajduje się w granicach dwóch obszarów Natura 2000, tj. Trzebiatowsko-Kołobrzeski Pas Nadmorski oraz Dorzecze Parsęty. Północna część miasta (od ul. Grzybowskiej, Wolności, Kamiennej) należy do Koszalińskiego Pasa Nadmorskiego.

W mieście jest 6 parków o łącznej powierzchni 62,9 ha, z których największy Park im. Stefana Żeromskiego (31,1 ha) został założony w XIX wieku i stanowi nadmorski park zdrojowy tutejszego uzdrowiska.

Klimat[edytuj]

 Osobny artykuł: Klimat Kołobrzegu.

Kołobrzeg leży w krainie klimatycznej zwanej Pobrzeżem Kołobrzeskim w obrębie klimatów bałtyckich. Klimat miasta kształtowany jest pod wpływem Morza Bałtyckiego. Kołobrzeg posiada znacznie zróżnicowany klimat miejscowy. Można tu wyróżnić kilka mikroregionów klimatycznych: 1) klimat plaży, 2) klimat parku i lasu na wydmach na zachód od parku, 3) klimat terenów zabudowanych (centrum miasta i uzdrowisko), 4) klimat terenów zabagnionych i doliny Parsęty na południe od miasta, 5) klimat obszarów wysoczyznowych. Suma rocznych opadów w Kołobrzegu przekracza średnie dane liczbowe odnotowane dla kraju, a średnia roczna temperatura wynosi około 8 °C. Ze względu na charakterystyczny klimat od wielu lat znane jest jako uzdrowisko i letnisko polskiego wybrzeża.

Uzdrowisko[edytuj]

 Osobny artykuł: Uzdrowisko Kołobrzeg.

W uzdrowisku prowadzone jest leczenie w następujących kierunkach: choroby ortopedyczno-urazowe, choroby układu nerwowego, choroby reumatologiczne, choroby kardiologiczne i nadciśnienie, choroby górnych dróg oddechowych, choroby dolnych dróg oddechowych, cukrzyca, otyłość, choroby endokrynologiczne, osteoporoza, choroby skóry[12].

Na terenie uzdrowiska znajdują się udokumentowane następujące naturalne surowce lecznicze zaliczane do kopalin podstawowych: wody lecznicze i podziemne, peloid leczniczy (torf)[13].

W Kołobrzegu znajdują się 24 zakłady lecznictwa uzdrowiskowego[14].

Historia[edytuj]

Panorama Kołobrzegu, koniec XIX wieku
 Osobny artykuł: Historia Kołobrzegu.

Kołobrzeg jest jedną z najstarszych osad na Pomorzu Zachodnim, która rozwinęła się dzięki wytwarzaniu w jej pobliżu soli. Zalążkiem Kołobrzegu był powstały około 880 roku gród w Budzistowie, położony kilka km na południe od dzisiejszego miasta. Od lat 80. X wieku w czasach Mieszka I podjęto rozbudowę grodu wprowadzając do konstrukcji wałów charakterystyczne dla Piastów konstrukcje izbicowe. W 1000 roku Bolesław I Chrobry założył tu biskupstwo, właściwe terytorialnie dla całego Pomorza, którego biskupem został Reinbern, jednakże upadło ono w latach 1007–1013[15]. W XIII wieku Kołobrzeg dostał się pod kuratelę biskupów kamieńskich. Po śmierci Bolesława III Krzywoustego w 1138 władcy Polski utracili kontrolę nad Kołobrzegiem, który wszedł w skład Księstwa Pomorskiego. W 1255 roku książę Warcisław III i biskup kamieński na północ od osady w Budzistowie lokowali nowe miasto na prawie lubeckim (prawa miejskie). Od XIV wieku miasto było członkiem bałtyckiej Hanzy. Tu w 1564 roku cech kowali zagwarantował sobie w statucie, że ludność pochodzenia słowiańskiego nie będzie przyjmowana[16].

W 1653 miasto przejęli brandenburczycy, którzy zamienili je w twierdzę. Od tego czasu miasto zaczęło podupadać. W 1761 podczas wojny siedmioletniej miasto zdobyli Rosjanie.

W 1807 twierdza Kołobrzeg (niem. Festung Kolberg) została oblężona przez wojska Napoleona. Polskie oddziały na Kołobrzeg prowadził płk Sułkowski. Komendantem twierdzy był hrabia pruski, major Gneisenau. Miasto broniło się aż do podpisania traktatu pokojowego w Tylży, który zakończył wojnę. Wydarzenie to urosło w Prusach do rangi legendy. Major Gneisenau otrzymał awans na podpułkownika i zyskał znaczną sławę jako dowódca.

W 1830 powstał pierwszy zakład kąpieli solankowych.

W 1859 Kołobrzeg uzyskał połączenie kolejowe ze Szczecinem i Gdańskiem. Szybki rozwój uzdrowiska nastąpił po utraceniu przez miasto statusu twierdzy. W 1899 został otwarty dom zdrojowy (Strandschloß).

Decyzją króla Prus Wilhelma I twierdza została zlikwidowana w 1872 roku, rozpoczęła się rozbiórka fortyfikacji i stopniowo zaczął się zmieniać charakter miasta. W tym samym roku miasto weszło w skład powiatu Kolberg-Körlin.

Dane historyczne
Rok Ludność Zm., %
1924 33 000
1940 36 800 11,5%
1950 6756 –81,6%
1960 16 732 147,7%
1970 26 095 56%
1980 38 174 46,3%
1990 45 432 19%
2000 45 035 –0,9%
2008 44 889 –0,3%
2011 47 129 5%
2000,2007 – dane GUS[7]
dane do 1990 r.

W czasie I wojny światowej Kołobrzeg wraz ze swoimi sanatoriami i domami wypoczynkowymi przekształcił się w wielki szpital wojskowy.

W 1920 roku miasto stało się powiatem grodzkim w rejencji koszalińskiej i wystąpiło tym samym z powiatu Kolberg-Körlin.

W 1933 roku dużą liczbę głosów otrzymała tu NSDAP Adolfa Hitlera, który został honorowym obywatelem miasta.

W listopadzie 1944 roku rozkaz Hitlera ogłosił ponownie Kołobrzeg twierdzą. Pierwszy atak na twierdzę Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona przypuściła 4 marca 1945. Po kilku dniach do walki weszła 6 Dywizja Piechoty Wojska Polskiego, 3 Dywizja Piechoty i pododdziały saperów.

Po 14 dniach walki, 18 marca 1945 Kołobrzeg został zdobyty przez I Armię Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Stanisława Popławskiego i wojska I Frontu Białoruskiego pod dowództwem marszałka Gieorgija Żukowa. Szczególnie ciężkie walki prowadzono o koszary w południowo-zachodniej części miasta, Stare Miasto, parowozownię. Punktem zwrotnym było ściągnięcie ze zdobytego wcześniej Koszalina baterii katiusz, po 60 seriach wystrzelonych w kolegiatę (960 rakiet) została ona zniszczona, a oddziały polskie mogły wejść do śródmieścia. Ostatnim punktem oporu Niemców był Fort Ujście, na którym obecnie stoi wieża latarni morskiej. Część żołnierzy niemieckich zdołano ewakuować drogą morską do Świnoujścia[17].

Podczas działań wojennych w 1945 roku, znanych jako Bitwa o Kołobrzeg, miasto zostało zniszczone w 95%[18].

18 marca 1945 roku odbyły się w Kołobrzegu zaślubiny Polski z morzem. Aktu tego dokonał żołnierz – kapral Franciszek Niewidziajło (w 1963 roku wzniesiono przy Alei Nadmorskiej Pomnik Zaślubin Polski z Morzem)[19].

