Tworzenie stron internetowych

Lubomierz

Oceń naszą ofertę w zakresie tworzenia stron www oraz sklepów internetowych. Nasza firma oferuje sklepy online które przyciągną klientów w mieście Lubomierz. Zapewniemy wyjątkowe podejście do Twojego biznesu. Atrakcyjne ceny i profesjonalne wykonanie zapewni Ci sukces. Strona internetowa jest jedną z metod na pozyskanie klientów dla Twojego biznesu, kreatywnie wykonana strona jest jednym z elementów który zachęcają klienta do skorzystania z Twojej oferty. Rozwiązania na czasie jakie wykorzystujemy zapewniają skuteczne wykonanie naszej usługi.

Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Lubomierz - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Lubomierz" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Lubomierz warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Lubomierz" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Lubomierz" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Lubomierz i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Lubomierz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia słowa Lubomierz.
Lubomierz
Panorama miasta (widok od strony północnej)
Panorama miasta (widok od strony północnej)
Herb
Herb Lubomierza
Państwo  Polska
Województwo  dolnośląskie
Powiat lwówecki
Gmina Lubomierz
gmina miejsko-wiejska
Data założenia XII w.[1]
Prawa miejskie 1291[1]
Burmistrz Wiesław Ziółkowski
Powierzchnia 8,05 km²
Wysokość 360[2] m n.p.m.
Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość

1 914[3]
237,8 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 75
Kod pocztowy 59-623
Tablice rejestracyjne DLW
Położenie na mapie powiatu lwóweckiego
Mapa lokalizacyjna powiatu lwóweckiego
Lubomierz
Lubomierz
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa lokalizacyjna województwa dolnośląskiego
Lubomierz
Lubomierz
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Lubomierz
Lubomierz
Ziemia51°00′42″N 15°30′35″E/51,011667 15,509722
TERC
(TERYT)
0212024
SIMC 0936210
Urząd miejski
pl. Wolności 1
59-623 Lubomierz
Strona internetowa
BIP

Lubomierz (niem. Liebenthal) – miasto w Polsce położone w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lubomierz. Jest to jedno z najmniejszych i najstarszych miast w województwie dolnośląskim, z zachowanym średniowiecznym układem urbanistycznym. Prawa miejskie posiada od 1291. W 2015 roku w mieście zamieszkiwało 1949 osób[4]. Lubomierz znany jest przede wszystkim z miasteczkowych scen filmu Sami swoi oraz organizowanego w mieście Festiwalu Filmów Komediowych.

Geografia[edytuj]

Położenie[edytuj]

Miasto jest położone na Pogórzu Izerskim, w mikroregionie Obniżenie Lubomierza, nad rzeką Lubomierką, będącą dopływem Oldzy[5].

Historycznie miasto leży na Dolnym Śląsku. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego. Obecnie miasto położone jest w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, w gminie miejsko-wiejskiej Lubomierz[6][7].

Według danych z 1 stycznia 2011 powierzchnia miasta wynosiła 8,05 km²[8].

Środowisko naturalne[edytuj]

Lubomierz znajduje się terenie Pogórza Izerskiego, stanowiącego część Pogórza Zachodniosudeckiego. Obszar miasta charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem wysokości względnej, szczególnie w środkowej i południowej części miasta (Wzniesienia Radoniowskie). W południowej części Lubomierza wzniesienia dochodzą do 390 m n.p.m. Obszar miasta obniża się w kierunku północnym - najniżej położony punkt miasta znajduje się w dolinie Oldzy, w pobliżu dawnej stacji kolejowej Lubomierz, który wynosi ok. 340 m n.p.m.[2]

Lubomierz leży na granitoidach wczesnowaryscyjskich, przykrytymi w zachodniej części miasta przez piaski i żwiry sandrowe, a we wschodniej przez gliny zwałowe, ich zwietrzeliny oraz piaski i żwiry lodowcowe[9].

