Tworzenie stron internetowych

	Lanckorona
	Lanckorona
	Herb Lanckorony
	; Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	wadowicki
Gmina	Lanckorona
Wysokość	500 m n.p.m.
Liczba ludności (2006)	2100
Strefa numeracyjna	33
Kod pocztowy	34-143
Tablice rejestracyjne	KWA
SIMC	0058376
	Położenie na mapie województwa małopolskiego Lanckorona
	Położenie na mapie Polski Lanckorona
	49°50′42″N 19°42′57″E/49,845000 19,715833
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa miejscowości

Ten artykuł dotyczy miejscowości. Zobacz też: Lanckorona (ujednoznacznienie) – inne hasła o nazwie Lanckorona.

Zabytkowa zabudowa rynku

Ruiny zamku

Kościół Narodzenia św. Jana Chrzciciela w Lanckoronie

K. Kaszewicz, Planta lanskoronskiego zamku, 1772

Cafe Arka

Lanckorona – wieś w Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie wadowickim, siedziba gminy Lanckorona. Lanckorona w latach 1366-1934 posiadała prawa miejskie.

Lanckorona była miastem królewskim położonym w końcu XVI wieku w tenucie lanckorońskiej w powiecie szczyrzyckim województwa krakowskiego^[1].

Położenie[edytuj]

Zgodnie z regionalizacją fizycznogeograficzną Polski według Jerzego Konrackiego Lanckorona znajduje się na Pogórzu Wielickim^[2]. Położona jest w odległości 30 km na południe od Krakowa, na średniej wysokości 545 m n.p.m. Zabudowania i pola uprawne Lanckorony znajdują się w dolinie Skawinki, oraz na zboczach Lanckorońskiej Góry. Wieś zachowała oryginalną drewnianą zabudowę z drugiej połowy XIX wieku. Gmina Lanckorona wchodzi w skład powiatu wadowickiego, znajdującego się w województwie małopolskim. W skład gminy wchodzi pięć sołectw: Lanckorona, Izdebnik, Jastrzębia, Podchybie i Skawinki. Całkowita jej powierzchnia wynosi 40,5 km², w tym sama Lanckorona, położona na południowo-wschodnim stoku Lanckorońskiej Góry (545 m) zajmuje obszar 11,8 km².

Historia[edytuj]

Średniowiecze[edytuj]

Miejscowość Lanckorona (1361) lub Lanczkoruna (1360) (łac. Landiscorona)^[3]^[a] powstała ze względu na częste odwiedziny bogatych terenów łowieckich przez Kazimierza III Wielkiego i bliską odległość od Wawelu (30 km). Ze źródeł pisanych, głównie manuskryptów Jana Długosza^[4] wynika, że Zamek w Lanckoronie^[5], łac. Landiscoronese castrum, został ufundowany przez Kazimierza III Wielkiego na początku XIV wieku a wykończony w połowie XIV wieku (1345-1355). Miasto królewskie zostało założone przez Kazimierza III Wielkiego na prawie magdeburskim pomiędzy 1361 a 1366 rokiem^[6]. Od XV wieku przyjmować się zaczyna nazwa Lanckorona^[7]. Zamek pełnił również funkcję strategiczną, chroniąc drogi do Krakowa. Twierdza strzegła granicy między Krakowem a księstwem oświęcimskim, którego władca Jan I Scholastyk złożył w 1327 r. hołd lenny królowi Czech, Janowi Luksemburskiemu, stając się lennikiem korony czeskiej. Granica ta przebiegała wówczas u stóp Lanckorońskiej Góry, na zachód od wzniesienia. Dokumenty źródłowe nie podają dokładnych dat erekcji zamku. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1366 roku kiedy zamek już był użytkowany przez urzędujący burgrabia o imieniu Orzeszko. W późniejszym okresie zamek stanowił rezydencję starostów lanckorońskich i kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Ruiny zamku do dziś znajdują się na szczycie Góry Lanckorońskiej. Już w 1361 r. Kazimierz Wielki zezwolił na lokację miasta, hojnie uposażając wójta poprzez nadanie mu 2 łanów frankońskich (czyli w przeliczeniu na obecne jednostki co najmniej 50 ha), a także liczne przywileje. Ostatecznie do samej lokacji doszło 31 marca 1366 roku. Kazimierz nadał dotychczasowej osadzie przywilej miejski na prawie magdeburskim. W przywileju tym zostały ustanowione cotygodniowe targi czwartkowe. Poza tym w akcie tym znajdowały się:

prawo handlu w Krakowie i innych miastach królewskich,
prawo wolnego wyrębu drzew w granicach miasta
prawo przywozu piwa dla mieszczan,
prawo składu,

a także obdarzył Lanckoronę prawami identycznymi, co miasto stołeczne Kraków.

