Tworzenie stron internetowych

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Lwówek Śląski (ujednoznacznienie).

Lwówek Śląski
Na fotografiach (zgodnie z ruchem wskazówek zegara): Kościół Wniebowzięcia NMP, Baszta Lubańska, Kamienice w rynku, Pałac Płakowice, Urząd Gminy i Miasta, Ratusz Miejski
Herb Lwówka Śląskiego Flaga Lwówka Śląskiego
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	lwówecki
Gmina	Lwówek Śląski gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie	1217
Burmistrz	Mariola Szczęsna
Powierzchnia	16,65 km²
Wysokość	205-292 m n.p.m.
Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość	9 115[1] 544,1 os./km²
Strefa numeracyjna	+48 75
Kod pocztowy	59-600
Tablice rejestracyjne	DLW
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Lwówek Śląski
Położenie na mapie Polski Lwówek Śląski
51°06′37″N 15°35′05″E/51,110278 15,584722
TERC (TERYT)	0212034
SIMC	0936227
Hasło promocyjne: Lovenberg – miasto miłości
Urząd miejski al. Wojska Polskiego 25a 59-600 Lwówek Śląski
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Lwówek Śląski wymowa ⁱ (pol. hist. Lwów^[2][3][4], też Lwów Śląski, niem. Löwenberg in Schlesien Löwenberg ⁱ, ) – miasto leżące na Dolnym Śląsku, w woj. dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lwówek Śląski, Agatowa Stolica Polski^[5]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. jeleniogórskiego. Miasto leży nad Bobrem oraz jego dopływami: Płóczką, Srebrną i Widnicą, na granicy Pogórza Izerskiego i Kaczawskiego.

Jest głównym miastem w powiecie lwóweckim leżącym na Ziemiach Odzyskanych. 528./923 pod względem liczby ludności miasto w Polsce – 9115 mieszkańców, 370. pod względem powierzchni – 16,65 km².

Dawna stolica księstwa lwóweckiego. Od 1975 roku miasto w województwie jeleniogórskim. Od 1 stycznia 1999 miasto weszło w skład województwa dolnośląskiego.

Według danych z 31 marca 2011 miasto miało 9115 mieszkańców. Znajduje się ok. 20 km na płd. od Bolesławca i 35 km na płn. od Jeleniej Góry. Jedno z najstarszych miast na Dolnym Śląsku. W mieście istnieje przypuszczalnie najstarszy browar w Polsce, „Browar Lwówek”^[6].

Nazwa miasta[edytuj]

Polska nazwa Lwow oraz niemiecka Lewenberg wśród innych nazw śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 roku wydanym w języku polskim w Berlinie^[7].

Najstarszą zanotowaną w historycznych dokumentach nazwą miasta jest Lwow, która wymieniona została w 1158 roku i oznaczała „miasto lwa”. Pochodzi od polskiej nazwy drapieżnego kota lwa. W swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku w 1888 roku wymienił ją wraz ze znaczeniem „Stadt des Leo oder Lew” śląski językoznawca Heinrich Adamy^[2].

W dziele Matthäusa Meriana pt. „Topographia Bohemiae, Moraviae et Silesiae” z 1650 roku miejscowość wymieniona jest pod nazwami Lemberg oraz Lewenberg^[8]. W 1750 roku polska nazwa „Lwow” oraz niemiecka Lewenberg wymieniona jest w języku polskim przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska^[9].

Polską nazwę Lwia Góra oraz niemiecką Lewenberg w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa^[10]. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany pod koniec wieku XIX wymienia dwujęzyczne nazwy miejscowości – polską Lwów oraz niemieckie Loewenberg, Lemberg^[3]. Obecna nazwa obowiązuje od 7 maja 1946^[11].

Historia[edytuj]

• 

  Panorama Lwówka Śląskiego XVI w.

• 

  Lwówek Śląski XVII w.

• 

  Lwówek Śląski 1739

• 

  Lwówek Śląski z lotu ptaka XVIII w.

• 

  Współczesna panorama miasta z 2005 r.

^[12]

Lwówek Śląski należy do grupy najstarszych miast Dolnego Śląska. Miejscowi kronikarze podają jako datę rozpoczęcia budowy książęcego zamku w Lwówku rok 1140^[13]. Brak jest jednak na to datowanie wiarygodnych źródeł. Według dokumentu znanego z odpisu z 1407 r., w roku 1209 książę Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi prawo warzenia piwa i prawo mili^[14]. Już we wczesnym średniowieczu Lwówek stał się lokalnym centrum gospodarczym i ośrodkiem osadnictwa wiejskiego. Jego rozwój przyspieszyło także dogodne położenie przy znanym szlaku handlowym zwanym Królewską Drogą (Via Regia) oraz eksploatacja złota na obszarze dawnych Płakowic. Czynniki te przyczyniły się do wczesnej lokacji – już w 1217 roku Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie wzorowane na magdeburskich. Data ta pochodzi wprawdzie ze sfałszowanego przywileju lokacyjnego, ale dokument ten opierał się istniejących w mieście zapisach, zawierających decyzje i nadania książęce od czasów Henryka Brodatego aż do Bolesława Rogatki^[15]. Henryk Brodaty miał zwyczaj wydawać uprawnienia i posiadłości bez dokumentów. Później, gdy pisemna dokumentacja okazała się potrzebna, mieszczanie zestawili swoje nadania w popularnej formie przywileju lokacyjnego^[16]. Zasadźcami i pierwszymi znanymi wójtami Lwówka byli Tomasz i Hartlieb. Tomasz towarzyszył później Henrykowi Pobożnemu w walce z Mongołami i poległ pod Legnicą^[17]. Hartlieb prawdopodobnie założył również Skorzynice (niem. Hartliebsdorf)^[18].

Lokacja i związane z nią przywileje spowodowały szybki rozwój miasta. Lwówek nie tylko rozwijał się gospodarczo -wzrosła także jego rola jako ośrodka władzy – w 1243 roku książę Bolesław Rogatka zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278-1286 Lwówek był siedzibą kolejnego z Piastów świdnicko-jaworskich, Bernarda Zwinnego i stolicą samodzielnego księstwa. W następnym okresie miasto stało się integralną częścią księstwa świdnicko-jaworskiego i dzieliło jego losy. Stopniowo, w miarę wyczerpywania się złóż złota, podstawą utrzymania mieszkańców stało się rzemiosło, głównie sukiennictwo i tkactwo, handel oraz obróbka kamienia budowlanego.

W 1329 roku miasto liczyło około 11 tysięcy mieszkańców i należało do najludniejszych ośrodków miejskich na Śląsku. W miarę rozwoju miasta lwóweccy mieszczanie uzyskiwali różne przywileje; prawo do organizacji targów i jarmarków, handlu solą, bicia własnej monety itd. We Lwówku istniało kilka cechów, z których najbardziej znaczącym był cech skupiający sukienników.

W 1392 roku, po śmierci księżnej Agnieszki, Lwówek przeszedł pod panowanie czeskie. Sto lat później, w 1498 roku, król czeski Władysław Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb, który, z wyjątkiem krótkiej przerwy, jest używany do dnia dzisiejszego.

Na początku XVII wieku miasto liczyło ponad 8 tysięcy mieszkańców. Funkcjonowało w nim 450 warsztatów sukienniczych, które wspaniale prosperowały.

Wojna trzydziestoletnia (1618-1648)[edytuj]

Kres prosperity przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618-1648), w trakcie której Lwówek został spustoszony i dokumentnie zniszczony. Zniszczenia wojenne, straty ludnościowe oraz pożary w latach 1659 i 1704, spowodowały, że prawie przez cały wiek XVIII miasto wegetowało. Niewielkie ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku. Lwówek, liczący wówczas nieco ponad 2600 mieszkańców, skorzystał z koniunktury, jaka zapanowała w Prusach. Rozwój gospodarczy został zahamowany w trakcie wojen napoleońskich.

W okolicach zostały rozegrane dwie bitwy podczas kampanii śląskiej Wojny VI Koalicji, obie przegrane przez Francuzów.

Wojna babska^[19][edytuj]

Na przełomie XVI i XVII wieku zaczęła się kontrreformacja na Śląsku. Kościół katolicki rozpoczął działania uderzające w protestantów, gdyż pragnął odzyskać dawne wpływy. Szukając wparcia sięgnęli m.in. po pomoc władców europejskich. Protestanci z Czech, oburzeni takim postępowaniem wyrzucili 23 maja 1618 r. w Pradze królewskich przedstawicieli przez okno. Wydarzenie to stało się początkiem powstania zbrojnego przeciw rodowi Habsburgów, które doprowadziło do wielonarodowego konfliktu zbrojnego, zwanego wojną 30-letnią. 

Przez pierwsze lata różne wojska, pojawiające się od czasami nad Bobrem i Kwisą oczekiwały tymczasowego kwaterunku oraz wyżywienia. Pod koniec lat 20. pojawił się na ziemi lwóweckiej dragonów pruskich gen. Lichtensteina. Efektem ich pobytu była przymusowa katolicyzacja ewangelickich świątyń oraz wygnanie z miast i wsi protestanckich duchownych. Dopełnieniem tych działań była

Ten artykuł jest częścią cyklu artykułów o Lwówku Śląskim

Herb Lwówka Śląskiego

Flaga Lwówka Śląskiego

Hejnał Lwówecki

Lwóweckie Lato Agatowe

Ratusz w Lwówku Śląskim

Placówka Historyczno-Muzealna w Lwówku Ślaskim

Browar Lwówek

Dekanat Lwówek Śląski

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lwówku Śląskim

Parafia św. Franciszka z Asyżu w Lwówku Śląskim

LKS Czarni Lwówek Śląski

decyzja starosty księstwa, który kilka razy wysyłał zakon jezuitów do Lwówka Śląskiego. Oprócz codziennych mszy w obydwu kościołach mieli

wywierać nacisk na rajców, by wszyscy urzędnicy miejscy przyjmowali komunię świętą. Po kilku dniach przyszedł czas na członków cechu rzeźników i piekarzy, którzy wraz z rodzinami musieli udawać się do kościołów katolickich i aktywnie uczestniczyć w mszach. Takie doprowadziły do opuszczenia miasta przez część mieszczan, gdyż woleli wynieść się, niż być zmuszanymi do zmiany wyznania. Z tego powodu dragoni pruscy prawie każdego dnia wykonywali patrole w celu schwytania i doprowadzenia do miasta uciekinierów, zmuszając ich do nawrócenia.

„W styczniu 1631 r. starosta księstwa powołał na stanowisko miejskiego proboszcza w Lwówku, Korneliusza Erdmanna. Był to jednak złośliwy i kłótliwy klecha, który w już kwietniu z ambony krzyczał, że to kobiety wywołały wojnę religijną w Europie! Zapewne stwierdził tak, gdyż tutejsze mieszczki silnie trwały przy nauce protestanckiej, podczas gdy ich bojaźliwi mężowie, po zastraszeniu, szybko wracali na łono Kościoła katolickiego. Duchowny nie potrafił przewidzieć, jak bardzo ryzykowne potrafi być zadzieranie z niewiastami. Wkrótce potem wrogi im proboszcz doprowadził do zebrania rady miejskiej w ratuszu, gdzie miano zastanowić się nad tym, jak złamać upór lwóweckich kobiet. Rajcom przewodniczył królewski sędzia, który chciał pokazać pozostałym, jakim panem jest w swoim domu. Za pośrednictwem zbrojnego sługi kazał przyjść do ratusza swojej własnej żonie, a ponadto połowicy burmistrza i żonom rajców. Liczono, że po ich nawróceniu, reszta szybko się podda. Nie przewidział jednak tego, że jego własna żona zamknie reprezentanta władz w jednym z pomieszczeń w domu, po czym wezwie wielka grupę kobiet z miasta! Niebawem w ratuszu stawiło się ponad 260 niewiast, z żoną sędziego na czele. Ich wściekłe miny oraz trzymane kamienie, broń i potrząsanie pękami kluczy, tak bardzo wystraszyły grupę mężczyzn, że radni dali drapaka! Z proboszczem na czele pośpiesznie wymknęli się przez tylne i od lat nieużywane przejście, wzbijając w górę tylko stary kurz. Z ratusza uciekł również starosta księstwa, Henryk von Bibran. Zaciekły wróg protestantów miał wyskoczyć przez okno, pod którym czekał jego koń. Chwilę później pogalopował do Płakowic, by się schronić w zaprzyjaźnionym pałacu Schaffgotschów. Co ciekawe; rozwścieczone kobiety nie wróciły do swych domów, lecz zamknęły się w ratuszu. Następnie uchwaliły, że aż do śmierci pozostaną przy religii protestanckiej. Po zawarciu tego przymierza skierowały się do okien, by krzyczeć i pomstować na swoich mężów. Używały przy tym takich epitetów, że żaden z nich bardzo długo nie odważył się pokazać na ulicy. Następnego dnia lwóweckie mieszczki wzięły w niewolę katolickiego klechę, który znów grzmiał z ambony. By nie doszło do jeszcze bardziej dramatycznych wydarzeń - burmistrz, na żądanie swej żony, wysłał do proboszcza wiadomość grożąc mu surowymi konsekwencjami, jeśli ten nie pozostawi kobiet w spokoju. W wielkim strachu duchowny przystał na to, dzięki czemu mieszczki w wielkim triumfie powróciły do swych domów. Walka o wolność wyznania została wygrana…”

Obraz upamiętniający „Babską Wojnę” znajdujący się w Sali Ławy lwóweckiego ratusza

Podczas kilkunastu miesięcy w okolicach Lwówka Śląskiego pojawiały się różne oddziały, co doprowadzało do tego, że miastem na przemian władali protestanci lub katolicy. Najgorszy okres nastąpił wiosną 1640 r. Szwedzki komendant nakazał wówczas przygotować przedpole do walki obronnej. Dla zrealizowania tego planu wyburzono znaczną część budynków położonych przy (obecnie nieistniejącej) Bramie Złotoryjskiej. Następnie wokół murów obronnych, bram, wież, a także bastei przygotowywano wilcze szańce, w których umieszczano rowy strzelnicze. Do jednych z największych walk o miasto doszło dnia 16 lipca, jednak stacjonującym tutaj żołnierzom udało się je przetrwać. Szwedzi przebywali we Lwówku Śląskim do 1642 r. Wówczas to nad Bobrem przebywało 5 regimentów wojsk cesarskich. Dnia 6 lutego przystąpiono do oblężenia miasta. Dziewięć dni później wojska katolickie wkroczyły do podbitego miasta. Wielu mieszczan sądziło, iż po tych wydarzeniach nastanie spokój w zniszczonym przez działania wojenne Lwówku Śląskim. Niestety, pod koniec września tego samego roku pod miastem znów pojawiły się szwedzkie oddziały. Po zniszczeniu części zabudowań miasta, na skutek ostrzału z Góry Szpitalnej na południu miasta i pokonaniu wojsk cesarskich na szańcach, oddziały szwedzkie wkroczyły do miasta dokonując rozlicznych grabieży posesji prywatnych, jak i budynków publicznych. Dnia 1 grudnia 1643 r. miało miejsce kolejne oblężenie Lwówka Śląskiego, jednak tym razem pod murami stanęli cesarscy rajtarzy oraz piechota. Po zaopatrzeniu wojsk w artylerię, przystąpiono do kilkudniowego ostrzału miasta. Skutkiem ubocznym tych działań wojennych było zniszczenie wielu zabytkowych budynków oraz pożary trawiące poszczególne ulice. Wystraszone kobiety i dzieci chroniły się w kościołach, zaś mężczyźni zostali zagonieni do zasypywania i naprawy wyrw w murach miejskich po ostrzale artyleryjskim. Po tygodniu krwawego oblężenia miasto wywiesiło białą flagę.

W 1648 r. po podpisaniu pokoju westfalskiego w Osnabrück kończącego wojnę 30-letnią, znaczna część Lwówka Śląskiego znajdowała się stanie kompletnej ruiny, a ponadto część mieszczan wyemigrowała z miasta. Z prężnego ośrodka produkcyjno-handlowego i jednego z bardziej liczących się miast na Dolnym Śląsku Lwówek Śląski zmienił się w prowincjonalny ośrodek jedynie o znaczeniu lokalnym. Długie dekady musiały upłynąć zanim opanowano gwałtowny wzrost przestępczości, zaczęto uprawiać porzucone ziemie i odbudowano domy…

Wydarzenia, które miały miejsce we Lwówku Śląskim podczas wojny trzydziestoletniej wiosną 1631 r. określa się w niemieckiej i polskiej literaturze mianem „Babskiej wojny” (niem. Der Weiberkrieg). Jedną z ciekawszych pozostałości po religijnym buncie odważnych kobiet jest obraz umieszczony w Sali Ławy lwóweckiego ratusza upamiętniający owe wydarzenia^[20].

Bitwy nad Bobrem[edytuj]

Rzeka Bóbr

W roku 1813, w czasie wojen napoleońskich, wojska francuskie stoczyły nad Bobrem w okolicy Lwówka Śląskiego (Płakowice) dwie bitwy. Po stronie Napoleona walczyły wojska polskie. Pierwsza bitwa nad Bobrem 22 sierpnia zakończyła się zwycięstwem Napoleona nad wojskami pruskimi. Jednak już siedem dni później 29 sierpnia miała miejsce druga bitwa nad Bobrem, która przyniosła Francuzom klęskę. Dywizjon generała Puthoda, który nie brał udziału w bitwie nad Kaczawą wycofywał się w kierunku Jeleniej Góry, aby tam przeprawić się na lewy brzeg Bobru. Wezbrana rzeka pozrywała jednak mosty i Francuzi ruszyli w dół rzeki. W Płakowicach chcieli zbudować przeprawę, ale wzburzone wody im to uniemożliwiły. Naciskani przez korpus Langerona Francuzi podjęli próbę przebycia rzeki wpław. Skończyło się to tragicznie. W nurtach Bobru zginęło 2000 żołnierzy w tym generał i pułkownik. Przez rzekę podobno udało przeprawić się jedynie 40 żołnierzom^[21]. Przez kilka następnych dni ciała topielców były wyrzucane na brzegi rzeki. Pochowano je w zbiorowej mogile na łące pod Brunowem^[22].[2]

Pierwsza bitwa nad Bobrem (21.08.1813)[edytuj]

Pierwsza bitwa nad Bobrem, 21 sierpnia 1813 r. wstępne natarcie wojsk Armii Bobru (Marszałek Macdonald) dowodzonych przez Generała Lauristona^[23] zakończyło się taktyczną porażką na skutek silnego ostrzału artylerii Armii Śląskiej dowodzonej przez Gebharda Blüchera zlokalizowanej na wzgórzach w okolicach Płakowic oraz Brunowa. Na skutek tej bitwy ucierpiało też same miasto ostrzeliwane przez wojska pruskie by zmusić Francuzów do ataku przez rzekę Bóbr w miejscu bardziej dogodnym dla obrońców, końcowo wojska Pruskie wycofały się na skutek ataku flankowego w okolicach Wlenia przez brygadę stacjonującą wcześniej w okolicach Lubania i Lubomierza oraz szybki atak w okolicach Brunowa, a także zgodnie z wytycznymi z Trachenbergu. Te okoliczności spowodowały że pomimo przegranej potyczki, Francuzi odnieśli zwycięstwo strategiczne poprzez sforsowanie Bobru^[24].

