Tworzenie stron internetowych

Ustka

Poznaj naszą ofertę w zakresie tworzenia stron www oraz sklepów internetowych. Nasza firma oferuje sklepy online które przyciągną klientów w mieście Ustka. Zapewniemy indywidualne podejście do Twojego biznesu. Niskie ceny i z dbałością o detale wykonanie zapewni Ci sukces. Adres w internecie jest jedną z metod na pozyskanie klientów dla Twojego biznesu, dobrze wykonana strona jest jednym z elementów który zachęcają klienta do skorzystania z Twojej oferty. Rozwiązania z wysokiej półki jakie wykorzystujemy zapewniają skuteczne wykonanie naszej usługi.

Strony internetowe

Jeżeli chesz mieć własną stronę internetową, a Twoja firma znajduje się w miejscowości Ustka - dobrze trafiłeś. Projektujemy, wdrażamy i tworzymy strony internetowe dla każdego. Napewno chesz aby klient wpisując w wyszukiwarkę nazwę "Twojej firmy + Ustka" uzyskał informację o Twojej stronie oraz ofercie Twojej firmy. Dlatego jeżeli chcesz aby Twoja firma była dobrze widoczna kiedy wyszuka się informacje o mieście Ustka warto stworzyć stronę korzystająć z naszych usług.
Pamietaj! jeśli "Strony Internetowe Ustka" to tylko My.

Sklepy internetowe

Chcesz aby twój sklep był popularny i aby ludzie mogli go łatwo znaleźć, aby wpisując w wyszukiwarkę "sklep Ustka" mogli trafić do twojej witryny i szybko oraz wygodnie zrobić zakupy? Potrzebujesz wydajnego i profesjonalnie wykonanego sklepu internetowego? Napisz teraz do nas. Projektujemy profesjonalne sklepy internetowe, dzięki naszym usługom możesz sprzedawać szybko i wygodnie w Internecie, na terenie miasta Ustka i w całej Polsce!

Portfolio

Poniżej mozesz zobaczyć kilka nszych prac. Pamiętaj każdy sklep projektujemy indywidualnie pod konkretne potrzeby..

O mieście: Ustka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ustka
Ustka: latarnia, plaża, syrenka, kutry w porcie, wejście do portu, port w Ustce z lotu ptaka
Ustka: latarnia, plaża, syrenka, kutry w porcie, wejście do portu, port w Ustce z lotu ptaka
Herb Flaga
Herb Ustki Flaga Ustki
Państwo  Polska
Województwo  pomorskie
Powiat słupski
Gmina gmina miejska
Data założenia XIII wiek
Prawa miejskie bd.
Burmistrz Jacek Graczyk
Powierzchnia 10,19 km²
Wysokość 0,0–26,7 m n.p.m.
Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość

15 869[1]
1 557,3 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 59
Kod pocztowy 76-270
Tablice rejestracyjne GSL
Położenie na mapie powiatu słupskiego
Mapa lokalizacyjna powiatu słupskiego
Ustka
Ustka
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa lokalizacyjna województwa pomorskiego
Ustka
Ustka
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Ustka
Ustka
Ziemia54°34′43″N 16°52′09″E/54,578611 16,869167
TERC
(TERYT)
2212011
SIMC 0977427
Hasło promocyjne: Ustka retroaktywna.
Urząd miejski
ul. Ks. Kard. St. Wyszyńskiego 3
76-270 Ustka
Strona internetowa
BIP

Ustka (niem. Stolpmünde) – miasto w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, siedziba gminy wiejskiej Ustka. Ustka jest położona na Wybrzeżu Słowińskim, u ujścia rzeki Słupi do Morza Bałtyckiego. Jest miastem portowym, uzdrowiskiem z dwoma letnimi kąpieliskami morskimi.

Według danych z 31 grudnia 2014 r. miasto miało 16 056 mieszkańców[2].

Od 13 lipca 2003 r. Ustkę i Słupsk łączy porozumienie zwane Dwumiastem. Oba miasta są połączone komunikacją kolejową i autobusową.

W Lędowie koło Ustki zlokalizowane jest Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej, będące głównym ośrodkiem szkoleniowym dla potrzeb Marynarki Wojennej.

Położenie[edytuj]

Ustka z lotu ptaka (2010)

W okresie powojennej polskiej administracji, w latach 1950–1975 należała do województwa koszalińskiego, a w latach 1975–1998 – do województwa słupskiego.

Znajduje się na północno-zachodnim krańcu województwa pomorskiego, w powiecie słupskim.

Ma powierzchnię 10,19 km², z czego 46% stanowią lasy, a 11% – użytki rolne.[potrzebny przypis]

Według danych z 1 stycznia 2015 r. powierzchnia miasta wynosiła 10,19 km²[3]. Ustka obejmuje 0,44% powierzchni powiatu słupskiego oraz 16,4% jego ludności.