Z pojedynczych zapisów wiadomo, że pierwszym burgrabią fortecy był Orzeszko, który pełnił tę funkcję w latach 1366-1375. Poza tym na zamku często pojawiali się tu królowie: fundator zamku i miasta Kazimierz III Wielki i Władysław Jagiełło, którzy wykorzystywali niewielką odległość Lanckorony od Wawelu i bogate w zwierzynę tereny łowieckie. Pierwszym tenutariuszem Lanckorony (od 1391 r.) był Mikołaj Strasz herbu Odrowąż.

Jak wynika z historycznych zapisów, Kazimierz III Wielki również ufundował kościół pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela, który powstał w 1336 r.^[8].

Spytko z Melsztyna był tenutariuszem Lanckorony w latach 1397-1399, a po jego śmierci w bitwie nad Worsklą 12 lub 16 sierpnia 1399^[9], właścicielką tenuty stała się jego żona Elżbieta. Kolejnym właścicielem Lanckorony został w roku 1410 Zbigniew z Brzezia. Zbigniew szybko stał się jedną z najważniejszych postaci w państwie. Dochodząc do funkcji marszałka wielkiego koronnego, a także będąc członkiem 8-osobowej rady królewskiej, pierwszy z Zadorzyców na tenucie Lanckorońskiej nie dbał o swoje lanckorońskie włości, a zasłynął raczej jako dobrodziej krakowskiego klasztoru augustianów i sprawny polityk. Kolejnymi starostami aż do 1512 roku byli potomkowie Zbigniewa, którzy przyjęli nazwisko Lanckorońskich. Po Zbigniewie władze w Lanckoronie przejął jego syn Mikołaj, bliski współpracownik królów polskich: Władysława Warneńczyka i Kazimierza Jagiellończyka, a także pełniący urząd marszałka koronnego. Mikołaj, podobnie jak ojciec, z braku czasu i z powodu zaangażowania w nurt wydarzeń politycznych nie zwracał większej uwagi na starostwo, jednak utrzymał tenutę w niezmienionych granicach, obejmującą ciągle od czasów Spytka 16 wsi. Prawdziwymi twórcami potęgi gospodarczej tenuty lanckorońskiej byli synowie Mikołaja: Jan i Stanisław. Bracia, dzięki posiadaniu bogatych królewszczyzn, zdobyli ogromne fortuny, stając się zarazem jednymi z najbogatszych możnych małopolskich.

Mikołaj Zebrzydowski – wojewoda krakowski i lanckoroński ufundował w 1602 roku budowę klasztoru i zespołu kaplic Dróg Męki Pańskiej na wzgórzu Żarek na wzór Kalwarii Jerozolimskiej.

Lanckorona w XV – XVIII wieku[edytuj]

Mapa Abrahama Orteliusa z 1603 i Landskron.

Śmierć Stanisława w 1489 i Jana w 1496 roku rozpoczyna okres schyłkowy panowania rodu Lanckorońskich w Starostwie. Po śmierci Jana panami na włościach lanckorońskich zostają 3 synowie Stanisława (Jan był bezpłodny lub w ogóle nie posiadał żony): Stanisław (junior), Mikołaj i Przecław. Dwaj starsi bracia stosunkowo szybko przestali interesować się wyżej wspomnianą tenutą. Stanisław tylko raz wymieniany jest jako starosta lanckoroński (w 1504 roku). W 1508 roku osiadł w Kamieńcu Podolskim, piastując urząd starosty kamieńskiego, a później wojewody podolskiego. Podczas pobytu na kresach południowo-wschodnich brał on udział w bitwach z Tatarami, m.in. pod Wiśniowcem i Trembowlą. Stanisław był gorącym zwolennikiem ułożenia dobrych stosunków polsko-mołdawskich. Ostatecznie umarł w 1535 roku, w ukochanym przez siebie Kamieńcu Podolskim. Mikołaj natomiast związał swoją karierę z dworem, piastując stanowisko burgrabiego krakowskiego. Najmłodszy z braci, Przecław (lub Krzesław), najdłużej rezydował w Lanckoronie, bo aż do 1511 lub 1512 roku. Za 200 florenów wydzierżawił tenutę lanckorońską z 15 wsiami Mikołajowi Jordanowi z Zakliczyna, a rok później na dobre sprzedał miasteczko ze wszystkimi włościami Spytkowi z Jarosławia.

