Strony internetowe
Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Turobin - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Turobin" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Turobin warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Turobin" to tylko My.
Sklepy internetowe
Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Turobin" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Turobin i w całej Polsce!
Reklama internetowa - Marketing www
Chcesz aby Twoja strona/sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Turobin" lub "pewna firma Turobin" mogli trafić do twojej witryny? Poznaj ofertę Malinemarketing dla Turobin. Zyskaj profesionalneą reklamę i promocję dla Twojej firmy w Turobin.
Portfolio
Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..
O mieście: Turobin
|
|||
|
|||
 Kościół pw. św. Dominika |
|||
| Państwo |  Polska |
||
| Województwo | lubelskie | ||
| Powiat | biłgorajski | ||
| Gmina | Turobin | ||
| Liczba ludności (2013) | 983[1] | ||
| Strefa numeracyjna | (+48) 84 | ||
| Kod pocztowy | 23-465[2] | ||
| Tablice rejestracyjne | LBL | ||
| SIMC | 0903200 | ||
|
Położenie na mapie gminy Turobin
  Turobin
|
|||
|
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego
 Turobin
|
|||
|
Położenie na mapie województwa lubelskiego
 Turobin
|
|||
|
Położenie na mapie Polski
 Turobin
|
|||
 50°49′30″N 22°44′40″E/50,825000 22,744444 |
|||
Turobin – dawne miasto, obecnie wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie biłgorajskim, w gminie Turobin[3][4]. Wieś leży w zachodniej części Padołu Zamojskiego, nad Porem.
Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1420 roku położone było w XVI wieku w województwie ruskim[5]. W latach 1957-1975 Turobin administracyjnie należał do powiatu krasnostawskiego (woj. lubelskie), a w 1975-1998 do województwa zamojskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Turobin i ośrodkiem usługowym dla okolicznych terenów wiejskich.
Z miejscowości pochodził prawnik Jan z Turobina (1511–1575), rektor Akademii Krakowskiej.
Spis treści
Etymologia[edytuj]
Zapisy nazwy najpierw miasta potem wsi, poczynając od XIV wieku przekazują ją w brzmieniu dzisiejszym (Turobin w roku 1399).
Nazwa pochodzi od nazwy osobowej Turoba, ta zaś od wyrazu tur.[6]
Historia[edytuj]
Po raz pierwszy wspomniano miejscowość w 1389 r. w akcie nadania przez króla Władysława Jagiełłę kilkuwioskowej włości turobińskiej podskarbiemu Dymitrowi z Goraja. Już po r. 1405 włość ta przeszła we władanie możnego wielkopolskiego rodu Szamotulskich.
W 1420, za staraniem dziedzica Dobrogosta Świdwy z Szamotuł, kasztelana poznańskiego i starosty generalnego wielkopolskiego za przywilejem Władysława Jagiełły Turobin otrzymał prawa miejskie (miastem był do 1869 r.- Postanowienie znoszące z 19 (31) grudnia 1869 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, str. 465))[7].
Około 1510 r. (według innych źródeł[jakich?] dopiero w 1563) właścicielami miasta i włości stali się hrabiowie z Wielkopolski - Górkowie. Od ich spadkobierców: Czarnkowskich i Pawła Trojanowskiego, w 1596 r. włość turobińską (1 miasto i 12 wsi) oraz gorajską za 130 000 zł kupił kanclerz Jan Zamoyski. Turobin był miastem Ordynacji Zamoyskiej[8].
W kilka lat później nowy właściciel włączył swe nabytki do niedawno utworzonej Ordynacji Zamojskiej, w składzie której pozostawały do XIX w.
W 1565 r. Górkowie zorganizowali tu Nowe Miasto między Starym Miastem a zamkiem, zabudowując puste dotychczas Podzamcze.
W latach 1581-1596 działał tu zbór ariański braci polscy i szkoła ariańska. W 1630 roku arianie zostali ostatecznie usunięci.
13 stycznia 1870 r. pozbawiono Turobin praw miejskich[9].