Druga bitwa nad Bobrem (29.08.1813)[edytuj]

Uwięzienie dywizji pod dowództwem generała Jacquesa Pierre Louis Puthoda, koło Płakowic w rozlewisku rzeki Bóbr. Lwówek Śląski, 29 sierpnia 1813 r.

Druga bitwa nad Bobrem (29 sierpnia 1813 roku)^[25] miała miejsce na skutek porażki wojsk francuskich w bitwie nad Kaczawą. Brygada dowodzona przez generała Jacquesa Pierre Louis Puthoda wycofująca się w okolice Lwówka Śląskiego, została zaatakowana przez przednią straż Blüchera, poszukując przeprawy przez rozlewisko wezbranego Bobru, otoczona, ostrzelana lekką artylerią w dużej mierze została zmuszona do poddania się do niewoli po ataku na bagnety. Sam Puthoud wraz z grupką żołnierzy i oficerów przeprawił się wpław i uszedł. W bitwie zginęło, utopiło lub poddało się blisko 3000 żołnierzy, z czego blisko 1000 znalazło śmierć w wodach rzeki^[24]. Niektóre źródła podają również informacje że w tym czasie w mieście broniły się oddziały francuskie, najprawdopodobniej próbujące przyjść z odsieczą oddziałom Pacthouda, bitwa zakończyła się porażką Francuzów, którym co prawda udało się utrzymać miasto, ale nie mieli wpływu na przebieg działań za rzeką^[23].

W pobliżu miało też miejsce mniejsze starcie wojsk generała von Yorck’a a wojskami kontyngentu Wirtembergii, wojska von Yorck’a przeprawiły się przez młyńską odnogę Bobru w wiosce Żerkowice (w pobliżu zakładu wytwarzania oklein), a po spotkaniu silnego oporu w potyczce, wycofały^[26].

Często jest mylnie podawane że Napoleon przebywał we Lwówku w tym okresie, co jest skutkiem odezwy do żołnierzy Generała Blüchera^[24], oraz przeświadczeniem Generała Langerona że to cała armia Napoleona atakuje, co spowodowało jego przyspieszone wycofanie z okolic Pielgrzymki po napotkaniu przedniej straży wojsk francuskich, pomimo wyraźnych rozkazów że ma wioskę utrzymać. Niewykluczone też że wojska francuskie miały rozkaz informować wroga^[26], że to Cesarz osobiście dowodzi aby zdemoralizować przeciwnika lub zmusić do bezładnego wycofania co nie pozwoliłoby Armii Śląska na wzięciu udziału w działaniach w Saksonii (rozkazy Macdonalda były aby unikał bitwy chyba że będzie pewny że jest w stanie ją wygrać – Macdonald dał się więc złapać we własną pułapkę, zaatakował bo był pewien że Armia Śląska jest w słabej dyspozycji na skutek zachowania Langerona który wycofywał się dość bezładnie). Sam Blücher około 24 sierpnia zdał sobie sprawę że Napoleon najprawdopodobniej odmaszerował z jednym z korpusów w kierunku Chojnowa^[26], a na skutek sprzeczek z Langeronem i von Yorckiem zdecydował się wydać bitwę w okolicach Jawora (bitwa nad Kaczawą).

W rzeczywistości Cesarz był wtedy w okolicach Zittau, a następnie zebrał swoje oddziały z okolic Lubania i Zgorzelca i ruszył z odsieczą na Drezno^[27][28].

Informacje zawarte w odezwie Blüchera były później wielokrotnie powtarzane przez innych autorów.

XIX wiek[edytuj]

Lwówek Śląski, pocztówka z XX w.

Dopiero w drugiej połowie XIX nastąpiło pewne ożywienie gospodarcze. Lwówek uzyskał połączenie kolejowe ze Złotoryją (1884) i Gryfowem Śląskim (1885) oraz znacznie później z Jelenią Górą (1909). W mieście i okolicy zaczęła rozwijać się turystyka wspierana przez aktywne koło Towarzystwa Karkonoskiego (Riesengebirgsverein – RGV), a dzięki kapeli dworskiej, koncertującej w pałacu Hohenzollernów, stał się centrum kulturalnym. Także w tym okresie rozwija się przemysł spożywczy – w mieście powstaje między innymi nowoczesny browar Hohbergów oraz wytwórnia wódek. Następuje dalszy rozkwit lokalnych kamieniołomów, powstaje kopalnia gipsu i anhydrytu.

W okresie międzywojennym nadzieje na bardziej aktywny rozwój nie spełniły się. Wprawdzie liczba ludności wzrosła do ponad 6 tysięcy, ale zmalała liczba zakładów przemysłowych i rzemieślniczych. Procesu degradacji gospodarczej miasta nie zdołał nawet zatrzymać specjalny program pomocy prowincjom wschodnim Rzeszy Niemieckiej wdrożony w 1937 roku. W czasie II wojny światowej pogłębił się zastój gospodarczy miasta, które w 1945 r. zostało zniszczone w 40%.

Lwówek Śląski, został zdobyty przez wojska radzieckie 16 lutego 1945 roku, został na mocy ustaleń konferencji poczdamskiej przekazany Polsce. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Już w maju 1945 miasto staje się ośrodkiem polskiej administracji powiatowej, funkcję tę pełni do czerwca 1975 roku i ponownie od roku 1999. Ponadto od 1973 roku jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, obejmującej aktualnie miasto Lwówek Śląski i 28 wsi.

Lwówek Śląski w podziale administracyjnym na przestrzeni lat[edytuj]

 Zobacz też: Księstwo lwóweckie.

Lwówek Śląski jako miasto składowe księstw i państw na przestrzeni wieków
Lata	Państwo	Księstwo	Prowincja/Województwo	Powiat
1172 - 1201	Polska	Księstwo Śląskie, Dzielnica Bolesława I Wysokiego
1201 - 1238	Polska	Księstwo Śląskie, Dzielnica Henryka I Brodatego
1238 - 1241	Polska	Księstwo Śląskie, Dzielnica Henryka II Pobożnego
1241 - 1273	Polska	Księstwo Legnickie, Dzielnica Bolesława II Rogatki
1273 - 1278	Polska	Księstwo Legnickie, Dzielnica Henryka V Brzuchatego
1278 - 1281	Polska	Księstwo Jaworskie, Dzielnica Bolka I Surowego
1281 - 1285[29]	Polska	Księstwo Lwóweckie, Dzielnica Bernarda Zwinnego
1285 - 1301	Polska	Księstwo Jaworskie, Dzielnica Bolka I Surowego
13051 - 1312	Polska	Księstwo świdnicko-jaworskie, Dzielnica Bernarda Świdnickiego
1312 - 1346[30]	Polska	Księstwo świdnicko-jaworskie, Dzielnica Henryka I Jaworskiego
1346 - 1368[31]	Polska	Księstwo świdnicko-jaworskie, Dzielnica Bolka II Małego
1368 - 1392	Brak[32]	Księstwo świdnicko-jaworskie, księżna Agnieszka Habsburg[33]
1392 – 1742[34]	Czechy
1742 – 1816	Prusy
1816 – 1871	Prusy		Prowincja Śląsk	Powiat lwówecki
1871 – 1918	Cesarstwo Niemieckie		Prowincja Śląsk	Powiat lwówecki
1918 – 1933	Republika Weimarska			Powiat lwówecki
1933 – 1945	III Rzesza			Powiat lwówecki
1945	Polska Rzeczpospolita Ludowa		Ziemie Odzyskane – Łużyce
1945 – 1975	Polska Rzeczpospolita Ludowa		Województwo wrocławskie
1975 – 1989	Polska Rzeczpospolita Ludowa		Województwo jeleniogórskie	Powiat lwówecki[35]
1989 – 1998	Polska		Województwo jeleniogórskie	Powiat lwówecki[35]
od 1999	Polska		Województwo dolnośląskie	Powiat lwówecki[35]
1regencję w latach 1301-1305 w księstwie jaworsko-świdnickim objęła matka, wraz z ze swoim bratem margrabią Brandenburgii Hermanem

Ludność[edytuj]

Mury obronne i strażnica

• Wykres liczby ludności miasta Lwówek Śląski na przestrzeni 2 ostatnich stuleci

Piramida wieku mieszkańców Lwówka Śląskiego w 2014 roku^[1].

Lwówek Śląski jest 40. miastem w województwie dolnośląskim, pod względem liczby mieszkańców (na całkowitą liczbę 91 miast). Szczegółowe dane z 30 czerwca 2014 r.^[37]

Lwówek Śląski jest 44. miastem w województwie dolnośląskim, pod względem powierzchni (na całkowitą liczbę 91 miast). Szczegółowe dane z 30 czerwca 2014 r.

Lwówek Śląski jest 54. miastem w województwie dolnośląskim, pod względem gęstości zaludnienia (na całkowitą liczbę 91 miast). Szczegółowe dane z 30 czerwca 2014 r.

Środowisko naturalne[edytuj]

Kamienny most na Bobrze

Pogórze Izerskie w okolicach Lwówka Śląskiego

Góra Jaglarz w Płakowicach

Miasto jest położone na Pogórzu Sudeckim na wysokości od 205 do 299 m n.p.m. (wzgórze Skałka), między Wzgórzami Dwóch Dębów na północy, a Górą Szpitalną (265 m n.p.m.) na południu. Miasto leży nad rzeką Bóbr i trzema jej dopływami, które zasilają ją w granicach miasta: Płóczką, Srebrną i Widnicą. Dodatkowo na terenie miasta znajduje się kilka strug. Lwówek Śląski czerpie wodę pitną z obszaru terenów wodonośnych zasilanych wodami podziemnymi. Miasto posiada oczyszczalnię ścieków przy wyjeździe w kierunku Bolesławca. Południowo-wschodnia część miasta graniczy z Parkiem Krajobrazowym Doliny Bobru, w którym znajduje się masyw skalny Szwajcaria Lwówecka.

Fauna[edytuj]

We Lwówku Śląskim zarejestrowano obecność ponad wielu gatunków ptaków, z których większość ma tu swoje miejsca gniazdowania. Podobnie jak w innych miastach polski, najliczniejsze są gołębie. Inne spotykane gatunki to: wróbel, mazurek, czyżyk, gawron, wrona, kawka, sroka, jaskółka, łabędź niemy, kaczka krzyżówka, mewa śmieszka, sikorka, szpak, zięba, sójka, gil, kukułka, dzięciołek, dzięcioł duży, puchacz.

Ponadto na terenie miasta żyją szczury, jeże, lisy, dziki, wiewiórki, sarny, bobry, borsuki.

Fauna w Lwówku Śląskim
Ptaki			Ssaki
Lp.	Zdjęcie	Nazwa	Lp.	Zdjęcie	Nazwa
1.		Czyżyk zwyczajny	1.		Szczur
2.		Dzięcioł duży	2.		Lis
3.		Dzięciołek	3.		Dzik
4.		Gawron	4.		Sarna europejska
5.		Gil zwyczajny	5.		Jeżowate
6.		Gołąb skalny	6.		Wiewiórka pospolita
7.		Jaskółkowate	7.		Bobr europejski
8.		Kaczka krzyżówka	8.		Borsuk
9.		Kawka zwyczajna
10.		Kukułka zwyczajna
11.		Łabędź niemy
12.		Mazurek
13.		Mewa śmieszka
14.		Puchacz zwyczajny
15.		Sikory
16.		Sójka zwyczajna
17.		Sroka zwyczajna
18.		Szpak zwyczajny
19.		Wrona siwa
20.		Wróbel zwyczajny
21.		Zięba

Klimat[edytuj]

Lwówek Śląski według podziału Gumińskiego należy do podsudeckiej dzielnicy rolniczo-klimatycznej. Według rejonizacji pluwiotermicznej Polski Schmucka położony jest w obrębie podgórskiego regionu klimatycznego. W regionie występują warunki pośrednie pomiędzy klimatem Sudetów a Niziny Śląskiej. Decydujący dla klimatu jest wpływ polarno-morskich mas powietrza znad Oceanu Atlantyckiego. Mniejszy wpływ mają masy powietrza polarno-kontynentalne docierające znad Europy północno-wschodniej. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec ze średnią temperaturą 17 °C a najzimniejszym styczeń z temperaturami na poziomie od −2 do −3 °C. Średnie roczne temperatury leżą w granicach od 6 do 8 °C. Opady atmosferyczne wynoszą rocznie, średnio pomiędzy 600 a 900 mm. Maksimum opadów przypada w lipcu (128 mm) i sierpniu (110 mm), minimum w lutym (59 mm), w marcu i listopadzie po 65 mm. Lato i zima mają zbliżoną długość – około 12 tygodni. Śnieg pada zwykle od początku listopada do kwietnia. Potencjalnie śnieg może padać 160-170 dni. Przeciętna liczba dni z tym opadem wynosi 45. Okres wegetacyjny ma długość pomiędzy 180 a 200 dni^[38].

Parki i skwery[edytuj]

 Zobacz też: Szwajcaria Lwówecka.

Zabytki, architektura i urbanistyka[edytuj]

We Lwówku Śląskim mimo zniszczeń wojennych i powojennych dewastacji (75%^[42] budynków) zachowała się część budowli w stanie pierwotnym, bądź odrestaurowano je po wojnie. Do wyróżniających się należą: gotycko-renesansowy ratusz w Rynku, XIII-wieczny późnogotycki Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (przy nim kaplica św. Krzyża z 1496 roku), Budynek Caritasu będący dawną siedzibą zakonu Joannitów; Klasztor i Kościół św. Franciszka z Asyżu; neogotycka Kaplica Cmentarna i Cmentarz Komunalny; Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych z początku XX wieku; Baszta Lubańska i Bolesławiecka; zespół budynków Dworca Kolejowego z 1885; gmach Urzędu Miasta i Gminy; Średniowieczne Mury Obronne; Urząd Pocztowy, wieże ciśnień przy ul. Rzecznej; osiedle domków jednorodzinnych przy ulicy Jana Pawła II. Oprócz tego w mieście zachowało się wiele zabytkowych kamienic reprezentujących style historyczne pochodzących z XIX i początków XX wieku, które władze samorządowe starają się w ramach specjalnych programów rewitalizacyjnych sukcesywnie poddawać renowacjom.

Jako jedno z nielicznych miast w Europie Lwówek Śląski ma niemalże w pełni zachowane średniowieczne mury obronne.

Lwówecki ratusz z XIII wieku jest jednym z najstarszych ratuszy w Polsce. Wielokrotnie przebudowywany jest to obecnie zabytek 1-szej klasy^[43].

Zabytki wg rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa[edytuj]

Lista zabytków według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa[44]
Lp.	Zdjęcie	Miejsce	Opis	Lokalizacja
		Lwówek Śląski
1.		Stare Miasto	Stare Miasto w obrębie średniowiecznych murów obronnych	w granicach al. Wojska Polskiego
2.		Kościół Wniebowzięcia NMP	z około 1300 r., XV w. i XVI wieku	ul. Kościelna
3.		Kaplica Świętego Krzyża	późnogotycka kaplica św. Krzyża zbudowana w 1496 roku na czas przebudowy kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny[45]	ul. Kościelna
4.		Kościół św. Franciszka z Asyżu		ul.Szkolna 2
5.		Zespół klasztorny franciszkanów w Lwówku Śląskim	zespół obiektów franciszkańskich	ul.Szkolna 2
6.		Dawna Komandoria Joannitów	-	ul. Kościelna
7.		Kościół Ewangelicki	pozostała jedynie wieża kościoła ewangelickiego zwana Czarną Wieżą	ul. Bronisława Malinowskiego
8.		Cmentarz komunalny	-	al. Wojska Poskiego
9.		Planty Miejskie	park miejski ciągnący się wzdłuż średniowiecznych murów obronnych i al. Wojska Polskiego	al. Wojska Polskiego
10.		Mury obronne	średniowieczne mury obronne	al. Wojska Polskiego, ul. Murarska
11.		Baszta Bramy Lubańskiej	wzniesiona w XIII w., miała strzec wjazdu do miasta od strony zachodniej	ul. Orzeszkowej
12.		Baszta Bramy Bolesławieckiej	wzniesiona w XIII w., miała strzec wjazdu do miasta od strony północnej	ul. Bolesława Chrobrego
13.		Ratusz w Lwówku Śląskim	gotycko-renesansowy budynek wzniesiony w latach 1522-1524	pl. Wolności 1
14.		Dom z 1799 r.	-	ul. Jakuba Jaśkiewicza 29
15.		Zabytkowa kamienica	-	ul. Elizy Orzeszkowej 1
16.		Domy mieszkalne z połowy XVI w., XVIII w.	-	ul. Szpitalna 1 i 3
17.		kramy miejskie w rynku - Dom Ław Chlebowych i Obuwniczych (żółty budynek z końca XV w., z początku XX w.)	-	pl. Wolności
18.		Czerwona kamienica na placu Wolności	-	pl. Wolności 27
19.		Domy w Bloku Ratuszowym	-	pl. Wolności 22-28
20.		Blok Ratuszowy i pierzeje, łącznie 26 domów	Istnieje częściowo	pl. Wolności 8, 15-23, 25, 30-37, 55, 60-62, 65-69, 77-80
21.		Domy na Placu Wolności	Nie istnieją[46]	pl. Wolności 66-69
22.		Neorenesansowy Pałac Hohenzollernów[46]	obecny Urząd Gminy i Miasta Lwówek Śląski	al. Wojska Polskiego 25
23.		Agatowa Kamienica	-	pl. Wolności 22
24.		Kamienny Most na Bobrze	most na rzece Bóbr w Lwówku Śląskim	ul. kpt. Stanisława Betleja
Lista zabytków według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa[44]
Lp.	Zdjęcie	Miejsce	Opis	Lokalizacja
		Lwówek Śląski (Płakowice)
23.		Pałac Płakowice	jedna z największych renesansowych budowli obronnych na Śląsku	Płakowice, ul. Pałacowa 4

Wartościowe obiekty, które nie są zabytkami według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa[44]
Lp.	Zdjęcie	Miejsce	Opis	Lokalizacja
		Lwówek Śląski
1.		Browar Lwówek	działający browar przemysłowy produkujący piwo	ul. Romualda Traugutta 7
2.		Krzyż Pokutny	krzyż pokutny znajdujący się na terenie miasta Lwówek Śląski	przy wyjeździe z miasta w stronę Bolesławca
3.		Zbór Betania Kościoła Zielonoświątkowego	jedyny zbór zielonoświątkowy w Lwówku Śląskim	ul. Stogryna
4.		Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych	szkoła powstała z połączenia Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Brodatego i Zespołu Szkół Zawodowych	ul. Henryka Brodatego 1
5.		Szwajcaria Lwówecka	zgrupowanie piaskowcowych form skalnych, znajdujące się na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru	ul. Jaśkiewicza

Atrakcje turystyczne Lwówka Śląskiego[edytuj]

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lwówku Śląskim[edytuj]

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

 Zobacz też: Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lwówku Śląskim.