Okres największego dobrobytu Tenuty Lanckorońskiej przypada na czas rządów na Lanckoronie rodu Wolskich. Kolejni starostowie z tego rodu doprowadzili do rozkwitu miasta i jego zaplecza. Na terenie królewszczyzny trwała akcja kolonizacyjna, która doprowadziła do zwiększenia liczby wsi z 15 do 22; powstały wówczas, między innymi, takie osady jak Baczyn czy Podchybie. Także w 1537 roku, kiedy dobrami lanckorońskimi zarządzał Mikołaj Wolski herbu Połkozic, król Zygmunt Stary potwierdził przywileje Lanckorony i nadał jej prawo organizowania dwóch jarmarków na św. Jana (czerwiec) i św. Bartłomieja (sierpień), a dodatkowo przeniósł targi z czwartku na niedzielę. To właśnie za Wolskich tenuta lanckorońska stała się potężnym i złotodajnym latyfundium. Dobrobyt starostwa nie trwa długo. Już w 1574 roku Olbracht Łaski zdobył zamek lanckoroński – co prawda ostatniej z Wolskich udało się odzyskać w 1576 roku utracone włości, to jednak było to zapowiedzią Lanckorony w przyszłym stuleciu, który zaowocuje upadkiem gospodarczym tenuty (szczególnie przyczynił się do tego potop szwedzki).

Na początku XVII wieku Lanckorona była własnością wojewody krakowskiego Mikołaja Zebrzydowskiego, który obrażony na Zygmunta III przebywał na tamtejszym zamku, układając plany pamiętnego rokoszu. Podczas konfederacji barskiej zamek lanckoroński służył konfederatom jako punkt oparcia. Tu 21 maja 1771 r. wojska rosyjskie Aleksandra Suworowa pobiły w bitwie konfederatów dowodzonych przez, zdrajcę^[10], generała Dumourieza. Po przegranej bitwie 8 czerwca 1772 r. konfederaci poddali zamek lanckoroński wojskom austriackim. 17 marca 1774 r. starostwo lanckorońskie zostało podzielone na trzy klucze (lanckoroński, myślenicki i makowski), następnie sprzedane. 17 stycznia 1777 r. klucz lanckoroński został nabyty przez księżnę Kurlandii Franciszkę Krasińską za sumę 464 662 zł. 18 marca 1797 roku cesarz Franciszek II potwierdził przywileje grodzkie Lanckorony, ustanowił magistrat oraz nadał miastu herb, w którym wieniec laurowy zwieńczony koroną został otoczony napisem Sigillum regiae civitatis Landskoronensis.

Bitwy konfederatów barskich w Lanckoronie[edytuj]

Modlitwa konfederatów barskich przed bitwą pod Lanckoroną

Pierwsza bitwa zwana również pod nazwą obrona Lanckorony miała miejsce 20 lutego 1771 r.

Druga bitwa pod Lanckoroną miała miejsce 23 maja 1771 r.

Przez niektórych historyków^[11] uważana jest za pierwsze^[12] polskie powstanie narodowe^[13]^[b]. Inicjatorami zawiązania konfederacji byli: biskup kamieniecki Adam Stanisław Krasiński, marszałek nadworny koronny Jerzy August Mniszech. Związek zbrojny zorganizowali: Michał Hieronim Krasiński (marszałek generalny konfederacji w Koronie), Joachim Potocki (regimentarz generalny konfederacji w Koronie), Michał Jan Pac (marszałek generalny konfederacji na Litwie), Józef Sapieha (regimentarz generalny konfederacji na Litwie) i marszałek związku wojskowego konfederacji Józef Pułaski (ojciec dowódcy konfederatów Kazimierza Pułaskiego), Wawrzyniec Potocki (reprezentant Wielkopolski otrzymał urząd konsyliarza z prawem zasiadania w Generalnej Radzie), generalny regimentarz wojsk koronnych komputowych i konfederackich, a ostatecznie został marszałkiem konfederacji na miejsce Krasińskiego. W maju 1768 roku król Prus Fryderyk II radził Katarzynie II, by Rosjanie porwali przywódców konfederacji barskiej Michała Hieronima Krasińskiego i Józefa Pułaskiego i w ten sposób położyli kres temu przedsięwzięciu. Wysłany w tym celu do Mołdawii Żyd Bunia został jednak zdemaskowany^[14].