Demografia[edytuj]
W 1612 “na novem Rynku albo Mieście" znajdowało się 37 działek budowlanych, należących do turobińskich mieszczan[7].
- W 1564 r. miasto liczyło 245 domów z 1225 mieszkańcami.
Kolejne spisy ludności wykazywały tu:
- 286 domów - w 1787 roku,
- 26 domów murowanych i 318 drewnianych z 2026 mieszkańcami - w 1827 r.[10] .
- 20 murowanych i 405 drewnianych domów oraz 2359 mieszkańców, z tego 951 Żydów - w 1856/57 r.,
- 25 murowanych i 341 drewnianych domów oraz 3942 mieszkańców, w tym 2342 Żydów w 1886/87 r.
- 1600 mieszkańców, w tym 965 Żydów, według spisu z r. 1921[11].
Relacja Verdmona z 1902 r. (Leonard de Verdmon Jacques) opisana w wydanej monografii tak mówiła o miejscowości: “... obecnie jest to nędzna, niebrukowana mieścina, głośna z największych w Królestwie (kongresowym) jarmarków na konie; te jarmarki oraz rolnictwo i wyrób kożuchów podtrzymują dobrobyt ludności". W osadzie istnieje cerkiew prawosławna od r. 1882, synagoga murowana, szkoła początkowa, dom schronienia dla starców i urząd gminny.
W latach 1788-90 tutejszym proboszczem (bardziej tytularnym niż faktycznym) był Stanisław Staszic[7].
Wydarzenia historyczne i losowe[edytuj]
W 1648 miasto zostało zniszczone przez Kozaków, w 1656 przez Szwedów. Ponadto w wieku XVII, oprócz wyżej wymienionych dat, pożary, wojny i epidemie miały miejsce w następujących latach:
- Pożary miasta miały miejsce w 1668, 1689, 1698 i 1699 r.
- Działania wojenne spowodowały zniszczenia w 1612, 1648, 1653, 1657, 1672, 1690 r.
- Epidemie (zarazy morowe) wybuchły w 1626, 1653, 1656 i 1658 r.
W 1859 uległo wielkiemu pożarowi, który strawił większość drewnianych zabudowań. Kolejne zniszczenia przyniosły działania I wojny światowej.
Zabytki[edytuj]
- Kościół pw. św. Dominika
- Rynek turobiński o wymiarach 100 × 110 m
- Kaplica pw. św. Marka
- Gródki - zbiorowa mogiła mieszkańców wsi zabitych przez hitlerowców 1 lipca 1942
- Synagoga i dom modlitwy dla kobiet
Turystyka[edytuj]
Szlaki turystyczne[edytuj]
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Bank danych lokalnych GUS. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-07-16].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych poprzez wyszukiwarkę. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2015-07-16].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 23.04.2015].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 23.04.2015].
- ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 171.
- ↑ Kazimierz Rymut: Nazwy miast Polski. Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, s. 251.
- ↑ abc Słownik historyczny województwa Zamojskiego. [dostęp 2015-07-16].
- ↑ Marian Kozaczka, Ordynacje rodowe na ziemiach polskich do 1918 r., w: Rocznik Tarnowski 1991/1992, s. 64.
- ↑ Postanowienie z 19 (31) grudnia 1869, ogłoszone 1 (13 stycznia) 1870 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, str. 471)
- ↑ Tabela. Tabela miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożone w biurze Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji, t. I-II, W. 1827.. „Centralna Biblioteka Statystyczna”. A-Ł (Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego), s. 288, 1827. Warszawa.
- ↑ Spis 1921. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. Tom IV,Województwo lubelskie, Warszawa 1924.. . [dostęp 2015-07-17].
Bibliografia[edytuj]
- Roman Tokarczyk, "Turobin Dzieje Miejscowości" (monografia), Morpol, Lublin 2002
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Józef Niedźwiedź Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego Oficyna wydawnicza KRESY Sp. z o.o., Zamość 2003
- Turobin (1) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XII: Szlurpkiszki – Warłynka. Warszawa, 1892.
|
|||||||||||
|
||||||||||||||||||||
|
|||||
|
||||||||