Tworzenie stron internetowych

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Świebodzin

Ten artykuł dotyczy miasta w woj. lubuskim. Zobacz też: inne miejscowości o tej nazwie.

Świebodzin
Świebodziński ratusz obecnie Muzeum Regionalne
Herb Świebodzina Flaga Świebodzina
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Powiat	świebodziński
Gmina	Świebodzin gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie	ograniczone – 1319, pełne – 1469
Burmistrz	Dariusz Cezary Bekisz
Powierzchnia	16,94 km²
Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość	21 981[1] 1 298,3 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 68
Kod pocztowy	66-200
Tablice rejestracyjne	FSW
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego Świebodzin
Położenie na mapie województwa lubuskiego Świebodzin
Położenie na mapie Polski Świebodzin
52°14′49″N 15°32′01″E/52,246944 15,533611
TERC (TERYT)	0808054
SIMC	0988626
Urząd miejski ul. Rynkowa 2 66-200 Świebodzin
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Świebodzin (niem. Schwiebus) – miasto w woj. lubuskim, siedziba powiatu świebodzińskiego i gminy miejsko-wiejskiej Świebodzin, na Pojezierzu Łagowskim. Świebodzin leży w granicach historycznego Dolnego Śląska.

31 grudnia 2014 r. miasto miało 22 008 mieszkańców^[2].

Dawny gród słowiański, wzmiankowany po raz pierwszy w dokumencie z 1319 roku.

Krzyżują się tutaj drogi krajowe nr 3 i nr 92^[3].

W Świebodzinie znajduje się Pomnik Chrystusa Króla, który do czerwca 2011 był najwyższym posągiem Chrystusa na świecie^[4][5].

Istnieją tu także zakłady urządzeń termotechnicznych, rozwija się przemysł meblarski, odzieżowy, spożywczy. Znane w kraju sanatorium rehabilitacyjno-ortopedyczne dla dzieci.^[6][7]

Położenie[edytuj]

Według danych z 1 stycznia 2012 r. powierzchnia miasta wynosi 17 km² (1693 ha)^[8].

Świebodzin historycznie zaliczany jest do Dolnego Śląska. Od 1234 r. miasto należało do księstwa głogowskiego. W latach 1815–1945 leżało w prowincji Brandenburgia. Po II wojnie światowej włączony w struktury administracyjne województwa poznańskiego. W latach 1950–1975 miasto administracyjnie należało do województwa zielonogórskiego, po reformie administracyjnej 1975 r. należało do nowo utworzonego województwa o tej samej nazwie (do 1998).

Toponimia[edytuj]

Nazwa notowana w źródłach historycznych jako: Schwibussen (1251), Swebosin (1302), Svebusin (1334), Sweboczyn (1352). Pochodzi od nazwy osobowej Świeboda, ta zaś od słowa świeboda, oznaczającego „swobodę, bogactwo”^[9]. Niemiecka nazwa miasta jest adaptacją fonetyczną nazwy słowiańskiej. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946^[10].

Historia[edytuj]

Świebodzin, mury miejskie z XIV wieku (ul. Okrężna)

Miasto w XVII wieku

Szczegółowa mapa okolic Świebodzina z 1933 roku

Zobacz w Wikiźródłach tekst Hasło Świebodzińskie sukno w Encyklopedii staropolskiej