W 1945 roku zbudowano na starym XVIII-wiecznym forcie Ujście latarnię morską będącą jednocześnie pomnikiem poległych w walkach o miasto żołnierzy polskich i radzieckich. Na tarasie fortu utworzono mały cmentarz, gdzie złożono ekshumowane z różnych miejsc ciała poległych żołnierzy. W 1953 roku część, a w 1963 roku resztę prochów przeniesiono na Cmentarz Wojskowy. W 1948 roku na Placu 18 Marca również wzniesiono pomnik ku czci poległych żołnierzy polskich i radzieckich[19].

W 1967 roku Kołobrzeg otrzymał formalnie status uzdrowiska[20].

W 1977 roku, na ul. Kasprowicza róg ul. Grottgera, wzniesiono przed ówczesnym Zespołem Szkół Medycznych pomnik – obelisk Wandy Wasilewskiej[21].

W 1998 w Kołobrzegu odnotowano największą liczbę ludności – 48 tys. ludzi. Od 1945 trzecie co do wielkości miasto województwa koszalińskiego. Od 1999 roku siedziba powiatu w granicach województwa zachodniopomorskiego. 30 września 2006 r. Kołobrzeg otrzymał Honorową Flagę Rady Europy[22].

W 2012 r. Kołobrzeg (Marine Hotel, a dla dziennikarzy i zaplecza organizacyjnego Sand Hotel) był centrum pobytowym na Euro 2012 reprezentacji Danii[23].

Toponimia[edytuj]

Tablica upamiętniająca 750-lecie uzyskania praw miejskich

Nazwa miejscowości składa się z dwóch członów Koło oznaczającego lokalizację w pobliżu, obok oraz Brzeg oznaczającej brzeg morza. Nazwa oznacza miejscowość leżącą w „pobliżu, obok brzegu”. Po raz pierwszy w dokumentach zapisana przez kronikarza niemieckiego Thietmara z Merseburga, gdy cesarz Otton III wraz z Bolesławem I Chrobrym w 1000 roku ustalili arcybiskupstwo w Gnieźnie i podległą mu diecezję w Kołobrzegu. Wówczas Reinbern był biskupem kościoła Soli Kołobrzeskiej (łac. Salsae Cholbergiensis aecclesiae episcopus) i podlegał arcybiskupowi Radzimowi.

Miejscowość w zlatynizowanej staropolskiej formie urbem Colobreg oraz urbem Cholbreg notuje Gall Anonim w swojej Kronice polskiej spisanej w latach 1112–1116.[24]

W atlasie historycznym z 1854 r. zanotowano nazwę Colobrega[25].

Polskim przedwojennym egzonimem była nazwa Kołobrzeg (1883, 1937)[26][27]. Nazwa Kołobrzeg została ustalona urzędowo w 1946 r.[28]

Architektura i urbanistyka[edytuj]

Panorama Kołobrzegu z kawiarni „Widokówka” w sanatorium „Perła Bałtyku” (dawniej „Kombatant”)
Panorama Kołobrzegu z kawiarni „Widokówka” w sanatorium „Perła Bałtyku” (dawniej „Kombatant”)
Neogotycki Ratusz (1829–1832)
Kamienice przy placu Ratuszowym

Jednym z nadmorskich obiektów jest kołobrzeskie molo, które ma długość 220 metrów i jest najdłuższym żelbetowym molem w Polsce. Kolejnym charakterystycznym obiektem dla tego nadmorskiego miasta jest latarnia morska wybudowana w 1946 r. na miejscu poprzedniej wysadzonej w marcu 1945 r. przez wojska niemieckie. Wzdłuż kołobrzeskiej plaży zbudowano Bulwar Jana Szymańskiego.

Kołobrzeg znajduje się na liście miast Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego. Najlepszym przykładem architektury gotyckiej w mieście jest bazylika mariacka oraz Baszta Lontowa. Architektura neogotycka to przede wszystkim ratusz miejski, gmach kołobrzeskiej poczty oraz kościół rektoralny Niepokalanego Poczęcia NMP. Przykładem stylu modernistycznego jest kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.

Po ustaniu działań wojennych w gruzach leżało prawie 90% budynków Kołobrzegu[29]. Niektóre obiekty udało się odremontować, ale w większości odgruzowanego miasta postawiono dużą liczbę bloków z tzw. wielkiej płyty. Dopiero w latach 80. zaczęto przebudowę centrum miasta. Wokół dawnego Rynku i katedry powstała nowa dzielnica, która nie odtwarzała ani dawnych podziałów własnościowych, ani też przedwojennej zabudowy, lecz była raczej próbą stworzenia nastroju staromiejskiego[30].

Tereny kolejowe oddzielają uzdrowisko od miasta, stanowią barierę przestrzenną w rozwoju układu miejskiego. Przed wojną pomimo istnienia portu Meikuhle – park zdrojowy położony na lewym brzegu Parsęty miał w sezonie stałe połączenie z częścią prawobrzeżną kurortu – tereny uzdrowiskowe rozciągały się po obydwu brzegach rzeki.

Dawny układ fortyfikacji został wchłonięty przez miasto w XIX wieku. Tradycja twierdzy – miasta obronnego jest utrwalona w jego strukturze przestrzennej[31]. Tereny koszar i poligonów otaczają miasto kręgiem podobnie jak niegdyś fortyfikacje. Ich niedostępność spowodowała współcześnie powstanie nowych przedmieśćosiedli zabudowy jednorodzinnej w zupełnej izolacji od układu miejskiego[31].

Demografia[edytuj]

Struktura demograficzna mieszkańców Kołobrzegu – 31 grudnia 2007[7]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób  % osób  % osób  %
Populacja 44 889 100 23 806 53,03 21 083 46,97
Wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) 7817 17,41 3764 8,39 4053 9,03
Wiek produkcyjny (18–65 lat) 29 720 66,21 14 949 33,3 14 771 32,91
Wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) 7352 16,38 5093 11,35 2259 5,03

Piramida wieku mieszkańców Kołobrzegu w 2014 roku[32].
Piramida wieku Kolobrzeg.png

Gospodarka[edytuj]

Falochrony portowe, wejście do portu morskiego Kołobrzeg

Funkcja portowa jest najstarszą funkcją miastotwórczą Kołobrzegu, choć miasto rozwijało się w oderwaniu od portu. Dzisiaj tereny portowe, miejskie i uzdrowiskowe zlewają się ze sobą.

W mieście działa port handlowy (Polska Żegluga Bałtycka), rybacki, jachtowy, wojenny oraz przystań pasażerska. Port handlowy w Kołobrzegu ma znaczenie regionalne[33]; obroty ładunkowe w 2003 r. wynosiły 150,8 tys. ton. W okresie przedwojennym port kołobrzeski miał prawie dwukrotnie wyższe obroty ładunkowe tj. 234,2 tys. ton. Flota rybacka w Kołobrzegu składa się ze 114 jednostek[33]

W Kołobrzegu funkcjonuje morskie przejście graniczne. Ruch graniczny w porcie wyniósł w 2003 roku 9714 osób[33].

Według danych z 2008 roku Kołobrzeg miał 9181 prywatnych podmiotów gospodarczych, z czego 7456 stanowiły osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, 67 spółdzielnie oraz 101 spółki handlowe z udziałem kapitału zagranicznego[7].

Według danych z 31 maja 2012 roku w powiatowym urzędzie pracy było zarejestrowanych 1781 bezrobotnych mieszkańców Kołobrzegu[34].

W Kołobrzegu butelkuje się wodę mineralną z okresu lodowcowego oraz sprzed czwartorzędu[35]

Transport[edytuj]

Dworzec autobusowy

Transport drogowy[edytuj]

Z Kołobrzegu wychodzi droga krajowa nr 11 oraz 2 drogi wojewódzkie.

Od południa do centrum Kołobrzegu wchodzi droga wojewódzka nr 102, która ok. 2,5 km przed Kołobrzegiem odbiera także ruch drogi wojewódzkiej nr 162. Droga nr 102 stanowi w mieście ciąg ulic: 6 Dywizji Piechoty, Trzebiatowska oraz Kamienna, a następnie łączy się drogą krajową nr 11, tj. ulica Koszalińska biegnąca na wschód. Układ ten stanowi główną oś komunikacji samochodowej Kołobrzegu. Z ronda Solidarności od drogi nr 11 odchodzi droga wojewódzka nr 163 w kierunku południowo-wschodnim.