Klimat Lubomierza charakteryzuje się wpływem gór średnich (Sudetów) i leży w sudeckim regionie klimatycznym[10]. Średnie wartości poszczególnych elementów pogody z wielolecia 1971-2000 wyglądają następująco[11]:

Rodzaj Okres Wartość
Temperatura powietrza lato 14 °C
zima -1 °C
rok 6 °C
Suma opadów lato 250 mm
zima 175 mm
rok 650 mm
Usłonecznienie rok 1500 h

Większość obszaru Lubomierza leży w w zlewni rzeki Lubomierki, która jest dopływem Oldzy, będąca prawym dopływem Kwisy. Rzeka Oldza przepływa przez miasto w niewielkim fragmencie w północnej części miasta. Ogółem sieć hydrograficzna w mieście ma odpływ ukierunkowany w kierunku północnym, co jest spowodowane nachyleniem stoków. Poza tym znajduje się tu około 5 akwenów[12].

Na terenie miasta nie ma żadnego obszaru prawnie chronionego. Południowa część miasta obejmuje zwarty kompleks leśny, zarządzana przez Nadleśnictwo Lwówek Śląski[13][14].

Demografia[edytuj]

W roku 1946 zamieszkiwało w Lubomierzu 484 Polaków, wśród których było 146 przesiedleńców z Polski centralnej[15].

Pod względem ludnościowym Lubomierz w 2008 był najmniejszym miastem w województwie dolnośląskim oraz 838. miastem w Polsce (na 892 miasta – stan z 2008). Liczba ludności wynosiła wtedy 1809 mieszkańców[16].

Od XIX w. liczba ludności miasta pozostawała w miarę stabilna, z niewielkimi wahaniami. Liczba ta wzrastała do początku XX w., a potem do końca XX w. ubywało mieszkańców. Na początku XXI w. liczba ludności ulegała dalszym wahaniom. Zmiana liczby mieszkańców miasta w okresie 1845-2013 przedstawia się następująco[17]:

Według danych za 2009 w strukturze ludności istnieje równowaga kobiet i mężczyzn (współczynnik feminizacji wynosi 100,0) i ta wartość jest mnisza niż dla całego województwa dolnośląskiego, gdzie w 2010 współczynnik feminizacji wynosił 109 kobiet na 100 mężczyzn[18]. Dokładne dane przedstawia poniższa tabela.

struktura ludności
dane na 2009[19]
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób  % osób  % osób  %
populacja 2041 100 1020 50,0 1021 50,0
gęstość zaludnienia 253,5 os./km²

W strukturze wykształcenia przeważają osoby z wykształceniem średnim (w tym policealnym), a także podstawowym. Dokładne dane przedstawia poniższa tabela.

wykształcenie
dane za 2002[19]
brak podstawowe zawodowe średnie wyższe
ogółem 60 461 377 462 127
kobiet 38 244 140 246 79
mężczyzn 22 217 237 216 48

Piramida wieku mieszkańców Lubomierza w 2014 roku [3].
Piramida wieku Lubomierz.png

Historia[edytuj]

Początki powstania miasta wiążą się z usytuowaniem osady w XII w. na szlaku handlowym łączącym Zgorzelec z Pragą. W późniejszym okresie zlokalizowano tu klasztor sióstr benedyktynek, ufundowany przez Juttę z Lubomierza, założycielkę tego zakonu. Lubomierz był własnością benedyktynek w latach 1278 - 1810[20]. Miasto otrzymało prawa miejskie w 1291 od księcia Bolka I Surowego, nadając mu przywileje, które zostały potwierdzone w 1408 przez króla czeskiego Wacława II. W 1291 Lubomierz został otoczony mury miejskie, natomiast w 1426 miasto wraz z murami zostało zniszczone przez Husytów.