• 1. połowa XII wieku – pierwsza wzmianka o miejscowości
• 1228 – prawdopodobny rok rozpoczęcia budowy zamku w Świebodzinie
• 1234 – ziemia świebodzińska znalazła się w obrębie Księstwa głogowskiego po zajęciu dużej części Wielkopolski przez Henryka I Brodatego
• 1302 – pierwsza źródłowa wzmianka o Świebodzinie (Swiebosin}
• 1319 – Świebodzin po raz pierwszy wzmiankowany jako miasto, od tego czasu pozostawał grodem książęcym
• 1320 – Świebodzin staje się własnością księcia głogowskiego – Henryka IV
• 1329 – Świebodzin (Swibzin) wymieniony jest wśród miast i warowni
• 1333-1335 – miasto w granicach Królestwa Polskiego
• 1335 – Świebodzin powrócił do księstwa głogowskiego, i wraz z nim uznał zwierzchność lenną Czech
• 1336 – wybudowano kościół katolicki pw. św.św. Piotra i Pawła
• 1347-1348 – przejście przez miasto „czarnej zarazy”, zmarło ponad 1/4 mieszkańców
• 1360 – miasto wróciło do księstwa głogowskiego, do miasta przybyli flamandzcy czeladnicy i założyli tkalnie
• 1395 – książę Henryk VIII nadał tkaczom świebodzińskim najstarszy przywilej tkaczy, przyznający im szerokie uprawnienia przy zakupie wełny
• 1409 – władzę nad miastem przejął książę Krosna i Świebodzina – Władysław, który walczył pod Grunwaldem po stronie wojsk polskich
• od 1452 – w mieście istniało bractwo sukienników. Sukno świebodzińskie stało się przedmiotem eksportu do wielu krajów. Na szeroką skalę sprzedawano je również do Polski. O „suknie świebodzińskim” jest wzmianka w powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem (tom I)
• 1455 – w okolicach miasta zostały założone liczne działki chmielowe, rozpoczęło się wytwarzanie piwa
• 1469 – książę Henryk XI nadał miastu pełne prawa miejskie wzorowane na Głogowie. Miasto posiadało prawo „warzyć i sprzedawać piwo oraz pobierać opłaty od sprzedaży soli”
• 1488 – miasto przeszło pod bezpośrednią władzę królów czeskich
• 1500 – wielki pożar w mieście, spaliła się niemal jego połowa
• 1506 – ostateczna likwidacja odrębności księstwa głogowskiego
• 1510 – miasto przystąpiło do związku miast śląskich celem obrony przed napaściami wędrownego rycerstwa
• 1522 – drugi wielki pożar w mieście, miasto uległa całkowitemu spaleniu; król zwolnił gród z opłat na rzecz władcy na okres 10 lat
• 1526 – miasto wraz z całym Śląskiem przeszło aż do 1742 roku pod panowanie Habsburgów
• 1533 – miasto częściowo zniszczone po trzęsieniu ziemi, przeżyło kolejna epidemię „czarnej śmierci”
• 1604 – wybudowano najstarszą szkołę obok kościoła parafialnego, która od 1628 roku była szkołą katolicką. Historyczna budowla przetrwała do dzisiaj
• 1631 – wkroczenie wojsk szwedzkich
• 1640 – czwarty wielki pożar w mieście
• 1686 – na mocy układu między Habsburgami a elektorem brandenburskim miasto zostało przyłączone do Brandenburgii