W 2005 r. na końcowym odcinku (3,4 km) drogi nr 102 wyliczono średni dobowy ruch, wynoszący 17,4 tys. pojazdów/dobę, z czego 87,2% stanowiły samochody osobowe, 8% lekkie samochody dostawcze, a 2,2% samochody ciężarowe[36].

W 2009 r. WIOŚ w Szczecinie sporządził mapy imisji hałasu na drodze nr 102 w Kołobrzegu, z długookresowym średnim poziomem dźwięku wyznaczony w ciągu wszystkich dób w roku. Na analizowanym obszarze oceniono, że na terenach zagrożonych ponadnormatywnym hałasem zameldowanych jest prawie 4,5 tys. osób, z czego 8% tej grupy narażonych jest na przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu od 10 do 20 dB. W porze nocnej zagrożonych jest 4,3 tys. mieszkańców[37].

Drogi przechodzące przez Kołobrzeg
Droga Trasa Ulica
Droga krajowa nr 11 Kołobrzeg→ KoszalinPiłaPoznańLubliniecBytom ul. Portowa, ul. Kniewskiego, ul. Unii Lubelskiej, rodno Solidarności, ul. Koszalińska
droga wojewódzka nr 102 Kołobrzeg→ TrzebiatówDziwnówMiędzyzdroje ul. Kamienna, ul. Młyńska, rondo Bpa I. Jeża, ul. Trzebiatowska, ul. 6 Dywizji Piechoty
droga wojewódzka nr 163 Kołobrzeg→ BiałogardPołczyn-ZdrójCzaplinekWałcz rondo Solidarności, ul. Bolesława Krzywoustego

Środkami komunikacji miejskiej w Kołobrzegu są autobusy należące do spółki Komunikacja Miejska Kołobrzeg, która świadczy usługi przewozowe na terenie miasta i przyległych terenach podmiejskich.

W mieście znajdują się 144 przystanki komunikacji drogowej, których właścicielem lub zarządzającym jest samorząd Kołobrzegu[38].

Transport kolejowy[edytuj]

Kołobrzeg to ostatni przystanek wielu pociągów zmierzających na wybrzeże. Kołobrzeski dworzec kolejowy stanowi regionalny punkt wyjazdowy dla podróżnych, co sprawia, że latem dworzec potrafi być bardzo zatłoczony. Kołobrzeg łączy ze Szczecinem szynobus Urzędu Marszałkowskiego woj. zachodniopomorskiego.

Do miasta prowadzą dwie linie kolejowe:

Transport morski[edytuj]

W miesiącach od kwietnia do października z portu w Kołobrzegu wypływają pasażerskie rejsy turystyczne na Bornholm do Nexø[39], a w wakacje także na Christiansø[40]. W sezonie pływają również stylizowane statki wycieczkowe m.in. MS Viking.

W centrum Kołobrzegu, na wyspie Solnej zlokalizowana jest marina, której dwa baseny są przystosowane do przyjęcia ok. 50 jachtów. Pierwszym z basenów jest Basen Jachtowy, w którym cumują jednostki mające do 3 metrów zanurzenia. Drugi basen jest zdolny do przyjęcia jedynie łodzi, których zanurzenie wynosi do 1 metra. Dla okrętów z większym zanurzeniem przewidziano keję z głębokością 5,5 m.

Przy Basenie Jachtowym znajduje się również zabytkowy fort.

 Zobacz też: Port Kołobrzeg.

Transport lotniczy[edytuj]

Pod Podczelem (8 km od centrum Kołobrzegu) znajduje się poradzieckie wojskowe lotnisko Kołobrzeg-Bagicz, które jest wykorzystywane przez prywatną firmę Lotnisko Bagicz Sp. z o.o.. 9.09.2012 zostało ponownie otwarte i będzie przyjmowało małe samoloty pasażerskie do 20 osób. Lotnisko jest czynne w charakterze sezonowym (kwiecień – październik), obecnie planowana jest rozbudowa infrastruktury lotniska co może wydłużyć jego działalność. Istnieje możliwość, aby po rozbudowie lotnisko mogło przyjmować większe samoloty pasażerskie.

Najbliższy port lotniczy Szczecin-Goleniów znajduje się ok. 99 km od Kołobrzegu[41] (79 km w linii prostej), posiadający połączenia lotnicze do Warszawy, Anglii, Irlandii, Norwegii i czarterowe do Egiptu.

Infrastruktura turystyczna[edytuj]

Kołobrzescy turyści na alei Nadmorskiej
Kąpielisko morskie Kołobrzeg Wschód (Kąpielisko Centralne)
Kołobrzeg – statek wycieczkowy

Główną gałęzią lokalnej gospodarki jest działalność uzdrowiskowo-turystyczna. Liczne sanatoria (27 ośrodków sanatoryjnych o łącznej liczbie łóżek sięgającej 6500[7]) i domy wypoczynkowe. W 2008 r. miasto posiadało 56 obiekty zbiorowego zakwaterowania na 11 098 miejsc. Znajduje się tu kilkanaście luksusowych hoteli. W tym luksusowy 5-gwiazdkowy Marine Hotel, Hotel Aquarius i Diune Hotel oraz 4-gwiazdkowe: Sand Hotel****, Hotel Diva SPA, Leda SPA, Arka Medical SPA i Baltic Plaza Hotel mediSPA & fit. W ciągu całego 2008 roku z noclegu w Kołobrzegu skorzystało 247 494 osób, z których 35,5% stanowili turyści zagraniczni[7]. W 2011 r. z noclegu skorzystało już blisko 950 tys. osób[42]. Ewenementem jest fakt, że cały powiat kołobrzeski udzielił w 2012 roku prawie 3,7 mln noclegów, co plasuje go na III miejscu w Polsce po Warszawie i Krakowie[43].

W Kołobrzegu zorganizowano 3 kąpieliska morskie:

  • Kołobrzeg Plaża Zachodnia o długości 200 m;
  • Kołobrzeg Plaża Centralna o długości 397 m;
  • Kołobrzeg Plaża Wschodnia (Podczele) o długości 100 m.

W 2013 r. sezon kąpielowy określono na okres od 24 czerwca do 31 sierpnia[44].

W 2012 r. kąpieliska Plaża Zachodnia i Wschodnia spełniały wytyczne wymogi jakościowe dla wody w kąpielisku Unii Europejskiej, a Plaża Centralna spełniała wymogi obowiązkowe[45]. W 2012 r. Sanepid pobrał próbki wody morskiej z trzech kąpielisk w Kołobrzegu. Uzyskano klasyfikację: Plaża Zachodnia: ocena doskonała, Plaża Wschodnia: dobra i Plaża Centralna: dostateczna. Trzeba dodać, że na żadnej z kołobrzeskich plaż nie znaleziono substancji smolistych, ani obecności sinic[46].

W mieście i okolicach występują źródła wody mineralnej (Perła Bałtyku), solanki oraz pokłady borowiny. W Kołobrzegu leczy się głównie choroby górnych dróg oddechowych i krążenia, choroby stawów, jak również zaburzenia przemiany materii (cukrzyca). W mieście przez cały rok działają 23 zakłady uzdrowiskowe, z których w 2007 roku 39% korzystających stanowili goście zagraniczni[7].

Liczba korzystających z noclegów w Kołobrzegu w ciągu ostatnich lat[7]:

Latarnia morska, pozostałości umocnień twierdzy kołobrzeskiej

W mieście znajdują się 3 punkty informacji turystycznej[a]. Władze miasta powołały Centrum Promocji i Informacji Turystycznej, którego zadaniem jest promocja Kołobrzegu jako największego kurortu nadmorskiego w Polsce.