Wzmożony rozwój od połowy XVI w. miasto uzyskało dzięki eksportowi przędzy do Hamburga, a także organizowaniu tu targów. Miasto później podupadło z powodu konkurencji w większych, sąsiednich miastach. 15 października 1885 oddano do użytku linię kolejową z Gryfowa Śląskiego do Lwówka Śląskiego, a wraz z nią stację w mieście, która nie poprawiła słabej sytuacji miasta[20][21].

Lubomierz w 1945 został włączony do Polski. Miasto nie uległo zniszczeniu podczas II wojny światowej. Zachowało też średniowieczny układ urbanistyczny[1].

Toponimia[edytuj]

Nazwa Liebenthal wśród innych nazw śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 wydanym w języku polskim w Berlinie.[22]

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje dwie nazwy niemieckie miejscowości Liebenthal oraz starszą Loewenthal, a także łacińską Leovallensis[23]. W 1750 nazwa Liebenthal wymieniona jest przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym w języku polskim dla mieszkańców Śląska[24]. Po II wojnie światowej do 1947 używano tłumaczonej wprost niemieckiej nazwy miasta - Miłosna. Dopiero potem wprowadzono nazwę teraźniejszą Lubomierz.

Zabytki[edytuj]

Plac Wolności (Rynek)[edytuj]

Plac Wolności stanowił przez wiele lat główną ulicę i plac targowy, a także centralną część miasta. Pierwotnie wokół placu w strukturze zabudowy dominowała zabudowa drewniana. Po kolejnych pożarach, w XVI w. wybudowano nową, murowaną zabudowę. Obecnie prawie cała zabudowa wokół placu jest zabytkowa[25]. Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są następujące obiekty położone na Placu Wolności[26]:

  • domy, pl. Wolności 3, 4, 5 (d. 81, 82, 83), z pierwszej połowy XIX w.,
  • dom, pl. Wolności 7, z końca XIX w.,
  • domy, pl. Wolności 8, 9, 10, 11 (d. 73, 74, 75, 76), z XVIII w., początek XIX w.,
  • czternaście domów (pierzeja), pl. Wolności 18, 19, 20, 21, 22, 25, 26, 27, 28, 29, 31 (Dom Piekarza z XVI w.; zachowany tylko w postaci murów zewnętrznych i tablicy erekcyjnej z datą 1584 oraz charakterystycznym godłem zawodu - preclem[27]), 33, 34, 35, z XVI w., początek XIX w.,
  • dom, pl. Wolności 37, 38, 39 b, z pocz. XIX w.,
  • dom, pl. Wolności 43 (d. 45), z pierwszej połowy XIX w., pocz. XX w.,
  • trzynaście domów, pl. Wolności 46, 47, 48, 49, 50, 51, 53, 54, 55, 56, 65, 66 (pierzeja wschodnia), z XVI w., pocz. XIX w.,
  • domy, pl. Wolności 63, 65 (d. 67, 69), z pierwszej połowy XIX w., pocz. XX w.,
  • dom, pl. Wolności 66 (d. 100), z pocz. XIX w.,
  • dom, pl. Wolności 2 (d. 84), z poł. XVI w., z pierwszej połowy XIX w.,
  • dom, pl. Wolności 102, z pocz. XIX w.,

Przed ratuszem znajduje się się grupa rzeźb upamiętniająca epidemię, jaka spadła na miasto w XVIII w., a po drugiej stronie barokowa fontanna z postacią św. Maternusa z 1717, stojącego z modelem kościoła w lewej ręce, a z metalowym pastorałem w prawej (postać umieszczona jest na wysokiej kolumnie)[27][28].

Ratusz[edytuj]

Ratusz znajduje się w zachodniej części Placu Wolności (Plac Wolności 1). Pochodzi z 1449, 1689 i 1805. Jest to skromny budynek na planie czworokąta, nakryty dachem z naczółkami, zwieńczony wieżą z miedzianym hełmem. Do ratusza prowadzi wejście zaakcentowane schodami z balustradą. W północnej ścianie ratusza jest wmurowany piaskowcowy pręgierz z 1530[27]. Pierwszy ratusz powstał w związku z nadaniem miastu praw miejskich w 1291. Spłonął on w 1426 przez Husytów[29]. Drugi budynek, murowany z podcieniami, zbudowano w 1449. Również uległ zniszczeniu wraz z ogromnym pożarem miasta w 1640. Odbudowa ratusza trwała do 1738. Następną przebudowę ratusza wykonano w latach 1837-1839[28].