• 1694 – Świebodzin powrócił w granice Królestwa Czech
• 1700 – produkcja świebodzińskich sukienników sprzedawana jest w Lipsku, Norymberdze, Frankfurcie n. Menem, Gdańsku, Królewcu i na terenie całej Rzeczypospolitej
• 1728 – uruchomiono pierwszą farbiarnię tkanin, dotychczas miasto korzystało z usług pobliskiego Sulechowa
• 1742 – miasto w granicach Prus
• 1763-1806 – śląskie tabele statystyczne zaliczały Świebodzin do sześciu najsilniej uprzemysłowionych miast na Śląsku, a pod względem włókiennictwa – do trzech
• 1780 – podjęto próbę założenia plantacji morwy do hodowli jedwabników
• 1807 – do miasta przybył oddział polskiej kawalerii
• 1808-1812 – Świebodzin staje się miastem garnizonowym
• 1824 – w okolicach miasta odkryto złoża węgla brunatnego. Później powstała jedna z nielicznych głębinowych kopalń węgla brunatnego w Sieniawie oraz fabryka brykietu
• 1849 – wybudowano bitą drogę Poznań – Frankfurt nad Odrą
• 1865 – wybudowano gazownię miejską
• 1868-1870 – budowa odcinka połączenia kolejowego Poznań – Frankfurt przechodzącego przez miasto
• 1871 – wraz z Prusami Świebodzin wchodzi w skład zjednoczonych Niemiec
• 1900 – wybudowano Kościół Ewangelicki obecnie NMP Królowej Polski
• 1905 – miasto liczyło 9231 mieszkańców, głównie ewangelików
• 1910 – na łąkach miejskich zbudowano wodociąg
• 1920 – rozpoczęto zakładanie sieci elektrycznej w mieście
• 1928 – wybudowano sieć kanalizacyjną
• 1945 – 31 stycznia Świebodzin zajęły oddziały Armii Czerwonej, miasto uniknęło zniszczeń; komendantem miasta został mjr Gaunow
• 1945 – 28 marca utworzenie administracji polskiej; rozpoczęcie wysiedlania dotychczasowych mieszkańców miasta do Niemiec; początek napływu polskich osadników m.in. z Kresów Wschodnich
• 1945 – 16 kwietnia utworzono powiat świebodziński, który składał się z 3 miast (Lubrza, Sulechów, Świebodzin), 13 gmin i 86 gromad. Podział ten przetrwał z pewnymi zmianami do 1954 r.
• 1945-1950 – po wojnie Świebodzin włączono administracyjnie do Wielkopolski
• 1950 – utworzono województwo zielonogórskie, w którym znalazł się Świebodzin
• 1975 – w Polsce dokonano kolejnej reformy administracyjnej. Likwidując powiat utworzono gminy, które funkcjonują do dnia dzisiejszego
• W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. zielonogórskiego.
• 1990 – po okresie socjalistycznym, odbyły się pierwsze wolne wybory samorządowe
• 1999 – 1 stycznia zaczął funkcjonować powiat świebodziński
• 2005 – zbudowano Rondo Solidarności
• 2010 – zakończono prace przy budowie Figury Chrystusa Króla.
• 2011 – utworzono dwa nowe osiedla: Północne i Leśne
• 2013 – zakończone prace przy budowie odcinku drogi ekspresowej S3 Międzyrzecz – Sulechów – ważny szlak komunikacyjny płn. – płd, który ma być skończony w całości w 2020 roku