Kościół zbudowany ok. 1300 roku przez Joannitów, w miejscu stojącego tu już w XII wieku kościoła drewnianego. Murowany z kamienia ciosowego, z masywną fasadą zwieńczoną dwoma wieżami rozdzielonymi portalem z czerwonego piaskowca z ok. 1300 roku. We wnętrzu kościoła wiele cennych elementów wyposażenia min.; w przedsionku lewego wejścia do kościoła, najstarszy na Śląsku drewniany krzyż z 1410 roku ; obraz „Koronacja Matki Boskiej” z 1771 roku ; kamienna renesansowa chrzcielnica z 1560 roku ; 40-głosowe organy z XVIII wieku ; drewniana ambona ; trzy kamienne ołtarze ; ołtarz Matki Boskiej Ostrobramskiej ; oraz konfesjonały.

Kościół Ewangelicki[edytuj]

Wieża po nieistniejącym kościele ewangelickim

 Zobacz też: Wieża kościoła poewangelickiego w Lwówku Śląskim.

Kościół Ewangelicki z poł. XVIII w., XIX w., obecnie istnieje tylko wieża. Wieża z 1846 r. jest jedyną pozostałością po nieistniejącym już kościele.

Wieża z 1846 r. jest jedyną pozostałością po nieistniejącym już kościele.

Kaplica Świętego Krzyża[edytuj]

 Zobacz też: Kaplica św. Krzyża w Lwówku Śląskim.

Kaplica Świętego Krzyża

Późnogotycka Kaplica Świętego Krzyża zbudowana w 1496 roku na czas przebudowy kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Postawiono ją na miejscu ówczesnej kaplicy cmentarnej pw. św. Szczepana i Wawrzyńca. Do czasu wybudowania kościoła w kaplicy odbywały się msze. W 1682 roku została odbudowana po wcześniejszym zniszczeniu i zwrócona fundatorowi, którego w niej później pochowano. Po spaleniu podczas wielkiego pożaru miasta w 1752 roku kaplica została ponownie odbudowana w 1755 roku. Trzyosiowe wnętrze budowli pokrywa sklepienie sieciowe z 1496 roku (data na zworniku), wsparte na wspornikach wyciętych w części na kształt ludzkich głów. Całość jest nakryta czterospadowym dachem zwieńczonym barokową sygnaturką z małym dzwonem. Z czasu budowy kaplicy pochodzi też znajdujący się na północnej ścianie niewielki gotycki portal ostrołukowy. Okna kaplicy rozszerzają się na zewnątrz. Część z nich ma zachowane maswerki. Na wyposażenie wewnętrzne składają się klasycystyczny, drewniany ołtarz z trzeciego kwartału XVIII wieku z obrazem Ukrzyżowania, dwa rokokowe epitafia z XVIII wieku i płyta nagrobna z ok. 1500 roku^[47].

Kościół św. Franciszka z Asyżu

Kościół św. Franciszka z Asyżu[edytuj]

 Zobacz też: Parafia św. Franciszka z Asyżu w Lwówku Śląskim.

Kościół budowany w latach 1264-1320, pierwotnie jednonawowy. W XV wieku dobudowano nawę południową, a następnie północną. W 1810 roku po kasacie zakonu, zespół klasztorny przeszedł we władanie państwa pruskiego. Od XIX wieku często zmieniali się włodarze zespołu klasztornego. W latach 1873-1875 budynek klasztorny przebudowano i nadano mu obecny wygląd. W latach 1905-1945 w murach kościelnych mieściło się Muzeum Historyczne Powiatu Lwóweckiego. Po wojnie w budynku siedzibę miała straż pożarna, a potem urządzono magazyn materiałów budowlanych i składnicę maszyn rolniczych.

Zespół klasztorny franciszkanów w Lwówku Śląskim[edytuj]

 Zobacz też: Zespół klasztorny franciszkanów w Lwówku Śląskim.

Zespół Klasztorny z XIII-XIV w.

Dawna Komandoria Joannitów[edytuj]

Dawna Komandoria Joannitów

Barokowa komandoria joannitów zbudowana została w 1728 r. przez miejscowego komtura zakonu hr. Jana Józefa von Götzen na miejscu poprzedniej renesansowej komandorii. Świadczy o tym piękny barokowy portal z kartuszem herbowym z 1728 r. Budynek komandorii został przebudowany w 1752 r. oraz w 1782 r., kiedy otrzymał obecny wygląd. Potwierdza to znajdujący się nad oknem I piętra kartusz herbowy hrabiego Józefa Wenegerskiego, składający się z herbu, krzyża i orderu joannitów. Od momentu powstania, aż do kasaty tego zakonu rycerskiego w r. 1810, budowla znajdowała się w posiadaniu joannitów. Po sprzedaży majątku joanitów przez komisarza pruskiego, włascicielem byłej komandorii stał się żydowski kupiec – Dawid Meier Löwenberg. W budynku przebywały znakomite osobistości, m.in. 23 maja 1813 r. kwaterował car Rosji Aleksander I. Przebywali w nim również generałowie i oficerowie sztabowi wojsk napoleońskich. Od 1860 r. w obiekcie mieścił się szpital w którym pracowały siostry Boromeuszki z Trzebnicy. Następnie od początku XX wieku do 1945 r. mieściło się w nim przedszkole katolickie. Po wojnie budynek wykorzystywała parafia, m.in. odbywały się w nim lekcje religii. Obecnie w dawnej komandorii znajduje się Ośrodek Kolonijno-Szkoleniowy „Caritas”.

Cmentarz komunalny[edytuj]

 Zobacz też: Cmentarz Komunalny w Lwówku Śląskim.

Mauzoleum Hohbergów na cmentarzu komunalnym

Cmentarz komunalny znajduje się przy ul. Wojska Polskiego, po południowej stronie miasta, poniżej Szpitalnej Góry (256 m n.p.m.). Założono go w XV wieku, kiedy zabrakło miejsc do pochówku na cmentarzach przykościelnych. W I połowie XVI w. wzniesiono na nim kościół cmentarny św. Mikołaja, który wielokrotnie niszczony podczas wojen i odbudowywany, ostatecznie został zniszczony przez żołnierzy szwedzkich w czasie wojny trzydziestoletniej. Dopiero w XIX w. pobudowano neogotycką kaplicę cmentarną, do dzisiaj użytkowaną. Główne wejście na cmentarz prowadzi od ul. Wojska Polskiego przez kamienny mostek nad rzeką Płóczką, lewym dopływem Bobru. Na bramie cmentarza i ścianach kaplicy cmentarnej znajdują się epitafia z XVII i XVIII w.; część z nich przeniesiono z kościoła franciszkańskiego. Dużo starych grobowców zachowało się na starym południowym i zachodnim murze cmentarza. Są tu epitafia z XVII i XVIII w., ale także groby poległych w czasie I wojny światowej oraz zmarłych w latach 30-tych XX w. Najbardziej okazałym grobowcem jest mogiła rodu Hohberg, która znajduje się w centralnej części cmentarza. Wykonana jest w formie okrągłej otwartej kaplicy wspartej na doryckich kolumnach z napisem przed wejściem „Familie Hohberg”. Pochowani są w niej byli właściciele lwóweckiego browaru, m.in. Julius Hohberg (1839-1907), który nabył browar miejski w 1861 r., a w latach 1882-1892 zbudował nowy duży zakład, Edward Hohberg (1872-1935), Paweł Hohberg (1873-1940). Po wielu mogiłach zaginął ślad. Nie zachowały się groby wybitnych postaci pochodzących ze Lwówka, np. Moritza Hanemanna (1808-1875) – pierwszego muzyka kapeli królewskiej oraz Hansa Pfuhla (1846-1914) – wybitnego artysty rzeźbiarza, autora wielu monumentalnych kompozycji rzeźbiarskich, m.in. w Berlinie, Atenach, Poznaniu. W niewielkiej odległości od kaplicy cmentarnej znajduje się pomnik osadników wojskowych z dwoma mieczami i napisem „W hołdzie osadnikom wojskowym, kombatantom II wojny światowej w roku 40-lecia PRL 19 maja 1984 – Społeczeństwo miasta i gminy Lwówka Śl.”

Planty Miejskie[edytuj]

 Zobacz też: Planty w Lwówku Śląskim.

Planty Miejskie

Lwówek Śląski to jedno z najstarszych miast Dolnego Śląska. W średniowieczu należał do najlepiej rozwijających się ośrodków miejskich. Jego założenie urbanistyczne w drugiej połowie XIII wieku otoczyły kamienne obwarowania. W XV stuleciu poprzedził je drugi ciąg murów. Pomiędzy nimi znajdowała się fosa. Obwarowania straciły na znaczeniu w XVIII wieku. W następnym stuleciu rozpoczęto sukcesywną ich rozbiórkę. W drugiej połowie XIX wieku zasypano fosę. Władze miejskie podjęły wówczas decyzję o przekazaniu tego terenu pod ciąg spacerowy. W 1870 r. wzdłuż wewnętrznego muru obronnego oddano do użytku miejskie planty. Teren zasypanej w większości fosy obsadzono drzewami i krzewami, wytyczono ścieżki i ustawiono ławki. Mieszkańcy zyskali doskonałe miejsce do spacerów i wypoczynku. Zieleń doskonale uzupełniła pozostawione elementy obwarowań, które w pierwszej połowie XX wieku odnowiono i poddano częściowej rekonstrukcji. Planty i dziś stanowią ozdobę Lwówka Śląskiego. 22 czerwca 1995 r. podjęto decyzję o objęciu plant ochroną konserwatorską.

Mury obronne[edytuj]

 Zobacz też: Mury Obronne w Lwówku Śląskim.

Fragment murów obronnych

Lwóweckie mury obronne składają się z dwóch pierścieni otaczających miasto i zachowały się niemal w całości. Należą one do najciekawszych na Dolnym Śląsku. Najciekawsze zachowane odcinki murów przy wieżach bramnych – Bolesławieckiej i Lubańskiej.

Baszta Bramy Lubańskiej[edytuj]

 Zobacz też: Baszta Bramy Lubańskiej.

Baszta Lubańska

Zbudowana w XIII wieku jako jedna z trzech wież broniących bram miejskich. Wielokrotnie przebudowywana. XVI-wieczne błędy konstrukcyjne sprawiły, że w 1616 r. runęła. Remont wieży przerwała wojna trzydziestoletnia, więc dopiero w 1661 r. osadzono na niej barokowy hełm. W 1752 r. wieżę strawił pożar, podobnie jak większą część miasta. Po 32 latach odbudowy uzyskała swój stan podobny do dzisiejszego. W 1809 r. w wieżę uderzył piorun, oszczędzając budowlę, zniszczył jedynie barokowy hełm, który szybko odrestaurowano. Około 1935 r. dokonano kompleksowej, lecz niezbyt wiernej rekonstrukcji wieży i przybramnego odcinka murów, odtwarzając średniowieczny pomost i kryty ganek straży. Podczas II wojny światowej przechowywano w wieży zbiory biblioteki wrocławskiej. Po wojnie zabytkiem opiekowali się harcerze, a po remoncie z lat 1966-1977 utworzono tu Izbę Pamięci. Obecnie wieża znajduje się pod opieką lwóweckiego Oddziału PTTK.

Baszta Bramy Bolesławieckiej[edytuj]

 Zobacz też: Baszta Bramy Bolesławieckiej.

Baszta Bolesławiecka

Wieża Bramy Bolesławieckiej, mniejsza od Lubańskiej, powstała w XIII wieku, przebudowana w wieku XVI. Swoją górną część straciła podczas wojny 1641 r. Po odbudowaniu urządzono tu więzienie z izbą tortur i lochem głodowym. Strawiona przez pożar w 1752 roku, straciła barokowy chełm i odtąd popadała w ruinę. W 1905 wykuto w przyziemiu wieży dolne wejście, natomiast loch głodowy wykorzystywano do przechowywania lodu. Prace mające na celu odbudowę wieży prowadzono w latach 1959-1960, wówczas wieża została przykryta płaskim dachem. Ponowna konserwacja dokonana przez Powiatowy Ośrodek Sportu, Turystyki i Wypoczynku miała miejsce w latach 1971-1972, prowadzono prace adaptacyjne do celów użytkowych i turystycznych. Nowy (obecny) hełm przykrył wieżę w 1986 roku.

Ratusz w Lwówku Śląskim[edytuj]

Ratusz z XIII wieku, jeden z najstarszych w Polsce – widok od północnego zachodu

 Zobacz też: Ratusz w Lwówku Śląskim.

Sień w ratuszu

Ratusz pierwotny wzniesiono w połowie XIII w., co potwierdzają wzmianki z wieku następnego.

Najstarsze partie budowli obecnej pochodzą z ok. 1480 r. obok wieży dostawionej do nich w latach 1500-1504. Obecną formę otrzymał ratusz po przebudowie w latach 1522-1524, projektowanej niewątpliwie przez Wendela Roskopfa przy współpracy monognamisty T.L., a obejmującej dekoracyjne sklepienia parteru, oraz po dalszych pracach przy elewacjach rozpoczętych ok. 1546 r. Ostatnia przebudowa z lat 1902-1905 powiększyła obiekt o handlowe podcienia w parterze i nową klatkę schodową od północy. Częściowo spalony w 1945 r., został odbudowany w latach 1955-1958. Obecnie jest to budynek murowany na rzucie prostokąta, dwukondygnacjowy, dwutraktowy, z wieżą od zachodu. Fasady wschodnia i zachodnia ujęte są w pary szczytów o geometrycznych podziałach wewnętrznych. Fasadę południową akcentuje portal i szereg zdwojonych okien prostokątnych o ozdobnych obramieniach z kanclowanych pilastrów o roślinnej i maszkaronowej dekoracji. We wnętrzach szereg sal nakrytych skomplikowanymi w rysunku żeber sklepieniami sieciowymi oraz obszerna sień z centralnym filarem. Zgromadzono tu w pocz. XX w. szereg płyt nagrobnych z dawnego klasztoru franciszkańskiego z najciekawszą z nich – płytą księcia Henryka jaworskiego i jego żony Agnieszki, pochodzącą z ok. 1350 r. Pierwszym budynkiem pełniącym funkcję ratusza miejskiego był piętrowy Dom Kupców, wzniesiony na placu targowym w połowie XIII wieku, za czasów panowania Bolesława Rogatki. Ostatni wielki remont z przebudową dokonano w latach 1902-1905, pod okiem Hansa Poelziga. Wtedy też stworzono reprezentacyjną siedzibę burmistrza – obecnie Sala Ślubów oraz zamontowano wewnątrz wszystkie płyty epitafijne, przeniesione z klasztoru franciszkanów. Na trzecim co do wielkości rynku w Polsce, stoi gotycko-renesansowy ratusz lwówecki. Jest to budowla dwukondygnacyjna, na rzucie wydłużonego czworoboku, nakryta wysokim dachem dwuspadowym. Do elewacji zachodniej dostawiona jest kamienna wieża, o podstawie kwadratowej z galerią, z której wyłania się część walcowa z czterema zegarami, a wyżej część ośmioboczna z małymi otworami okiennymi, zwieńczona hełmem z prześwitem. W rozczłonkowanej bryle można dostrzec najstarszą cześć budowli – fragmenty dawnego Domu Kupców, z połowy XIII wieku. Jest to zachodnia cześć ratusza, przylegająca do wieży, z łukowymi oknami. Na północnej ścianie tego budynku, w płytkiej wnęce, zamontowano rzeźbę XVI wiecznego lwa, z łacińskim napisem: „który tłumaczy się: „sprawiedliwy jak lew”. Do Domu Kupców przylega budynek Ławy Sądowej. Jego szczyt widoczny jest tylko w połowie, gdyż drugą, południową stronę fasady, zasłoniła wieża, dostawiona później. Renesansowa elewacja południowa jest najefektowniejszą elewacją lwóweckiego ratusza. Ciekawe obramienia okienne, wzorowane na dojrzałym rzymskim renesansie, są czymś tak wyjątkowym na Śląsku, co każe przypuszczać, że twórcami tej kamieniarki musiał być zapewne jakiś mistrz włoski. Do dziś robią wrażenie podwójne renesansowe okna parteru. To właśnie południowy portal z bogatym obramieniem, od XVI wieku był głównym wejściem do ratusza. Główne wejście od strony południowej wiedzie przez renesansowy, efektowny portal do obszernej sieni, która była węzłowym miejscem ruchu wewnętrznego. Stąd można było wejść do winiarni w piwnicach, do Mieszczańskiej Sali Obrad lub schodami na piętro, do Ławy Sądowej i Sali Rajców. W sieni znajdują się dwie prostokątne, kamienne płyty nagrobne członków rodu rycerskiego – Talkenbergów. Obie płyty pochodzą z franciszkańskiego kościoła klasztornego. Nad schodami do piwnicy, średniowiecznej winiarni, znajdują się dwie kamienne rzeźby. Jedna z nich przedstawia męską postać z cyrklem w dłoniach i monogramem T.L. Co może symbolizować domniemanego budowniczego, ostatnio zidentyfikowanego, jako Tomas Lindener. Druga rzeźba przedstawia parę młodych w objęciach, ze splecionymi dłońmi. Z lewej strony sieni znajduje się wejście do Mieszczańskiej Sali Obrad. Było to największe pomieszczenie budynku, a jego główną ozdobą pozostało dziś sklepienie sieciowe Schody z sieni wiodą na pierwsze piętro, gdzie znajdują się następne trzy płyty epitafijne. Najefektowniejszą salą pierwszego pietra jest Sala Ślubów, wyłożona ciemnym drewnem, z drewnianym pseudosklepieniem. W rogach sali stoją cztery ozdobne filary, do których przylegają metalowe, ornamentowe kraty podtrzymujące spływy łuków sklepienia. Wnętrze ozdobione jest wieloma snycerskimi detalami oraz interesującymi neogotyckimi witrażami. Z Salą Ślubów sąsiadują pomieszczenia obecnie wykorzystywane jak Biblioteka Miejska. Na zachodniej stronie korytarza, od strony południowej, znajduje się pomieszczenie Ławy Sądowej. Na ścianie wschodniej zachowało się malowidło z uskrzydlonymi, kobiecymi alegoriami. Z ławy Sądowej przechodzi się do sali tortur i usytuowanego w najniższej kondygnacji wieży lochu więziennego. Naprzeciwko Ławy Sądowej znajdują się dwa pomieszczenia, w których eksponuje się dziś zbiory tworzonego muzeum lwóweckiego, którym zarządza obecnie Lwówecki Ośrodek Kultury^[48][49].

Codziennie w południe we lwóweckim rynku wybrzmiewa melodia hejnału lwóweckiego granego z wieży ratusza.