W Ustce do Morza Bałtyckiego uchodzi rzeka Słupia. W zachodniej części miasta do morza uchodzi także strumień Czarna.

Układ miejski tworzy: 88 ulic, 2 place (Dąbrowskiego, Wolności) oraz 3 trakty (Promenada Nadmorska, Bulwar Portowy, Trakt Solidarności). Dawne dzielnice miasta: Grabienko, Mokrzyca, Ustka-Leśniczówka.

Miasto graniczy z gminą wiejską Ustka.

Zdjęcie lotnicze Ustki

Demografia[edytuj]

Według protokołu wizytacji biskupiej z 1665 osiedlonych w ówczesnej Ustce było 33 rodziny[4]. W październiku 1947 Ustkę zamieszkiwało 3458 Polaków i 371 Niemców[5].

Zmiana liczby ludności w Ustce od 1818 r. w tys. osób[6]
Zmiana liczby ludności w Ustce od 1818 r. w tys. osób[6]
  • Piramida wieku mieszkańców Ustki w 2014 roku[1].


Piramida wieku Ustka.png

Toponimia[edytuj]

Przez kilka miesięcy po przejęciu miasta przez administrację polską w 1945 roku równolegle funkcjonowało kilka nazw miasta: Nowy Słupsk, Nowe Słupie, Postomin, Postomino, Słupioujście, Słupie, Ujście i Uszcz[7]. Ostatecznie rozporządzeniem w 1946 roku ustalona została nazwa Ustka[8].

Historia[edytuj]

 Osobny artykuł: historia Ustki.

Z umowy słupskich radnych ze Święcami (Jaśko ze Sławna oraz Jaśko z Darłowa) z 2 lutego 1337 pochodzi informacja o istnieniu warowni w miejscu ujścia Słupi. Warownia w Ustce jest grodziskiem „quondam castrum”, w umowie jest to miejsce określone jako:

...nec non totum et integrum portum Stolpesmunde dictum, penes aquam stolpensem tam ab una quam alia parte situm...
...jak również cały i niepodzielny port Ustka, położony po obu stronach rzeki Słupi...[9]

Podobnie jak mieszkańcy innych wsi miejskich, ustczanie byli poddanymi Słupska. Z tego tytułu składać musieli przysięgę poddańczą, tzw. przysięgę ustecką, oraz płacić podatki na rzecz miasta, dbać o stan portu i nabrzeży, naprawiać je, udzielać pomocy przy rozładunku i załadunku statków oraz przy wejściu statków do portu. Obowiązywał ich także przymus młynny (młyn miejski w Zamełowie). Mieszkańcy Ustki wyróżniali się nie tylko obowiązkiem świadczenia wszelkich prac i usług związanych z portem, ale także płaceniem podatku szosowego, a nie czynszu, lub odrabianiem pańszczyzny. Aż do wojny trzydziestoletniej samodzielni ekonomicznie ustczanie, głównie szyprowie, karczmarze i wójtowie, przyjmowali obywatelstwo miasta Słupska i korzystali z przywilejów wynikających z posiadania praw miejskich. Rada miejska Słupska ustanawiała statuty, regulaminy i taryfy portowe, mianowała wójta, decydowała o wszelkich pracach związanych z funkcjonowaniem portu, określała rodzaje i wysokość podatków płaconych przez ustczan, sprawowała patronat nad kościołem i szkołą. Rada miejska, jako sąd wyższy, była instancją odwoławczą od wyroków sądu niższego. Wójt Ustki był jednocześnie wójtem portowym.Sprawował on władzę wykonawczą na terenie Ustki w odniesieniu do jej stałych mieszkańców, przebywających okresowo gości (kupców) oraz spraw wynikających z bieżącego funkcjonowania portu.

Od 1329 do końca 1342 Ustka i Słupsk w drodze zastawu były w posiadaniu zakonu krzyżackiego. Był to okres trudny, bo gdy zawisła groźba przejęcia ziemi przez zakon w wieczyste posiadanie, gdyż książę Bogusław V nie był w stanie spłacić w terminie, do 1 stycznia 1343 r., należnej kwoty 3334 grzywien, sumę tę wpłaciło społeczeństwo. Pieniądze te pozwoliły Słupskowi i mieszkańcom ziemi słupskiej wykupić się z rąk Krzyżaków.

Od XIII wieku na tereny te napływali niemieccy kolonizatorzy. Liczba ludności coraz szybciej wzrasta. Kościół w Ustce, która już teraz ma inną nazwę – Stolpmünde, jest budowany wraz z kościołem w Grabnie (1356). Zbudowany z drewna kościół pod wezwaniem św. Mikołaja stał na podwyższeniu, prawdopodobnie w środku starego grodziska słowiańskiego. Filialna świątynia kościoła w Grabnie była wykorzystywana jako znak nawigacyjny; dzienny i nocny.