Demografia[edytuj]

• Piramida wieku mieszkańców Świebodzina w 2014 roku ^[1].

Zabytki[edytuj]

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są^[11]:

Gotycki Kościół św. Michała Archanioła

Zamek joannitów z XVI wieku, obecnie szpital (ściana wschodnia)

Zamek (detal)

Szkoła parafialna – widok z zewnątrz

Wnętrze szkoły parafialnej

Kościół MB Królowej Polski

Świebodzin, Park Chopina

Tablica zawieszona przed wejściem do biblioteki Eberharda Hilschera

• zespół urbanistyczno-krajobrazowy
• kościół parafialny pod wezwaniem św. Michała Archanioła, późnogotycki z XV wieku, przebudowany w 1541 roku, XVII-XIX wieku; pierwsze wzmianki o kościele, wówczas zapewne drewnianym, pochodzą z 1311 r. Trzon obecnej, gotyckiej świątyni powstał w I połowie XV wieku. Po pożarze w 1541 r. trzynawową budowlę powiększono dostawiając czwartą nawę i rząd kaplic. Wnętrze nakryte zostało efektownym sklepieniem sieciowym, w kaplicach gwiaździstym i rzadko spotykanym kryształowym. W latach 1850-1858 świątynia była przebudowywana według projektu Alexisa Langera z Wrocławia. Wybudowano neogotycką kruchtę, fasadę zachodnią zwieńczono imponującym szczytem z dwiema iglicami. We wnętrzu zachowane cenne wyposażenie: późnogotycki tryptyk św. Anny w ołtarzu głównym i Ukrzyżowanie oraz rokokowy ołtarz Najświętszej Marii Panny. Kościół wyróżnia się także tym, iż jest szerszy niż dłuższy
• zamek joannitów z XVI wieku, obecnie szpital, przebudowany w XVII wieku, XIX wieku; do dziś istnieje starsza pozostałość skrzydła południowo-wschodniego. Początki budowli sięgają XIV wieku. W tym czasie był najprawdopodobniej niewielką warownią drewnianą bądź częściowo murowaną. W XV wieku zamkiem przejściowo władają brandenburscy joannici. Początkowo miał w zabudowie kształt podkowy z jednym skrzydłem mieszkalnym. W okresie renesansu zamek rozbudowano dodając dwa kolejne skrzydła. W wyniku zabudowy podzamcza szeregiem domów powstał drugi dziedziniec. Na rysunku z XVIII w. widoczny jest wyraźny podział na zamek górny i dolny. Budowla otoczona była murem oraz fosą z mostem zwodzonym od strony miasta. Zamek przez wiele wieków był siedzibą komendantów i starostów okręgu wśród, których do najbardziej zasłużonych dla miasta należeli przedstawiciele rodziny von Knobelsdorff. Od 1699 r. zamek w ramach zastawu przejęły cysterki trzebnickie, z tego czasu zapewne pochodzą krzyże z kul armatnich wmurowane w elewację zamku. W roku 1868 tereny zamkowe stały się własnością miasta. W 1898 r. władze miasta przekazały obiekt siostrom boromeuszkom, które urządziły tutaj szpital, szkołę katolicką i przedszkole. Staraniem sióstr zakonnych, postawione zostały w roku 1934 nowe skrzydła szpitala, powiązane budynkiem łączącym ze starym zamkiem. Od 1946 roku zespół zamkowo-szpitalny użytkowany jest przez cieszące się dobrą renomą w kraju Sanatorium Rehabilitacyjno-Ortopedyczne (obecnie: Lubuskiego Ośrodka Rehabilitacyjne-Ortopedycznego). Mury starego zamczyska widoczne są w południowo-wschodnim skrzydle sanatoryjnego kompleksu
• mury obronne, z początku XIV wieku; zachowały się fragmenty murów miejskich z XIV-XVI wieku, trzech baszt oraz fragmenty pozostałości fosy. Umocnienia miasta zaczęto wznosić od końca XIV wieku, najpierw z kamienia polnego później z cegły. W końcu XVI wieku całe miasto otoczone było murami z dwunastoma basztami i trzema bramami wjazdowymi. Od XVIII wieku, kiedy to obwarowania zaczęły tracić swoje znaczenie militarne, rozpoczęła się ich likwidacja. Najpierw osuszono fosę, potem rozbierano mury obronne a materiał budowlany wykorzystano do wznoszenia nowych budynków
• baszta Kamienna, z początku XIV wieku