Neorenesansowy Pałac Hohenzollernów[edytuj]

Pałac Hohenzollernów - obecny Urząd Miasta i Gminy Lwówek Śląski

Pałac z drugiej poł. XIX w., siedziba władz miejskich i powiatowych. W latach 50. XIX stulecia Lwówek Śląski stał się prawdziwą potęgą na koncertowej mapie Śląska, a nawet Europy. Wszystko za sprawą wielkich miłośników muzyki, księcia Konstantyna von Hohenzollern-Hechingen (chrześniaka samego Napoleona Bonaparte), oraz jego żony Amalii. W 1851 r. pochodzący z Wirtembergii książę osiadł w odziedziczonym po matce pałacu w niedalekiej Skale, sprowadzając ze sobą własną orkiestrę symfoniczną. Po przeprowadzce, zgodnie z obowiązującą wśród ówczesnej arystokracji modą, zapragnął wybudować rezydencję zimową. Tak doszło do powstania we Lwówku Śląskim klasycystycznego pałacu, którego głównym, reprezentacyjnym pomieszczeniem była sala koncertowa. Z występami gościli w niej jedni z największych kompozytorów tamtej epoki: Liszt, Wagner i Berlioz. Na koncertach obowiązywały eleganckie stroje: panie pojawiały się w kosztownych sukniach, panowie we frakach. Czasami książę po powrocie do Skały chciał jeszcze posłuchać kwartetu smyczkowego. Zespół dowożono wówczas specjalnym powozem zwanym „harfą”. Obecnie w pałacu mieści się siedziba władz gminnych i powiatowych, więc sala koncertowa zamiast melomanom służy urzędnikom jako miejsce obrad, a jedynym śladem po Hohenzollernach jest umieszczony nad wejściem kartusz herbowy księcia, trzymany przez stojące po bokach psy.

Basteja Archonattiego[edytuj]

Basteja Archonattiego

Basteja Archonattiego w Lwówku Śląskim to dawny element średniowiecznych fortyfikacji miejskich. W XVI wieku została przebudowana i dostosowana do ówczesnych wymogów wojennych.

Basteja do dziś posiada otwory strzelnicze dostosowane do broni palnej i armat^[50].

Browar Lwówek[edytuj]

Browar „Lwówek”

 Zobacz też: Muzeum Browarnictwa Dolnośląskiego w Lwówku Ślaskim.

Tradycje warzenia piwa w Lwówku Śląskim sięgają co najmniej roku 1209, kiedy to Henryk Brodaty nadał miastu przywilej „mili piwnej”. Oprócz mieszczan korzystał z niego także miejscowy zakon joannitów. Ich wyrób nie cieszył się jednak najlepszą opinią – aż do dnia, gdy po mieście rozeszła się wieść, że dotychczasowy cienkusz nabrał nieoczekiwanie znakomitego smaku. Podobno w kadzi utopił się jeden z mnichów. Czy później korzystano z tej przypadkowo odkrytej „receptury”, nie wiadomo. Lwóweckie tradycje piwowarskie podtrzymuje do dziś browar wybudowany pod koniec XIX wieku przez Juliusa Hohberga na dawnych terenach zamkowych. W 1999 r. podupadającą firmę przejął niemiecki przedsiębiorca, który zmodernizował zakład, zachowując tradycyjne metody produkcji z wykorzystaniem oryginalnych przedwojennych kadzi i otwartych basenów fermentacyjnych. Na efekty nie trzeba było długo czekać – w ciągu następnych lat piwo ze Lwówka zdobyło uznanie największych smakoszy, potwierdzone licznymi nagrodami. Niestety poza regionem trudno je dostać, dlatego warto odwiedzić działający przy browarze sklep firmowy, w którym można nabyć także pamiątkowe kufle i inne piwne gadżety. Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość zwiedzenia zakładu.

Krzyż Pokutny[edytuj]

Krzyż Pokutny

Krzyż Pokutny znajduje się przy wjeździe do miasta od strony Rakowic Wielkich.

Zbór Betania Kościoła Zielonoświątkowego[edytuj]

Murowana budowla z końca XIX w., z ryzalitem i trójkątnym szczytem. Ma ostrołukowy portal i okna w opaskach^[36].

Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych[edytuj]

 Zobacz też: Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Lwówku Śląskim.

Budynek obecnego Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych został wzniesiony w latach 1912–1913 według planów architekta miejskiego Möllera. W budynku mieściły się ewangelicka szkoła i szkoła średnia dla dziewcząt. Budowla była tak rozplanowana, że wszystkie klasy miały okna od strony wschodniej, skierowane na znajdujący się obok cmentarz. Na dachu była platforma do obserwacji nieba. Na południowej fasadzie znajduje się duży zegar słoneczny ze znakami Zodiaku. Nad jednym z dwóch wejść do szkoły są rzeźby ze scenami z niemieckich bajek: Szczęśliwy Jaś, Stoliczku nakryj się, Siedmiu zuchów ze Szwabii. Po wojnie w niezniszczonym budynku uruchomiono w 1946 r. Szkołę Podstawową i Liceum Ogólnokształcące, tzw. „11-latkę”, której dyrektorem w latach 1948-1972 był Stanisław Brutkowski. W roku 1960 Szkoła Podstawowa została przeniesiona do innego budynku a Liceum Ogólnokształcące otrzymało imię Henryka Brodatego. W ostatnich latach nastąpiło połączenie pod jednym kierownictwem Liceum Ogólnokształcącego z Zespołem Szkół Zawodowych. Przy głównym wejściu znajdują się dwie tablice pamiątkowe odsłonięte z okazji 50-lecia i 60. rocznicy powstania Liceum.

Kamienny most na Bobrze[edytuj]

 Zobacz też: Kamienny Most na Bobrze w Lwówku Śląskim.

Most z 1558 roku.

Szwajcaria Lwówecka[edytuj]

Masyw Skalny „Szwajcaria Lwówecka”

 Zobacz też: Szwajcaria Lwówecka.

Skałki „Szwajcaria Lwówecka” to zgrupowanie piaskowcowych form skalnych, największe poza Górami Stołowymi w całych Sudetach. Ciąg baszt i murów skalnych na długości ok. 200 m. wznosi się nad głęboko wciętą doliną potoku Srebrna /lewostronny dopływ Bobru/. W północnej ścianie skalnej o łącznej wysokości do 20 m. znajdują się cztery wolnostojące baszty skalne oraz szereg ambon, półek skalnych, szczelin i jaskiń szczelinowych. „Szwajcaria Lwówecka” od wielu dziesięcioleci była zapleczem rekreacyjnym dla mieszkańców Lwówka Śląskiego i turystów. Skałki te są udostępnione schodami i ścieżkami. W ich zasięgu są szlaki turystyczne, znajdują się tam również punkty widokowe pozwalające podziwiać piękno Ziemi Lwóweckiej. Skałki „Szwajcaria Lwówecka” ze względu na swoje walory przyrodnicze i geomorfologiczne – przed II wojną światową były uznane jako państwowy rezerwat przyrody, jednakże w okresie powojennym ochrona rezerwatowa nie była kontynuowana. „Szwajcaria Lwówecka” znajduje się na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru.

Inne[edytuj]

Miejsca pamięci^[51][edytuj]

Lista pomników i miejsc pamięci narodowych we Lwówku Śląskim
Lp.	Zdjęcie	Obiekt	Informacje	Lokalizacja
1.		Lapidarium Kamienne		Planty Miejskie przy ul. Szkolnej
2.		Kamienny Lew z Bucholca	Kamienny Lew ze Wzgórza Bucholec, od 2016 r. znajduje się przy ul. Orzeszkowej	przy ul. Orzeszkowej
3.		Krzyż Pokutny		przy ul. Przyjaciół Żołnierza
4.		Obelisk na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich
5.		Pomnik Honorowych Dawców Krwi	pomnik z 2003 roku	przy ul. PCK
6.		Pomnik Napoleona Bonaparte	pomnik z 2008 roku	Górny Rynek
7.		Pomnik Kombatantów		Wzgórze Kombatantów przy ul. Kombatantów
8.		Pomnik Pamięci Ofiar Zbrodni OUN-UPA w Korościatynie i na Kresach Wschodnich		Cmentarz Komunalny
9.		Pomnik Poległych w I Wojnie Światowej		Planty Miejskie przy ul. Zamkowej
10.		Pomnik Poległym Za Wolność I Niepodległość Ojczyzny (Obelisk)		Planty Miejskie przy ul. Sienkiewicza
11.		Pomnik Sukienników		pl. Wolności, Fontanna Sukienników
12.		Pomnik św. Floriana		przy ul. Sikorskiego
13.		Pomnik św. Jana Nepomucena		przy południowej ścianie Kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
14.		Pomnik św. Jana Pawła II	pomnik z 2014 roku	pl. papieski św. Jana Pawła II
15.		Pomnik Żołnierzy Wyklętych	pomnik z 2017 roku	skwer Żołnierzy Wyklętych
16.		Pręgierz		w sali mieszczańskiej ratusza
17.		Tablica Pamiątkowa 750-lecia Praw Miejskich	Tablica z 1967 roku	wmurowana w południową ścianę ratusza
18.		Tablica Pamiątkowa 790-lecia Miasta	Tablica z 2007 roku	przy skrzyżowaniu ul. Gryfowskiej i al. Wojska Polskiego
19.		Tablica Pamiątkowa 800-lecia Miasta	Tablica z 2017 roku	Wjazd do centrum miasta - ul. Orzeszkowej
20.		Tablica Pamiątkowa Fundatorom Mostu na Bobrze		wmurowana w kamienny most na Bobrze na ul. Betleja
21.		Tablica Pamiątkowa Ku Pamięci Sierot z Korei przebywających w Płakowicach w latach 60-tych XX wieku		wmurowana w budynek Szkoły Podstawowej nr 3, Płakowice ul. Pałacowa
22.		W Hołdzie Osadnikom – Wojskowym Kombatantom II Wojny Światowej		Cmentarz Komunalny

Fontanny[edytuj]

Fontanna z Sową

Na płycie lwóweckiego rynku, oprócz zabytkowego ratusza i kilku kamienic, zachowały się trzy fontanny, które stanowią dziś ciekawą atrakcję turystyczną miasta.

Lista fontann we Lwówku Śląskim:

• Fontanna Sukienników (Dolny Rynek)

Najstarszą z fontann jest fontanna sukienników, która jest również największą z wszystkich fontann. Wcześniej w miejscu tym stała studnia miejska, którą w XVIII wieku przerobiono na fontannę. Przebudowy dokonał niemiecki architekt Paul Schulz z Wrocławia. W dwudziestoleciu międzywojennym w fontannie umieszczono pomnik Sukienników, od którego pochodzi nazwa tejże fontanny.

• Fontanna z Lwem (Górny Rynek);

Fontanna z lwem znajduje się w zachodniej części rynku. Swoją nazwę zawdzięcza figurze lwa, która jest jej zwieńczeniem. Powstała w XVIII wieku w miejscu studni, gdzie wzniesiono betonowy murek z głową delfina. W centralnym miejscu wzniesiono toskańską kolumnę z rzeźby lwa trzymającą herb miasta z wyrytym na cokole 1711 rokiem. Figurę lwa na początku XXI wieku zdemontowano i zastąpiono kopią. Oryginał mieści się w budynku ratusza.

• Fontanna z Sową (na południowej ścianie ratusza);

Najmniejszą i najmłodszą fontanną jest fontanna z sową, mieszcząca się w narożniku ratusza. Powstała w czasie prac renowacyjnych, które przeprowadzono w pierwszej połowie XX wieku. Jest to fontanna przykryta owalnym daszkiem, u podłoża zamieszczono niski murek, który otacza miskę fontanny. Na szczycie fontanny zamontowano rzeźbę sowy, która w pewnym stopniu odzwierciedla nazwę i kształt fontanny.

• Fontanna przy ul. Szkolnej;
• Fontanna na wschodniej ścianie Zespołu Szkół (ul. Brodatego 1).

Nieistniejące fontanny[edytuj]

• Fontanna na placu Zespołu Szkół Ogólnokształcących i zawodowych (na terenie dzisiejszego boiska);
• Fontanna na Skwerze Żołnierzy Wyklętych (przed budynkiem byłego aresztu śledczego).

Kamienice[edytuj]

Agatowa Kamienica i Budynek Ław Szewskich i Chlebowych

Z prawej – Kamienica z Końską Głową

W bloku śródrynkowym znajdują się renesansowe domy. Między kamienicami, a ratuszem przebiega wąska uliczka.

Zabytkowe kamienice w Rynku:

• Agatowa Kamienica (pl. Wolności 22) (dawny dom burmistrza);
• Budynek Ław Chlebowych i Szewskich (pl. Wolności 21);
• Kamienica Z Końską Głową^[52] (pl. Wolności 25);
• Kamienica przy pl. Wolności 27.

Ponadto na terenie miasta w obrębie murów obronnych zachowały się m.in.:

• Dom Johannes’a Titz’a^[53] przy ul. Krawczyńskiego 6;
• Kamienice przy ul. Kościelnej;
• Kamienice przy ul. Malinowskiego;
• Kamienice przy ul. Orzeszkowej;
• Kamienice przy ul. Sienkiewicza;
• Kamienice przy ul. Szpitalnej;
• Kamienice przy ul. Traugutta.

Atrakcje Turystyczne w dzielnicy Lwówka Śląskiego – Płakowicach[edytuj]

Pałac Płakowice[edytuj]

 Zobacz też: Pałac Płakowice.

Pałac w Płakowicach

Pałac w Płakowicach – dzielnicy Lwówka Śląskiego

Dziedziniec Pałacu w Płakowicach

Portal Pałacu w Płakowicach

Na skraju Lwówka Śląskiego w malowniczej dolinie rzeki Bóbr znajduje się wyjątkowa rezydencja. Wzniesiona w połowie XVI w. należy obecnie do grupy największych i najpiękniejszych budowli rycerskich na Dolnym Śląsku. Renesansowa siedziba jest również doskonałym przykładem szczytowego rozwoju murowanych dworów szlacheckich tego okresu. Początki średniowiecznej osady zwanej Płakowicami sięgają końca XII w., kiedy to w okolicy pojawili się liczni koloniści poszukujący złotonośnego piasku. Po założeniu wsi (1217) obok mostu na rzece Bóbr postawiono drewnianą komorę celną. Jej zadaniem było pobieranie opłat od kupców przyjeżdżających do Lwówka Śl., a zarazem podróżujących po wielkim szlaku handlowym – „Drodze Królewskiej” (Via Regia) z Rusi na zachód Europy. Wieś początkowo stanowiła własność książęcą. Sytuacja ta zmieniła się w XIV stuleciu, kiedy książę jaworski Henryk podarował ją dla zasłużonego rodu von Raussendorf. Mieszczańsko-rycerska rodzina była wówczas najbogatszą i najbardziej wykształconą w okolicy. Przedstawiciele tego rodu pełnili funkcje sędziów nadwornych, kanoników wrocławskich i legnickich oraz wójtów i burgrabiów lwóweckich. Najprawdopodobniej w miejscu dawnej komory celnej nowi dziedzice wznieśli w XIV w. gotycki dwór obronny. Dotychczas we wszystkich opracowaniach początki istnienia drugiej płakowickiej rezydencji przesuwano na połowę XVI stulecia. Zupełnie niesłusznie, albowiem z 1480 r. zachował się dokument podający, że w tym czasie we wsi stały dwa dwory, do których doprowadzono ciek wodny w celu utworzenia fosy. Ostatnim właścicielem jednej z gotyckich siedzib był rycerz Gunczel, który chciał ułatwić sobie pośmiertną drogę do nieba, opłacając w lwóweckim kościele franciszkańskim dwie msze w tygodniu (1482). Jego córka wyszła za mąż za Krzysztofa von Talkenberga, starostę głogowskiego (1480), a później radcę królewskiego i starostę Królestwa Czech (1490). Pod koniec życia Gunczel von Raussendorf nakazał sporządzić testament, w którym wszelkie dobra przekazał swemu wnukowi, Rumpoldowi von Talkenberg. Nowy dziedzic postanowił rozebrać skromny dwór odziedziczony po dziadku i wznieść okazałą rezydencję. W tym celu ok. 1550 r. pozyskał wybitnego architekta Franciszka Parra, który poprowadził prace budowlane. Mimo iż korpus budynku ukończono kilka lat później (1558), prace wykończeniowe trwały jeszcze do 1563 r. Z zewnątrz do dziś widać, jak bardzo dwór odwoływał się do najlepszych wzorców bazujących na książęcym zamku w Brzegu. Dzięki dobremu stanowi zachowania obiektu można sobie wyobrazić, co widzieli pierwsi goście przybywający na zaproszenie właścicieli. Powstałe trzy trójkondygnacyjne skrzydła wyposażono w charakterystyczne kwadratowe alkierze basztowe, otoczone fosą i wysokim murem obwodowym. Najbardziej ozdobiona została frontowa fasada budynku bramnego. Cała została pokryta bogatymi dekoracjami rzeźbiarskimi. Po przejściu po moście nad fosą i zbliżeniu się do wyjątkowo pięknym portalem uwagę przykuwały: liczne płaskorzeźby, inskrypcje, osiem kartuszy herbowych i dwa medaliony portretowe; pierwszy z głową rycerza Rumpolda w antycznym hełmie, a drugi z wizerunkiem jego żony w czepku z brokatu. Powyżej umieszczono dwie wstęgi. Pierwsza zawierała informację o fundatorze dworu, zaś druga miała religijne przesłanie. Kierując się dalej, goście wchodzili na niewielki dziedziniec, na którym ponoć właściciele mieli demonstrować swe rycerskie umiejętności. Podczas pokazów walk bronią obusieczną lub obuchową tłum gapiów usadawiał się pod otaczającymi dziedziniec ozdobnymi krużgankami podtrzymywanymi przez zdobione roślinną dekoracją jońskie kolumny, połączone szerokimi i półkolistymi archiwoltami. Pozostali udawali się na piętro, gdzie były trzy ganki z balustradami wzorowanymi sztuką włoskiego renesansu zamknięte murem kurtynowym z ozdobna balustradą. Pierwotnie dziedziniec był otwarty w kierunku wschodnim i ograniczony fosą, dopiero z czasem zamknięto go istniejącym do dzisiaj murem kurtynowym z ozdobną balustradą. Zewnętrzne piękno biło niemal z każdego miejsca. Wystarczyło zerknąć na zdobienia obramień okien i drzwi, wyposażone w rzadko spotykany na Śląsku rysunek wieńca laurowego, podobny do występującego na książęcym zamku w Brzegu. Uwagę przykuwały również balustrady ganku oraz położony na piętrze głównego skrzydła reliefowo dekorowany portal. Na koniec goście udawali się na spoczynek, gdzie czekała ich kolejna niespodzianka. Bogato wyposażone komnaty z zawieszonymi na ścianach obrazami, bogatymi zbiorami broni, zdobionymi tkaninami i meblami. Niektóre z pokojów w 1558 roku ozdobiono polichromią z dekoracją kwiatową, dziś niestety zachowaną fragmentarycznie. Po śmierci Rumpolda majątek przejęła jego córka Magdalena, która rezydencję wniosła w posagu, wychodząc za mąż za Kacpra von Schaffgotscha z zamku Chojnik i Gryf, wolnego pana na Żmigrodzie. Córkę Rumpolda złożono we Lwówku w pięknej kaplicy rodowej w kościele franciszkanów (wówczas jednej z najokazalszych na Śląsku), gdzie od kilkudziesięciu lat spoczywały zwłoki jego ojca, Krzysztofa von Talkenberga. W mauzoleum nie złożono zwłok Kaspra, albowiem ten zmarł w Snowidzy koło Jawora (1616) i tam też został pochowany. Płyty Magdaleny i Krzysztofa cudem przetrwały kolejne stulecia. Dzięki temu dziś w północnej ścianie sieni lwóweckiego ratusza możemy zobaczyć uwiecznioną w piaskowcu właścicielkę rezydencji w Płakowicach – Magdalenę von Schaffgotsch z domu Raussendorf (zm. 1605). Przez kolejne dekady pałac w Płakowicach przechodził rozmaite koleje losu. W czasach wojen napoleońskich podczas toczących się kilkaset metrów od zamku dwóch bitew (1813), miano zakopać kasę z pieniędzmi przeznaczonymi na żołd. Skarbu poszukiwano później wielokrotnie, ale za każdym razem bezskutecznie. W 1824 roku August Ludwig von Nostitz sprzedał pałac królewskiemu rządowi. Po opróżnieniu pomieszczeń z ozdobnych kominków, portali z kartuszami i innych kilkusetletnich dekoracji, obiekt został przeznaczony na Prowincjonalny Zakład Opiekuńczy. Niebawem renesansową rezydencję przemianowano na Zakład dla Umysłowo Chorych (1829). Kolejna zmiana nastąpiła w latach 1866-1870 podczas wojny prusko-austriackiej. Z płakowickiego Zakładu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych zostali usunięci pacjenci, a pomieszczenia dawnego pałacu przeznaczono na wojskowy lazaret, w którym przebywali m.in. ranni i chorzy austriaccy żołnierze. Kilkadziesiąt lat później w pobliżu pałacu dobudowano pawilon dla chorych i kilka innych budynków. Na tajne polecenie wyższych władz III Rzeszy w płakowickim kompleksie szpitalnym miano prowadzić systematyczną eutanazję pacjentów. Po zakończeniu wojny w dawnym pałacu przez pewien czas kwaterowały sieroty wojenne z Grecji, Macedonii i Korei, a następnie batalion żołnierzy. Przez kilka kolejnych dekad majątek był w zasadzie nieużytkowany, co walnie przyczyniło się do pogorszenia jego stanu technicznego. Pod koniec lat 80. w odległej Australii Kenneth i Giselle Herweynen, otrzymawszy od Boga wizję i zadanie, postanowili wyruszyć do Europy celem znalezienia pierwszej bazy Objazdowej Misji Ewangelizacyjnej. Przemierzając jeden z krajów byłego Bloku Wschodniego, a dokładniej Polskę, znaleźli się w okolicy Lwówka Śl., gdzie zepsuł im się samochód. W trakcie jego dwutygodniowej naprawy oboje poczuli, że to nie przypadek. Podczas kolejnych tygodni Państwo Herweynen nawiązali współpracę z domem dziecka w Płakowicach. Wtedy właśnie jedno z nich zauważyło stary, zarośnięty pałac, gdzie spróbowano ulokować centrum religijno-szkoleniowo-rehabilitacyjne. Po upewnieniu się, że tak właśnie muszą postąpić na początku 1992 roku wzięli udział w przetargu. Wygrał go jednak pewien biznesmen z Warszawy, który miał plan utworzenia tu hotelu z kasynem. Kilka miesięcy później okazało się, że człowiek ten postanowił sprzedać pałac z powodu bankructwa. Ponieważ Państwo Herweynen nadal byli nim zainteresowani, po dopełnieniu procedur notarialnych w listopadzie 1992 roku kilkusetletnia nieruchomość stała się ich nowym domem zwanym odtąd Chrześcijańskim Ośrodkiem Elim. Bardzo drogie i pracochłonne roboty budowlane trwają tu nieustannie, co jednak nie przeszkadza w zwiedzaniu pałacu. Właściciele są bowiem otwarci na przyjmowanie w swym niezwykłym domu ludzi z całego świata, bez względu na ich pochodzenie, zasobność portfela czy wykształcenie. Szkoda tylko, że przybywający tu licznie turyści najczęściej nie zdają sobie sprawy, iż kilkusetletni pałac należy do nielicznego grona najwcześniejszych, a zarazem najpiękniejszych, największych i najlepiej zachowanych renesansowych siedzib rycerskich w Polsce.