Port w Ustce – kanał portowy (1905)

Poważniejszą inwestycją była, rozpoczęta (według Andersona) około połowy XIV w., rozbudowa portu. Zbudowano wówczas pierwsze trwałe urządzenia portowe w postaci mol o długości ok. 55 m, wykonanych z kaszyc, wzmocnionych palami, oraz drewnianych umocnień brzegowych kanału portowego długości: lewy, zachodni brzeg – 280 m, prawy, wschodni – 320 m. Przedłużeniem umocnień były mola. Następny etap rozbudowy portu, połączony z kapitalnym remontem dotychczasowych urządzeń, miał miejsce w XV w. Przedłużono wówczas mola do ok. 100 m, wzmocniono wschodni brzeg kanału portowego palową ścianą o długości 170 m oraz wymieniono wszystkie zużyte lub uszkodzone elementy dotychczasowych konstrukcji.

Wizytacje szkół przynoszą pierwsze informacje o szkole w Ustce z 28 lipca 1590 i z 1729. W 1590 wzmiankowano też, że mieszkańcy Ustki zajmują się intensywnie także rybołówstwem.

2 listopada 1626 do portu w Ustce wkroczyły szwedzkie wojska, rozpoczęła się wojna trzydziestoletnia. Obroty portu spadły. Zmniejszyła się też liczba mieszkańców. Dodatkowo do klęsk związanych z wojną w 1644 Ustkę strawił pożar; ocalało 15 domów i kościół.

W 1648 traktat pokojowy i dodatkowe uzgodnienia w 1653 przyporządkowały wschodnią część Pomorza Zachodniego, a więc i Ustkę, pod zwierzchnictwo Brandenburgii.

W XVIII wieku nieliczne statki rozładowywane były na redzie. W 1794 Ustka liczyła około 700 mieszkańców.

Nowa wojna wywołana przez Napoleona powoduje, że Wielka Armia zajmuje Pomorze Zachodnie na przełomie 1806/07. Port w Ustce był blokowany.

W 1888 był konsekrowany nowy kościół. Budynek murowany z cegły na fundamencie z głazów granitowych. Budowa kolei (początek XX wieku) wąsko- i szerokotorowej dokonała przyspieszenia w rozwoju gospodarczym portu jak również całego regionu. Liczba ludności Ustki w 1818 wynosiła 477, a w 1941 – 5051 osób.

Port w Ustce – nabrzeże (1910)

Pierwsze, wcale niemałe inwestycje infrastruktury wypoczynkowej zostały podjęte przez gminę miejską w 1911. Budowle po obu stronach portu były konstrukcji drewnianej usadowione na palach. Projekt wzorował się na łazienkach w Sopocie. Od tego czasu jest nieprzerwany przyrost realizacji tych inwestycji.

W 1904 latarnia morska w Ustce emitowała światło białe przerywane. A od 1913 dodatkowo na wschodnim falochronie pracowała syrena przeciwmgłowa.

W dniu 8 stycznia 1914 roku doszło na plaży zachodniej w rejonie Ustki do katastrofy morskiej - mały i stary parowiec „Stolp” został wyrzucony podczas sztormu na brzeg.

Od września 1939 i od czerwca 1941 obowiązywały na pewien czas obostrzenia dla cywilnego ruchu statków. W czasie wojny pojawiły się plany rozbudowy portu. Szybko zaniechano prac, a jedynym niemym świadkiem tych zdarzeń jest kawałek niedokończonego mola (tzw. trzecie molo). Od 1942 w niewielkim stopniu była rozbudowywana stocznia. Do połowy 1944 w Ustce było ok. 230 więźniów. W 1944 dla Ustki (w szczególności ze względu na port, który dawał możliwość ucieczki przed frontem) rozpoczął się okres zgromadzeniem się dużej liczby uchodźców. Panowała szczególnie ostra zima, brakowało kwater i żywności.

9 marca 1945 żołnierze niemieccy skapitulowali po niewielkiej wymianie ognia z oddziałem Armii Czerwonej. Została w mieście utworzona komendantura, która utworzyła niemiecką, pomocniczą administrację z niemieckim burmistrzem. Zaczęli zjeżdżać się polscy osiedleńcy. Pierwsza polska władza, Zarząd Miejski, rozpoczęła urzędowanie 11 maja 1945. Pierwszym burmistrzem został Wacław Jaworski, a jego zastępcą Wacław Michalski[10]. Stacja PKP wznowiła ponownie działalność na trasie Słupsk – Ustka 29 czerwca 1945 przyjazdem pociągu, którym przybyli zaproszeni do Ustki goście na pierwsze po wojnie Święto Morza. Urząd Pocztowy, uruchomiony 3 maja 1945, obejmował początkowo swym zasięgiem Ustkę i 20 okolicznych gmin. Oficjalne przekazanie władzy administracyjnej Polakom odbyło się 22 lipca 1945 r. Zlikwidowana została radziecka komendantura wojenna. W tym czasie zameldowanych było w Ustce 266 Polaków.