• ratusz, z XVI wieku, przebudowany w końca XIX wieku; w nim ma siedzibę Muzeum Regionalne oraz Biblioteka Eberharda Hilschera, w której zgromadzono pokaźną kolekcję książek oraz pamiątki po pisarzu. Ratusz wybudowano w końcu XIV wieku w centralnym punkcie rynku. Pierwotnie była to budowla dwutraktowa, zapewne drewniana. W czasie wielkiego pożaru miasta w 1541 r. uległ zniszczeniu, odbudowany w kształcie budynku trzytraktowego, dwukondygnacyjnego z dwiema wieżami. W XIX wieku został przebudowywany: W 1827 r. rozebrano jedną z wież – północną. Elewację opracowano w neostylowych formach nawiązujących do gotyku i renesansu, wieżę zwieńczono krenelażem. W piwnicach zachowały się najstarsze elementy – kamienne sklepienia beczkowe oraz ceglane: krzyżowo-żebrowe i gwiaździste obecne także w kilku salach na parterze ratusza. Każdego dnia, po wybiciu godziny dwunastej, z wieży ratuszowej grany jest Hejnał Świebodzina, stworzony w latach siedemdziesiątych przez Edmunda Wilgockiego, pierwszego dyrektora szkoły muzycznej^[12]. Link do hejnału
• szkoła parafialna, ul. Szpitalna 1, pochodzi z XVI wieku, przebudowana została w początku XVII wieku, XIX wieku; szkoła przy parafii funkcjonowała co najmniej od XIV wieku. Położona była w pobliżu kościoła, nie wykluczone, że w tym samym miejscu, gdzie obecny budynek. Według istniejących dokumentów historycznych, powstał on w 1604 roku na miejscu drewnianego. Jednak niektóre z nich dają powód do przypuszczeń, że szkoła świebodzińska była już murowana przynajmniej w pierwszej połowie XVI wieku. Był to prawdopodobnie budynek o zdecydowanie smukłych proporcjach i schodkowych szczytach. W sieni przetrwały też resztki późnogotyckich sklepień, obecnych niegdyś zapewne we wszystkich pomieszczeniach. Dzisiejszy wygląd budynku ukształtowany został w czasie gruntownej przebudowy dokonanej w II połowie XIX wieku
• zespół architektoniczny przy Parku Chopina:
  • kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, neogotycki z lat 1898-1900, dawniej protestancki. Wzniesiony w latach 1898-1900 jako kościół ewangelicki na miejscu dwóch wcześniejszych zborów z XVII i XVIII wieku. Pierwszy zbór na tym miejscu postawili protestanci w 1694 roku. Z powodu wad konstrukcyjnych musiał być rozebrany. Następny wzniesiony został w 1747 roku w konstrukcji szachulcowej. Gdy i ten uległ zniszczeniu, postawiono obecny. Jest to budowla neogotycka, również wnętrze zaprojektowane zostało w tym stylu. W 1946 r. przejęty został przez parafię katolicką
  • progimnazjum, obecnie szkoła, z 1876 roku
  • szkoła dla dziewcząt, obecnie LO, z 1869 roku
  • sąd i więzienie, z 1879 roku
• domy z XVIII, XIX i XX wieku, miasto do XVIII w. posiadało głównie zabudowę drewnianą. Najstarsze zachowane kamienice pochodzą z końca XVIII wieku – przy ul. Wiejskiej i Kościelnej. Większość miejskiej zabudowy powstawała w XIX i XX wieku, często o eklektycznej i secesyjnej architekturze. Najciekawsze zespoły kamienic o różnorodnym i bogatym detalu znajdują się przy ul. Piłsudskiego, pl. Wolności, pl. Obrońców Pokoju, 1 Maja, Żymierskiego. Na przedmieściach zachowały się okazałe wille, np. przy ul. Łęgowskiej – siedziba dawnej fabrykanckiej rodziny Rothe-Rimpler, przy ul. Łużyckiej tzw. willa Sallet
  • dom, ul. Kościelna 6, 7, 12, 13, z końca XVIII wieku, XIX wieku/XX wieku
  • dom, ul. Wiejska 1, z końca XVIII wieku
  • domy, ul. Piłsudskiego 1-40, 45, z XIX wieku/XX wieku
  • dom, ul. 1 Maja 1, 2, 3 z końca XVIII wieku, 5, 10, 11, 12, 13, 17 (d. 11), 21
  • domy ul. Żymierskiego 1, 2, 4, 3 8, 9, 10, 48, 50, 52, 56, z końca XVIII wieku; 6, 20, 43, 44, 47, 49, z XIX wieku/XX wieku
• domy, ul. Łagowska 1 i 2, z końca XIX wieku
• zespół architektoniczno-urbanistyczny pl. Browarnianego, domy, pl. Browarniany nr 3, 4, z końca XIX wieku, nr 20, z początku XX wieku
• domy, ul. Głogowska 1 (d. 28), 2 (d. 3), 3, 4 (d. 1), 6, z końca XVIII wieku, nr 7, 8 (d. 2), 9 (d. 26), 10, 11 (d. 25), 12, 13 (d. 21), 17 (d. 19), 19 (d. 18), 20, 24, 25 (d. 15), 31, z XIX wieku/XX wieku
• domy, pl. Jana Pawła II 3, 5 (d.7), 7 (d.10), , 9, 10, 11, 12, 13, 20 (d. 24), 21 (d. 25),24, 25, 26, 27, 28, z XIX wieku/XX wieku
• domy, ul. Kilińskiego 1, 3, 7, 11, 12, 18, z XIX wieku/XX wieku
• dom, ul. Młyńska 1, z końca XVIII wieku
• domy, ul. Studencka 3, 3a, 4, 5, 6, 7, 39, z XIX wieku/XX wieku
• dom, ul. 30 Stycznia 9, z końca XVIII wieku
• dom, ul. Szpitalna 5, szachulcowy, z połowy XIX wieku
• domy, ul. Świerczewskiego 4, 5, 82, 83
• domy, ul. Wałowa 6, 7, 8, 15, 16, 17 szachulcowy z końca XVIII wieku; 18, 20, 21, 24 (d.18), 25/26, 28, 38, 39, 40, 42, 43, 43a, 44, XIX wieku/XX wieku.