Transport[edytuj]

Transport drogowy[edytuj]

Przez Lwówek Śląski prowadzi droga i linia kolejowa do Czech. Jest on połączony koleją z trzema ośrodkami: Jelenią Górą, Bolesławcem i Lubaniem. Lwówek jest węzłem drogowym, przez jego teren biegnie kilka znaczących tras:

Struktura sieci drogowej Lwówka jest silnie zorientowana na centrum miasta, mając kształt promienisty.

Odległości ze Lwówka Śląskiego[edytuj]

Odległości ze Lwówka Śląskiego
Lp.	Wspólnota	Kraj	Województwo	Powiat	Gmina	Miejscowość	Polska	Kraj
							dolnośląskie	Województwo
							lwówecki	Powiat
							Lwówek Śląski	Gmina
							Lwówek Śląski	Miasto
							Odległość	Lp.
1.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	lwówecki	Lubomierz	Lubomierz	16 km	1.
2.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	lwówecki	Gryfów Śląski	Gryfów Śląski	18 km	2.
3.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	lwówecki	Wleń	Wleń	19 km	3.
4.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	bolesławiecki	Bolesławiec	Bolesławiec	20 km	4.
5.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	złotoryjski	Złotoryja	Złotoryja	26 km	5.
6.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	lwówecki	Mirsk	Mirsk	27 km	6.
7.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	lubański	Lubań	Lubań	32 km	7.
8.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	Miasto na prawach powiatu		Jelenia Góra	34 km	8.
9.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	lubański	Świeradów-Zdrój	Świeradów-Zdrój	35 km	9.
10.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	Miasto na prawach powiatu		Legnica	46 km	10.
11.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	zgorzelecki	Zgorzelec	Zgorzelec	59 km	11.
12.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	Miasto na prawach powiatu		Wałbrzych	88 km	12.
13.	Unia Europejska	Polska	lubuskie	Miasto na prawach powiatu		Zielona Góra	110 km	13.
14.	Unia Europejska	Polska	dolnośląskie	Miasto na prawach powiatu		Wrocław	116 km	14.
15.	Unia Europejska	Czechy	Kraj środkowoczeski	Miasto na prawach kraju		Praga	176 km	15.
16.	Unia Europejska	Niemcy	Brandenburgia	Stolica Niemiec		Berlin	255 km	16.
17.	Unia Europejska	Polska	zachodniopomorskie	Miasto na prawach powiatu		Szczecin	315 km	17.
18.	Unia Europejska	Polska	małopolskie	Miasto na prawach powiatu		Kraków	373 km	18.
19.	Unia Europejska	Polska	mazowieckie	Miasto na prawach powiatu		Warszawa	477 km	19.
20.	Unia Europejska	Belgia	Region Stołeczny Brukseli	Stolica Unii Europejskiej oraz Belgii		Bruksela	930 km	20.
Lp.	Wspólnota	Kraj	Województwo	Powiat	Gmina	Miejscowość	Odległość	Lp.
							Lwówek Śląski	Miasto
							Lwówek Śląski	Gmina
							lwówecki	Powiat
							dolnośląskie	Województwo
							Polska	Kraj
Odległości ze Lwówka Śląskiego

W mieście funkcjonują przystanki komunikacji publicznej (PKS) oraz prywatnej. Znajduje się tu również stacja PKP. Lwówek Ślaski ma bezpośrednie połączenia m.in. z: Wrocławiem, Zieloną Górą, Jelenią Górą, Bolesławcem, Złotoryją.

Dworzec kolejowy

Transport kolejowy[edytuj]

 Zobacz też: Lwówek Śląski (stacja kolejowa).

Lwówek Śląski posiada dworzec kolejowy z 1885 roku.

Z Lwówka Śląskiego wychodzą linie kolejowe w kierunkach:

• 283 Jelenia Góra → Lwówek Śląski → Żagań
• 284 Legnica → Lwówek Śląski → Pobiedna

Ponadto istnieje nieczynny fragment linii kolejowej:

• 284 Lwówek Śląski → Jerzmanice Zdrój → Złotoryja.

 Zobacz też: Płakowice (przystanek kolejowy).

Miejski transport indywidualny[edytuj]

Na terenie gminy zlokalizowane są trzy trasy rowerowe oraz dwie ścieżki rowerowe.We Lwówku Śląskim jest około 20^[54] km tras i ścieżek rowerowych. W 2004 roku uruchomiono najnowszą ścieżkę rowerową prowadzącą aż do Pławnej. W mieście działają również firmy taksówkarskie.

Ścieżki i trasy rowerowe przebiegające przez miasto:

• Ścieżka rowerowa w mieście – „pomarańczowa” – 2,9 km:

Urząd Skarbowy → ul. Graniczna (przejazd kolejowy) → plac sportowy → przejazd kolejowy → śluza na Bobrze → ogródki działkowe → „ścieralnia” → ul.Wiejska /mostek/ Urząd Skarbowy;

• Ścieżka rowerowa Lwówek Śląski – Pławna – 7,6 km

Lwówek Śląski → Mojesz → Pławna Dolna → Pławna Średnia → Pławna Górna;

• Trasa rowerowa – „żółta” – 9,2 km

Lwówek Śląski → Płóczki Dolne → Mojesz → Lwówek Śląski;

• Trasa rowerowa – „fioletowa” – 21,2 km

Lwówek Śląski → Mojesz → Dębowy Gaj → Sobota → Pieszków → Dworek → Lwówek Śląski;

• Trasa rowerowa – „zielona” – 55,5 km

Lwówek Śląski → Mojesz → Dębowy Gaj → Sobota → Bielanka → Zbylutów → Gaszów → Skała → Żerkowice → Rakowice Małe → Kotliska → Niwnice → Radłówka → Lwówek Śląski;

• Trasa rowerowa – czerwona – „Pętla Lwówecka” – 93 km

Lwówek Śląski → Radłówka → Niwnice → Gradówek → Rząsiny → Ubocze → Gryfów Śląski → Wieża → Brzeziniec → Mirsk → Rębiszów → Grudza → Janice → Popielówek → Lubomierz → Wojciechów → Radomice → Klecza → Wleń → Bystrzyca → Przeździedza → Górczyca → Sobota → Dębowy Gaj → Mojesz → Lwówek Śląski;

• Euroregionalny Szlak Rowerowy ER-4 (Szlak Średniowiecznych Miast):

Görliz → Zgorzelec → Pokrzywnik → Gronów → Sławnikowice → Henryków Lubański → Radogoszcz → Uniegoszcz → Lubań → Radostów Średni → Radostów → Mściszów → Niwnice → Radłówka → Lwówek Śląski → Złotoryja → Jawor → Wrocław;

• Euroregionalny Szlak Rowerowy ER-6 – 122 km:

Lubawka → Kamienna Góra → Marciszów → Janowice Wielkie → Jelenia Góra → Siedlęcin → Barcinek → Pokrzywnik → Pilchowice → Nielestno → Czernica → Modrzewie → Wleń → Przeździedza → Górczyca → Sobota → Dębowy Gaj → Lwówek Śląski → Rakowice Wielkie → Rakowice Małe → Włodzice Małe → Bolesławiec;

• Euroregionalny Szlak Rowerowy ER-10 – 60 km:

Lwówek Śląski → Mojesz → Pławna Dolna → Pławna Średnia → Pławna Górna → Lubomierz → Chmieleń → Mirsk → Giebułtów → Wolimierz → Jindřichovice pod Smrkem → Frydlant^[55].

Turystyka[edytuj]

Biuro Informacji Turystycznej mieści się w Dolnym Rynku przy pl. Wolności 1.

Lwówek Śląski odwiedza rocznie ponad 4.500 turystów^[56], a podczas Lwóweckiego Lata Agatowego w mieście może przebywać nawet 50 000 osób.

Miasto posiada kilka punktów widokowych zlokalizowanych w różnych miejscach, są to m.in.: Baszta Lubańska, Góra Okrąg, Wieża Ratuszowa, masyw skalny Szwajcaria Lwówecka.

Szlaki turystyczne przebiegające przez miasto:

• Szlak Agatowy:

Lwówek Śląski → Płóczki Dolne (jaskinie) → Płóczki Górne → Wzgórze Lipień (pola agatowe) → Szpitalna Góra → Lwówek Ślaski. Długość – 12,5 km;

• Szlak Lwóweckich Form Skalnych:

plac Wolności (Fontanna Sukienników) → ul.Browarna → ul.Brodatego → Góra Szpitalna → Panieńskie Skały → ul.Polna → Droga Wojewódzka nr 297 → ścieżka pieszo-rowerowa → Szwajcaria Lwówecka → Park Bucholec → Wzgórze Kombatantów. Długość – 6,6 km.

• Szlak Pielgrzymkowy św. Jakuba – Via Regia:

Brzeg → Oława → Wrocław → Środa Śląska → Legnica → Legnickie Pole → Złotoryja → Lwówek Śląski → Lubań → Zgorzelec;

Via Regia przebiega następującymi ulicami Lwówka Śląskiego: ul.Płakowicka → ul.Złotoryjska → ul.Słoneczna → ul.Widokowa → ul.Złotoryjska → ul.Betleja → ul.Jaśkiewicza → ul.Sienkiewicza → Plac Wolności → ul.Orzeszkowej → ul.10. Dywizji → ul.Sobieskiego^[57];

• Szlak Tradycji Rzemieślniczych – Via Fabrilis:

Bolesławiec → Tomaszów Bolesławiecki → Lwówek Śląski → Lubań → Zgorzelec → Lubomierz → Wleń → Jelenia Góra → Kowary → Karpacz → Szklarska Poręba → Piechowice → Harrachov → Rokytnice nad Jizerou → Paseky nad Jizerou → Vysoké nad Jizerou → Poniklá → Jilemnice → Trutnov (Voletiny) → Horní Maršov → Vrchlabí^[58];

• Trasa Nordic Walking – 4,2 km (59 min):

ul. Zamkowa → Góra Szpitalna → Panieńskie Skały → ul. Jaśkiewicza → Szwajcaria Lwówecka → ul. Graniczna → Panieńskie Skały → Góra Szpitalna^[59]

• Szlak żółty:

Lwówek Śląski → Radłówka → Niwnice. Długość – 10 km;

• Szlak żółty:

Lwówek Śląski → Lwóweckie Skały → Dębowy Gaj → zamek Lenno → Wleń. Długość 15 km;

• Szlak zielony:

Lwówek Śląski → Płóczki Górne → Nagórze → Oleszna Podgórska → Gryfów Śląski. Długość 18 km;

• Szlak zielony:

Lwówek Śląski → Chmielno → Skała → Żerkowice → Włodzice Wielkie. Długość 15 km;

• Szlak niebieski:

Lwówek Śląski → Dworek → Bielanka → zamek Grodziec. Długość 21 km;

• Szlak czarny:

Lwówek Śląski → Płóczki Dolne (jaskinie) → Gradówek (Pirszyn) → Rząsiny. Długość 11 km^[60].

Kultura i rozrywka[edytuj]

Lwówecki Ośrodek Kultury

Lwówecki Ośrodek Kultury[edytuj]

Lwówecki Ośrodek Kultury (LOK) jest instytucją działającą na terenie miasta. Siedziba mieści się przy ul. Przyjaciół Żołnierza 5. Lwówecki Ośrodek Kultury jest instytucją, która prowadzi wiele imprez kulturalnych, rozrywkowych i oświatowych na terenie miasta. Angażuje w życie kulturalne samych mieszkańców, oferując zajęcia stałe prowadzone przez wyspecjalizowane osoby. Wielu lwówczan może się aktywnie włączyć w animację życia kulturalnego miasta, poprzez uczestnictwo w różnego rodzaju zajęciach plastycznych, muzycznych, tanecznych, rozrywkowych.

W budynku Lwóweckiego Domu Kultury mieszczą się m.in.:

• Kino LOK;
• Galeria Sztuki Kla-Tka;
• Szkoła Tańca Vega;
• Sala Muzyczna;
• Szkoła Rysunku.

Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna w Lwówku Śląskim[edytuj]

Biblioteka zapewnia obsługę biblioteczną mieszkańców gminy. Rozwija i zaspokaja potrzeby czytelnicze i informacyjne mieszkańców, upowszechnia wiedzę i sprzyja rozwojowi kultury. Przy bibliotece działa Dyskusyjny Klub Książki, ponadto organizowane są różnego rodzaju wystawy, a także konkursy^[61].

Filie Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Lwówku Śląskim:

Filia Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Lwówku Śląskim nr 2 w Gradówku oraz filia nr 5 w Radłówce z powodu niewielkiej ilości czytelników, a także braku wystarczjącyhc funduszy decyzją rady gminy zostały zlikwidowane.

Organizacje pozarządowe[edytuj]

• Dolnośląskie Stowarzyszenie Sportów Wodnych Chmura;
• Fundacja Nasz Szpital;
• Fundacja Pomocy Niepełnosprawnym Płakowice;
• Fundacja Rozwoju Dzieci „Razem”;
• Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” w Lwówku Śląskim;
• „Lwówecka” Spółdzielnia Mieszkaniowa;
• Lwóweckie Towarzystwo Regionalne;
• Lwóweckie Towarzystwo Wędkarskie;
• Klub Wspinaczkowo-Rowerowy „Leo”;
• Ochotnicza Straż Pożarna w Chmielnie;
• Ochotnicza Straż Pożarna w Kotliskach;
• Ochotnicza Straż Pożarna w Niwnicach;
• Ochotnicza Straż Pożarna w Płóczkach Górnych;
• Ochotnicza Straż Pożarna w Sobocie;
• Ochotnicza Straż Pożarna w Zbylutowie;
• Ochotnicza Straż Pożarna we Włodzicach Wielkich;
• Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Autonomia” Pracowników Kopalni Gipsu i Anhydrytu „Nowy Ląd” Spółka z Ograniczoną Odpowiedzialnością w Niwnicach;
• Oddział PTTK „Ziemi Lwóweckiej” w Lwówku Śląskim;
• Polski Związek Emerytów, Rencistów i Inwalidów;
• Powiatowe Stowarzyszenie Inicjatyw Gospodarczych w Lwówku Śląskim;
• Powiatowe Zrzeszenie Ludowe Zespoły Sportowe w Lwówku Śląskim;
• Powiatowy Szkolny Związek Sportowy w Lwówku Śląskim;
• Samorządowe Stowarzyszenie na Rzecz Ochrony i Odbudowy Kolei Na Dolnym Śląsku;
• Spółdzielnia Rzemieślnicza Usług i Wyrobów Różnych;
• Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół Liceum Ogólnokształcącego Imienia Henryka Brodatego we Lwówku Śląskim;
• Stowarzyszenie Artystyczne „Artyści Dla Powiatu Lwóweckiego”;
• Stowarzyszenie Kupców Lwóweckich;
• Stowarzyszenie „Lower Sielsia Country Life”;
• Stowarzyszenie Maltanowo;
• Stowarzyszenie Motocyklistów „Leopolis Bikers”;
• Stowarzyszenie na Rzecz Oświaty w Powiecie Lwóweckim;
• Stowarzyszenie „Nasz Dworek”;
• Stowarzyszenie Przedszkole Naszych Dzieci;
• Stowarzyszenie Przyjaciół Szkoły „Jedenastka”;
• Stowarzyszenie na Rzecz Ofiar Wypadków Drogowych „Pomoc” w Lwówku Śląskim;
• Stowarzyszenie na Rzecz Osób Niepełnosprawnych, Bezdomnych i Zagrożonych Patologiami Społecznymi „Moje Miejsce”;
• Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Społecznego Oraz Integracji Europejskiej;
• Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Wsi;
• Stowarzyszenie na Rzecz Szkół Wiejskich w Gminie Lwówek Śląski;
• Stowarzyszenie „Nasza Gmina Lwówek Śląski”;
• Stowarzyszenie „Nowoczesna Wieś”;
• Stowarzyszenie Rozwoju Wsi Włodzice;
• Stowarzyszenie Sołtysów Gminy Lwówek Śląski „Nasza Wieś”;
• Stowarzyszenie „Srebrna Dolina”;
• Stowarzyszenie „ZSET – Nasza Szkoła”;
• Związek Leśników Polskich w Rzeczypospolitej Polskiej Organizacja Zakładowa w Nadleśnictwie;
• Związek Sybiraków;
• Związek Zawodowy Pracowników Samorządowych Powiatu Lwóweckiego^[63].