Szlaki turystyczne[edytuj]

Na terenie Kołobrzegu funkcjonują trzy piesze szlaki turystyczne:

Na terenie miasta nie istnieje zorganizowany system dróg i szlaków rowerowych[47][b]. W mieście działa Stowarzyszenie Turystyki Rowerowej „Bicykl”, które wytyczyło wiele szlaków rowerowych po powiecie kołobrzeskim. W Kołobrzegu rozpoczyna się kilka szlaków rowerowych gminy Kołobrzeg i gminy Ustronie Morskie. Przez miasto przechodzi międzynarodowy szlak rowerowy R-10, który został wytyczony wzdłuż wybrzeża Bałtyku, oraz rozpoczyna się polski odcinek Bike the Baltic.

Tereny o szczególnym znaczeniu dla ruchu turystycznego to rejon Starego Miasta, dzielnica portowa i teren uzdrowiska wschodniego.

Oświata[edytuj]

Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia
 Osobny artykuł: lista szkół w Kołobrzegu.

W Kołobrzegu znajduje się 8 przedszkoli oraz 1 miejski żłobek. W 2006 roku uczyło się 2954 dzieci w szkołach podstawowych oraz 201 dzieci w szkołach podstawowych specjalnych. Na terenie miasta znajduje się 7 szkół podstawowych[c] oraz 2 szkoły specjalne[48].

W 2006 roku w mieście uczyło się 1821 gimnazjalistów w sześciu gimnazjach oraz 134 uczniów w dwóch gimnazjach specjalnych[48].

Kultura[edytuj]

Kołobrzeg w kulturze i sztuce[edytuj]

Zdobycie twierdzy kołobrzeskiej w roku 1761 w czasie wojny siedmioletniej

Miasto jest częstym motywem pojawiającym się w dziełach sztuki. Rycina panoramy Kołobrzeg pojawia się na Wielkiej Mapy Księstwa Pomorskiego z 1618 roku, autorstwa Eilharda Lubinusa. W 1761 roku rosyjski malarz Ałeksandr Kocebu namalował obraz przedstawiający zdobycie twierdzy kołobrzeskiej w czasie wojny siedmioletniej.

Pod koniec II wojny światowej nazistowska propaganda wykorzystała wydarzenia z wojny napoleońskiej i obrony Kołobrzegu w 1807 roku, by nakręcić film Kolberg. Była to wielkobudżetowa produkcja ukazująca bohaterskich mieszczan i chłopów zjednoczonych ponad podziałami, którzy brali udział w walce z przeważającymi siłami francuskimi. W 2005 r. z okazji jubileuszu 750-lecia nadania praw miejskich kompozytor Jan Maślankiewicz-Pogány skomponował „Kantatę Kołobrzeską”. Tematyka utworu nawiązuje do historii, życia ludności oraz głównych zabytków Kołobrzegu.[potrzebny przypis]

Narodowy Bank Polski wprowadził do obiegu w dniu 19 października 2005 r. monetę „Kołobrzeg” o nominale 2 zł wykonaną stemplem zwykłym w stopie Nordic Gold.

Życie kulturalne[edytuj]

Kołobrzeg jest także regionalnym ośrodkiem kulturalnym. W okresie letnim mają miejsce – liczne koncerty popularnych piosenkarzy, muzyków, kabarecistów. Miejski Ośrodek Kultury, znajdujący się w dawnym ratuszu, prowadzi stałe zajęcia artystyczno-plastyczne, teatralne oraz taneczne. Patronuje młodzieżowym zespołom wokalnym i chóralnym. Organizuje coroczny festiwal Interfolk, czyli Międzynarodowe Spotkanie z Folklorem, a także inne imprezy o charakterze kulturalnym. Kino Piast jest miejscem spotkań Dyskusyjnego Klubu Filmowego. W latach 1968–1990 w mieście odbywał się Festiwal Piosenki Żołnierskiej[49].

W Kołobrzegu organizowanych jest wiele wystaw stałych i czasowych o charakterze artystycznym oraz historycznym. W kołobrzeskim ratuszu mieści się Galeria Sztuki Współczesnej, w której eksponowane są wystawy kołobrzeskich plastyków, a także poza lokalnych środowisk artystycznych. Galeria prowadzi również działalność edukacyjną, m.in. organizowane są przez galerię lekcje sztuki dla dzieci i młodzieży ze szkół.

Miejska Biblioteka Publiczna im. Galla Anonima

W mieście znajduje się Muzeum Oręża Polskiego, w którym prezentowane są zbiory militariów pochodzących od wczesnego średniowiecza do współczesności. W pałacyku Braunschweigów mieści się oddział muzeum zajmujący się ponadtysiącletnią historią miasta. W swoich zbiorach oddział prezentuje także kolekcję rzadko spotykanych narzędzi pomiarowych, a także specjalistycznych miar warsztatowych. Do tutejszego muzeum należy również zacumowany w porcie okręt patrolowy ORP Fala, zbudowany w 1964 roku, następnie po zakończeniu służby przekształcony w muzeum[50]

Oprócz Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu znajduje się Muzeum Kołobrzeskie "Patria Colbergiensis”. Zostało otwarte w 2014 roku. Placówka jest zlokalizowana w podziemiach kołobrzeskiego ratusza. Pomieszczenia zaadaptowane zostały, na ekspozycję ukazującą poprzez zabytki, historię Kołobrzegu.

W Kołobrzegu placówką gromadzącą zbiory biblioteczne jest Miejska Biblioteka Publiczna im. Galla Anonima. W 2008 roku posiadała ona 149 720 woluminów, z których korzystało 8889 czytelników[51]. Biblioteka tworzy kilka placówek tj. wypożyczalnię ogólną, wypożyczalnię beletrystyki, bibliotekę młodzieżową i bibliotekę dziecięcą. W mieście działa także filia Biblioteki Pedagogicznej im. Zenona Klemensiewicza w Koszalinie, która posiada księgozbiór z 27499 woluminami[52].

W Kołobrzegu znajduje się 1-salowe kino „Wybrzeże” z 287 miejscami na widowni, w którym w 2008 roku odbyło się 1668 seansów filmowych[7].

Imprezy cykliczne[edytuj]

VII Festiwal Piosenki Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego „Nadzieja”
Cmentarz Wojenny

Imprezy organizowane cyklicznie w Kołobrzegu (chronologicznie):

  • Międzynarodowy Bieg Zaślubin – 15 marca, od 1986 r. – impreza ma na celu uczczenie Rocznicy Zakończenia Walk o Kołobrzeg i Zaślubin z Morzem, a także popularyzację biegania jako naturalnej formy ruchu. Bieg na dystansie 15 km[53].
  • Regaty Smoczych Łodzi na rzece Parsęcie – maj / czerwiec[54] – impreza organizowana od 2001 roku, nie odbyły się w 2008
  • Europejski Dzień Morza – 20 maja, ostatnio w 2009[55], Dni Morza 2010 w Szczecinie, Dzień Morza w Gdańsku
  • Pociąg specjalny Pirat prowadzony lokomotywą parową z okazji Dnia Dziecka
  • „Bursztynowe Pióro”/„Połów w Kołobrzeg” – czerwiec – konkurs poetycki, wieczór poetycki
  • Festyn Osiedla Ogrody „Bezpieczne Wakacje”
  • Festiwal Szantowy „Na Fali” – maj[56]
  • Regaty „Srebrny Dzwon” – lipiec[57]
  • Kołobrzeski Piknik Wojskowy – lipiec[58]
  • Sunrise Festival – czwarty weekend lipca
  • Międzynarodowy Festiwal „Muzyka w Katedrze” – od czerwca do sierpnia, co tydzień w czwartek[59]
  • Festiwal Piosenki Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego „Nadzieja” – lipiec[60]
  • Międzynarodowy Festiwal Szachowy – sierpień[61]
  • Międzynarodowe Spotkania z Folklorem „Interfolk” – sierpień[62]
  • Obchody Regionalnych Światowych Dni Turystki – październik[63]
  • Międzynarodowy Konkurs Satyryczny „Papkinada” – październik, w 2010 r. odwołana