inne zabytki:

• cmentarz żydowski
• kapliczka św. Jana Nepomucena, pochodzi z XVIII wieku. Stanęła w XVIII wieku przy obecnej ul. Żymierskiego. Posiada typową barokową formę – pierwotnie św. Jana Nepomucena – patrona podróżnych, mostów i przepraw oraz opiekuna życia rodzinnego.

Atrakcje turystyczne[edytuj]

Ławeczka Niemena

Pomnik Sukiennika Świebodzińskiego

Tablica upamiętniająca postać Eberharda Hilschera, lokalnego poety, pisarza, eseisty i krytyka literackiego

• figura Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – w 2001 proboszcz parafii pw. Miłosierdzia Bożego ks. Sylwester Zawadzki rozpoczął działania zmierzające do wybudowania w Świebodzinie pomnika Chrystusa Króla o wielkości zbliżonej do Pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro. Pierwsze elementy pomnika zamontowano w sierpniu 2007, a budowa całości została ukończona 6 listopada 2010 roku. Pomnik według projektu Mirosława Pateckiego jest ustawiony na usypanym kopcu o wysokości 16 m. Postać ma 33 m wysokości (bez korony) i ramiona o rozpiętości 25 m^[13].
• ławeczka Czesława Niemena – w dniu 20 czerwca 2009 została odsłonięta ławeczka Czesława Niemena^[14]. Ławeczka powstała z inicjatywy Stowarzyszenia Pamięci Czesława Niemena oraz przy dużej pomocy władz lokalnych: burmistrza miasta Dariusza Bekisza i starosty powiatu świebodzińskiego Zbigniewa Szumskiego. Ze względu na powiązania rodzinne artysta był bardzo związany z miastem; zagrał również koncert, z którego dochód przekazał na budowę basenu miejskiego.
• sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie

Przemysł i handel[edytuj]

• SECO/WARWICK Europe S.A. (firma przejęła dawne zakłady „Elterma” ) – grupa SECO/WARWICK jest światowym liderem w produkcji pieców przemysłowych oraz urządzeń do obróbki cieplnej
• Eldrob SA – spółka zależna Indykpolu
• Mercord Sp. z o.o. – jest jednym z czołowych producentów odzieży ochronnej w Polsce
• PHU Instal+ – usługi elektroenergetyczne, sprzedaż i montaż rozdzielni, szaf i złączy kablowo-pomiarowych.
• znaczną część miejskiej gospodarki stanowi sektor handlowy. W Świebodzinie funkcjonują: 8 marketów (Tesco, 3 Biedronka, Lidl, Netto, Intermarché, Dino), kilkanaście innych sklepów sieci handlowych: market budowlany Mrówka; sklepy: NeoNet, MediaExpert.
• Recaro - światowa firma znana z produkcji foteli i fotelików samochodowych dla dzieci.

Edukacja[edytuj]

Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza, dawna szkoła dla dziewcząt z 1869 roku

Szkoła Podstawowa nr 2 im. Fryderyka Chopina, dawne progimnazjum z 1876 roku

W Świebodzinie znajdują się:

• Szkoły podstawowe
  • Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2 im. Fryderyka Chopina
  • Publiczna Szkoła Podstawowa nr 6 im. Kornela Makuszyńskiego
  • Publiczna Szkoła Podstawowa nr 7 im. Janusza Korczaka
  • Społeczna Szkoła Podstawowa i Katolickie Gimnazjum Społeczne
• Gimnazja
  • Publiczne Gimnazjum nr 1 im. Mikołaja Kopernika
  • Publiczne Gimnazjum nr 3 im. Czesława Niemena
  • Społeczna Szkoła Podstawowa i Katolickie Gimnazjum Społeczne
• Szkoły średnie
  • Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza
  • Powiatowy Zespół Szkół Technicznych i Zawodowych w Świebodzinie

• Szkoły specjalne
  • Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy im. Lecha Wierusza

Sport[edytuj]

W mieście swoją siedzibę ma piłkarski Klub Sportowy „Pogoń” Świebodzin, który powstał w 1966 roku i jego sukcesy to m.in. występy w III poziomie rozgrywek oraz 1/16 finału Pucharu Polski. Zespół swoje domowe mecze rozgrywa na Stadionie OSiR w Świebodzinie o pojemności 3500 miejsc. Barwy klubu: żółto-czerwone. Reaktywowany w 2017 roku na bazie klubu piłkarskiego „Santos” Świebodzin i występuje w IV lidze lubuskiej.

Poza tym od 2000 roku istnieje sekcja tenisa stołowego KS „Jofrakuda” Świebodzin, która posiada drużyny w III, IV i V lidze rozgrywkowej pod egidą PZTS.

Transport[edytuj]

W mieście krzyżują się drogi o znaczeniu krajowym oraz wojewódzkim.

W Świebodzinie znajduje się stacja kolejowa, przez którą przebiega linia kolejowa nr 3 i w której kończy się nieczynna linia kolejowa nr 384.