Imprezy^[64][edytuj]

Każdego roku w drugi weekend lipca w mieście odbywa się Lwóweckie Lato Agatowe.

Miesiąc	Wydarzenia
Styczeń	Orszak Trzech Króli w Święto Trzech Króli	Wieczór Muzyczny w KlaTce	Szkolny konkurs wiedzy o Lwówku Śląskim	Finał WOŚP	Koncert Noworoczny
Luty	Zimowy Koncert	Karnawałowe Prezentacje Taneczne	Ferie w LOK
Marzec	Stoisko promocyjne na Międzynarodowej Giełdzie Mineralogicznej w Warszawie	V Festiwal Piosenki Polskiej	Powiatowy Konkurs Historyczny „Polska Piastów”	Lwówecki Festiwal Talentów	Stoisko promocyjne na Międzynarodowej Giełdzie Mineralogicznej w Krakowie
Kwiecień	Wieczór Muzyczny w KlaTce	Jarmark Wielkanocny	Gminny Konkurs Ekologiczny	Ogólnopolska Impreza na Orientację (III runda Pucharu Polski)
Maj	Stoisko promocyjne na Międzynarodowych Targach Turystycznych „Tourtec” w Jeleniej Górze	Ogólnopolski tydzień bibliotek	Wieczór Muzyczny w KlaTce	Międzynarodowy Spływ Kajakowy na Bobrze	Rajd Turystyczny im. H. Brodatego	Giełda Plastycznych Talentów	Festyn Piwo w osiemsetletnim Lwówku
Czerwiec	Szkolny plener plastyczny im. Józefa Gielniaka	Noc Bibliotek	Lwóweckie Dyktando o puchar Burmistrza Gminy i Miasta Lwówek Śląski „Historia Lwówka Śląskiego”	Festiwal Piosenki Religijnej	Bezpieczny Dzień Dziecka	Wiosenne Prezentacje Taneczne	Wiosenny Koncert	Międzynarodowy Turniej Piłki Nożnej[65]	Piknik Rodzinny ze św. Franciszkiem[66]
Lipiec	Lwóweckie Lato Agatowe	Lwówecki Zlot Motocykli
Wrzesień	Dożynki Gminne	Niecodzienne Jarmarki Dziedzicowe – Piknik Napoleoński	Rajd rowerowy dookoła powiatu lwóweckiego[67]	Piknik Historyczny	Narodowe Czytanie	Dolnośląski Festiwal Dary Lasu
Październik	Dni Poezji i Sztuki	Wieczór Muzyczny w KlaTce	Koncert „Książę Konstantyn Zaprasza”	Lwówecki Sejmik Mineralogiczny	Halloween Party w LOK
Listopad	Wieczór Muzyczny w KlaTce	Koncert „Książę Konstantyn Zaprasza”	Konferencja Historyczna
Grudzień	Wieczór Muzyczny w KlaTce	Spotkanie z Mikołajem	Stoisko promocyjne na Jarmarku Adwentowym w Niemczech	Powiatowy Konkurs Szopek Betlejemskich	Koncert „Książę Konstantyn Zaprasza”	Lwóweckie Jasełka Uliczne	Jarmark Bożonarodzeniowy	Bieg Mikołajów

Agat z Lwóweckiego Lata Agatowego

Muzea[edytuj]

We Lwówku Śląskim znajduje się dwa znaczące obiekty muzealne:

• Placówka Historyczno – Muzealna w ratuszu (pl. Wolności 1);
• Muzeum Browarnictwa w browarze „Lwówek” (ul. Traugutta 4);
• Muzeum Lwóweckie w Agatowej Kamienicy (pl. Wolności 22)^[68].

Kina[edytuj]

We Lwówku Śląskim znajduje się obecnie jedno działające kino w Lwóweckim Domu Kultury:

• Kino „Lok” (ul. Przyjaciół Żołnierza 5).

Ponadto w mieście istnieje budynek po zlikwidowanym kinie „Bajka”:

• Kino „Bajka” (ul. Jaśkiewicza 2).

Kąpieliska[edytuj]

Baseny:

• Ośrodek Sportu i Rekreacji (ul. Betleja 8).

Kąpieliska odkryte, niestrzeżone działające sezonowo:

• Kąpielisko „Żwirownia” (Rakowice Wielkie);
• Kąpielisko „Tama” na rzece Bóbr (ul. Rybna 15).

Edukacja[edytuj]

Zegar słoneczny na elewacji zespołu szkół ogólnokształcących i zawodowych

Historia szkolnictwa we Lwówku Śląskim w latach 1945-1958[edytuj]

Koniec drugiej wojny światowej zastał Lwówek Śląski w znacznej części zniszczony. Miasto wyzwolone 16-17 II 1945 r. ostatecznie zostało zajęte przez wojska radzieckie 8-9 V. W ciągu kilkunastu następnych tygodni została utworzona polska administracja. Powstanie Komendy Milicji Obywatelskiej i Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego zachęcało do osadnictwa. Dla przybywających, oprócz służby zdrowia, zaczęto organizować pierwsze sklepy i zakłady. Przybywali tu zarówno repatrianci z województw centralnych, jak i dawnych kresów wschodnich. Lwówek Śl. i jego okolice przekazano głównie na zasiedlanie przez żołnierzy i ich rodziny, w szybkim czasie dał się odczuć deficyt różnych profesji. Dlatego wśród przybywających tu cywilów, pierwszeństwo mieli ci rzemieślnicy, których najbardziej brakowało. Pilnie poszukiwano urzędników, księży oraz nauczycieli.

W takich warunkach we Lwówku Śl. rodziła się powojenna szkoła. Działania te zgodne były z polityką kształtującego się polskiego rządu, który widział w rozwoju szkolnictwa integrację mieszkańców oraz odrodzenia polskości na Dolnym Śląsku.

W oparciu o uprawnienia Wydziału Oświaty na Okręg Administracyjny Dolnego Śląska (z dnia 10 lipca 1945 r.) rozpoczęto organizację szkolnictwa na terenie powiatu lwóweckiego. Pełnomocnik z Jeleniej Góry Wojciech Tabaka i Jeleniogórski Inspektor Szkolny Bronisław Piórkowski polecili burmistrzowi zabezpieczenie budynków szkolnych, pomocy naukowych i mieszkań dla nauczycieli. Zalecali, by dnia 1 września 1945 r., a nawet wcześniej otworzyć szkoły. Dla zachęcenia osadzania się w okolicy nauczycieli, sugerowano nadawanie każdemu nauczycielowi po 2 ha ziemi i inwentarz żywy. Trudność pojawiała się jednak, gdy pedagodzy chcieli jako miejsce zamieszkania wybrać miasto.

Tworzenie sieci szkół i powiększająca się ilość nauczycieli wymusiła w Starostwie utworzenie Referat Oświaty i Szkolnictwa zwanego Inspektoratem. Pierwszym Inspektorem Szkolnym na terenie powiatu lwóweckiego został Albin Ratajski. Tymczasem przebywająca w mieście od sierpnia 1945 r. nauczycielka Henryka Szpak, po uzyskaniu zgody Inspektora Szkolnego rozpoczęła zapisy dzieci do szkoły. W tym celu spotykała się z osadnikami i repatriantami, odwiedzała nieliczne lwóweckie urzędy, instytucje oraz domy prywatne, zachęcając rodziców by ich pociechy rozpoczęły lub kontynuowały edukację. Kilka dni później, na początku września przybyła do Lwówka Śl. wieloletnia nauczycielka Helena Pielarska, która szybko włączyła się w organizowanie lwóweckiej szkoły.

Dzięki wysiłkom i ogromnej pracy tych trzech osób w dniu 8 września 1945 r. odbyły się pierwsze (nieoficjalne) zajęcia w lwóweckiej szkole. Do dwóch klas łączonych uczęszczało w sumie 28 uczniów. Stąd w klasie od I – IV oraz V – VII było zapisanych po kilkanaście osób. Lekcje odbywały się w dwóch przywróconych do użytku salach, znajdujących się na parterze w północnej części budynku (obecnie szkoła średnia – Zespół Szkół Zawodowych i Ogólnokształcących).

Helena Pielarska tak wspominała pierwsze dni:

„Budynek szkolny, choć okazały, robił przykre wrażenie. Dach świecił dziurami jak sito, gdzieniegdzie zwisały niebezpieczne dachówki. Okna bez futryn, nie mówiąc o szkle. W salach kupy gruzów, z gruzami zmieszane niemieckie książki, pomoce naukowe, rury popękane. Na dziedzińcu przed jednym z wejść ogromny lej po wybuchu pocisku.”

17 października 1945 r. pierwszym kierownikiem szkoły został podporucznik Kazimierz Banach. W szkole prowadził zajęcia z fizyki, chemii, wychowania fizycznego, a także dyrygował chórem szkolnym. Henryka Szpakówna nauczała języka polskiego, natomiast Helena Pielarska geografii i historii. W listopadzie 1945 r. zmienił się Inspektor Szkolny, został nim po Bolesław Błaszczyński. Był on głównym inicjatorem uroczystego (oficjalnego) otwarcia lwóweckiej szkoły podstawowej. W tym celu został powołany Komitet Organizacyjny, który wyznaczył datę zjazdu na 20 grudnia 1945 r. Uroczystemu spotkaniu przewodniczył Pełnomocnik Rządu Zygmunt Mościcki. W trakcie spotkania ustalono, że pierwsza szkoła podstawowa we Lwówku będzie nosiła imię „Dzieci Piastów”. Po zakończeniu spotkania dla uczestników ksiądz Loszke odprawił uroczyste nabożeństwo. Po mszy udano się w kierunku budynku, gdzie w wyremontowanej specjalnie na tę uroczystość auli, na honorowej ścianie umieszczono wizerunek orła białego a obok słowa Juliusza Słowackiego:

„ Niech żywi nie tracą nadziei przed Narodem niosą oświaty kaganek”

To wielkie wydarzenie dla Lwówka Śl. zostało opisane w „Pionierze” (1946, nr 3), jednej z pierwszych i najpopularniejszych gazet, jakie ukazywały się na Dolnym Śląsku. Tytuł artykułu brzmiał „Jeszcze jedna polska szkoła na Dolnym Śląsku”, a zapisano w nim m.in.: Dnia 20 XII 1945 r. odbyło się (...) uroczyste otwarcie publicznej szkoły powszechnej im. Dzieci Piastów. W uroczystościach tych wzięły udział organizacje społeczne”. Początkowo szkoła funkcjonowała bez wody i prądu. Brakowało podręczników, programów i bibliotek. Czasami w szkole był jeden podręcznik, często więc teksty przepisywano na taką ilość kartek, by starczyło dla każdego ucznia. Nauczyciele starali się zdobywać podręczniki i inne środki dydaktyczne na własną rękę np. prosząc o nie znajomych lub oddając własne zbiory. Helena Pielarska zapisała we wspomnieniach:

„Lektur dla dzieci nie było, pojechałam do Częstochowy, gdzie przebywałam w czasie okupacji, tam zdobyłam kilkadziesiąt książek – to była pierwsza biblioteka.”

Innym sposobem zdobywania funduszy na zakup niezbędnych rzeczy a przede wszystkim książek, było organizowanie zabaw, imprez kulturalno – rozrywkowych, przedstawień amatorskich, z których dochód przeznaczano właśnie na cele szkoły. Korzystano także ze zbiórek Komitetów Rodzicielskich oraz z pomocy instytucji i przedsiębiorstw.

Pomoce szkolne i mapy wykonywali także uczniowie, którzy poświęcali swój czas również na porządkowanie budynku szkoły. Zdarzało się, że pod nadzorem rzemieślników wykonywali także instalacje elektryczne i wodne. Chcąc uczęszczać do szkoły, uczniowie pieszo często pokonywali duże odległości, nawet ponad 4 kilometry.

Te trudne chwile tak o to opisała Helena Pielarska:

„Szkoła zasypana gruzem, okna bez szyb, ogrzewanie centralne nieczynne. [Dlatego zimą klasy i kancelarię szkolną ogrzewano paląc w małych, żelaznych piecykach.] Na razie sprzątnęłyśmy dwie sale i tak zaczęłyśmy naukę z koleżanką Szpak w klasach łączonych. Nadeszły mrozy, wstawiono piece przenośne, które niewiele dawały ciepła, bo atrament w kałamarzach zamarzał. Po przybyciu kolegi Banacha, który objął kierownictwo szkoły, zaczęło się poszukiwanie pomocy do nauki. Mapy, obrazy poniemieckie przenieśliśmy ze starego muzeum, przedmioty czyściło się, katalogowało. Remont szkoły przeprowadził inżynier Kraczkiewicz, który wrócił z obozu w Marmau, a żona jego była pierwszą przewodniczącą Komitetu Rodzicielskiego.”

Mimo dużych trudności nauczyciele pracowali po kilkanaście godzin. Często zajęcia prowadzili po osiem godzin dziennie, a po lekcjach pomagali dzieciom słabszym w nauce. Wspólnie z uczniami czytali obowiązujące lektury. Dzięki ogromnemu poświęceniu i ich pracy w ciągu kilku lat we Lwówku Śl. zakończył się główny etap państwowej „walki z analfabetyzmem”.

Na konferencji nauczyciel powiatu w dniu 15 kwietnia 1946 r. powołano Oddział Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) z siedzibą w budynku władz powiatowych (dawny pałac Hohenzollernów – dziś budynek Urzędu Gminy i Miasta Lwówek Śląski oraz Starostwa Powiatowego). Później Oddział ZNP miał swoją siedzibę w domu przy ul. Marszałka Roli – Żymierskiego.

Sprawozdanie z działalności za lata 1945-1946 wykazało na dzień 1 września 1946 r. łącznie 92 członków, w tym 32 z Lwówka Śl. Według stanu na dzień 1 października 1946 r. liczba nauczycieli w ZNP wynosiła już 101 osób. Do ZNP wstępowało się wówczas na zasadzie dobrowolności, dlatego nie wszyscy nauczyciele byli jego członkami.

Od początku działalności głównym zadaniem ZNP było organizowanie pomocy dla nauczycieli niekwalifikowanych. W latach 40’tych w wielu szkołach pedagogami zostawali zdemobilizowani żołnierze lub żony oficerów. Na ogólną liczbę 101 pedagogów – 30 (29, 7%) nie posiadało pełnych kwalifikacji. Dlatego zaczęto urządzać dokształcające konferencje rejonowe w trakcie, których odbywały się lekcje pokazowe z różnych przedmiotów. Ponadto odczytywano referaty z zakresu metodyki nauczania oraz zapoznawano uczestników z programami nauczania i sposobami i realizacji. W roku szkolnym 1946/1947 i w pierwszym półroczu 1948 r. zorganizowanych zostało 14 takich spotkań, na których odczytano 14 referatów oraz przeprowadzono 12 lekcji pokazowych.

Tymczasem w kwietniu 1946 r. w lwóweckiej szkole siedmioklasowej pracowało 9 nauczycieli, a uczyło się 187 uczniów. Funkcjonowało też 12 sal lekcyjnych. Z powodu braków etatowych, zdarzało się, iż zatrudnieni nauczyciele mieli nawet do 12 godzin nadliczbowych tygodniowo. Szukający oszczędności Inspektor Szkolny z czasem unikał przydzielania wszystkich godzin nadliczbowych, co odbijało się nie tylko na wyjątkowo niskich pensjach nauczycieli, lecz także na możliwości dodatkowej edukacji uczniów.

Sytuacji nie poprawiło przyznanie nauczycielom od 1 stycznia 1946 r. dodatku mieszkaniowego w wysokości 28 zł miesięcznie. Dodatkowym problemem okazywało się sprawne przekazanie całych poborów. Listy płac dla nauczycieli powiatu lwóweckiego sporządzano, bowiem w Kuratorium. W efekcie nader często wkradały się tam różne błędy. W listopadzie 1946 r. w wyniku takiej pomyłki Kuratorium nie wypłaciło poborów za 1, 2 lub 3 miesiące dla 19 nauczycieli. Zdarzało się, że na listach płac przysyłanych do Lwówka były nazwiska nauczycieli nigdy tu nie zatrudnionych. Dlatego z końcem roku na prośbę Inspektora Szkolnego Bogusława Błaszczyńskiego Kuratorium wydało zgodę, aby listy płac sporządzano według ustalonych przez Inspektorat pięciu rejonów płatniczych. Płatnikiem rejonu lwóweckiego został wspomniany pierwszy kierownik szkoły podstawowej – Kazimierz Banach.

W 1947 r. Szkołę Powszechną im. „Dzieci Piastów” opuściło pierwszych kilkunastu absolwentów. Następne lata przyniosły ze sobą zwiększoną liczbę kończących tę szkołę. Wynikało to przede wszystkim ze stale zwiększającej się liczby osadników. Dla nich też w budynku szkoły zorganizowano prywatne gimnazjum oraz kursy dla dorosłych.

Wynikiem starań kierownictwa szkoły i Komitetu Rodzicielskiego budynek szkolny został przywrócony do przyzwoitego stanu. Do roku 1948 r. wyremontowano dach, poprawiono tynki oraz usprawniono urządzenia wodociągowo – kanalizacyjne.