W grudniu 2013 roku oddano do użytku obrotową kładkę dla pieszych nad kanałem portowym. Stalowa konstrukcja o masie ponad 80 t ma blisko 58 m długości, wysoki na 24 m pylon oraz pomost o szerokości 4 m. Obracanie kładki trwa 4 min. i jest możliwe dzięki napędowi elektrycznemu. Budowa trwała pół roku i pochłonęła 4,39 mln zł[11]. Po dwuletniej przerwie związanej z awarią kładkę otwarto ponownie w maju 2017 roku[12].

Widok z latarni od strony portu (lipiec 2010)
Widok z latarni od strony portu (lipiec 2010)

Uzdrowisko Ustka[edytuj]

W uzdrowisku prowadzone może być leczenie w następujących kierunkach: choroby ortopedyczno-urazowe, choroby układu nerwowego, choroby reumatologiczne, choroby kardiologiczne i nadciśnienie, choroby górnych dróg oddechowych[13].

Uzdrowisko posiada 6 zakładów lecznictwa uzdrowiskowego, w tym 4 sanatoria, 3 zakłady przyrodolecznicze oraz przychodnia uzdrowiskowa[14].

Ustkę charakteryzuje klimat o właściwościach leczniczych a ponadto naturalne surowce lecznicze:

  • solanka 3,43% chlorkowo-sodowa, jodkowa, hipotermalna ze złoża „Ustka IGH-1”,
  • złoża torfu leczniczego – borowiny o nazwie „Ustka-1”, zaliczane do kopalin podstawowych[15].

Kąpieliska[edytuj]

Ustka – plaża wschodnia z lotu ptaka (lipiec 2010)

Na terenie miasta wyznaczono 2 letnie kąpieliska morskie[16]:

  • Ustka Wschód – obejmujące długość 500 m linii brzegowej liczonej w kierunku wschodnim od ok. 250 m falochronu wschodniego,
  • Ustka Zachód – obejmujące długość 200 m linii brzegowej liczonej w kierunku zachodnim od ok. 110 m od falochronu zachodniego.

W 2012 r. kąpieliska Ustka Wschód i Ustka Zachód spełniały obowiązkowe wymogi jakościowe dla wody w kąpielisku Unii Europejskiej[17]. Kąpieliska miejskie strzeżone są przez ratowników ze Słupskiego WOPR w okresie letnim (lipiec – sierpień)[18].

W 2013 r. ustalono sezon kąpielowy w okresie od 15 czerwca do 15 września[16].

Architektura[edytuj]

Zabytki[edytuj]

Dawne osiedle rybackie, (XIX/XX w.)
Willa Red z 1890, styl wilhelmiński
Ustka, port, zabudowa wschodnia

Nadzór nad zabytkami znajdującymi się na terenie gminy miejskiej Ustka sprawuje słupska delegatura Pomorskiego Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków oraz Pomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków.

  • Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja – skwer (cmentarz przykościelny), kościół został rozebrany w 1889, widoczne fundamenty
  • Kościół pw. Najświętszego Zbawiciela
    • wybudowany został w latach 1885-1888, w stylu neogotyckim, wzniesiony pierwotnie za wsią, na pustej wydmie, we wnętrzu świątyni na uwagę zasługują:
      • protestanckie empory
      • krucyfiks z 1752 (przeniesiony ze starego kościoła pw. św. Mikołaja)
      • witraż z wyobrażeniem Chrystusa ratującego św. Piotra z morskich fal (dzieło nowoczesne)
      • organy z manufaktury Völknera w Duninowie
      • dwa XVII-wieczne obrazy – na pierwszym przedstawiono rodzinę Kalffów u stóp Chrystusowego Krzyża (ufundowany w intencji duszy syna tej rodziny, który zginął na morzu w 1674), drugi zaś przedstawia Ukrzyżowanie (ufundowany w 1652)
  • domki rybackie i kamieniczki z XIX/XX wieku
  • latarnia morska w Ustce
    • wybudowana w 1892 z czerwonej cegły u nasady wschodniego falochronu, posiada ośmiokątną wieżę o wysokości 21,5 m, wysyła światło na odległość prawie 30 km, zastąpiła światło latarni wciąganej od 1871 na maszt stacji pilotów
  • Port morski Ustka
    • morska przystań żeglarska w ujściu rzeki Słupi; ma charakter portu morskiego z wszystkimi rodzajami konstrukcji dla obsługi statków o niewielkich wymiarach
    • falochron wcinający się w mor240px|ze na około 100 m, w Ustce istnieje również tzw. III molo będące pozostałością po niedokończonych planach niemieckich sprzed II wojny światowej, kiedy to miano utworzyć z miasta drugą Gdynię, między trzecim molem a dzisiejszym portem planowano powstanie dwóch basenów dla wielkich statków
  • dzielnica willowa
    • usytuowana zaraz za promenadą i rozciągająca się w głąb śródmieścia, na uwagę zasługują:
  • willa Red z 1890, z wieżą i tarasem widokowym
    • Dom Pracy Twórczej z 1890, o konstrukcji ryglowej z czterokondygnacyjną wieżą
  • była Baza Ratowników Morskich
    • tzw. czerwona szopa, powstała w 1867 ze względu na ówczesne liczne wypadki statków, zwłaszcza w rejonie Ustki, budynek wieńczy godło ratownicze – maltański krzyż
  • Zakład Przyrodoleczniczy (proj. Heinrich Dunkel)
    • zbudowany w 1912 w celu leczenia chorób układu oddechowego, układu krążenia, przemiany materii i reumatyzmu; budynek wzniesiono w miejscu, gdzie w 1877 zbudowano pierwsze usteckie łazienki parowe, do łazienek tłoczono morską wodę, którą podgrzewano i wykorzystywano do kąpieli leczniczych
  • Promenada Nadmorska
    • jej historia sięga 1875, kiedy założono tu park z alejami spacerowymi, w spacerach i śniadaniach na promenadzie lubował się książę Otto von Bismarck

