Tworzenie stron internetowych

Stąporków

Oceń naszą ofertę w zakresie tworzenia stron www oraz sklepów internetowych. Nasza firma oferuje sklepy internetowe które przyciągną klientów w mieście Stąporków. Zapewniemy wyjątkowe podejście do Twojego biznesu. Niskie ceny i fachowe wykonanie zapewni Ci sukces. Strona www jest jedną z metod na pozyskanie klientów dla Twojego biznesu, ładnie wykonana strona jest jednym z elementów który zachęcają kupującego do skorzystania z Twojej oferty. Nowoczesne technologie jakie wykorzystujemy zapewniają skuteczne wykonanie naszej usługi.

Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Stąporków - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Stąporków" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Stąporków warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Stąporków" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Stąporków" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Stąporków i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Stąporków

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Stąporków
Panorama centrum Stąporkowa
Panorama centrum Stąporkowa
Herb
Herb Stąporkowa
Państwo  Polska
Województwo  świętokrzyskie
Powiat konecki
Gmina Stąporków
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1967
Burmistrz Dorota Łukomska
Powierzchnia 10,94[1] km²
Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość

5 878[2]
537,3 os./km²
Strefa numeracyjna
+48 41
Kod pocztowy 26-220
Tablice rejestracyjne TKN
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa lokalizacyjna województwa świętokrzyskiego
Stąporków
Stąporków
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Stąporków
Stąporków
Ziemia51°08′21″N 20°33′10″E/51,139167 20,552778
TERC
(TERYT)
2605084
SIMC 0948271
Urząd miejski
ul. Piłsudskiego 132a
26-220 Stąporków
Strona internetowa
BIP
Panorama dzielnicy Stąporków-Wołów

Stąporków – miasto w woj. świętokrzyskim, w powiecie koneckim, siedziba władz miejsko-wiejskiej gminy Stąporków. Miejscowość leży nad rzeką Czarną Konecką i jej dopływem Młynówką.

Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1967 roku. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. kieleckiego. 31 grudnia 2014 r. Stąporków miał 5947 mieszkańców[1].

Miasto jest podzielone na kilka dzielnic (obręby): Wołów, Plac Wolności, Centrum (osiedle Żeromskiego, osiedle Leśne, XXX-lecie), Koprusa, Sadykierz, Nieborów. Głównymi ulicami są: Piłsudskiego oraz Konecka.

Na terenie miasta i gminy Stąporków znajduje się podstrefa Specjalnej Strefy Ekonomicznej Starachowice, obejmująca obszar 34,1 ha i zagospodarowana w ponad 70%[3].

Przez miasto przechodzi szlak turystyczny czerwony czerwony szlak turystyczny z rezerwatu przyrody Diabla Góra do Łącznej.

Historia[edytuj]

Miejscowość należała do ważnych ośrodków przemysłowych Zagłębia Staropolskiego[4]. Początkiem Stąporkowa było powstanie w tym miejscu w połowie XVI w. kuźnicy Stąpor. Jej nazwa pochodziła prawdopodobnie od nazwiska właściciela. W latach 1738–1739 powstał tu wielki piec wybudowany przez kanclerza Jana Małachowskiego. W 1781 miejscowe zakłady zwiedzał hrabia Friedrich Wilhelm von Reden, zasłużony dla rozwoju przemysłu na Górnym Śląsku. W miejscowości w XVIII wieku znajdował się duży kompleks zakładów żelaznych. Piec w Stąporkowie produkował wówczas 130 cetnarów surówki tygodniowo, tj. więcej niż podobne zakłady górnośląskie[5]. Rudę żelaza dostarczano z kilku kopalni usytuowanych od zakładów od 1/4 do 1 mili[4].

W 1838 rodzina Małachowskich rozbudowała i unowocześniła zakład. Stary wielki piec został zastąpiony przez dwa nowocześniejsze. W latach 1876 i 1895 miały miejsce kolejne modernizacje. Zakład przestawiono na paliwo koksowe. Powstała prażalnia rud z ośmioma piecami oraz 2 żeliwiaki. W samym zakładzie pracowało wówczas 300 robotników[5]. W kopalniach rudy dostarczających surowca 500 kolejnych[5].

Pomimo zniszczeń i rekwizycji urządzeń z czasów I wojny światowej, zakład pracował do 1938 r., w latach 20. XX wieku zrezygnowano z wytopu żelaza z rudy na rzecz odlewni żeliwa, a zabudowania przetrwały do 1945, kiedy zniszczone zostały w czasie ciężkich walk o miasteczko[5].

Według źródeł powstałych przed 1989 rokiem 4 sierpnia 1944 roku partyzanci z oddziału 10 Brygady Armii Ludowej "Zwycięstwo" stoczyli potyczkę z żandarmerią niemiecką w rezultacie której trzech żandarmów zabito a siedmiu raniono[6].