Z powodu wzrastającej liczby uczniów w roku szkolnym 1951/1952 zdecydowano się kilka klas przenieść do „budynku zastępczego”. Był nim stary klasztor pofranciszkański przy ul. Szkolnej, zwany popularnie „babką”. W ciągu kolejnych dwóch lat prowadzono remont budynku, by zaadoptować go do nauczania. W 1954r. przeniesiono tam resztę klas szkoły podstawowej. Tymczasem pozostałe w starym budynku prywatne gimnazjum, przekształcono w państwową szkołę średnią.

Budynek poklasztorny był dość ciasny i wymagał ciągłych remontów. Początkowo Inspektor Oświaty nie odmawiał pieniędzy i w sumie zainwestował 0,5 miliona złotych. Niestety naprawy przeprowadzone przez miejscowe przedsiębiorstwo nie przyniosły oczekiwanych efektów i już w 1956 r. zaczął odpadać tynk w dalszej części budynku. W wyniku postępujących zniszczeń szkoła musiała zrezygnować z auli i sali gimnastycznej.

Ponieważ nadal zwiększała się liczba dzieci, zaczęło robić się coraz ciaśniej. Konsekwencją tego była potrzeba zaadoptowania kolejnego obiektu. Została nim położona przy Alei Wojska Polskiego Spółdzielnia, zwana „budynkiem po szewcach” (dziś wchodzi w skład obiektów Szkoły Podstawowej nr 2). Dzięki temu szkoła zyskała dodatkowe sale lekcyjne, co chwilowo usunęło problem dwuzmianowości. Nadal jednak pozostała kwestia położenia w znacznej odległości od siebie dwóch budynków jednej szkoły.

Kolejne lata powojennego wyżu wymusiły ponowne wprowadzenie zajęć na dwie zmiany. Ten trudny stan postawiono rozwiązać w zupełnie inny sposób. Po uzyskaniu zezwolenia na budowę nowej szkoły, wiosną 1958 r. po zatwierdzeniu projektu 11 – izbowej szkoły wraz z salą gimnastyczną i innymi pomieszczeniami, Jeleniogórskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego rozpoczęło prace budowlane. Jesienią tego samego roku do budowy nowej szkoły przyłączył się Komitet Rodzicielski, który powołał Społeczny Komitet Budowy Szkoły. W międzyczasie decyzją Krajowego Społecznego Funduszu Budowy Szkół, lwówecka szkoła została wciągnięta na listę Szkół 1000 – lecia.

Ukończona w 1959 r. początkowo funkcjonowała z imieniem „Dzieci Piastów” (świadczą o tym m.in. zachowane pieczęcie na szkolnych dokumentach). Dla rozróżnienia z „babką”, szybko wprowadzono oznaczenie nr 2. Kolejnym etapem było nadanie w 1963 r. szkole imienia „Bohaterów 10-tej Sudeckiej Dywizji Piechoty”.

Ponieważ Szkoła Podstawowa nr 1, nosząca imię „Dzieci Piastów” nadal posiadała nieodpowiedni budynek do prowadzenia zajęć, zdecydowano się w północno-zachodniej części miasta wybudować nowy. W 1964 r. ukończono prace, a młodzież mogła opuścić kilkusetletnie mury „babki”.

Obecnie w budynku SP nr 1 mieści się lwóweckie gimnazjum im. Jana Pawła II. Ponieważ szkołę im „Dzieci Piastów” rozwiązano przed kilku laty, dziś we Lwówku znajduje się tylko SP nr 2 oraz SP nr 3 (położona w dawnych Płakowicach)^[69].

Ośrodek dla sierot z Korei[edytuj]

Wszystko zaczęło się w dniu 31 maja 1951 roku, kiedy to północnokoreański minister kultury i propagandy Cho Czon Suk w swoim przemówieniu zwrócił się do krajów obozu socjalistycznego z prośbą o pomoc dla koreańskich dzieci w tym w szczególności sierot. Do Polski największa grupa w liczbie 1270 osób dotarła na Dolny Śląsk w 1953 roku, już po zakończeniu wojny. Docelowym miejscem stała się miejscowość Płakowice koło Lwówka Śląskiego. Priorytetowe znaczenie miał fakt, że wieś leżała z dala od szlaków drogowych i kolejowych i była wtedy mało znana i uczęszczana.

Dla koreańskich dzieci przeznaczono poniemiecki kompleks szpitala psychiatrycznego. W sumie było to 13 domów dziecka, szpital dziecięcy, ambulatorium, budynki dyrekcji, księgowość, magazyny, stołówki i mieszkania oraz naturalnie szkoła. Obsługa ze strony polskiej obejmowała 600 osób (kucharki, sprzątaczki, nauczyciele, wychowawcy, lekarze, pielęgniarki). Dzieci z Korei pochodziły z rejonów po obu stronach granicznego, 38 równoleżnika. Akcja z dziećmi z Korei trwała przez 6 lat by nagle zakończyć się w 1959 roku.

W tym czasie dzieci były pod stałą opieką koreańskich wychowawców dbających o ich ideologiczny kręgosłup. Do dziś są osoby w KRLD władające językiem polskim, którego nauczyły się u nas na Dolnym Śląsku, w tym sam szef Towarzystwa Przyjaciół Polski w Korei. Jedna z dziewczynek, która zmarła w Polsce pochowana jest na wrocławskim cmentarzu Osobowickim.

Placówki oświatowe w Lwówku Śląskim[edytuj]

 Zobacz też: Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Lwówku Śląskim.

Media[edytuj]

Stacje telewizyjne, portale internetowe, gazety i czasopisma stanowiące lokalne media docierają do blisko 50 000 mieszkańców gmin: Gryfów Śląski, Lubomierz, Lwówek Śląski, Mirsk i Wleń.

Lwówek Śląski w filmie[edytuj]

Produkcje filmowe mające miejsce w Lwówku Śląskim:

• Pierwszy film fabularny kręcony na obszarze powiatu Lwóweckiego powstał we Lwówku Śląskim. Był to „Żołnierz zwycięstwa” (1953) w reżyserii Wandy Jakubowskiej;
• „Lwówek Śląski” - film promocyjny z 1968 roku^[74];
• Pochód z okazji 1 maja 1974 roku na lwóweckim rynku na nagraniu Zygmunta Klementowskiego^[75];

• Film „Droga do raju” (2010) reżyserii Gerwazego Reguły, głównie kręcony we Wleniu; we Lwówku Śląskim nakręcono scenę odgrywającą się w kinie (dawne kino Bajka);
• Polski film „7 grzechów głównych” (2012) rozgrywający się w plenerach Bolesławca i Lwówka Śląskiego^[76];

• Program „Echa Przeszłości” Telewizji Łużyce (odcinek 145 z dnia 26.03.2015) - „Wyzwolenie Lwówka Śląskiego”^[77];
• Różnorodne współczesne filmy promujące gminę i miasto Lwówek Śląski^{[78][79][80][81][82][83][84][85]}.

Produkcje filmowe wzmiankujące o Lwówku Śląskim:

• Serial Rodzinka.pl (sezon 9, odcinek 195) - na początku serialu Ludwik Boski (grany przez Tomasza Karolaka) wypowiada słowa :

  „Trasa z pięknego Lwówka Śląskiego do pięknego Lubomierza [...]”

Ponadto w planach programu TVN Turbo „Absurdy drogowe” jest nakręcenie 7 sezonu programu w powiatach: Bolesławieckim, Jeleniogórskim, Lubańskim, Lwóweckim Zgorzeleckim i Złotoryjskim^[86].

Religia[edytuj]

Wnętrze Kościoła św. Franciszka z Asyżu

Ołtarz w Kościele Wniebowzięcia NMP

Od czasu włączenia Lwówka Śląskiego do Państwa polskiego po II wojnie światowej największą grupą wyznaniową są katolicy. Konsekwentnie, najwięcej świątyń chrześcijańskich należy do diecezji legnickiej obrządku łacińskiego.

Obecność kilku grup religijnych jest rezultatem złożonej przeszłości miasta, w której Lwówek zamieszkiwały przeróżne grupy wyznaniowe. Wszystkie grupy pozostawiły po sobie nie tylko kulturę, ale także wiarę.

Kościoły i związki wyznaniowe[edytuj]

Na terenie miasta działalność religijną prowadzą następujące kościoły:

Nekropolie[edytuj]

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich

 Zobacz też: Cmentarz żydowski w Lwówku Śląskim.

Ekologia[edytuj]

Wieża ciśnień z 1920 roku

Gospodarka wodna[edytuj]

Zwodociągowanie Gminy Lwówek Śląski wynosi 87,4%^[89]. Na 240,37 km² powierzchni Gminy przypada 148,5 km sieci wodociągowej. Na terenie Gminy działa łącznie 7 ujęć wody, 17 pompowni oraz 5 zbiorników retencyjnych. W systemie tym wyróżniamy siedem niezależnych podsystemów:

• podsystem „SUW Płakowice”,
• podsystem „Rakowice Wielkie”,
• podsystem „Rakowice Małe”,
• podsystem „SUW Lwówek Śląski”,
• podsystem „SUW Sobota”,
• podsystem „Ujęcie Gradówek”,
• podsystem „Ujęcie Radomiłowice”^[90].

Gospodarka ściekowa[edytuj]

Według danych z 2013 r. 68% mieszkańców gminy jest podłączonych do sieci kanalizacyjnej. Liczba oczyszczalni ścieków w gminie w 2013 r. wyniosła 2 Liczba ludności korzystającej z oczyszczalni ścieków w gminie wyniosła 12 000.

Gospodarka odpadami[edytuj]

Na terenie miasta i gminy prowadzona jest selektywna zbiórka odpadów. Wysypisko śmieci znajduje się w przyległej do miasta wsi – Płóczkach Dolnych.

Sport[edytuj]

W Lwówku Śląskim istnieje kilka klubów sportowych jednak największymi są „Czarni” i „Piast”. Najpopularniejszym klubem sportowym jest LKS Czarni Lwówek Śląski. Obecnie klub piłkarski LKS Czarni Lwówek Śląski występuje w V lidze^[91]. Od 13 października 2005 roku klub uzyskał status organizacji pożytku publicznego.

Czarni Lwówek[edytuj]

 Zobacz też: LKS Czarni Lwówek Śląski.

Rok założenia

1946

Nazwy[edytuj]

• 1946 – 1947 – Robotniczy Klub Sportowy „Czarni”;
• 1948 – 1949 – Zakładowy Klub Sportowy „Browar”;
• 1950 – 1951 – Klub Sportowy „Gwardia”;
• 1951 – 1954 – Klub Sportowy „Spójnia”;
• 1955 – 1956 – Klub Sportowy „Sparta”;
• 1957 – 1964 – Robotniczy Klub Sportowy „Czarni”;
• 1965 – 1967 – Lwówecki Klub Sportowy „Skalnik”;
• 1968 – 1969 – Międzyzakładowy Klub Sportowy „Czarni”;
• 1970 – 1985 – Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy „Czarni”;
• 1986 – 1993 – Międzyzakładowy Klub Sportowy „Czarni”;
• od 1994 – Lwówecki Klub Sportowy „Czarni”.

Barwy

żółto-zielone

Stadion

przy ul.Kościuszki 3 ok. 1000 miejsc stojących, 200 siedzących

Obiekty sportowe we Lwówku Śląskim[edytuj]

• Stadion Miejski (Piłka Nożna, Lekkoatletyka) ok. 1000 miejsc stojących, 200 siedzących – ul.Kościuszki 3
• Hala Sportowa przy Szkole Podstawowej nr 2 (Tenis, siatkówka, Koszykówka, Piłka ręczna, Futsal, ponadto siłownia i sauna^[92]) – al. Wojska Polskiego 1
• Hala Sportowa przy Zespole Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych (siatkówka, Koszykówka, Piłka ręczna, Futsal) – ul. Brodatego 1
• Hala Sportowa przy Gimnazjum im. Jana Pawła II – ul. Jana Pawła II 35
• Basen Miejski – przy ul. Betleja – nieczynny
• Boiska Orlik przy al. Wojska Polskiego 1 i Pałacowej 1 (Płakowice)
• Stadion lekkoatletyczny przy ul. Jana Pawła II 35 wybudowany w ramach programu „Dolny Śląsk dla Królowej Sportu”
• Boisko przy Szkole Podstawowej nr 3 – ul. Pałacowa 11 (Płakowice)
• Siłownia Zewnętrzna^[93] przy Zespole Placówek Edukacyjno-Wychowawczych – ul. Parkowa 3 (Płakowice)

Polityka[edytuj]

Wybory Samorządowe 2014[edytuj]

Procent głosów zdobytych w wyborach samorządowych do rady gminy w 2014 roku przez partie polityczne w Lwówku Śląskim:^[94]

Frekwencja:44,26%

Budynek Urzędu Gminy i Miasta w Lwówku Śląskim

Samorząd[edytuj]

Mieszkańcy miasta wybierają do Rady Miejskiej we Lwówku Śląskim 15 radnych^[95]. Organem wykonawczym samorządu jest burmistrz miasta.

Burmistrzowie[edytuj]

Burmistrzowie Lwówka Śląskiego
Średniowiecze
Lp.	Zdjęcie	Lata	Burmistrz
		XII wiek, około 1217	Tomasz Hartlieb (zasadźcy i jedni z pierwszych znanych wójtów Lwówka)[96]
		1365	Hentschel Helwig (właściciel folwarku w Brunowie) [97].
Przed 1945
Lp.	Zdjęcie	Lata	Burmistrz
		między b.d. – 1655	Caspar Zeidler[98]
		1796-1808	Carl Gottlieb Fischer
		1940-1945	Adolf Möller
Po 1945 (w komunistycznej Polsce)
Lp.	Zdjęcie	Lata	Naczelnik	Przynależność partyjna lub partia popierająca
		1985-1990	Zdzisław Rzewuski[99]	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Po 1990 (w wolnej Polsce)
Lp.	Zdjęcie	Lata	Burmistrz	Przynależność partyjna lub partia popierająca
1.		1998-2002	Hilary Modelski	Przymierze Samorządowe
2.		2002-2014	Ludwik Kaziów	Wspólnota Samorządowa Lwówek Śląski
3.		2014-2018	Mariola Szczęsna	Polskie Stronnictwo Ludowe

Wydziały[edytuj]

W Lwówku Śląskim znajdują się następujące wydziały jednostek strukturalnych:^[100]

• Wydział Organizacyjny;
• Wydział Spraw Obywatelskich;
• Wydział Infrastruktury i Zamówień Publicznych;
• Wydział Gospodarki Przestrzennej, Nieruchomości oraz Rolnej i Ochrony Środowiska;
• Wydział Finansowo - Budżetowy;
• Urząd Stanu Cywilnego;
• Straż Miejska.

Podział administracyjny[edytuj]

Lwówek Śląski dzieli się administracyjnie na 2 dzielnice, stanowiące jednostki pomocnicze miasta (Lwówek Śląski i Płakowice). Niegdyś miasto nie składało się z żadnych dzielnic.

Dzielnice miasta:

• Lwówek Śląski;
• Płakowice.

Nieoficjalnie, najstarsza część miasta w obrębie średniowiecznych murów obronnych przez mieszkańców jest nazywana:

• Centrum.

Bezpieczeństwo publiczne[edytuj]

Służba zdrowia[edytuj]

Lwówek Śląski posiada kilka szpitali, przychodni i ośrodków zdrowia:

Policja[edytuj]

We Lwówku Śląskim mieści się Powiatowa Komenda Policji, która znajduje się przy ul. Jana Pawła II 12.

Straż pożarna[edytuj]

We Lwówku Śląskim mieści się Powiatowa Komenda Straży Pożarnej, która znajduje się przy ul. Sikorskiego 2. Przed budynkiem znajduje się pomnik św. Floriana – patrona strażaków.

Ponadto w okolicznych miejscowościach znajdują się komendy ochotniczej straży pożarnej:

Współpraca między miastami[edytuj]

Powojenny, niemiecki znaczek pocztowy przedstawiający wnętrze lwóweckiego ratusza

Okoliczne miejscowości[edytuj]

Okoliczne miejscowości graniczące z gminą i miastem Lwówek Śląski
Lp.	Miejscowość	Gmina	Powiat	Województwo	Kraj
1.	Gryfów Śląski	Gryfów Śląski	lwówecki	dolnośląskie	Polska
2.	Lubomierz	Lubomierz
3.	Wleń	Wleń
4.	Bolesławiec	Bolesławiec	bolesławiecki
5.	Nowogrodziec	Nowogrodziec
6.	Warta Bolesławiecka	Warta Bolesławiecka
7.	Pielgrzymka	Pielgrzymka	złotoryjski

Miasta partnerskie[edytuj]

Miasta partnerskie[103]
Lp.	Miasto	Gmina	Powiat	Województwo	Kraj	Data rozpoczęcia współpracy
1.	Heidenau	Heidenau	Sächsische Schweiz-Osterzgebirge	Saksonia	Niemcy	4 kwietnia 1995
2.	Velký Šenov	Rumburk	Děčín	Kraj ustecki	Czechy	16 listopada 2000
3.	Lwówek	Lwówek	nowotomyski	wielkopolskie	Polska	31 sierpnia 2003[104]
4.	Noidans-lès-Vesoul	Vesoul	Górna Saona	Burgundia-Franche-Comté	Francja	21 czerwca 2006
5.	Chrastava	Liberec	Liberec	Kraj liberecki	Czechy	18 czerwca 2007[105]
6.	Wilthen	Wilthen	Budziszyn	Saksonia	Niemcy	22 września 2009

Ludzie[edytuj]

Honorowi i zasłużeni obywatele Lwówka Śląskiego[edytuj]

W 2017 roku tytuł Honorowego Obywatela Lwówka Śląskiego zastąpiono tytułem Zasłużonego dla Gminy i Miasta Lwówek Śląski.^[106] Tytuł ten jest wręczany pojedynczym osobom jak i instytucjom. Oprócz tytułu nominowani otrzymują również piaskowcową statuetkę przedstawiającą Lwóweckiego Lwa wzorowanego na herbie miejskim.