Pomniki i miejsca pamięci narodowej[edytuj]

Pomnik "Umierajacy wojownik"
  • Ławeczka Ireny Kwiatkowskiej, pomnik odsłonięty 25 lipca 2012 roku w parku uzdrowiskowym
  • pomnik Fryderyka Chopina w Parku Nadmorskim, przedstawia postać kompozytora kierującego się w stronę morza. Odsłonięty został 23 czerwca 1979, jego autorką jest Ludwika Nitschowa (twórczyni warszawskiej syrenki)
  • "Umierający wojownik" pomnik autorstwa Josefa Thoraka w Parku Nadmorskim, ku czci 76 mieszkańców Ustki poległych w czasie I wojny światowej, odsłonięty 22 stycznia 1922, przedstawia nagiego, upadającego, rannego wojownika dźwigającego tarczę, na której po raz pierwszy uwieczniono herb Ustki
  • krzyż poległych – monument w parku Jana Pawła II, przed neogotyckim kościołem. Przeniesiony ze wsi Zimowiska pod koniec XX wieku
  • pomnik matki czekającej na powrót syna z morza. Został odsłonięty w 2002 roku przy wschodnim nabrzeżu portu, pomiędzy Latarnią Nadmorską a Kapitanatem Portu w Ustce, przedstawia kobietę zwróconą twarzą do portu. Kompozycji towarzyszą cztery tablice ze scenami portowymi. Wkomponowano też dawne koło sternicze i kotwice. W przeddzień odsłonięcia nieznani sprawcy oderwali głowę rzeźbie i porzucili na terenie miasta. Część pomnika doklejono, jednak widoczne są spękania postaci.
  • figura św. Jana Nepomucena na zachodnim nabrzeżu portu, przy nowej stacji ratowników morskich SAR. Do 2010 roku usytuowany był na wschodnim falochronie. Wykonany z drewna.
  • pomnik usteckiej Syrenki na wschodnim falochronie, w dawnym miejscu pobytu pomnika św. Jana Nepomocena, autorstwa ustczanina Michała Rosa, z mosiądzu. W wyniku lokalnej akcji i zbiórki społecznościowej odsłonięty w sierpniu 2010 roku, w miejscu, gdzie dotychczas znajdował się pomnik św. Jana Nepomucena. Huta nie wykonała zlecenia zgodnie z projektem autora, przez co prosił on władze lokalne o usunięcie Syrenki z widoku publicznego. Po odsłonięciu pomnika, został oszpecony przy udziale narzędzi mechanicznych przez nieznanych sprawców. Jesienią 2010 roku pomnik zdemontowano z falochronu, poprawiano w hucie uszkodzoną twarz i biust, jednak bez pozytywnego skutku. Rzeźba, wbrew protestom rzeźbiarza, wróciła do Ustki zimą 2010 roku.
  • obelisk upamiętniający gen. Stanisława Sosabowskiego, przy skrzyżowaniu ulic Jagiellońska i Grunwaldzka z rondem patrona obelisku.

Gospodarka[19][edytuj]

Port Ustka – z lotu ptaka
Nabrzeże portowe
Ustka, port, jachty w basenie węglowym

W 1858 r. zawinęły do Ustki statki z ponad 40 portów, a w 1868 r. z około 60 portów basenu Morza Bałtyckiego i Morza Północnego, najczęściej – oprócz niemieckich – z Kopenhagi, Norwegii (Stavanger, Bergen) i Amsterdamu. Angielskie żaglowce przybywały z Londynu, Newcastle, Sunderlanu, Liverpoolu i Hartlepoolu[20].

Liczba kutrów rybackich w Ustce w latach 1886-1939

1886 1895 1900 1905 1919 1915 1920 1925 1930 1932 1939
2 29 21 26 34 49 65 61 54 49 50

W Ustce ostatni drewniany szkuner żaglowy spłynął na wodę w 1866 r. W roku następnym dwa szkunery 38 i 39-łasztowy wzmocniono po raz pierwszy płytami galwanizowanymi oraz stalowymi[21].