Media lokalne[edytuj]

  • Telewizja lokalna
    • Telewizja Kablowa Kołobrzeg
  • Lokalne rozgłośnie radiowe
  • Prasa lokalna
    • Gazeta Kołobrzeska
    • Kulisy Kołobrzeskie
    • Miasto Kołobrzeg (już nie istnieje)
    • Rzecz Kołobrzeska (już nie istnieje)
    • kołobrzeski dodatek Głosu Koszalińskiego
    • Także
  • Internet
    • e-KG.pl
    • informacje.kolobrzeg.pl
    • kolobrzegnafali.pl (już nie istnieje)
    • takze.pl
    • gazetakolobrzeska.pl

Sport[edytuj]

Hala Milenium

Głównym kompleksem sportowym jest Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji przy ul. Łopuskiego. Największą halą sportową w mieście jest hala „Milenium” z płytą boiska o wymiarach 24×48 m i trybunami na 1307 miejsc siedzących. Hala została oddana do użytku w październiku 2000 roku. Organizowane są w niej imprezy sportowe, kulturalne, targi, wystawy i przyjęcia. Centrum sportowe posiada: małą salę zapaśniczą o wymiarach 12×12 m przygotowaną do treningów sportów walki, salę fitness o wymiarach 28×16 m przygotowaną również do zajęć tanecznych, siłownię, boisko do gry w mini piłkę nożna (2 na 2). Znajduje się tu także centrum rekreacji dla dzieci o powierzchni 550 m²[64].

Przy hali Milenium mieści się aquapark, w skład którego wchodzi: basen sportowy o wymiarach 25×12,5 m i głębokości do 1,8 m, łaźnia parowa, sauna sucha, basen rekreacyjny i 2 zjeżdżalnie. W 2006 roku oddano halę z torami łuczniczymi, gdzie odbywają się także treningi sportów zespołowych. W kompleksie sportowym w okresie zimowym czynne jest także lodowisko. W skład kompleksu wchodzi strzelnica z 6 stanowiskami strzeleckimi[64].

  • Stadion sportowy, ul. Śliwińskiego;
  • Sala Sportowa (ul. Wąska), przeznaczenie: treningi i mecze piłki koszykowej i siatkówki, sztuki walk wschodnich, sala na 400 miejsc i mini siłownia[potrzebny przypis].

Kluby sportowe[edytuj]

Lista klubów sportowych biorących udział w rozgrywkach ogólnopolskich:

Religia[edytuj]

W Kołobrzegu znajduje się konkatedra diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Istnieje 6 parafii, które wchodzą w skład dekanatu Kołobrzeg i 1 parafia garnizonowa pw. św. Macieja. W mieście znajdują się dwa domy zgromadzeń zakonnych: franciszkanów i felicjanek[d].

Miasto posiada także inne wspólnoty religijne. Znajduje się tu cerkiew greckokatolicka Opieki Przenajświętszej Bogurodzicy (ul. Szpitalna) oraz kilka kościołów protestanckich, do których należą: zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego (ul. Bociania), zbór Kościoła Chrystusowego, zbór zielonoświątkowy „Droga Życia” oraz zbór Kościoła ewangelicznego (nabożeństwa odbywają się w mieszkaniu prywatnym). W mieście działają również trzy zbory Świadków Jehowy (w tym grupa niemieckojęzyczna)[66].

Pomnik Tysiąclecia

W latach 1000–1007 miasto było stolicą diecezji kołobrzeskiej, której ordynariuszem był biskup Reinbern. Od 1187 roku miasto należało do biskupów kamieńskich i wchodziło w skład biskupiego dominium zwanego księstwem kamieńskim. W XVI wieku w wyniku reformacji kołobrzeżanie przyjęli luteranizm. W 1557 r. Kołobrzeg stał się siedzibą superintendenta luterańskiego. W XVII wieku powstała w mieście parafia kalwińska. Do XIX wieku w mieście nie było parafii katolickiej. Wzrost liczby katolików spowodował jednak, że w 1889 roku powołano tu parafię rzymskokatolicką pw. św. Marcina. Podlegała ona początkowo pod diecezję wrocławską. Po I wojnie światowej pod diecezję berlińską. Natomiast po II wojnie światowej parafie protestanckie uległy likwidacji, a jedyna katolicka parafia w Kołobrzegu znalazła się w granicach administratury apostolskiej z siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim. W 1972 r. rzymskokatolicka parafia kołobrzeska została włączona do diecezji koszalińskiej, nawiązującej tradycją do biskupstwa kołobrzeskiego. W latach 90. XX wieku po zniesieniu wielu ograniczeń administracyjno-prawnych[67] w Kołobrzegu powołano kilka nowych parafii rzymskokatolickich, które wyodrębniły się z parafii konkatedralnej.

Administracja, samorząd i polityka[edytuj]

Siedziba urzędu miasta

Kołobrzeg ma status gminy miejskiej. Organem uchwałodawczym i kontrolnym jest Rada Miasta Kołobrzegu, w której zasiada 21 radnych[68], wybieranych w 21 jednomandatowych okręgach wyborczych.

Ugrupowanie Kadencja 2002-2006[69] Kadencja 2006-2010[70] Kadencja 2010-2014[71] Kadencja 2014-2018[72]
Sojusz Lewicy Demokratycznej 9 (SLD-UP) 3 (LiD) 5
My Mieszkańcy 1
CentroPrawica Razem 8 4
Samoobrona 3
Prawo i Sprawiedliwość 3 1
Platforma Obywatelska 10 11 7
Kołobrzeg 2010 1
KWW Henryka Bieńkowskiego 4
KWW W.Dymeckiej „Porozumienie dla Kołobrzegu” 11
Wschodnia Czarnieckiego 1
Nasz Wspólny Kołobrzeg 1
KWW Jacka Woźniaka 1

Organem wykonawczym władzy samorządowej od 1987 roku jest prezydent miasta. Kołobrzeg tytuł prezydenta miasta otrzymał w 1987 roku jako 1 z 11 miast, które nie posiadały wtedy wymaganej liczby 50 tys. mieszkańców[73]. W 1990 roku kiedy podwyższono wymagane kryterium do 100 tys. mieszkańców, tytuł prezydenta dla Kołobrzegu został zachowany[74].

Prezydenci Kołobrzegu:

W 2016 r. wykonane wydatki budżetu samorządu Kołobrzegu wynosiły 187,7 mln zł, a dochody budżetu 217,2 mln zł. Zobowiązania samorządu (dług publiczny) według stanu na koniec 2016 r. wynosiły 27,6 mln zł, co stanowiło 12,7% poziomu dochodów[75].

Mieszkańcy Kołobrzegu wybierają 21 radnych do Rady Miasta Kołobrzeg oraz 12 z 19 radnych do Rady Powiatu w Kołobrzegu (w 4 okręgach wyborczych)[76]. Mieszkańcy wybierają radnych do sejmiku województwa w okręgu nr 3. Posłów na Sejm wybierają z okręgu wyborczego nr 40, senatora z okręgu nr 99, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu nr 13.

Miasto Kołobrzeg jest członkiem związków międzygminnych: Związek Miast i Gmin Morskich[77], Stowarzyszenie Gmin Uzdrowiskowych RP, Stowarzyszenie Gmin Polskich Euroregionu Pomerania[78], Związek Miast Polskich[79], Związek Miast i Gmin Dorzecza Parsęty[80], Stowarzyszenie Gmin, Powiatów i Województw „Droga S11[81], Kołobrzeska Lokalna Grupa Rybacka[82], Zachodniopomorska Regionalna Organizacja Turystyczna[83].

Kołobrzeg jest siedzibą i obszarem właściwości Sądu Rejonowego w Kołobrzegu. Sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz sprawy gospodarcze są rozpatrywane przez Sąd Rejonowy w Koszalinie[84]. Miasto jest obszarem właściwości Sądu Okręgowego w Koszalinie[85]. Kołobrzeg (właśc. powiat kołobrzeski) jest obszarem właściwości miejscowej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie[86].