Media[edytuj]

Telewizja i internet[edytuj]

W mieście od stycznia 2012 do 26 lutego 2016 roku^[15] funkcjonowała lokalna telewizja HTŚ Świebodzin, której program na żywo wraz z powtórkami mogli oglądać wszyscy abonenci telewizji kablowej Vectra, do której dostęp ma ponad połowa mieszkańców miasta^{[potrzebny przypis]}. Świebodzinianie nieposiadający Vectry mogli swobodnie oglądać wszystkie audycje programu HTŚ w internecie.

Prasa[edytuj]

Gazety:

• Dzień Za Dniem
• Tygodniowa
• Lokalna

Portale Internetowe:

• http://www.tygodniowa.pl
• http://www.gazeta.swiebodzin.pl/
• http://www.gazeta-lokalna.pl

Organizacje społeczne[edytuj]

W Świebodzinie działa Świebodziński Związek Kresowian zrzeszający osoby pochodzenia kresowego oraz pielęgnujące pamięć o Kresach Wschodnich.

Wspólnoty religijne[edytuj]

Pomnik Chrystusa Króla

Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy

• zbór Świebodzin–Widok (w tym grupa rosyjskojęzyczna) i Świebodzin–Centrum z własną Salą Królestwa (ul. Młyńska 1)^[16][17].

Kościół rzymskokatolicki

• Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Świebodzinie
• Parafia św. Michała Archanioła w Świebodzinie
• Parafia Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie

Protestantyzm

• Kościół Adwentystów Dnia Siódmego
  • zbór w Świebodzinie
• Kościół Zielonoświątkowy
  • zbór Kościoła Zielonoświątkowego

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta partnerskie:

• Herzberg^[18]
• Neuenhagen^[19]
• Friesoythe (od 1998 roku)^[20]

Artykuły prasowe[edytuj]

• Izabela Taraszczuk: Gerhart-Hauptmann-Biograph Eberhard Hilscher wäre dieses Jahr 85 geworden. Mit der Witwe des Schwiebuser Schriftstellers und Essayisten, Ute Hilscher, sprach Izabela Taraszczuk (Biograf Gerharta Hauptmanna Eberhard Hilscher skończyłby w tym roku 85 lat. Z wdową po pisarzu ze Schwiebus/Świebodzina rozmawiała Izabela Taraszczuk). [W:] "Schlesien heute", nr 9/2012, wyd. Senfkorn Verlag Alfred Theisen w Görlitz, s. 57.

Przypisy

Bibliografia[edytuj]

• Stanisław Kowalski. „Miasta Środkowego Nadodrza dawniej – historia zapisana w zabytkach”, wyd. Lubuskie Towarzystwo Naukowe – Zielona Góra 1994 r.
• Wiesław Zdanowicz. „Kalendarium dziejów Świebodzina i okolic do roku 1945” – publikacja wydana z okazji 700-lecia Świebodzina w 2003 r.
• Praca zbiorowa pod redakcją Wojciecha Strzyżewskiego. „Dzieje Świebodzina” – wyd.: Gmina Świebodzin i Muzeum Regionalne w Świebodzinie – Świebodzin – Zielona Góra 2007

Linki zewnętrzne[edytuj]

• Strona miasta
• Świebodzin w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola. Warszawa, 1890.
• Porównanie wielkości statui ze Świebodzina z innymi statuami świata
• Gazeta Lokalna. Dwutygodnik Powiatu Świebodzińskiego i gminy Świebodzin
• Forum Świebodzina
• Panorama z lotu ptaka

p • d • e Miasta województwa lubuskiego Babimost • Bytom Odrzański • Cybinka • Czerwieńsk • Dobiegniew • Drezdenko • Gorzów Wielkopolski • Gozdnica • Gubin • Iłowa • Jasień • Kargowa • Kostrzyn nad Odrą • Kożuchów • Krosno Odrzańskie • Lubniewice • Lubsko • Łęknica • Małomice • Międzyrzecz • Nowa Sól • Nowe Miasteczko • Nowogród Bobrzański • Ośno Lubuskie • Rzepin • Skwierzyna • Sława • Słubice • Strzelce Krajeńskie • Sulechów • Sulęcin • Szlichtyngowa • Szprotawa • Świebodzin • Torzym • Trzciel • Witnica • Wschowa • Zbąszynek • Zielona Góra • Żagań • Żary

p • d • e Powiat świebodziński Miasta Świebodzin • Zbąszynek Gminy miejsko-wiejskie Świebodzin • Zbąszynek Gminy wiejskie Lubrza • Łagów • Skąpe • Szczaniec