W 1903 i 1904 zbudowano po jednym małym parowcu – 157 i 299 BRT. Po I Wojnie Światowej i w latach kryzysu powojennego działalność w Ustce prowadziła jedna stocznia. Właściciel Józef Bartsch w swojej produkcji oferował łodzie wiosłowe, motorowe, jachty oraz drewniane i stalowe kutry rybackie[9]. Flota macierzysta Ustki w 1906 r.

  • Stadt Stolp parowiec śrubowy; szkuner 415,4 m³ 146,6 BRT
  • Pomerania szkuner z żaglami gaflowymi 639,0 m³ 225,6 BRT
  • Mathilde parowiec śrubowy; szkuner 1951,9 m³ 689,0 BRT
  • Pomerania parowiec śrubowy; szkuner z żaglem gaflowym 305,3 m³ 107,8 BRT
  • Fritz parowiec śrubowy z 3 drewnianymi masztami 466,4 m³ 164,7 BRT
  • Martha parowiec śrubowy 445,0 m³ 157,0 BRT
  • Frieda parowiec śrubowy 846,6 m³ 298,9 BRT
  • ponadto 1 żaglowiec (szkuner gaflowy) 19,3 BRT

W pierwszych latach ubiegłego stulecia Ustka wzbogaciła się o mleczarnię oraz gazownię (w 1904 r.), którą rozbudowano w latach 1937 i 1938 r. Po pierwszej wojnie powstała tu niewielka fabryczka maszyn (przy tzw. drodze Eldorado, na lewym brzegu rzeki), do której należał warsztat naprawczy samochodów. W 1937 r. rozpoczęła produkcję fabryczka kiełbas z wątróbek dorszowych[9].

W 1947 r. w Ustce czynne były między innymi zakłady związane z gospodarką morską: "Stocznia"- warsztaty mechaniczne zatrudniały 260 pracowników, 3 wędzarnie – łącznie 61 pracowników, zakład konserwowy "Światowid" – 55 pracowników, Miejskie Zakłady Gazowni, Wodociągów i Kanalizacji – 25 pracowników. Prócz tego pracowały zakłady rzemieślnicze zatrudniające po kilka osób.

Na 30 kwietnia 2004 zacumowanych w porcie Ustka było 117 kutrów i łodzi rybackich. Na terenie miasta zlokalizowane są także firmy branżowo związane z rybołówstwem – zakłady mechaniczne i elektromechaniczne, sieciarnie. Ważnym elementem całego sektora są przetwórnie ryb. Dawne duże przedsiębiorstwa państwowe zatrudniające w czasach PRL po kilka tysięcy osób albo zbankrutowały (Stocznia Ustka SA), albo zostały sprywatyzowane. Na terenie dawnej stoczni zlokalizowane są nieduże prywatne spółki branżowo związane z rybołówstwem lub przemysłem okrętowym. Działalność ta jest jednak zanikająca i przewiduje się w przyszłości turystyczno-rekreacyjny charakter dawnych terenów przemysłowych. Teren drugiego pod względem wielkości państwowego przedsiębiorstwa PPiUR "Korab" został sprzedany i obecnie działają tam przedsiębiorstwa z branży turystyczno-noclegowej (osiedle deweloperskie przy ul. Na Wydmie), pensjonaty. W innej jego części zlokalizowano pierwszą na polskim wybrzeżu aukcję rybną, sieciarnię (firma duńska) oraz usługi[22].

Kultura[edytuj]

Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni w Ustce w 2010 roku
Instytucje kultury w Ustce 
  • Centrum Aktywności Twórczej w Ustce
  • Dom Kultury
  • Kino "Delfin"
  • Biblioteka Miejska
  • Muzeum Ziemi Usteckiej
  • Muzeum Piekarnictwa i Cukiernictwa (znajdujące się na poddaszu starej piekarni, gdzie zobaczyć można dawny sprzęt piekarniczy, m.in. XVII-wieczne urządzenie do wyrabiania ciasta, mieszadła do ciast i masy kremowej czy gofrownice z początku XX wieku; ciekawostką jest przedwojenny automat do sprzedaży cukierków oraz jedna z pierwszych lodówek)
  • Muzeum Mineralogiczne
Cykliczne imprezy kulturalno-rekreacyjne w Ustce
  • Ustecki Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni,
  • Nadbałtycki Festiwal Piosenki Dziecięcej "O Bursztynowe Słoneczko",
  • Mistrzostwa Polski w Beach Soccer,
  • Impreza żeglarska "Cała naprzód"
  • Impreza muzyczna "nbar on the beach"
  • "Bielsko Biała i Beskidy w Ustce"
  • Mistrzostwa Polski w wypłukiwaniu bursztynu "Złoto Bałtyku",
  • 14 sierpnia – Święto Miasta, czyli "Festyn Bałtycki"[23]
Wiele lat mieszkał tu i tworzył pisarz dr Marian Majkowski.