Podział administracyjny[edytuj]

Podział administracyjny Kołobrzegu

Obszar miasta jest podzielony na 9 jednostek pomocniczych miastaosiedli. Każde z osiedli posiada organy samorządowe. Organem uchwałodawczym każdego jest rada osiedla, która liczy 15 radnych. Organem wykonawczym jest zarząd osiedla w liczbie 5 osób spośród członków rady osiedla[87].

Rady osiedli mają wspierać i organizować inicjatywy społeczne w osiedlach. Ponadto są ciałem opiniodawczym[88].

Osiedla Kołobrzegu i głosowanie do rad osiedli 16 października 2016[89]
Jednostka pomocnicza Liczba uprawnionych
do głosowania
Oddane Głosy
Osiedle Nr 1 “Solne Zdroje”[88]  ? brak wyborów
Osiedle Nr 2 “Śródmiejskie”[90] 7133 109
Osiedle Nr 3 „Zamoście”[91]  ? brak wyborów
Osiedle Nr 4 „Radzikowo I”[92] 3437 153
Osiedle Nr 5 “Lęborskie”[93] 6636 139
Osiedle Nr 6"Radzikowo II”[94]  ? brak wyborów
Osiedle Nr 7 “Ogrody”[95]  ? brak wyborów
Osiedle Nr 8 “Rzemieślnicze”[96] 256 32
Osiedle Nr 9 “Podczele”[97] 1379 135

W 2016 r. w osiedlach 1, 3, 6, 7 wybory nie zostały przeprowadzone z racji niewystarczającej ilości zgłoszonych kandydatów.

Współpraca[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie oraz nawiązujące współpracę
Flaga Miasto/gmina Data nawiązania współpracy
Niemcy Bad Oldesloe 1996-06-07[98]
Niemcy Barth 2001-05-26[98]
Włochy Follonica 2006-05-14[99]
Belgia Koekelberg (Bruksela) 2003-08-30[100]
Szwecja gmina Landskrona 2005-04-29[101]
Dania Nexø (gmina Bornholm) brak formalnej umowy[102]
Dania gmina Nyborg 1992-04-28[102]
Niemcy Pankow (Berlin) 1994-05-30[98]
Finlandia Pori lata 80. XX wieku[103]
Szwecja gmina Simrishamn 2001-05-26[101]
Ukraina Teodozja 2008-11-30[104]
Chorwacja Opatija 2013-10-02[105]

Bezpieczeństwo[edytuj]

Komenda Powiatowa PSP

W Kołobrzegu mieści się Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej, której obszarem działania jest cały powiat kołobrzeski. W jej strukturach działa jedna jednostka ratowniczo-gaśnicza PSP.

W mieście działa także specjalistyczna jednostka płetwonurków Ochotniczej Straży Pożarnej „Tryton”, której celem jest ratowanie ludzi na wodzie i pod wodą. Jednostka ta działa na terenie miasta, wód portowych, rzeki Parsęty oraz wód morskich przylegających do kąpieliska.

Zespół Służby SAR

W Kołobrzegu znajduje się Brzegowa Stacja Ratownicza Służby SAR, która na swoim wyposażeniu posiada łódź ratowniczą, specjalistyczny samochód ratowniczy oraz sprzęt przeciw rozlewowy. Na nabrzeżu promowym w kołobrzeskim porcie cumuje morski statek ratowniczy Szkwał, którego załoga w ciągu 15 min. od zgłoszenia jest gotowa do akcji ratowania życia ludzkiego na morzu[106].

Komenda Powiatowa Policji w Kołobrzegu prócz miasta działa także na terenie innych gmin powiatu. Kołobrzeg posiada także straż miejską.

W Kołobrzegu znajduje się placówka Straży Granicznej, która obsługuje morskie przejście graniczne w Kołobrzegu. Zasięgiem służbowym obejmuje powiat kołobrzeski i powiat białogardzki.

Do lat 90. XX wieku, stacjonowało tu dużo jednostek wojskowych, jednak obecnie siedzibę ma tutaj 8 Batalion Remontowy, który w dniu 18 czerwca 2013 roku został podporządkowany Dowódcy 1 Pomorskiej Brygady Logistycznej im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy oraz Komenda Punktu Bazowania Okrętów 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w dawnym porcie wojennym.

Opieka zdrowotna[edytuj]

W Kołobrzegu znajduje się 20 aptek. W 2007 roku działało tu 18 niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz 1 Publiczny Zespół Opieki Zdrowotnej „Regionalny Szpital” podległy samorządowi terytorialnemu[107]. Praktyki lekarskie w Kołobrzegu prowadziło 37 lekarzy[7]. Znajduje się tutaj Regionalny Szpital w Kołobrzegu z 15 oddziałami, szpitalnym oddziałem ratunkowym, 3 zakładami diagnostycznymi oraz 23 poradniami specjalistycznymi[108]. Kolejną dużą placówką ochrony zdrowia jest 117 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ, który posiada 17 poradni specjalistycznych i 4 pracownie specjalistyczne[109]. Przy szpitalu tym mieści się Międzynarodowe Centrum Dializ z poradnią nefrologiczną.

Honorowi obywatele Kołobrzegu[edytuj]

Lista osób, którym niemiecka rada miejska w Kolbergu nadała honorowe obywatelstwo miasta:

Lista osób, którym Rada Miasta Kołobrzeg nadała tytuł Honorowy Obywatel Miasta Kołobrzeg:

  • Jan Paweł II – tytuł nadany 22 grudnia 2004 (a odczytany 22 maja 2005[110]) za dawanie świadectwa prawdzie oraz pomoc udzielaną rodakom w najtrudniejszych przełomowych momentach dziejów Ojczyzny[111]
  • ks. bp Ignacy Jeż – nadano w 2007 roku kierując się głęboką wdzięcznością [..] i w dowód uznania za zaangażowanie w rozwój Kościoła na terenie Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej, a w szczególności w Kołobrzegu[112]
  • ks. prałat Józef Słomski – nadano kierując się głęboką wdzięcznością [..] i w dowód uznania za dokonania społeczne, a w szczególności za zaangażowanie w odbudowę Bazyliki Konkatedralnej pw. Wniebowzięcia NMP w Kołobrzegu[113], klucze do miasta wręczono 11 listopada 2009 r.

Zasłużeni dla Miasta Kołobrzegu[edytuj]

Film prezentujący Kołobrzeg

Lista osób, którym Rada Miasta Kołobrzeg nadała tytuł Zasłużony dla Miasta Kołobrzegu:

Osoby związane z Kołobrzegiem[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Kołobrzegiem.

Zobacz też[edytuj]

Uwagi

  1. Przy dworcu kolejowym, przy placu Ratuszowym, ul. Morska 2.
  2. Przez całą ulicę Jedności Narodowej wytyczony jest pas ruchu dla rowerów.
  3. 6 szkół jest podporządkowane samorządowi gminnemu.
  4. Franciszkanie – ul. Jedności Narodowej; felicjanki – ul. Katedralna.