Widok z centrum Lanckorony na pola bitwy konfederatów barskich w 1771 (Groby)

Groby i krzyż upamiętniający poległych konfederatów barskich[edytuj]

Do dnia dzisiejszego istnieje mogiła, ogrodzona drewnianymi belkami – jest ona jednym z obiektów tzw. Szlaku Konfederatów Barskich, wytyczonego na pograniczu gmin: Lanckorona i Budzów. Wewnątrz mogiły znajdują się, obramowane kamieniami, groby ziemne, położone po obu stronach kilkusetletniej lipy z kapliczką, przedstawiającą św. Michała. Prawdopodobnie pochowano tu około 300 konfederatów poległych w bitwie stoczonej z wojskami rosyjskimi w 1771 r.

Lanckorona w XIX wieku[edytuj]

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

W 1869 r. pożar plebańskiej stodoły, podpalonej w wyniku zemsty za mianowanie proboszczem lanckorońskiej parafii przyjezdnego ks. Zdrzelskiego, rozprzestrzenił się trawiąc 79 domów wokół rynku. Po kilkunastu latach, w roku 1887 powołana do życia została Ochotnicza Straż Pożarna.

Lanckorona w XX wieku[edytuj]

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Lanckorona prawa miejskie utraciła w 1934 r.

Osobny artykuł: Pakt lanckoroński.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie bielskim. Podczas powodzi w 2010 roku doszło do osunięć ziemi^{[potrzebny przypis]}.

Zobacz też[edytuj]

Uwagi

↑ W spisach świętop. i dzies. pap. z l. 1326-1358 wymieniana była villa Hartmanni alias villa Hermani w dek. Zator (MV 1 s. 127, 198, 300, 371, 380, 393; 2 s. 175, 192, 201, 211, 230, 239, 248, 257, 265, 272, 280, 288, 295, 392, 409, 428). Wedle Z. Perzanowskiego, Lanckorona → p. 7 s. 159-60: „ponieważ później w jej miejsce wymieniana jest Lanckorona, można te dwie nazwy identyfikować jako dotyczące jednej i tej samej miejscowości. Hipotezę tę potwierdza fakt identyczności godła na pieczęci proboszcza wsi Ilartmanna z r. 1345 [Mog. s. 51-3] z godłem używanej do dziś pieczęci parafialnej probostwa w Lanckoronie” [baranek z chorągiewką]. Identyfikacja ta jest błędna. Baranek paschalny z chorągiewką był symbolem bardzo popularnym – np. znajdował się na dwóch [!] pieczęciach przywieszonych do dokumentu z 1345 r. (Mog. s. 52 3), a zatem fakt umieszczenia go na nowożytnych czy współczesnych pieczęciach parafii nic może być podstawą jakichkolwiek wniosków. Villa Hartmanni (Hermani) jest wymieniana nie tylko w spisach z l. 1326-58 (MV 1-2, jw.), lecz także w spisach z l. 1373-4 (MV 9 s. 4, 24: nadal w dek. Zator), z tą samą co w l. 1326-58 taksą 3 sk.: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, Warszawa, s. 426.
↑ „Powstanie, podjęte przez Konfederację Barską przeciw popartemu okupacją zbrojną dyktatowi rosyjskiemu (1768–1772), walczyło siłą regularnego wojska, w znacznej części przyłączającego się do konfederacji, oraz własną siłą zbrojną. Akt konfederacji wzywał do przystąpienia wojsko, milicje ordynackie, nadworne, „milicję sołtysów z bronią i moderunkiem”; starostom i dzierżawcom dóbr królewskich kazał wystawić jednego pieszego z łanu lub jednego konnego z trzech, dobrze opatrując ich „we wszelkie potrzeby i lenung”, powoływał szlachtę na ochotnika, a nakazywał „wyprawy porządne” jednego pieszego z 10 poddanych i jednego konnego z 10 włók i dymów własnej uprawy szlacheckiej; od miast żądał artylerii, broni, amunicji, od żydów nawet żądał „woluntariuszy”. Słowem, szło o wielki wysiłek ogólnonarodowy. Akt barski powoływał się na przykład Tyszowiec i próbowano ponowić tamto powstanie przeciw Szwedom. Walka wyrodziła się w wojnę „szarpaną”, jak prowadzona przeciw Szwedom. Tylko powodzenie było mniejsze. Silą zbrojna konfederacji, wciąż niszczona klęskami i znów odrastająca, rozwijała się głównie w kierunku jazdy narodowej; część tylko jazdy organizowano na obcą modłę, jako huzarów (Puławski) i dragonów. Przybyli oficerowie francuscy organizowali nieco piechoty. Na ogół zwartość i sprawność wojska konfederacji nie wytrzymywały starcia z wojskiem rosyjskim, nawet przy przewadze liczebnej Polaków.[za:] Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce, tom III, rozdz. 10 Konfederacja barska. Ruina wojska. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2006, s. 339. ISBN 8389738937.