Media[edytuj]

  • Radio
    • W Ustce na stałe stacjonuje korespondent Polskiego Radia Koszalin, który przekazuje również relacje do ogólnopolskich rozgłośni Polskiego Radia.
  • Prasa
    • "Ziemia Ustecka" – bezpłatny dwumiesięcznik, najstarsza gazeta ustecka (istnieje od 2000 roku)
    • "Kurier Ustecki" – bezpłatny dwutygodnik
    • Głos Pomorza – Dziennik Pomorza Środkowego
    • "Dziennik Słupski" – dodatek Dziennika Bałtyckiego
    • "Nasze Miasto" – bezpłatny dziennik Słupska i Ustki
    • "Zbliżenia" – dwutygodnik regionalny
Plaża w Ustce
Syrenka na falochronie
Widok z mola w stronę latarni i portu
Plaża wschodnia
Plaża po sztormie
Pomnik "Ludziom Morza"
Trzecie molo na plaży zachodniej -

Oświata[9][edytuj]

Szkolnictwo do 1939 r.[edytuj]

Przez cały XIX w. w Ustce była tylko jedna szkoła powszechna, początkowo kilkuklasowa – elementarna, następnie o pełnym zakresie edukacji stopnia podstawowego. W roku szkolnym 1897/98 pracowało w niej 6 nauczycieli, a w 1917 r. 8 nauczycieli i 3 nauczycielki. W budynku szkoły mieściły się odrębne klasy szkoły średniej niższego szczebla. W końcowych latach XIX w. założono w Ustce państwową szkołę nawigacyjną pierwszego stopnia (die Konigliche Navigationsvorschule). Szkoła ta stale borykała się z brakiem dostatecznej liczby kandydatów. Zlikwidowano ją w 1910 r.

Szkolnictwo po 1945 r.[edytuj]

W roku szkolnym 1977/78 do szkół podstawowych uczęszczało 1731 uczniów, Liceum Ogólnokształcące ukończyło 58 uczniów, a szkołę zawodową 65.

Szkoła Podstawowa nr 2 im. Kmdra Bolesława Romanowskiego

Szkoły podstawowe:

  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. kpt. Leonida Teligi,
  • Szkoła Podstawowa nr 2 im. kmdra Bolesława Romanowskiego,

Gimnazja:

  • Gimnazjum im. gen. Mariusza Zaruskiego,
  • Społeczne Gimnazjum Usteckiego Towarzystwa Oświatowego,

Szkoły ponadgimnazjalne:

  • Zespół Szkół Technicznych:
    • Technikum,
    • Technikum Uzupełniające dla Dorosłych,
    • Zasadnicza Szkoła Zawodowa,
  • Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Mikołaja Kopernika:
    • Liceum Ogólnokształcące,
    • Liceum dla Dorosłych,

Szkoły wyższe:

Towarzystwa oświatowe:

  • Ustecki Uniwersytet Trzeciego Wieku,
  • Usteckie Towarzystwo Oświatowe,
  • Ustecki oddział IQ Szkoła Pamięci

Sport[edytuj]

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji

Kluby i towarzystwa sportowe:

  • Miejski Klub Sportowy "Jantar Ustka"
  • Lekkoatletyczny Klub Sportowy "Jantar Ustka"
  • Klub Tenisa Stołowgo
  • Stowarzyszenie Turystyczno Sportowe "STS Ustka"
  • Stowarzyszenie Sympatyków Piłki Ręcznej "Szczypiorniak Ustka"
  • Stowarzyszenie "Yacht Klub Ustka"
  • Związek Kulturystyki i Fitnes
  • Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej
  • Ustecki Towarzystwo Sympatyków Sportu

Uczniowskie Kluby Sportowe:

  • Bałtyk
  • Fala
  • Słupia
  • Kyokushin
  • Hetman
  • Opty
  • Jijitsu Gepard
  • Tennis Team Club

Usteccy sportowcy:

Komunikacja[edytuj]

Kolej[edytuj]

Ustka stanowiła niegdyś stację węzłową, skąd odchodziły linie kolejowe:

W tej chwili istnieje tylko linia kolejowa Piła Główna – Ustka, pozostałe dwie zostały rozebrane po 1945 przez Armię Czerwoną jako zdobycz wojenna.

Na terenie miasta (od 10 czerwca 1996, kiedy to włączono Mokrzycę w jego granice administracyjne) znajdują się obecnie dwa czynne przystanki kolejowe: Ustka oraz Mokrzyca .

Jest to linia kolejowa jednotorowa zelektryfikowana.

Transport autobusowy[edytuj]

Z Ustki drogą krajową nr 21 można dojechać do Słupska autobusami firm:

Z dniem 01. 09. 2010 roku słupski Miejski Zakład Komunikacji zrezygnował z obsługi tejże trasy.