Zespół budynków klasztoru sióstr benedyktynek[edytuj]

Stanowi on zwarty kompleks budynków z elementami gotyckimi i barokowymi. Na zespół ten składa się:

Kościół pomocniczy pw. Świętego Krzyża[edytuj]

Kościół pw. Świętego Krzyża

Jego budowa wiąże się z legendą o cudownym znalezieniu przez córkę burmistrza złotego krzyża, które miało miejsce w 1521. Budynek pochodzi z 1521., a w źródłach pisanych wzmiankowany jest po raz pierwszy w 1666. Przebudowany w XVIII w. i 1805[28].

Mury miejskie[edytuj]

Zbudowane zostały na polecenie księcia Bolka I. Pierwotnie tworzyły one dwa systemy obrony: jeden bronił klasztoru, a drugi miasta. Zachowały się fragmenty wokół klasztoru (przy ul. 1 Maja), pochodzące z XV-XVI w.

Pozostałe zabytki[edytuj]

Kościół cmentarny pw. św. Anny z 1669 r.
Dawny kościół ewangelicki z 1852 r.

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są również[26]:

  • zespół cmentarza rzymskokatolickiego przy ul. 1 Maja, na który składa się:
    kościół cmentarny pw. św. Anny z 1669 przebudowany w początkach XVIII w. i 1833 - jest to budynek trzynawowy przysklepiony kolebką z lunetami[25],
    • cmentarz,
    • kaplica grobowa z 1825,
    • mur z bramą z pierwszej połowy XIX w.,
    • studnia z pierwszej połowy XIX w.;
  • kościół ewangelicki ze szkołą i pastorówką z 1852, obecnie dom i galeria, ul. Kościuszki 4;
  • dom, ul. Kowalskiego 1 (dawniej pl. Wolności 17), z XVI w., 1700, pocz. XX w.;
  • budynek szkolny, ul. Chopina 9, z czwartej ćw. XIX w.;
  • most na rzece Olszyniec, z XVI/XVII w., 1831;
  • liczne kapliczki, krzyże i figury przydrożne w mieście.

Komunikacja[edytuj]

Budynek dworca na zlikwidowanej stacji Lubomierz (widok od strony ulicy)

Komunikacja drogowa[edytuj]

Miasto jest położone na uboczu od głównych szlaków komunikacyjnych. Główne drogi przebiegające przez miasto łączą z ważniejszymi szlakami komunikacyjnymi: na północ i wschód do drogi wojewódzkiej nr 297 (odpowiednio Pławna Dolna i Wojciechów), na południe i zachód do drogi krajowej nr 30 (odpowiednio Chmieleń i Radoniów), a na północny-zachód do drogi wojewódzkiej nr 364 (Ubocze)[30].

Na terenie miasta znajduje się 4 przystanki komunikacji autobusowej: Lubomierz, Lubomierz 1 (nż.), Lubomierz Oś. oraz Szkoła. najwięcej kursów jest z pierwszego przystanku, z którego według danych z 31 stycznia 2014 są realizowane połączenia w 9 kierunkach. Główne z nich to: Lwówek Śląski (8 par połączeń), Gryfów Śląski i Jelenia Góra (po 6)[31].

Komunikacja kolejowa[edytuj]

W przeszłości w pobliżu miasta przechodziła linia kolejowa nr 284 Legnica - Pobiedna, a także stacja Lubomierz (zlikwidowana w 2013). Pierwszy odcinek linii łączył Lwówek Śląski z Gryfowem Śląskim, który otwarto wraz ze stacją 15 października 1885. W 1983 zawieszono kursowanie połączeń pasażerskich przez Lubomierz, a w 1996 zlikwidowano odcinek linii Lwówek Śląski - Lubomierz[21]. Odcinek Lubomierz - Gryfów Śląski jest nieprzejezdny[32].

