Tworzenie stron internetowych

	Rudnik nad Sanem
	Rudnik nad Sanem
	; Rudnik nad Sanem - pałac Tarnowskich
	Herb Rudnika nad Sanem
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	niżański
Gmina	Rudnik nad Sanem; gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie	1552
Burmistrz	Waldemar Grochowski
Powierzchnia	36,6 km²
Populacja (30.06.2016); • liczba ludności; • gęstość	; 6769; 184,9 os./km²
Strefa numeracyjna;	(+48) 15
Kod pocztowy	37-420
Tablice rejestracyjne	RNI
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Rudnik nad Sanem
	Położenie na mapie Polski Rudnik nad Sanem
	50°26′35″N 22°14′53″E/50,443056 22,248056
TERC; (TERYT)	1812064
SIMC	0980850
	Urząd miejski Rynek 40; 37-420 Rudnik nad Sanem
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Rudnik nad Sanem (ujednoznacznienie).

Rudnik nad Sanem (do końca 1997 Rudnik^[2]) – miasto w województwie podkarpackim, w powiecie niżańskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Rudnik nad Sanem, położone u ujścia rzeki Rudna do Sanu.

Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickich parafii Trójcy Przenajświętszej oraz Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła należących do dekanatu Rudnik nad Sanem w diecezji sandomierskiej.

31 grudnia 2014 r. miasto miało 6811 mieszkańców^[3].

Rzeźba z wikliny Pałac Kultury i Nauki

Rudnik nad Sanem jest ośrodkiem wikliniarstwa w Polsce. Miasto jest lokalnym ośrodkiem usługowym. Funkcjonuje w nim różnorodny przemysł: wyroby wiklinowe i drewniane, chemiczny, konstrukcje stalowe.

Przez miasto przebiega droga krajowa nr 77 oraz linia kolejowa nr 68 łącząca Lublin z Przeworskiem ze stacją Rudnik.

Położenie[edytuj]

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 36,60 km²^[4].

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa tarnobrzeskiego.

Historia[edytuj]

Pomnik Ferdynanda Hompescha

Rudnik otrzymał prawa miejskie w 1552 roku. Pod koniec XVI wieku w mieście znajdowały się karczma, dwa młyny, spichlerze usytuowane nad Sanem. W I połowie XVII wieku w mieście powstały cechy: szewski, piekarski i flisacki. Kres rozwoju miasta przyniosły wojny w II połowie XVII wieku. Henryk Sienkiewicz w swoim „Potopie” opisuje bohaterskiego rudniczanina o imieniu Michałko i potyczkę zaskoczonej straży przybocznej króla szwedzkiego Karola X Gustawa z oddziałem kasztelana Stefana Czarnieckiego, która rzeczywiście miała miejsce. W początkach XIX wieku w Rudniku istniały: tartak, garbarnia, karczmy, gorzelnia i dwa spichlerze. Pod koniec XIX wieku ludność miasta zajmowała się rolnictwem, koszykarstwem, rzemiosłem i drobnym handlem. W 1871 roku w Rudniku została założona poczta, a w 1876 roku - Ochotnicza Straż Pożarna. W 1890 wybudowano tartak parowy. W 1900 wybudowano linię kolejową, która wywarła duży wpływ na rozwój miasta.

Podczas I wojny światowej została tu rozegrana bitwa pod Rudnikiem, w wyniku której zabudowa miasta została zniszczona w 75%, a na skwerach, placach i w zbiorowych mogiłach zostało pochowanych 20-30 tys. żołnierzy obu walczących stron. W czasie II wojny światowej, gdy lwowskie oddziały Zgrupowania Zachodniego pod dowództwem kpt. Witolda Szredzkiego „Sulimy” po wykonaniu zadań bojowych planu „Burza”, ruszyły na pomoc powstańczej Warszawie, część tych oddziałów została otoczona, rozbrojona, a oficerowie zostali aresztowani przez oddziały sowieckie. Jednym z tych oddziałów była 6 kompania 26 pp AK, dowodzona przez kpt. Stefana Zakrzewskiego (prawdziwe nazwisko: Zenon Kubski) ps. „Lech”, która została zatrzymana w Rudniku 18 sierpnia 1944^[5].

Demografia[edytuj]

Piramida wieku mieszkańców Rudnika nad Sanem w 2014 roku ^[1].

Zabytki[edytuj]

budynek młyna i elektrowni (obecnie kaszarnia) z 1920 r.
budynek dawnego leśnictwa z końca XVIII wieku
cmentarz wojenny z I wojny światowej
kościół parafialny św. Trójcy z lat 1927-1928 według projektu Bronisława Wiktora
barokowa figura św. Jana Nepomucena
zespół pałacowy Tarnowskich
budynek szkoły ludowej z 1890 r., obecnie Centrum Wikliniarstwa