Przypisy

  1. Mapa wysokości i głębokości [1].
  2. ab Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym w 2016 r. (Stan w dniu 31 XII 2016 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2017-05-30. ISSN 2451-2087.
  3. J. Patan, Przewodnik po Kołobrzegu i okolicach, Kołobrzeg 1996, s. 5.
  4. J. Kondracki, A. Richling: Regiony Fizycznogeograficzne 1:1500 000, [w:] Atlas Rzeczypospolitej Polskiej, Główny Geodeta Kraju, Warszawa 1994.
  5. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. , 2013-07-26. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. 
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. ws. wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. Nr 0, poz. 200)
  7. abcdefghij Bank Danych Regionalnych. W: Dane roczne – Kołobrzeg [on-line]. Główny Urząd Statystyczny.
  8. K. Rotnicki, R. K. Borówka, N. Devine: Accelerated sea level rise as a threat to the Polish coastal zone – quantification of risk W: K. Rotnicki. „Journal of Coastal Research”. Polish coast: past, present, future (22), s. 111–134, 1995. Polish coast: past, present, future. ISSN 0749-0208. OCLC Accelerated sea level rise as a threat to the Polish coastal zone – quantification of risk (ang.). 
  9. Tomasz Arkadiusz Łabuz: Antropopresja w środowisku wydm nadmorskich dużej miejscowości na przykładzie Kołobrzegu. W: Człowiek w środowisku przyrodniczym – zapis działalności. Sosnowiec: Polskie Towarzystwo Geograficzne, 2003, s. 119–124, seria: Prace Oddziału Katowickiego PTG nr 3. ISBN 83-918296-2-6.
  10. ab Elżbieta Dobracka: 6.1.1 Geomorfologia i zarys budowy geologicznej. W: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania miasta Kołobrzegu. Kołobrzeg: Urząd Miasta Kołobrzegu, 2001-12-04. (Studium miasta, Załączniki do Uchwały Nr XLV/470/01 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 4 grudnia 2001 r.).
  11. 2.1.9. Szata roślinna. W: Urząd Miasta w Kołobrzegu, Inwest Consulting SA: Plan rozwoju lokalnego miasta Kołobrzeg na lata 2005–2007. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-11-08, s. 28–29.
  12. (§ 8. Statutu Uzdrowiska Kołobrzeg) Uchwała Nr L/673/10 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 29 września 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2010 r. Nr 113, poz. 2081).
  13. (§ 7. Statutu Uzdrowiska Kołobrzeg) Uchwała Nr L/673/10 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 29 września 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2010 r. Nr 113, poz. 2081).
  14. Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr L/673/10 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 29 września 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2010 r. Nr 113, poz. 2081).
  15. „Pomorze Zachodnie w tysiącleciu”: praca zbiorowa /, pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie.
  16. Hieronim Kroczyński, [w:] Kołobrzeg zarys dziejów, Wyd. Poznańskie Poznań 1979, s. 27.
  17. J. Patan, Przewodnik po Kołobrzegu i okolicach, Kołobrzeg 1996, s. 22.
  18. Czesław Piskorski: Zachodnie wybrzeże polskiego Bałtyku. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1950, s. 24.
  19. ab Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939-1945, Sport i Turystyka 1988, ​ISBN 83-217-2709-3​, s. 347
  20. Zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 lipca 1967 r. (M.P. z 1967 r. Nr 45, poz. 228).
  21. Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939-1945, Sport i Turystyka 1988, ​ISBN 83-217-2709-3​, s. 346
  22. Kalendarz Wicewojewody 2006. Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki w Szczecinie. [dostęp 2010-02-11].
  23. Euro 2012: Duńczycy wybrali Kołobrzeg na swoja bazę (pol.). www.gk24.pl, 14 grudnia 2011. [dostęp 2011-12-28].
  24. „Monumenta Poloniae Historica”, Tom I, Akademia Umiejętności w Krakowie, Lwów 1864, s. 446.
  25. Dr. Karl von Spruner, Historisch Geographischer Handatlas, zweite Abtheilung, zweite Auflage, Justus Pertes, 1854.
  26. Kołobrzeg w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. IV: Kęs – Kutno. Warszawa, 1883.
  27. Arkusz 32 Kolberg (Kołobrzeg). Mapa operacyjna 1:300 000. Warszawa: Wojskowy Instytut Geograficzny, 1937.
  28. Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. Nr 44, poz. 85).
  29. J. Patan, Przewodnik po Kołobrzegu i okolicach, Kołobrzeg 1996, s. 25.
  30. Jerzy S. Majewski: Kultura polska: Architektura lat dziewięćdziesiątych w Polsce. culture.pl. Nr 2467 [dostęp 2008-10-03]. ISSN 1734–0624.
  31. ab Zespół architektów: 6.3.2 Ocena układu urbanistycznego. W: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania miasta Kołobrzegu [on-line]. Urząd Miasta Kołobrzeg. [dostęp 2008-10-29].
  32. http://www.polskawliczbach.pl/Kolobrzeg, w oparciu o dane GUS.
  33. abc 2.2.2.1 Port morski. W: Urząd Miasta w Kołobrzegu, Inwest Consulting SA: Plan rozwoju lokalnego miasta Kołobrzeg na lata 2005–2007. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-11-08, s. 35.
  34. Krzysztof Szumotalski: Struktura bezrobotnych w poszczególnych gminach powiatu kołobrzeskiego według stanu na 31.05.2012 r.. Powiatowy Urząd Pracy w Kołobrzegu, 2012-06-01. [dostęp 2012-06-15].
  35. Historia kropli wody. Jantar Wody Mineralne. [dostęp 2011-11-20].
  36. Pomiar ruchu na drogach wojewódzkich w 2005 roku. Zachodniopomorski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Koszalinie. [dostęp 2011-04-18].
  37. Raport o stanie środowiska w województwie zachodniopomorskim w latach 2008–2009. Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Szczecinie, 2011-01-25, s. 226.
  38. Załącznik nr 1 do Uchwały Nr XIII/167/11 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 17 listopada 2011 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2011 r. Nr 154, poz. 3208).
  39. Rozkład rejsów. Kołobrzeska Żegluga Pasażerska. [dostęp 2011-04-18].
  40. Turystyka. ArkCharter. [dostęp 2011-04-18].
  41. Kołobrzeg – port lotniczy Szczecin-Goleniów. Google Maps. [dostęp 2011-04-12].
  42. [2], 16 maja 2012, [dostęp 13 października 2012].
  43. http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/KTS_turystyka_w_2012.pdf.
  44. Uchwała Nr XXXII/440/13 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 16 maja 2013 r. ws. wykazu kąpielisk (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2013 r. poz. 2336).
  45. Bathing water quality – data viewer (ang.). European Environment Agency. [dostęp 2013-06-09].
  46. Sanepid ocenił wodę na kołobrzeskich kąpieliskach. www.e-kg.pl, 28 września 2012, [dostęp 15 listopada 2014].
  47. mgr inż. Jacek Szkaradkiewicz: 6.4.3 Trasy turystyczne i ścieżki rowerowe. W: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Kołobrzegu [on-line]. 2001-12-04. [dostęp 31 grudnia 2007].
  48. ab GUS, Bank Danych Regionalnych, Grupa: Szkolnictwo podstawowe, rok 2006.
  49. Jan Kawecki, Janusz Sadłowski, Marek Ćwikła, Wojciech Zając: Encyklopedia polskiej muzyki rockowej Rock'n'roll 1959–1973. Kraków: Wydawnictwo „Rock-Serwis”, 1995, s. 288. ISBN 83-85335-25-0.
  50. Okręt Muzeum ORP Fala. Testa Software/museo.pl. [dostęp 2009-02-28].
  51. Zbiory i czytelnictwo. W: Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. Miejska Biblioteka Publiczna im. Galla Anonima w Kołobrzegu, 2009-07-22. [dostęp 2010-02-11].
  52. Księgozbiór. CEN Biblioteka Pedagogiczna w Koszalinie, 2007-03-15. [dostęp 2008-11-30].
  53. Międzynarodowy Bieg Zaślubin. Stowarzyszenie Bieg Zaślubin. [dostęp 2008-12-28].
  54. XI Regaty Smoczych Łodzi. Starostwo Powiatowe w Kołobrzegu. [dostęp 2012-05-28].
  55. Europejski Dzień Morza 2009. Liga Morska i Rzeczna. [dostęp 2010-11-29].
  56. Festiwal szantowy „Na Fali” już w piątek. Kołobrzeski Serwis Informacyjny – www.e-KG.pl. [dostęp 2012-05-15].
  57. Regaty „Srebrny Dzwon”. Jacht Klub Morski „Joseph Conrad”. [dostęp 2008-12-01].
  58. IV Kołobrzeski Piknik Wojskowy. Serwis Konflikty Zbrojne, 2008-07-17. [dostęp 2008-12-01].
  59. Międzynarodowy Festiwal Muzyka w katedrze – Kołobrzeg 2010. Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie. [dostęp 2010-11-29].
  60. Festiwal Nadzieja. Fundacja im. Jacka Kaczmarskiego. [dostęp 2008-12-01].
  61. V Międzynarodowy Festiwal Szachowy Kołobrzeg 2004. Magazyn Szachista, 2004. [dostęp 2008-12-01].