Przypisy

↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 2008, s. 95.
↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
↑ Lanckorona, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu [online], Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
↑ Biblioteka UJ. [1].
↑ Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, plany twierdz [2].
↑ Anna Berdecka, Nowe lokacje miast królewskich w Małopolsce w latach 1333-1370 : chronologia i rozmieszczenie, w: Przegląd Historyczny, T. 65 (1974), z. 4, tabela 1 po s. 617.
↑ „Od XV w. ustala się forma Lanckorona. Jest to nazwa genetycznie niemiecka, nawiązująca do wyrazów Land «kraj, ziemia, wieś» + Crone «korona» w: Kazimierz Rymut. Nazwy miast Polski. 1987
↑ Wiadomość o erekcji kościoła w Lanckoronie w 1336 r. w Schematismus Cleri Dioeceses Tarnoviensis 1879, s. 230.
↑ A. Supruniuk, Wojewoda płocki Abraham Socha. Przyczynek do genealogii Nałęczów mazowieckich, [w:] A. Supruniuk, Szkice o rycerstwie mazowieckim XIV/XV wieku, Toruń 2008, s. 7-8, ISBN 978-83-89376-69-5.
↑ Andrzej Marceli Cisek: Kłamstwo Bastylii.... s. 192-194.
↑ Za Władysław Konopczyński, Konfederacja barska.
↑ „Ruch barski wraz z Konstytucją 3 Maja i powstaniem kościuszkowskim tworzy element legendy walki o wolność, która zwłaszcza w okresie zaborów miała ogromne znaczenie dla przetrwania narodu. Także dzisiaj trzeba by trochę odkurzyć i dowartościować konfederację barską.” za Dorota Dukwicz, Muzeum Historii Polski (pol.). [dostęp 04.11.2010].
↑ ”... podzielam stanowisko Władysława Konopczyńskiego, który w gruncie rzeczy widzi w konfederacji pierwszą próbę wybicia się na niepodległość....” za Dorota Dukwicz, Muzeum Historii Polski (pol.). [dostęp 04.11.2010].
↑ Władysław Konopczyński, Fryderyk Wielki a Polska, Kraków 2010, s. 107.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Historia Lanckorony – Strona Gminy Lanckorona
Lanckorona „Poligon Doświadczalny” Rzeczpospolita
Lanckorona „Zdegradowane Miasto” Rzeczpospolita
Lanckorona „Mieszkańcy skarżą się” Dziennik Polski
O Lanckoronie na stronie ciekawe-miejsca.net
Lanckorona w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. V: Kutowa Wola – Malczyce. Warszawa, 1884., s. 68-72
Wiersz Maćka Frońskiego p.t. „Cztery schodki”, opowiadający o rynku w Lanckoronie

[4] W spisach świętop. i dzies. pap. z l. 1326-1358 wymieniana była villa Hartmanni alias villa Hermani w dek. Zator (MV 1 s. 127, 198, 300, 371, 380, 393; 2 s. 175, 192, 201, 211, 230, 239, 248, 257, 265, 272, 280, 288, 295, 392, 409, 428). Wedle Z. Perzanowskiego, Lanckorona → p. 7 s. 159-60: „ponieważ później w jej miejsce wymieniana jest Lanckorona, można te dwie nazwy identyfikować jako dotyczące jednej i tej samej miejscowości. Hipotezę tę potwierdza fakt identyczności godła na pieczęci proboszcza wsi Ilartmanna z r. 1345 [Mog. s. 51-3] z godłem używanej do dziś pieczęci parafialnej probostwa w Lanckoronie” [baranek z chorągiewką]. Identyfikacja ta jest błędna. Baranek paschalny z chorągiewką był symbolem bardzo popularnym – np. znajdował się na dwóch [!] pieczęciach przywieszonych do dokumentu z 1345 r. (Mog. s. 52 3), a zatem fakt umieszczenia go na nowożytnych czy współczesnych pieczęciach parafii nic może być podstawą jakichkolwiek wniosków. Villa Hartmanni (Hermani) jest wymieniana nie tylko w spisach z l. 1326-58 (MV 1-2, jw.), lecz także w spisach z l. 1373-4 (MV 9 s. 4, 24: nadal w dek. Zator), z tą samą co w l. 1326-58 taksą 3 sk.: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, Warszawa, s. 426.