Z Ustki istnieje połączenie do Osiedla Przewłoka, wsi Przewłoka i Wodnica:

  • "Komunikacja miejska" – linia 2

Na zlecenie gminy wiejskiej Ustka usługi przewozowe z Ustki do wielu miejscowości gminnych świadczą ponadto:

Z Ustki jest wiele połączeń dalekobieżnych Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w Słupsku S.A.:

całorocznych do:

sezonowych do:

Administracja[edytuj]

Ratusz – siedziba Urzędu Miasta Ustka

Ustka ma status gminy miejskiej. Mieszkańcy wybierają do Rady Miasta Ustka 15 radnych[24].

Mieszkańcy wybierają radnych do sejmiku województwa w okręgu nr 1. Posłów na Sejm wybierają z okręgu wyborczego nr 26, senatora z okręgu nr 62, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu nr 1.

Ustka jest obszarem właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Słupsku, Sądu Okręgowego w Słupsku[25] i Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku[26].

Miasta i gminy partnerskie[edytuj]

  • Bielsko-Biała – porozumienie o współpracy zawarte 20 lipca 2002 r.[27]
  • Słupsk – deklaracja współpracy partnerskiej w ramach Dwumiasta 13 lipca 2003 r.

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie:

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

  • Kościół rzymskokatolicki:
  • Kościół Zielonoświątkowy:
  • Świadkowie Jehowy:

Zobacz też[edytuj]

Przypisy

  1. ab http://www.polskawliczbach.pl/Ustka, w oparciu o dane GUS.
  2. Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2014 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2015-06-08. ISSN 1734-6118.
  3. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2015 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2015-07-22. ISSN 1505-5507.
  4. Gerard Labuda. Historia Pomorza: Do roku 1815. Pomorze Zachodnie w latach 1648-1815, Tom 2, Część 3
  5. Granica morska PRL, 1945-1950, 1979 str. 160
  6. Dzieje Ustki praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r.
  7. Słownik współczesnych nazw geograficznych Pomorza Zachodniego z nazwami przejściowymi z lat 1945-1948. Tadeusz Białecki (red.). Szczecin: Książnica Pomorska w Szczecinie, 2002, s. 228. ISBN 83-87879-34-7.
  8. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262, s. 7)
  9. abcd Źródło: Dzieje Ustki – praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r.
  10. Źródło: Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Słupsku. Sprawozdanie z działalności Zarządu Miejskiego w Ustce za okres 1945-1950
  11. Wybrali najlepszą przestrzeń publiczną. Wygrała kontrowersyjna inwestycja
  12. Tomasz Częścik Feralna kładka w usteckim porcie znów działa
  13. (§6. Statut Uzdrowiska Ustka) Uchwała Nr XXXV/282/2009 Rady Miasta Ustka z dnia 28 maja 2009 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2009 r. Nr 102, poz. 2020)
  14. (Załącznik tekstowy nr 1 do Statutu Uzdrowiska Ustka) Uchwała Nr XXXV/282/2009 Rady Miasta Ustka z dnia 28 maja 2009 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2009 r. Nr 102, poz. 2020)
  15. (§5. Statut Uzdrowiska Ustka) Uchwała Nr XXXV/282/2009 Rady Miasta Ustka z dnia 28 maja 2009 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2009 r. Nr 102, poz. 2020)
  16. ab Uchwała Nr XXXV/303/2013 Rady Miasta Ustka z dnia 28 maja 2013 r. ws. wykazu kąpielisk
  17. Bathing water quality - data viewer (ang.). European Environment Agency. [dostęp 2013-06-14].
  18. Praca w sezonie letnim 2013. Słupskie Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. [dostęp 2013-06-14].
  19. Źródło: Dzieje Ustki – praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r. "Stolper Wochenblat" 1858 oraz "Intelligenz-Blatt" 1868
  20. Źródło: Dzieje Ustki – praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r. Z. Szopkowski, "Małe porty" s. 151, 360
  21. źródło "Stolper Wochenblatt" 1868, nr 154
  22. źródło: http://www.ustka.pl/i/bip/pliki/210_uchwala_Plan_Rozwoju_Lokalnego.pdf
  23. Ustka
  24. Zarządzenie nr 56/10 Wojewody Pomorskiego z dnia 4 marca 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2010 r. Nr 35, poz. 594)
  25. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 października 2002 r. (Dz.U. z 2002 r. Nr 180, poz. 1508).
  26. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 198, poz. 1925)
  27. BIELSKO-BIAŁA. ComSerwis. [dostęp 2011-11-28].
  28. Enkhuizen. ComSerwis. [dostęp 2011-11-28].
  29. Kappeln. ComSerwis. [dostęp 2011-11-28].
  30. Palanga. ComSerwis. [dostęp 2011-11-28].
  31. Pioniersk. ComSerwis. [dostęp 2011-11-28].
  32. Dane według raportów wyszukiwarki zborów (www.jw.org) z 5 czerwca 2014.

Linki zewnętrzne[edytuj]

'