Oświata i sport[edytuj]

Budynek Zespołu Szkół w Lubomierzu

W Lubomierzu znajdują się[19][33]:

  • Przedszkole Miejskie - położone przy ul. Stogryna 2; według danych na 2012 uczęszczało do niego 117 dzieci;
  • Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II - położona przy ul. Kościuszki 5; według danych na 2012 ma 38 pomieszczeń, a uczęszczało do niej 225 dzieci;
  • Zespół Szkół w Lubomierzu - położony przy ul. Chopina 9; liczy łącznie ok. 200 uczniów; składa się na niego[34]:

W mieście funkcjonuje klub piłki nożnej o nazwie Miejski Ludowy Klub Sportowy Stella Lubomierz, który w sezonie 2013/14 grał w klasie A, grupa Jelenia Góra II. Swoją siedzibę klub ma przy placu Wolności 50, gdzie funkcjonuje Ośrodek Kultury i Sportu w Lubomierzu, a stadion znajduje się przy ul. Sportowej[35].

Kultura[edytuj]

Lubomierz znany jest przede wszystkim z planu zdjęciowego do filmu Sami swoi[36] nakręconego w 1967. Na tę pamiątkę 13 lipca 1996 otwarto Muzeum Kargula i Pawlaka, a od 1997 odbywa się Ogólnopolski Festiwal Filmów Komediowych. W mieście znajduje się też pomnik Kargula i Pawlaka[20].

W Lubomierzu kręcono również trzecią nowelę filmu Krzyż walecznych w reż. Kazimierza Kutza, a także kilka scen do serialu Tajemnica twierdzy szyfrów w reż. Bogusława Wołoszańskiego[37].

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

W Lubomierzu mieści się parafia rzymskokatolicka Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Maternusa. Działalność religijną prowadzi także Zbór Świadków Jehowy z Salą Królestwa[38].

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta partnerskie[39]:

Znani Lubomierzanie[edytuj]

W Lubomierzu urodził się drukarz krakowski Hieronim Wietor.