Honorowi Obywatele Lwówka Śląskiego (do 1989)
Odznaczenia nadawane przed 1989 rokiem, w PRL
Lp.	Zdjęcie	Wyróżnione osoby	Funkcja	Data
1.		płk Edward Jakubowski	członek Zarządu Głównego Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych, prezes Zarządu Okręgowego w Jeleniej Górze[107]	1973[108]
Honorowi Obywatele Lwówka Śląskiego (do 2017)
Odznaczenia nadawane po 1989 roku, w III RP
Lp.	Zdjęcie	Wyróżnione osoby	Funkcja	Data
2.		Kenneth Herweynen	misjonarz, założyciel w 1992 r. w Płakowicach (obecnie Lwówek Śląski) Chrześcijańskiego Ośrodka Kościoła Baptystów „Elim”[109]	2003[110], 29 czerwca 2017[111]
3.		Józef Gielert	twórca potęgi lokalnego krwiodawstwa[112]	2008, pośmiertnie[113]
4.		Michael Canov	czeski polityk, były burmistrz miasta partnerskiego Lwówka Śląskiego - Chrastavy	2013[114]
Zasłużeni dla Gminy i Miasta Lwówek Śląski (od 2017)[99]
Lp.	Zdjęcie	Wyróżnione osoby/instytucje	Funkcja	Data
5.		Aleksandra Fiutowska	wieloletnia lekarza pediatra	19 stycznia 2017
6.		Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej w Lwówku Śląskim		19 stycznia 2017
7.		Komenda Powiatowej Policji w Lwówku Śląskim		19 stycznia 2017
8.		Kopalnia Gipsu i Anhydrytu Nowy Ląd w Niwnicach		19 stycznia 2017
9.		Oddział Gminnych Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej w Lwówku Śląskim		19 stycznia 2017
10.		Stanisław Wachal	wieloletni działacz na rzecz sportu w Gminie Lwówek Śląski	19 stycznia 2017
11.		Zdzisław Rzewuski	dyrektor Oddziału w Jeleniej Górze Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej we Wrocławiu, naczelnik Miasta i Gminy Lwówek Śląski w okresie od 01.03.1985 r. do 19.06.1990 r.	19 stycznia 2017
12.		Zofia Sadownik	emerytowana wieloletnia nauczycielka Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Brodatego w Lwówku Śląskim	19 stycznia 2017
13.		Artur Drozdowicz	b.d.	29 czerwca 2017[115]
14.		Góralski Teatr Pieśni „Dunawiec”		29 czerwca 2017[116]
15.		Józef Borowiec	b.d.	29 czerwca 2017[117]
16.		Lwówecki Ośrodek Kultury (LOK)		29 czerwca 2017[118][119]
17.		Wiktor Szymonowicz	solista Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, który przed laty mieszkał w Lwówku Śląskim	29 czerwca 2017[120]
18.		Zespół „Jarzębina”		29 czerwca 2017[121]
19.		ZHP Lwówek Śląski		29 czerwca 2017[122]

Słynni Lwówczanie[edytuj]

Słynni Lwówczanie
Lp.	Zdjęcie	Mieszkaniec	Opis	Lata życia
1.		Stanisław Sauer[123]	luminarz epoki	b.d.
2.		Jakub Ortunalus[123]	wybitny humanista śląski	b.d.
3.		Bernard Zwinny[124]	książę lwówecki w latach 1281 – 1286	między 1253 i 1257 – 1286
4.		Jan Cerasinus[125]	wójt sądu wyższego na Wawelu	1507 – 1556
5.		Christoph von Talkenberg[126]	pan na zamku w Płakowicach (obecnej dzielnicy Lwówka Śląskiego)	b.d. – 1525
6.		Hieronim Archonatti Młodszy (pseud. Leorini)[127]	jeden z najwybitniejszych poetów śląskiego Odrodzenia, piszący po łacinie	1533 – b.d.
7.		Casparo Svevo[128]	rektor i syndyk	1539 – 1585
8.		Nikolaus von Reusner	jurysta	1545 – 1602
9.		Franciszek Mymer	tłumacz, poeta i wydawca	ok. 1500 – po 1564
10.		Magdalena von Schaffgotsch[129]	pani na zamku w Płakowicach (obecnej dzielnicy Lwówka Śląskiego)	b.d. – 1605
11.		Caspar von Schaffgotsch[130]	pan na zamku w Płakowicach (obecnej dzielnicy Lwówka Śląskiego)	b.d. – 1616
12.		Martin Moller	poeta i mistyk	1547 – 1606
13.		Michael Wirth[131]	jurysta	1571 – 1618
14.		Georg Schultze	jurysta	1599 – 1634
15.		Caspar Zeidler[98]	burmistrz Lwówka Śląskiego	b.d. – 1655
16.		Esaias Reusner	lutnista i kompozytor	1636 – 1679
17.		Moritz Hanemann	pierwszy muzyk kapeli królewskiej	1808 – 1875
18.		Franz Schmidt	proboszcz, reprezentant w parlamencie frankfurckim w 1848; wyjechał do Szwajcarii, później do St. Louis, gdzie założył niemieckie liceum	1818 – 1853
19.		Otto Liebmann	filozof, profesor w Strasburgu, prekursor neokantyzmu	1840 – 1912
20.		Hans Pfuhl	wybitny artysta - rzeźbiarz, autor wielu monumentalnych kompozycji rzeźbiarskich, m.in. w Berlinie, Atenach, Poznaniu	1846 – 1914
21.		Georg Wichmann[132]	malarz pejzażysta, uczeń Akademii Berlińskiej, związany z terenem Dolnego Śląska i Sudetów, współzałożyciel Stowarzyszenia Artystów św. Łukasza	1876 – 1944
22.		Günther Klammt[133]	główny generał	1898 – 1971
23.		Eberhard Zwirner	lekarz i fonetyk	1899 – 1984
24.		Stefan Hüfner	fizyk	1935 – 2013
25.		Jerzy Wilkin	polski ekonomista, profesor nauk ekonomicznych, były dziekan Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk	ur. 1947
26.		Tadeusz Więckowski	rektor Politechniki Wrocławskiej	ur. 1952
27.		Zygmunt Pacuszka	polski bokser. W 1975 r. mistrz Polski w wadze lekkopółśredniej	1954 – 1994
28.		Szczepan Szczykno	polski reżyser teatralny i telewizyjny	ur. 1960
29.		Krzysztof Zawadzki	polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy	ur. 1970
30.		Lucjan Błaszczyk	olimpijczyk i wielokrotny medalista międzynarodowych turniejów w tenisie stołowym	ur. 1974
31.		Anna Zagórska-Rostkowska	polska atletka, olimpijka z Pekinu	ur. 1980
32.		Leszek Mikulski	w 2015 r. w ciągu 17 godzin i 11 minut dwukrotne zdobył najwyższy szczyt Europy – Elbrus (5642 m, szczyt zachodni) oraz Elbrus (5621 m, szczyt wschodni) wraz z dwoma pełnymi zjazdami do siodła 5300 m i dalej do samej podstawy lodowca (3771 m) ustanawiając tym samym rekord Guinnesa.[134]	b.d.
33.		Zbigniew Boczar	zdobywca 3 złotych medali na III Mistrzostwach Europy w Martwym Ciągu i Wyciskaniu Sztangi Leżąc[135]	b.d.

Ludzie związani z miastem[edytuj]

Ludzie związani z miastem
Lp.	Zdjęcie	Osobistość	Opis	Lata życia
1.		Bolesław I Wysoki[136]	inicjator budowy zamku książęcego w Lwówku Śląskim w drugiej połowie XII wieku, zamek był częścią fortyfikacji miejskich (zamek obecnie niezachowany, w jego miejscu jest Browar Lwówek)	1127 – 1201
2.		Henryk I Brodaty	książę śląski (wrocławski), nadał prawa miejskie dla Lwówka Śląskiego w 1217 roku	1165/1170 – 1238
3.		Bolesław II Rogatka[137]	książę krakowski, południowo-zachodniej Wielkopolski, śląski ,legnicko-głogowski; organizator pierwszego turnieju rycerskiego na ziemiach polskich w Lwówku Śląskim w 1243 r.	1220/1225 – 1278
4.		Bolko I Surowy[138]	książę lwówecki w latach 1278 – 1281	1252/1256 – 1301
5.		Wendel Roskopf	niemiecki architekt, budowniczy i kamieniarz doby późnego średniowiecza i wczesnego renesansu, działający na obszarze Łużyc, Czech i Dolnego Śląska; brał udział w przebudowie ratusza lwóweckiego w latach 1522 – 1524	ok. 1480 – 1549
6.		Władysław II Jagiellończyk	król czeski i węgierski, nadał w 1501 r. herb Lwówkowi Śląskiemu, który w nieco zmienionej formie używany jest do dzisiaj[139]	1456 – 1516
7.		Hieronim Archonatti Starszy[140]	włoski architekt z Mediolanu, który zaprojektował w połowie XVI wieku Basteję Archonattiego w Lwówku Ślaskim	XVI wiek
8.		August Neidhardt von Gneisenau	hrabia, feldmarszałek; mieszkał w Lwówku Śląskim w latach 1785 – 1795[141]	1760 – 1831
9.		Konstantyn von Hohenzollern-Hechingen	ostatni książę Hohenzollern–Hechingen, mieszkał w Lwówku Śląskim w latach 1850-1869	1801 – 1869
10.		Juliusz Hohberg[142]	urodzony w Kowarach niemiecki przemysłowiec, piwowar, założyciel browaru przemysłowego w Lwówku Śląskim	1839 – 1907
11.		Johannes Titz	urodzony we Wleniu, większość życia spędził jednak w Lwówku Śląskim; legendarny budowniczy jednej z najsłynniejszych na świecie fisharmonii artystycznych[143]	1844 – 1925
12.		Friedrich August Stüler	architekt niemiecki, brał udział w przebudowie pałacu książąt von Hohenzollern-Hechingen w 1855 r. (obecnie Urząd Masta i Gminy)	1800 – 1865
13.		Adolf Rehnert[144]	fotograf, wynalazca-konstruktor, podróżnik; wieloletni mieszkaniec Lwówka Śląskiego	1852 – 1908
14.		Max Wislicenus[145]	niemiecki malarz i projektant gobelinów, zaprojektował gobeliny zdobiące wnętrza lwóweckiego ratusza	1861 – 1957
15.		Hans Poelzig	architekt niemiecki, wziął udział w renowacji i przebudowie lwóweckiego ratusza w 1910 r.	1869 – 1936
16.		Wanda Bibrowicz[146]	polska artystka specjalizująca się w tkactwie, głównie w projektowaniu i wykonywaniu gobelinów, wykonała gobeliny zdobiące lwówecki ratusz	1878 – 1954
17.		Tadeusz Nowobilski	główny księgowy w nadleśnictwie Lwówek Śląski w latach 1960-1978, skoczek Cichociemny[147]	1919 – 1989
18.		Konrad Małek	instruktor, nauczyciel, mistrz tańca towarzyskiego, twórca amatorskiego ruchu tanecznego w Jeleniej Górze i regionie, popularyzator kultury tanecznej, inicjator i organizator wielkich imprez tanecznych	1921 – 1996
19.		lejtnant Wasylij Jefremowicz Biełousy[148]	lejtnant, spoczywa na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich w Lwówku Śląskim	1922 – 1945
20.		Hanna-Barbara Strehblow (pseud. Elre Bach)	pisarz, mecenas śląskiej kultury ludowej w Niemczech, działaczka na rzecz zrozumienia międzyludzkiego; matka pisarki została zamordowana w szpitalu psychiatrycznym w Płakowicach	1927 – 1996
21.		Rudolf Müller[149][150]	urodzony w Pławnej niemiecki duchowny rzymskokatolicki, w latach 1994-2006 biskup diecezjalny Görlitz, uczęszczał do lwóweckiego gimnazjum (do 1945)	1931 – 2012
22.		Mieczysław Żołądź[151]	znany artysta malarz i rzeźbiarz, wieloletni mieszkaniec Lwówka Śląskiego	1930 – 1996
23.		Mieczysław Buczyński	historyk sztuki, bibliotekarz, muzealnik, nauczyciel; po wojnie mieszkał w Płakowicach koło Lwówka Śląskiego	1941 – 2005
24.		Zygmunt Klementowski	ukończył Liceum Ogólnokształcące we Lwówku Śląskim; działacz, animator, pracownik kultury, dyrektor Lwóweckiego Ośrodka Kultury (LOK)	1942 – 2007
25.		Dariusz Miliński[152]	polski malarz, scenograf i twórca plakatów z Pławnej Dolnej aktywnie uczestniczący w życiu artystycznym Lwówka Śląskiego	ur. 1957
26.		Sylwia Ejdys	polska lekkoatletka specjalizująca się w biegach średniodystansowych, absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Brodatego w Lwówku Śląskim	ur. 1984 r.

Sławne osobistości w Lwówku Śląskim[edytuj]

Sławne osobistości w Lwówku Śląskim
Lp.	Zdjęcie	Osobistość	Funkcja	Data pobytu
1.		Władysław III Laskonogi[153]	książę wielkopolski i krakowski	między 1194 – 1216
2.		Henryk I jaworski	książę jaworsko-świdnicki od 1301, w wyniku podziału od 1312 książę jaworski, w latach 1319-1329 we wschodnich Łużycach ze Zgorzelcem (do 1337 w Przewozie), od 1329 w Hradcu Kralove (dożywotnio), od 1337 w Głogowie i Kątach Wrocławskich	między 1301 – 1346
3.		Agnieszka Przemyślidka	królewna czeska, księżna jaworska	między 1316 –1337
4.		Albrecht II Habsburg	król Rzymian (Niemiec)	8.11.1438[154]
5.		Maciej Korwin	król Węgier i Czech	1469[155]
6.		Matthäus Merian	rytownik pochodzenia szwajcarskiego, działający głównie w Niemczech	między 1615 – 1650
7.		Karol XII Wittelsbach	król Szwecji, książę Palatynatu-Zweibrücken	12.09.1706
8.		Friedrich Bernhard Werner	rysownik miast śląskich	między 1728 – 1737
9.		Fryderyk II Wielki	król Prus	27.11.1756
10.		John Quincy Adams	amerykański polityk, prezydent Stanów Zjednoczonych	1800[156]
11.		Jacques Pierre Louis Puthod	generał, dowódca 17 Dywizji w 1813 r.	1813
12.		Jacques Alexandre Law de Lauriston	francuski generał, marszałek Francji, potomek szkockiego ekonomisty Johna Lawa; uczestnik Bitwy nad Bobrem w 1813 r.	1813
13.		Johann Ludwig Yorck von Wartenburg	pruski feldmarszałek; uczestnik Bitwy nad Bobrem w 1813 r.	1813
14.		Etienne Jacques Joseph Alexandre Macdonald	książę Tarentu, marszałek Francji, z pochodzenia Szkot, syn zwolennika wygnanej dynastii Stuartów; uczestnik Bitwy nad Bobrem w 1813 r.	1813
15.		Alexandre Andrault de Langeron	generał francuskiego pochodzenia, służący w armii Imperium Rosyjskiego, wolnomularz; uczestnik Bitwy nad Bobrem w 1813 r.	1813
16.		Aleksander Fredro	polski komediopisarz, pamiętnikarz, poeta, wolnomularz, tworzył w epoce romantyzmu; wstąpił do armii Napoleona w Lwówku Śląskim 22.08.1813 r.	22.08.1813[157]
17.		Józef Bonawentura Załuski	hrabia w Królestwie Kongresowym w 1820 roku, polski generał walczący w czasie powstania listopadowego, pamiętnikarz, publicysta i poeta; dowódca polskiego pułku w Gwardii Cesarskiej	21-23.08.1813
18.		Józef Ignacy Grabowski	adiutant Napoleona Bonapartego, polityk konserwatywny, działacz publiczny w Wielkim Księstwie Poznańskim, pamiętnikarz i autor pism ekonomiczno-politycznych. Kawaler Legii Honorowej oraz Orderu Orła Czerwonego; oficer polskiego pułku w Gwardii Cesarskiej	21-23.08.1813
19.		Tadeusz Suchorzewski	generał brygady Armii Królestwa Polskiego i generał brygady powstania listopadowego; oficer polskiego pułku w Gwardii Cesarskiej	21-23.08.1813
20.		Napoleon Bonaparte	cesarz Francuzów, uczestnik Bitwy nad Bobrem w 1813 r.	21-23.08.1813[158]
21.		Konstanty Pawłowicz Romanow	wielki książę rosyjski z dynastii Romanowów	23-25.05.1813
22.		Aleksander I Romanow	car Rosji	23-25.05.1813
23.		Fryderyk Wilhelm III Pruski	król pruski	23-25.05.1813[159]
24.		Gebhard Leberecht von Blücher	pruski feldmarszałek	28-30.08.1813
25.		Heinrich Friedrich Karl vom Stein	pruski polityk, baron Rzeszy, szef ministrów	23-25.05.1813
26.		Józef Lomp	górnośląski działacz, poeta, tłumacz, publicysta	między 1817 – 1847
27.		Heinrich Adamy	niemiecki nauczyciel, popularyzator wiedzy geograficznej i historycznej o Śląsku i Wrocławiu, autor pierwszego syntetycznego opracowania toponimii śląskich miejscowości	między 1834 – 1897
28.		Franciszek Liszt	kompozytor i pianista węgierski	1861
29.		Ryszard Wagner	kompozytor niemiecki epoki romantyzmu	1863
30.		Hans Guido von Bülow	pianista i dyrygent niemiecki	1863
31.		Hektor Berlioz	francuski kompozytor	około 1852-1858
32.		Dawid Popper	czeski wiolonczelista i kompozytor	około 1852-1858
33.		Karol Tausig	pianista i kompozytor polski	około 1852-1858
34.		Hans Bronsart	niemiecki pianista i kompozytor	około 1852-1858
35.		Ludwik Spohr	niemiecki kompozytor, skrzypek i dyrygent	około 1852-1858
36.		Andrzej Lepper	polski polityk	2006
37.		Janusz Korwin-Mikke	polski polityk	06.10.2013[160]
38.		Janusz Piechociński	polski polityk	30.04.2014[161]
39.		Zofia Czernow	posłanka na Sejm VII i VIII kadencji	20.06.2014[162] 26.07.2017[163]
40.		Ilona Antoniszyn-Klik	polska urzędniczka państwowa i samorządowa, polityk, od 2010 do 2011 wicewojewoda dolnośląski, od 2011 do 2015 podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki, od 2012 do 2015 sekretarz NKW Polskiego Stronnictwa Ludowego	18.10.2014[164]
41.		Marcin Najman	bokser polski	06.02.2016[165]
42.		Szymon Hołownia	polski dziennikarz	11.05.2017[166]

Hymn Lwówka Śląskiego[edytuj]

Ratusz w Lwówku Śląskim - niemy świadek wielu wydarzeń historycznych w mieście

Mury obronne, które na przestrzeni wieków odegrały istotną rolę w kwestii bezpieczeństwa mieszkańców

 Zobacz też: Hejnał Lwówka Śląskiego.

Rzeka Bóbr - ważny czynnik we wczesnych etapach rozwoju miasta

Autorami Hymnu Lwówka Śląskiego są Henryk Swolkień (muzyka) i Zdzisława Milczarek (słowa). Hymn Lwówka Śląskiego składa się z trzech czterowersowych zwrotek, z czego każde dwa ostatnie wersy w każdej zwrotce śpiewane są po dwa razy. Refren hymnu po każdej zwrotce różni się śpiewanymi słowami, jednak melodia dla każdego refrenu pozostaje taka sama. Każdy refren jest czterowersowy i zawsze jest śpiewany dwukrotnie. W hymnie Lwówka Śląskiego są wzmiankowane miejsca ważne dla miasta: ratusz w Lwówku Śląskim, mury obronne Lwówka Śląskiego, rzeka Odra i rzeka Bóbr (dopływ Odry).

Rzeka Odra w Krośnie Odrzańskim - miejscu złączenia się Odry i Bobru

Zobacz też[edytuj]

• Zabytki romańskie w Polsce
• Zabytki gotyckie w Polsce

Przypisy