  62. Interfolk. UM Kołobrzeg. [dostęp 2008-12-01].
  63. kolobrzeg24.pl: Regionalne Światowe Dni Turystki. polskalokalna.pl, 2008. [dostęp 2008-12-01].
  64. ab 4.3. Sport. W: Agnieszka Marcholewska: Raport o stanie Miasta Kołobrzeg. Urząd Miasta Kołobrzeg, 2008, s. 94.
  65. UKS OPP Powiat Kołobrzeski
  66. Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 15 stycznia 2017.
  67. Dekret Rady Państwa z 1956 roku o organizowaniu i obsadzaniu stanowisk kościelnych (Dz.U. z 1957 r. Nr 1, poz. 6).
  68. Zarządzenie Nr 69/2014 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 4 marca 2014 r. ws. ustalenia liczby radnych (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2014 r., poz. 1084).
  69. Państwowa Komisja Wyborcza: Wybory samorządowe. wybory2002.pkw.gov.pl. [dostęp 2015-10-15].
  70. Geografia wyborcza – Wybory samorządowe – Państwowa Komisja Wyborcza. wybory2006.pkw.gov.pl. [dostęp 2015-10-15].
  71. Wybory Samorządowe 2010 – Geografia wyborcza – Województwo zachodniopomorskie – m. Kołobrzeg. wybory2010.pkw.gov.pl. [dostęp 2015-10-15].
  72. Wszyscy przeciw PO, czyli Wioletta Dymecka na prezydenta [wideo]. gk24.pl. [dostęp 2015-10-15].
  73. Zarządzenie Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 1986 r. ws. ustalenia miast, w których terenowym organem administracji państwowej o właściwości ogólnej jest prezydent miasta (M.P. z 1986 r. Nr 33, poz. 245).
  74. (Art. 16. ust. 4) Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1990 r. Nr 16, poz. 95, s. 19).
  75. Działalność informacyjno-szkoleniowa » Analizy budżetów jednostek samorządu terytorialnego » Archiwum » 2016 r. » Analizy budżetów JST » Wykonanie budżetów jst IV kwartał 2016 r. /Tabele: 5, 6, 7. Regionalna Izba Obrachunkowa w Szczecinie. [dostęp 2017-08-19].
  76. Uchwała Nr XXXIV/210/2002 Rady Powiatu w Kołobrzegu z dnia 5 lipca 2002 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2002 r. Nr 51, poz. 1093).
  77. Uchwała Nr XXXVIII/174/92 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 17 lutego 1992 roku.
  78. Uchwała Nr XXVII/323/00 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 10 października 2000 roku.
  79. Uchwała Nr VII/76/99 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 30 marca 1999 roku.
  80. Uchwała Nr XLI/201/92 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 13 kwietnia 1992 roku.
  81. Uchwała Nr LIII/690/06 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 11 lipca 2006 roku.
  82. Uchwała Nr XXXVIII/514/09 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 29 października 2009 roku.
  83. Udział Miasta Kołobrzeg w Stowarzyszeniach i Związkach Komunalnych. W: Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. Urząd Miasta Kołobrzeg, 2009-06-26. [dostęp 2012-06-15].
  84. Zarządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 czerwca 2012 r. w sprawie utworzenia wydziałów w sądach rejonowych (Dz. Urz. Min. Sprawiedliwości z 2012 r. poz. 95, s. 19)
  85. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 października 2012 r. ws. ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz.U. z 2012 r. Nr 0, poz. 1223)
  86. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r. ws. obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz.U. z 2003 r. Nr 198, poz. 1925)
  87. Rady Osiedli – organy pomocnicze. W: Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. Urząd Miasta Kołobrzeg. [dostęp 2012-06-15].
  88. ab Uchwała Nr XXX/388/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 1 „Solne Zdroje”- jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 249).
  89. Wybory do Rad Osiedli. W: Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. Urząd Miasta Kołobrzeg. [dostęp 2012-10-23].
  90. Uchwała Nr XXX/389/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 2 „Śródmiejskie”- jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 250).
  91. Uchwała Nr XXX/390/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 3 – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 251).
  92. Uchwała Nr XXX/391/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 4 – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 252).
  93. Uchwała Nr XXX/392/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 5 „Lęborskie” – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 253).
  94. Uchwała Nr XXX/393/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 6 – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 254).
  95. Uchwała Nr XXX/394/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 7 „Ogrody” – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 255).
  96. Uchwała Nr XXX/395/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 8 „Rzemieślnicze” – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 256).
  97. Uchwała Nr XXX/396/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r. ws. uchwalenia Statutu Osiedla Nr 9 „Podczele” – jednostki pomocniczej miasta Kołobrzeg (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 14, poz. 257).
  98. abc Miasta Partnerskie – Niemcy. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  99. Miasta Partnerskie – Włochy. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  100. Miasta Partnerskie – Belgia. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  101. ab Miasta Partnerskie – Szwecja. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  102. ab Miasta Partnerskie – Dania. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  103. Miasta Partnerskie – Finlandia. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  104. Miasta Partnerskie – Ukraina. UM Kołobrzeg, 2010-03-04. [dostęp 2011-03-22].
  105. Kolejne miasto partnerskie Kołobrzegu (pol.). 2013-10-02. [dostęp 2013-10-03].
  106. Kołobrzeg – Morska Stacja Ratownicza. Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa. [dostęp 2008-11-07].
  107. Regionalny Szpital w Kołobrzegu. [dostęp 2010-06-24].
  108. Oddziały; Poradnie; Diagnostyka. Regionalny Szpital w Kołobrzegu. [dostęp 2008-12-28].
  109. Poradnie specjalistyczne. 117 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ. [dostęp 2008-12-28].
  110. Punkt 5.. W: Protokół Nr 37/2005. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2005-05-22.
  111. Uchwała Nr XXXI/398/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 22 grudnia 2004 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-12-22.
  112. Uchwała Nr XI/107/07 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 31 lipca 2007 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2007-07-31.
  113. Uchwała Nr XXXV/478/09 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 29 czerwca 2009 r.
  114. Uchwała Nr XXXI/408/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 22 grudnia 2004 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-12-12.
  115. Uchwała Nr XXXI/409/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 22 grudnia 2004 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-12-12.
  116. Uchwała Nr XXXI/410/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 22 grudnia 2004 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-12-12.
  117. Uchwała Nr XI/108/07 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 31 lipca 2007 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2007-07-31.
  118. Uchwała Nr XI/109/07 Rady Miasta Kołobrzeg z dnia 31 lipca 2007 r.. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2007-07-31.

Bibliografia[edytuj]

  • Leciejewicz L.: Gdzie zostały umieszczone pierwsze siedziby biskupie na pomorzu, Zeszyty Kulickie, nr 2.
  • Leciejewicz L.: Początki miast nadmorskich na Pomorzu Zachodnim, Warszawa- Kraków, 1962
  • Leciejewicz L.: Z badań nad początkami osad miejskich nad Bałtykiem we wczesnym średniowieczu, Archeologia Polski, t. VIII, z.2., Wrocław 1963
  • Thietmar z Merseburga: Kronika Biskupa Merseburskiego Thietmara, wyd. M.Z. Jedlicki, Poznań 1953
  • Widajewicz J.: Kilka uwag o genezie i przynależności etnicznej kultury pomorskiej, Zapiski Koszalińskie z. 3., Koszalin- Słupsk 1959, s. 2–9.
  • Wikarjak J.: Pomorze zachodnie w żywotach Ottona, PWN, Warszawa, 1979

Linki zewnętrzne[edytuj]

'