Po II wojnie światowej miejscowy przemysł odbudowano. Jako pierwsze uruchomiono kopalnie rudy (Stara Góra, Edward i inne). W późniejszym okresie powstała odlewnia żeliwa, która w 1961 zatrudniała 1100 osób[5]. Liczba ludności Stąporkowa wzrosła z 700 w 1946 do 3472 w 1961[5].

W 1967 Stąporków uzyskał prawa miejskie.

W starych mapach i zdjęciach można znaleźć nazwę miejscowości jako „Stomporków”.

Zbrodnia niemiecka w 1940 r.[edytuj]

Pomnik przy ul. Gutów na terenie dawnej wsi Koprusa (obecnie w granicach miasta Stąporków) na polanie pomiędzy zabudowaniami mieszkalnymi. Murowany w formie prostokątnej ściany, ze ściętym, uskokowym daszkiem, na betonowej podstawie, w ogrodzeniu z łańcucha w żelaznych rurkach.

Podczas zwalczania oddziału mjr Henryka Dobrzańskiego „Hubala” na początku kwietnia 1940 r. Niemcy zamordowali w lesie serbinowskim Mariana Guta, niespełna 18-letniego chłopca walczącego w tych oddziałach. Dnia 6 kwietnia 1940 roku żandarmi zamordowali całą rodzinę jeńca: ojca, matkę i dwójkę rodzeństwa, paląc zwłoki wraz z zabudowaniami. Pomnik upamiętnia tamte tragiczne wydarzenia, zaś symboliczna mogiła rodziny Gutów znajduje się na cmentarzu w Niekłaniu.

 Osobny artykuł: Pacyfikacje „hubalowskie”.

Oświata[edytuj]

Szkoły i Przedszkola[edytuj]

  • Publiczne Przedszkole w Stąporkowie
  • Punkt Przedszkolny w Stąporkowie
  • Szkoła Podstawowa nr 1
  • Szkoła Podstawowa nr 2
  • Gimnazjum
  • Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im. Stanisława Staszica

Religia[edytuj]

Kościół pw. Wniebowięcia Najświętszej Marii Panny w Stąporkowie

Parafia rzymskokatolicka[edytuj]

Świadkowie Jehowy[edytuj]

Sport w Stąporkowie[edytuj]

Stadion MKS-u Stąporków

MKS Stąporków (Miejski Klub Sportowy Stąporków) – polski klub sportowy ze Stąporkowa powstały w 1948 roku, jako Stal Wołów. W 1957 roku przyjął nazwę RKS Stąporków. Najbardziej znanymi piłkarzami MKS-u byli: Jan Czarnecki, Kazimierz Słoka, Sławomir Łyczkowski, Tadeusz Lewandowski, Mirosław Piątek, Piotr Jedynak, Adam Piwowarski, Zbigniew Malicki, Andrzej Zieliński, Sławomir Jedynak oraz Jacek Pęczkowski. Kilku wychowanków klubu odnotowało występy w drugiej lidze. Byli to m.in.: Andrzej Zieliński (Broń Radom), Jan Czarnecki (Korona Kielce) oraz Zbigniew Malicki (Star Starachowice). W 1991 roku klub został rozwiązany ponieważ z finansowania zespołu wycofały się zakłady pracy. W 1995 roku dzięki grupie zapaleńców w Stąporkowie ponownie zagościł ligowy futbol.

Działa tu także lokalna grupa Street Workout, której liderem jest Konrad Surowiec.

Demografia[edytuj]

  • Piramida wieku mieszkańców Stąporkowa w 2014 roku [2].


Piramida wieku Staporkow.png

Zobacz też[edytuj]

Przypisy

  1. ab Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2015 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2015-07-22. ISSN 1505-5507.
  2. ab http://www.polskawliczbach.pl/Staporkow, w oparciu o dane GUS.
  3. Informacje na stronie SSE Starachowice. sse.com.pl. [dostęp 2014-12-08].
  4. ab Witold Kula: Szkice o manufakturach w Polsce XVIII wieku, tom 2. Warszawa: PWN, 1956, s. 479.
  5. abcdef Miasta polskie w Tysiącleciu, przewodn. kom. red. Stanisław Pazyra, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław – Warszawa – Kraków, 1965–1967, Tom I, str 545–546.
  6. Józef Bolesław Garas „Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942 – 1945” Wydawnictwo MON 1971 str. 314
  7. Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 14 stycznia 2017.

Bibliografia[edytuj]

  • Stanisław Pazyra: Miasta polskie w Tysiącleciu. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1965–1967.

Linki zewnętrzne[edytuj]

'