Przypisy

  1. abc Historia Lubomierza (pol.). www.lubomierz.pl. [dostęp 2014-01-30].
  2. ab Geoportal. Mapa topograficzna. Skala 1:10 000 (pol.). [dostęp 2014-01-31].
  3. ab http://www.polskawliczbach.pl/Lubomierz, w oparciu o dane GUS.
  4. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2015 r.. W: Główny Urząd Statystyczny [on-line]. 2015.
  5. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1.
  6. Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 2 (A-Ł) Pogórze Izerskie, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław, 2003, ​ISBN 83-85773-60-6​ (A-Ł), s. 425
  7. Góry i Pogórze Izerskie, mapa turystyczna skala 1:100 000, PPWK, Warszawa-Wrocław, 1991
  8. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2013-07-26. ISSN 1505-5507.
  9. Centralna Baza Danych Geologicznych. Geoportal (pol.). Państwowy Instytut Geologiczny. [dostęp 2014-01-31].
  10. Klimat w Polsce (pol.). www.wiking.edu.pl. [dostęp 2014-01-31].
  11. Klimat (pol.). Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej. [dostęp 2014-01-31].
  12. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. Geoportal (pol.). [dostęp 2014-01-31].
  13. Geoserwis GDOŚ (pol.). Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2014-01-31].
  14. Lasy Państwowe. Mapa (pol.). [dostęp 2014-01-31].
  15. W połowie 1946 roku było w Lubomierzu 146 osadników z Polski centralnej i 388 przesiedleńców zza Buga (AP w Jeleniej Górze, MRNiZM w Lubomierzu, sygn. 16:26). Z końcem roku 1947 mieszkało w Lubomierzu 799 Polaków. w: Niechciane miasta: migracja i tożsamość społeczna, Zdzisaw Mach, TAiWPN Universitas, 1998 str. 87
  16. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2008 roku. Area and population in the territorial profile in 2008. , 2008. Warszawa. Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507 (pol.). 
  17. Źródła danych:
    1845: [1] – 1885 [2] – 1900: [3] – 1933, 1939: [4] – 1910: [5] – 1969: Heinz Rudolf Fritsche: Schlesien Wegweiser. Bechtermünz Verlag, Augsburg 1996 – 1980: Encyklopedia Powszechna PWN – 1995, 2000, 2005: [6] – 2011: [7]
  18. Stan i ruch naturalny ludności w województwie dolnośląskim w 2010 r. (pol.). W: Informacja Sygnalna nr 5 [on-line]. Urząd Statystyczny we Wrocławiu, 2011. [dostęp 2014-02-01]. s. 1.
  19. abc Bank Danych Lokalnych Głównego Urzędu Statystycznego. Miejscowości - wszystkie dane dla miejscowości Lubomierz (pol.). [dostęp 2014-01-31].
  20. abc Lubomierz (pol.). Serwis Turystyczny Dolnego Śląska (www.dolnyslask.org). [dostęp 2014-01-30].
  21. ab Ryszard Stankiewicz, Marcin Stiasny: Atlas linii kolejowych Polski 2010. Rybnik: Wydawnictwo Eurosprinter, 2010. ISBN 978-83-926946-8-7.
  22. Pruski dokument z 1750 ustalający urzędowe opłaty na Śląsku – "Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750"
  23. Filip Sulimierski, Bronisław Chleboski, Władysław Walewski (red.). Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom V. , s. 221, 1884 (pol.). 
  24. Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750. , 1750 (pol.). 
  25. ab Zabytki Gminy (pol.). www.lubomierz.pl. [dostęp 2014-01-31].
  26. ab Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 15.9.2012]. s. 116,117.
  27. abc Atrakcje turystyczne. Lubomierz (pol.). www.poland24h.pl. [dostęp 2014-01-31].
  28. abc Jadwiga Sieniuć, Jacek Szramowiat: Przewodnik po Lubomierzu (pol.). www.sami-swoi.com.pl, 2009-06-17. [dostęp 2014-01-31].
  29. Lubomierz (pol.). dolny-slask.org.pl. [dostęp 2014-01-31].
  30. Mapy Google (pol.). [dostęp 2014-01-30].
  31. LUBOMIERZ. Rozkład jazdy (pol.). e-podroznik.pl. [dostęp 2014-01-31].
  32. Jarosław Woźny, Marek Potocki: Linia Legnica - Zawidów (pol.). W: Ogólnopolska Baza Kolejowa [on-line]. www.bazakolejowa.pl. [dostęp 2014-02-01].
  33. Urząd Gminy i Miasta Lubomierz. Biuletyn Informacji Publicznej (pol.). bip.lubomierz.pl. [dostęp 2014-01-31].
  34. Zespół Szkół w Lubomierzu (pol.). zslubomierz.edupage.org. [dostęp 2014-01-31].
  35. Miejski Ludowy Klub Sportowy Stella Lubomierz (pol.). 90minut.pl. [dostęp 2014-01-31].
  36. Dolny Śląsk. Panorama turystyczna, Warszawa 1978, s. 69-70
  37. Jadwiga Sieniuć: Filmowa historia Lubomierza (pol.). www.sami-swoi.com.pl, 2009-06-17. [dostęp 2014-02-01].
  38. Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 4 czerwca 2014.
  39. Gminy partnerskie. Urząd Gminy i Miasta Lubomierz. [dostęp 2011-09-13].

Bibliografia[edytuj]

Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 2 (A-Ł) Pogórze Izerskie, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław, 2003, ​ISBN 83-85773-60-6​ (A-Ł), s. 424-439

Linki zewnętrzne[edytuj]

'