[15] „Powstanie, podjęte przez Konfederację Barską przeciw popartemu okupacją zbrojną dyktatowi rosyjskiemu (1768–1772), walczyło siłą regularnego wojska, w znacznej części przyłączającego się do konfederacji, oraz własną siłą zbrojną. Akt konfederacji wzywał do przystąpienia wojsko, milicje ordynackie, nadworne, „milicję sołtysów z bronią i moderunkiem”; starostom i dzierżawcom dóbr królewskich kazał wystawić jednego pieszego z łanu lub jednego konnego z trzech, dobrze opatrując ich „we wszelkie potrzeby i lenung”, powoływał szlachtę na ochotnika, a nakazywał „wyprawy porządne” jednego pieszego z 10 poddanych i jednego konnego z 10 włók i dymów własnej uprawy szlacheckiej; od miast żądał artylerii, broni, amunicji, od żydów nawet żądał „woluntariuszy”. Słowem, szło o wielki wysiłek ogólnonarodowy. Akt barski powoływał się na przykład Tyszowiec i próbowano ponowić tamto powstanie przeciw Szwedom. Walka wyrodziła się w wojnę „szarpaną”, jak prowadzona przeciw Szwedom. Tylko powodzenie było mniejsze. Silą zbrojna konfederacji, wciąż niszczona klęskami i znów odrastająca, rozwijała się głównie w kierunku jazdy narodowej; część tylko jazdy organizowano na obcą modłę, jako huzarów (Puławski) i dragonów. Przybyli oficerowie francuscy organizowali nieco piechoty. Na ogół zwartość i sprawność wojska konfederacji nie wytrzymywały starcia z wojskiem rosyjskim, nawet przy przewadze liczebnej Polaków.[za:] Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce, tom III, rozdz. 10 Konfederacja barska. Ruina wojska. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2006, s. 339. ISBN 8389738937.

[1] Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 2008, s. 95.

[2] Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.

[3] Lanckorona, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu [online], Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .

[UJ-5] Biblioteka UJ. [1].

[6] Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, plany twierdz [2].

[7] Anna Berdecka, Nowe lokacje miast królewskich w Małopolsce w latach 1333-1370 : chronologia i rozmieszczenie, w: Przegląd Historyczny, T. 65 (1974), z. 4, tabela 1 po s. 617.

[8] „Od XV w. ustala się forma Lanckorona. Jest to nazwa genetycznie niemiecka, nawiązująca do wyrazów Land «kraj, ziemia, wieś» + Crone «korona» w: Kazimierz Rymut. Nazwy miast Polski. 1987

[9] Wiadomość o erekcji kościoła w Lanckoronie w 1336 r. w Schematismus Cleri Dioeceses Tarnoviensis 1879, s. 230.

[10] A. Supruniuk, Wojewoda płocki Abraham Socha. Przyczynek do genealogii Nałęczów mazowieckich, [w:] A. Supruniuk, Szkice o rycerstwie mazowieckim XIV/XV wieku, Toruń 2008, s. 7-8, ISBN 978-83-89376-69-5.

[11] Andrzej Marceli Cisek: Kłamstwo Bastylii.... s. 192-194.

[12] Za Władysław Konopczyński, Konfederacja barska.

[13] „Ruch barski wraz z Konstytucją 3 Maja i powstaniem kościuszkowskim tworzy element legendy walki o wolność, która zwłaszcza w okresie zaborów miała ogromne znaczenie dla przetrwania narodu. Także dzisiaj trzeba by trochę odkurzyć i dowartościować konfederację barską.” za Dorota Dukwicz, Muzeum Historii Polski (pol.). [dostęp 04.11.2010].

[14] ”... podzielam stanowisko Władysława Konopczyńskiego, który w gruncie rzeczy widzi w konfederacji pierwszą próbę wybicia się na niepodległość....” za Dorota Dukwicz, Muzeum Historii Polski (pol.). [dostęp 04.11.2010].

[16] Władysław Konopczyński, Fryderyk Wielki a Polska, Kraków 2010, s. 107.

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[b]

[14]